JffcDBUflNféËHE POST WAAROM? RIJWIELHANDEL i PALMEN 1 BLOEMENDAAL'S IJZERMAGAZIJN In. kuiper! I „DE DAHLIA", W. BEUNDER. A ZETSTRA timmerman en aannemer Kun sthan del W.G.BanninkJr No. 34 ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR BLOEMENDAAL, OVERVEEN, AERDENHOUT, BENTVELD EN VOGELENZANG. UITGEVER: G. EIKELENBOOM BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE: BLOEMEN DAALSCHEWEG 42 TELEFOON 22324 ABONNEMENTSPRIJS: VOOR EEN HALF JAAR 1.50 IN VEREENIGING MET DE Gierstr.69, Haarlem CHRISTUS GEKRUIST. KENZEN'S Verbindingsweg Bloemendaal VERIKA en B.S.A. Rijwielen H Een schitterende collectie groote touffen tegen spotprijs H Zie onze nieuwe zeer orgineele Manden en Bfoemtafels j| EBSBEaEB0E3SEIEE3E3EESESEEESE3E3EBE3EE3EBE3ESEEEEEE3E Woensdag 5 Mei a.s. OPENING van het naar de eischen des tijds ingerichte s^=======^= SPECIAAL ADRES VOOR TUINGEREEDSCHAPPEN IJZERWAREN - BOUW ARTIKELEN BEHANGERSFOURNITUREN - ALPHALTPAPIER - KIPPEN- EN HORRENGAAS - CARBOLINEUM - KOPEREN- EN IJZEREN ROEDEN TEFEFOON 22704 K. Kleverlaan 22-24, BLOEMENDAAL Aan deze Inrichting is een RIJWIELSTALLINti verbonden A. HL van der Steur Jr. Kleverparkweg 154 "W3 lste klas Heeren- en Dameskleermakerij Opgericht 1903 - Telefoon 10303 Heeft steeds het nieuwste in stoffen en modellen Stalen op aanvraag Uitzending van Diners aan huis G. J. Gude - Cuisinier £k /MEUBELMAKER oirnpj WERKEN NAAR EIGEN EN GEGEVEN ONTWERPEN Eerste Jaargang ZATERDAG 1 MEI 1926. Dit blad verschijnt minstens éénmaal per week. BLOEM EN DEAL'S EDITIE ADVERTENTIEPRIJZEN: Per regel ƒ0.15. Bij afname van 500 regels: 0.121 ƒ2 Per regel; 1000 regels: f 0.10 per regel; 2000 regels: 0.09 per regel; 5000 regels f 0,071 /2 per regel. Kleine Advertenties, t.w. Koop en Verkoop, Huur en Verhuur, Vraag en Aanbod, etc.: J 0.50 per Advertentie van hoogstens 10 regels, mits bij vooruitbetaling. EIGEN ATELIER Ik liooi de spijckeren met ijselijcke slageJ! Door hout en handen jagen, 't Geklop gaat overhand De wreedheid treft bij beurt den d'een dan d'ander [band. t\u zal ze gaen aen" 't hout de teêre voeten hechten Daar smijt ze door den rechten Daer door den slincker heen: Amy! wat slaan is dat! dat knerst door vleesch en [been. Men rukt het hout omhoog, ach! ach! dat dreunen, [draaien, Dat waggelen en zwaeien Dan van en naer den grond, Is elck hier weer opnieuw een slag in elcke wond. JEREMIAS DE DECKER. Uit: ,,Dr. Knuttel's bloemlezing van Nederlandsche schrijvers". Amsterdam, S. L. van Looij, 1914. DE KLINIEK VAN GELUKKIGE KINDEREN. Onlangs is een boekje verschenen, waarin Gertrude Mayo een beschrijving geeft over de leer van Coué voor Kinderen. In dat boekje vertelt zij ons hoe Coué en zijn dienaressen en dienaren hun patiënten behandelen of beter gezegd hoe zij hen onder suggestie weten te .brengen. Van het eerste bezoek hetwelk Gertrude Mayo bracht in de kliniek te Nancy vertelt zij het volgende: ,,In de kleine bovenkamer van het buiten huis vond ik het eerst de kliniek. Mijn eerste gewaarwording toen ik om mij heen zag, was een gevoel van schuld dat ik een van d'e al gemeen begeerde stoelen innam, zonder dat ik eenige kwaal had die de moeite waard was. „Zoovelen waren blijkbaar lijdend: die vrouw wie de grauwe melancholie op het ge laat te lezen stond: die ^Engelsche officier dien men naar boven had gedragen en hulpe loos in een stoel had neergezet. Hij, was ver lamd aan zijn arm en aan één zijde en zijn gelaat vertoonde een wanhopige koppigheid. Dan waren er asthmalijders, zenuwzieken, in validen van alle soorten en alle nationali teiten. "Wij wierpen elkander steelsgewijze blikken toe, nieuwsgierig en met een schroom vallig wantrouwen. In het bijzonder viel mij een Amerikaansche zakenman op, die er uitzag alsof hij een slechte spijsvertering "had en die zeer met zichzelf was vervuld. Zijn trotsche glimlach scheen aan allen om hem heen te willen be duiden dat zijn aanwezigheid aldaar niet te wijten was aan een zwakheid van hemzelven dcch om een gril wan zijn vrouw te be vredigen. Na eenigen tijd verscheen Coué op den drempel glimlachend en opgewekt, een zijner Maryland-cigaretjes rollende, en de kliniek was qeopend. Hij deed een paar schreden tot binnen in den kring, hield toen plotseling stil, en zeide terwijl hij even aan zijn sikje trok: ,,En hoe maakt het vandaag, Mevrouw?" De vrouw die aldus werd aangesproken, gaf met eenigen tegenzin toe dat zij beter was, doch liet er' op volgen dat zij haar aanval niet te verwachten had vóór den volgenden dag. Coué stampte met zijn voet met komische verontwaardiging. „Madame a sa crise ar- rangée d'avance. Qu'est-ce que je peux faire alors! (Mevrouw beschikt van te voren wan neer haar aanval komen zal. Wat kan ik dan doen!) Het zal komen precies zooals zij het uitgedacht heeft." Het was grappig en ieder een lachte, ook de patiënt die een standje kreeg. Er is nooit eenige hatelijkheid in Coué's sarcasme. De verlamde Engelsche officier kon geen vooruitgang vermelden, doch hij zeide dat hij prijs een bekend zoudt U een onbe kend merk koopen, - daarllvoordezeifde merk kan krijgen. agente Vraagt Prijscour. Ie klas Reparatie-Inricht. ENZ. ENZ. BELEEFD AANBEVELEND „vertrouwen" had en dat klonk oneindig pathetisch. Dan was er een kort, scherp ver hoor met een jongeman die erg stotterde, waaruit Coué zegevierend te voorschijn kwam te midden van een gemurmel van bijval. „Ik ben in het geheel niet bang meer. Ik. ben genezenzeide 3e jongeman met een grap pige uitdrukking van verbijstering. Een paar vrouwen overhandigden hem strookjes papier waarop de aard harer ziekten geschreven stónd en een oude Amerikaan sche dame verklaarde dat haar teenen krom gingen staan en haar pijn deden. „Ik feliciteer sprak Coué met een beleefde buiging, toen zij hem vertelde dat zij negen-en- zeventig jaar oud was. Eerst tegen het einde kwamen de werke lijke dramatische gevallen. Een ruw oud type van een boerenvrouw uit Lorraine deelde mede dat haar rechterarm en -schouder sedert jaren machteloos waren geweest van de rheumatiek er^ dat zij voortdurend pijn had. ,,A la bonne heure (gelukkig)", riep Coué vroolijk uit. „Hier hebben wij werkelijk iemand met een echte pijn!" Hij trok haar in het midden van de kamer, vroeg haar de oogen te sluiten en met hem de ga passé- formule te herhalen „Zaba, zaba, zaba." Zij zoemden tezamen en het ging zoo vlug dat men de woorden niet kon verstaan, terwijl Coué, naast haar staande en haar over den rug strijkende, er uitzag alsof hij het mecha niek van een stuk speelgoed opwond. Daarop volgde een kort, scherp bevel: „Denk nu „ik kan". Licht uw arm op!" En de arm ging op halverweg doch daar bleef hij en er kwam een pijnlijke grijns op het arme, oude, gerimpelde gelaat. „Houd hem daar", beval Coué. Opnieuw snorde het ca passé en werd de beweging van opwinden herhaald. Ditmaal verhief ?,ich haar arm niet alleen recht de lucht in, maar hij kwam ook weer naar beneden, eerst zwakjes, daarna met toenemend sterke slagen op Coué's stevigen schouder. De oude vrouw lachte luid van trots en vreugde over haar dapperheid Coué lachte ook, en wij allen lachten met haar en met elkander. Er kjonk een spontaan handgeklap. Voor het oogenblik hadden wij onszelven vergeten; al onze hoop en al ons medegevoel was opgegaan in den strijd dier oude boeren vrouw om zich te beheerschen. De Amerikaan met de slechte spijsvertering had zijn ver waanden glimlach verloren en boog zich be langstellend naarvoren. Het slachtoffer van melancholie klapte ter aanmoediging in de handen. En de oude Amerikaansche dame wel, ik ben er zeker van dat zij op dat oogen blik evenmin dacht aan de krampen in haar- teenen als ik dacht aan de kwalen die ik niet had. Spaanders en vonken vlogen in het rond. terwijl Coué de omkorstingen en kristal- laties wegbeitelde welke gedurende geheele levens op het menschekjk denkvermogen waren gegroeid. Hij was een beeldhouwer die hard materiaal bewerkte. Zijn slagen waren kort en hevig. „Gij ziet dat ik gelijk heb gij kunt niet omdat gij denkt „ik kan niet". Denk altijd „ik kan". Het volgende drama speelde zich af met een ouden smid, die zijn krukken angstvallig neerlegde en eenige wankelende schreden deed, die weldra overgingen iil een loopen en daarna een schuifelend hondengangetje toen Coué hem rondom den kring joeg als een terrier die 'hem blaffend op de hielen volgde. Onder een nieuwe uitbarsting van toejuichingen keek de oude man eenigszins berouwvol over zijn schouder naar zijn ver volger. „Dit is alles heel aardjg" hier, mijnheer Coué, waar ik den goeden God heb om mij te helpen, wacht echter_eens tot ik thuiskom en dê Duivel wacht-, r^. j' ,:crug te kruipen in mijn beenen." „Neen, neen," .riep Coué lachend uit, „ik heb u getoond hoe ge hem terstond moet uitdrijven en gij. kunt het weer doen." Daarop sloten wij allen gehoorzaam onze oogen en ontvingen een lange uitgebreide suggestie voor gezondheid en geluk. Het was kalmeerend en zelfs eenigszins slaapwekkend. Een jonge 'Engelsche vrouw, die uiterst ver moeid scheen of uitgeput door zenuwen, viel in diepen slaap en ontwaakte met een schok toen Coué ten slotte teld^ 1, 2, 3! Toen hoorde men een algemeen schuifelen van stoelen en de kliniek werd opgebroken. In gedachten verzonken, sceptisch, hoopvol alnaar ieders mentale gewoonte gingen wij achtef elkander het trapje af. Uit wat men hier en daar uit gesprekken kon op vangen, bleek dat bijna elk onzer een klein deel van zijn pak kwaadstichtende denkbeel den, welke hij op zijn pelgrimstocht meesleepte, in dat bovenkamertje had achtergelaten. Doch even waar was het dat velen reeds bezig waren, zich opnieuw in te wikkelen in hün oude persoonlijkheden wélke zij slechts een oogenblik hadden afgeworpen. De Amerikaan vertelde zijn vrouw dat „natuurlijk deze theorie kon inwerken op boeren en Latijnsche temperamenten in het algemeen doch Terwijl ik ter zijde trad. om plaats te maken voor den verlamden Engelschen officier die naar zijn rolstoel werd gedragen, hoorde ik over mijn schouder een stuk van een ver makelijk verhaal: iemand had twee oude koetsiers ftiet roode neuzen betrapt dat zij aan het station elkander veelbeteekenend toeknik ten toen zij elk met een nietsvermoedend pel grim buiteiilandsch en van het vrouwelijk' geslacht wegreden naar het Mekka in de Rue Jeanne d'Arc. Welk een oneindig vertrouwen en geduld wordt vereischt voor dezen arbeid om het menschélijk denkvermogen te vervormen naar een nieuw patroon! Op de meeste gezichten was echter een uitdrukking van nieuwgeboren hoop te lezen. Coué had glimlachend, gekscherend, beve lend, redeneerend zijn werk van het uitban nen van duivelen verricht, hoewel enkele er van nog buiten de deur bleven dralen. Daar wachtte dat duiveltje om terug te kruipen in de beenen van den ouden smid en hoe stond het met het groene duiveltje van twijfel dat mijn eigen machine zoo lang en zoo slecht gedreven had? Het wachtte waarschijnlijk ook daarbuiten. Het zou be schermend glimlachen over mijn suggestie om het stuur over te nemen. „Als mevrouw eerder begonnen was, dan misschien. NafuiMijk" zijn'moed en ver trouwen bewonderenswaardig, maaT men moet nu niet dwaas zijn en er te veel vari verwachten." Waarop ik mij terug in mijn rijtuig zou bevinden, voorthobbelend evenals vroeger, en mijn, klein groen duivel-koetsiertje zou teruggroeten tot de groene duiveltjes van Tegenover de Middelbaar Technische School Jordenstraat 74 - Haarlem - Telef. 13132 Prijscourant wordt op aanvrage toegezonden andere menschen, terwijl wij Nancy en den vriendelijken wonderdoener, den apostel van het optimisme, achter ons lieten. Dit zou hebben kunnen gebeuren doch het gebeurde niet, en wel door hetgeen ik vond. toen ik naarbuiten trad in Coué s tuin, - in de schaduw van vruchtboomen en serin genstruiken. Een warme zon wierp schaduw plekken op de met wit kiezelzand bedekte paden. Geen duivel zou zich hier thuis ge voeld hebben. In een hoek zag ik een groep vrouwen zitten. De meeste waren zonder hoed, arm en vermoeid door zorg en arbeid, en zij hadden kinderen en zuigelingen bij zich. Plotseling kwam de gedachte bij mij op dat dit de kinderkliniek moest zijn waarover ik gelezen had. Terwijl ik mij afvroeg hoe ik voldoende naderbij kon komen om te lui steren zonder de rust van die kleine ver zameling te verstoren, viel mijn oog op de erbarmelijk tengere figuur van een vrouw die op een dichtbijzijnde tuinbank lag met vele kussens om haar te steunen. Haar bijzonder groote oogen, welke zwart afstaken tegen de doodelijke witheid van haar gelaat, waren op mij gevestigd en zij wees naar een stoel naast haar. Dankbaar sloop ik op mijn teenen naar dat gunstig gelegen plekje. Vandaar kon ik zien en hooren wat er gebeurde in die kleine, eenvoudige en toch ook zoo geheimzinnige groep. Mej. Kaufmant zat in het midden van den kring, gebogen over de zuigeling op haar schoot .en sprak hem toe op fluisterenden muzikalen toon terwijl zij hem met de handen zachtjes streel de. Zij had kunnen poseeren als een symbool van Moederschap, in haar -grijs gewaad met haar zachte donkere oogen, het haar hier en daar wit geworden en een warmen gloed op haar wangen. De kalmte van het tafereel was bijna gods dienstig. De moeders lieten haar van het werk vermoeide handen in de schoot rusten en zagen er vreedzaam en hoopvol uit. De kin deren waren ook merkwaardig rustig, zelfs de kleintjes. Zelfs een arm onnoozel kind, wiens armen onophoudelijk zwaaiden en wiens hoofd heen en weer rolde op zijn kussen, maakte geen geluid. Vogels zaten.in de se ringenstruiken en. van een nabijzijnd bloem bed stegen heerlijke geuren op. Ik sloeg de handen van Mej. Kaufmant gade en was betooverd door hare bewegingen. Het waren mooie handen, gevoelig en teer, vlug en vaardig. Als men zou zeggen dat zij met de handen streelde, zou men als 't ware een woord als een voorhamer gebruiken voor iets zoo oneindig zachts en teers. Het geleek meer op het vluchtige strijken van den vleugel eener kolibrie langs een bloemblad Slechts nu en dan kon ik een zin opvangen van wat zij' zeide en deze woorden klonken net als wat moeders tot haar kleintjes hebben gezegd sedert het begin der tijden, behalve dat M'é'j. Kaufmant dezen kleine vertelde dat hij sterk en gezond en gelukkig zou worden, en dat op een wijze die geen ruimte voor twijfel liet. Reeds was haar „lieveling" beter de vreeselijke zweer begon tegenezen en morgen als hij terugkwam zou hij weer veel beter zijn. En t'oeri zij het kind teruggaf'in de opengespreide armen der moeder, zag ik dat het inderdaad noodig was dat er ver betering kwam; een uitgeteerd geraamtetje met een gezwel op het hoofd. Een oogenblik fluisterde zij een raadgeving tot de moeder en ik hoorde de belofte van een noodzakelijke versnapering; Daarna boog zij zich over een kind van negen jaar met erbarmelijk verdraaide spille beentjes. „En jij, liefje?" Het meisje sloot de oogen en glimlachte, en toen brak een geheel spontane woordenvloed los, slechts een- of tweemaal onderbroken doordat een zin ein digde met (.nietwaar?", die klonk als het vroolijke hoopvolle tjirpen van een moeder- roodborstje. Dan straalde een glimlach op het gelaat van de kleine''invalide terwijl-zij mur melde: „Ja, juffrouV Het was alsof hetdenkvermogen van het kind een wit scherm w,as geweest, waarop een levend beeld, werd ;géh»orp'en; een verrukke lijk, betooverend b^eld van haarzelf zooals zij zou worden zooals zij nu" al bezig was te TELEFOON 10956 worden! Langzamerhand strekten haar beenen zich uit en werden sterker en langer. Reeds was haar eetlust verbeterd en deze zou met den dag beter worden. Zij zou al het voedsel, haar verschaft door haar toegewijde moeder, opeten en steeds daarbij denken hoe het haar beentjes kracht zou geven en ze recht en dik zou maken zooals beenen van kleinq meisjes behooren te zijn. Dit alles zou ge beuren terwijl zij sliep en de zwelling van haar knieën zou met het uur minder worden totdat en hier schilderde zij in woorden een vroolijk klein meisje met dikke beentjes, dat danste, hoepelde en zong van vreugde. Plotseling hernam zij een ernstiger toon. „Je mag nooit meer treurig zijn, kleintje; dat wil ik niet. Als men treurig is, gaat alles verkeerd. Van nu af aan zul je vroolijk en gelukkig zijn en als de tijd voor "je aanbreekt om je eerste communie te doen, zul je loopen even als de andere kinderen. Nietwaar, liefje?" Ik gevoelde tranen en werd aangegrepen door medelijden terwijl ik het gelaat van dat gebrekkige kind aanschouwde, thans geluk kig en glimlachend. Dit was een slachtoffer van meningitis en het scheen onmogelijk dat zulk een verbetering werkelijkheid zou kun nen worden. De invalide naast mij op de bank fluisterde mij toe dat deze kleine Léontine Freminet een der belangrijkste gevallen was. Haar toestand is reeds buitengewoon verbeterd en iedereen gelooft dat zij een van de „groote genezin gen" zal zijn. Slechts zeer kort geleden was zij daar gebracht met stijf saamgetrokken beenen. de knieën gebogen tot onder de- oksels. „Kijk eens hoe zij eenige stappen doet op het tuinpad, ondersteund door haay moeder". Ik moest ook zien hoe het vleesqh zich begoif te vormen onder de huid &qr, spillebeentjes. Het meest verbazingwekkende ..echter was geweest de verbetering in haar gemoedstoestand. Toen zij pas kwam, scheen haar gelaat geheel wanhopig en zie thans naar haar ontwakend verstand, den glimlach en een werkelijk begin van kleur op haar wangen! Ik keek toe, en luisterde en verbaasde mij, terwijl de gebruikelijke tegenwerpingen en het gewone verstandelijk voorbehoud in mij opwelden. Van één ding was ik volkomen zeker; dat ieder woord hetwelk Mej. Kauf mant had gezegd, door. het kind met volstrekt geloof was aanvaard. Zoo geloofde de moeder met even groote zekerheid. Inderdaad waren allen in dien kring overtuigd dat de geschilderde veranderingen plaats grepen. Indien, zooals Coué gezegd had, elke ge dachte tot werkelijkheid moet worden binnen het gebied der mogelijkheden en in verhou ding tot de emotioneele kracht die er'achter 'staat, dan was ongetwijfeld iedere vonk van levenskracht in dat arme wezentje opgeroe pen om haar werk" van herstel en redding te volbrengen." De methode Coué is 'zeer oud en wordt meer toegepast dan wij wel durven veronder stellen. Allé goede huisdokters passen de methode wel toe. zij het dan ook dat dit ge schiedt 'door middel van een of ander on schuldig drankje. Het groote beginsel (kinderlijk inhaar eenvoud) is niet de genezing door een Dr. Coué, doch hoe wij ons zelf kunnen genezen, niet in alle, doch in heel veel gevallen. Aan ons om dit aan te nemen of te verwerpen In een volgend artikel hierover meer pppppppppppppppppppppppppppppppp S ZIJLSTR. 96 b.d. GR. MARKT, TEL. 13017 g g GEMAKKELIJKE STOELEN B EN ANDERE MEUBELEN IN VERSCHILLENDE a g SOORTEN EN PRIJZEN VOORRADIG g o a p Voor het vernieuwen en reparoeren uwer p r= Meubelen een goed adres tsnnDPDnoDDDannDODnDDnDDonDDnpnnp

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Bloemendaal's Editie | 1926 | | pagina 1