B|)o Dahlia =ishe,adres voor=l iIIu Udlllld Artistiek Bloemwerk! ■MEMRjfiTORHE PdST De grensregeling van Haarlem» UITNOODIGING „DE DAHLIA", W. BEUNDER, ¥^nl|S|g Bloemendaal ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR BLOEM EN DAAL, OVERVEEN, AERDENHOUT, BENTVELD EN VOGELENZANG. UITGEVER: G. EIKELENBOOM IN VEREENIGING MET DE GAAT GIJ METVACANTIE? Kenzen's Rijwielhandel Hotel Duin en Daal Verbindingsweg b d. K. Kleverl. AVONDGEBED. HONORARIA SUMMA. G» J» Gude - Cuisinier A. H» van der Stcar Jr. Eerste Jaargang ZATERDAG 31 JULI 1926. Dit blad verschijnt minstens éénmaal per week. No. 47 BLOENENMAL'S EDITIE BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE: BLOEMENDAALSCHEWEG 42 TELEFOON 22324 ABONNEMENTSPRIJS: VOOR EEN HALF JAAR f 1.50 ADVERTENTIEPRIJZENPer regel 0.15. Bij afname van 500 regels: O.I2V2 per regel: 1000 regels: 0.10 per regel: 2000 regels: 0.09 per regel; 5000 regels 0,07>/a per regel. Kleine Advertenties, t.w. Koop en Verkoop, Huur en Verhuur, Vraag en Aanbod, etc.: 0.50 per Advertentie van hoogstens 10 regels, mits bij vooruitbetaling. U kunt het Uzelf op uw reis zeer gemakkelijk maken, door het aanschaffen van een B. S. A.-, OSMOND- of VERIK A-RIJ WIEL zonder de ge ringste moeite zijt ge daardoor in de gelegenheid om van zeer veel schoons te genieten. verstr.kt U gaarne alle inlichtingen. De avond is gevallen, De dag gaat dood, De boomen worden allen Wonderlijk groot. In de verte, in de landen, Daar ligt wat goud, De nacht maakt onze handen Zoo stil zoo oud. Schoonheid hebt gij ons leven Eenmaal gekust, Dan gaan wij 't avond even Zwijgend te rust. ADAMA v. SCHELTEMA. Uu Van Zon en Zomer. E3 Ons werk werd op de Intern. Tentoonstelling met den hoogste» prijs bekroond Ej| SBBE3aE3BBSG3E3BBEaE3EaBBEBE3BaBaBBffffE3eBBEae Je kunt tegenwoordig geen burgemeester tegenkomen en hem, met zekere reserve, naar de geneuchten van zijn functie vragen of hij slaat onherroepelijk de armen in wanhoop in de lucht: „O, mijn gemeenteraad, mijn gemeenteraad!!" De hoog gezegende demo cratie schijnt ons in een impasse geleid te hebben waarin geen hoop en redding meer mogelijk is. Plebeïsche arrogance, obstructie, burgerlijke ijdelheid, verbluffende onontwik keldheid en stupiditeit, politiek gedrijf. iedere burgemeester kan zijn klachten-boek openslaan. Het was bij een bezoek aan Timgad, het oud Romeinsch-Afrikaansch Thamugadi, dat voor het eerst mijn oogen zijn open gegaan voor het klassieke systeem dat helaas ver geten is maar niettemin zulke voortreffelijke resultaten afwierp. Niet dat dit alles geheel nieuw voor me was, maar eerst de suggestie van al die steenen en inscripties heeft er me het juiste begrip van bij gebracht. Het geheim was het volgende: De Romei nen hadden geleerd te leven op kosten van hun ambtenaren en gemeenteraadsleden. Ze betaalden ze niet. o neen, ze lieten hun magistraten betalen voor de eer. Voortreffe lijk systeem! Bij ons roept op het oogenblik iedereen: Bezuinigen, bezuinigen! Laat ons toch trachten dat leger van ambtenaren te verminderen!" „Wat zouden de Ro meinen geroepen hebben verminderen? Waarachtig niet! Hoe meer ambtenaren en gemeenteraadsleden, hoe liever! Ze maken ons rijk en sieren de stad." Zoodra een burger in een municipium goeie zaken had gemaakt, zoo waren zijn mede burgers er als de kippen bij hem een stoel in de curia, het stadhuis, aan te bieden. We lezen op een inscriptie in Timgad dat de verplichte som, de honoraria summa, die hij moest afschuiven drieduizend sestertiën be droeg of te wel 300. Ik zeg: de verplichte som. Maar geen enkele decurio die zich respecteerde liet het bij dit schrale bedragje. We lezen op een andere inscriptie dat een candidaat het dubbele beloofde en tevens hetzelfde bedrag voor zijn broer zou storten. Het geld werd bestemd om een tempel te restaureeren. Doch toen de kosten veel hoo- ger liepen dan men gedacht had, werd er nog eens een aanzienlijke som gesuppleerd. Is het niet prachtig? Ziedaar een ambtenaar die niet alleen geen cent kost maar boven dien voor zijn eigen kosten de kerk ook nog onderhoudt. En zoo waren ze ten slotte allemaal. Ieder een kan op den voorgevel van het Timgad- sche leesmuseum lezen hoe een ambtenaar dit kostbaar cadeautje aan de stad heeft ge offreerd. Voortreffelijk systeem! Ten eerste is een ambtenaar die voor de eer werkt nooit een echte ambtenaar, nooit een luiwammes, nooit een lijntrekker. Iemand die betaalt om te mogen werken is altijd een ijverig mensch. En welke gemeente-ambtenaar geeft bij ons ooit een bibliotheek cadeau? Ten tweede gaf deze methode het mooie resultaat dat het budget der gemeente altijd sloot, ja, dat zij bijna altijd dik in haar con tanten zat. Timgad, het was ten slotte niet anders dan een verloren garnizoens- en kolo- nistenstad aan den rand van de woestijn. Maar hoe gezellig wisten die menschen het zich niet te maken en hoe glorieus steekt de luxe van hun gebouwen af bij het armoedig ba-iale van de moderne omgeving. En hoe menschkundig is ook dat heele systeem ge zien. Het steunt op de meest verbreide en minst schadelijke menschelijke ondeugd: de ijdel heid. De groote menschelijke ijdelheid is iets dat in onzen tijd lang niet genoeg geëxploi teerd wordt. De Romeinenhebben ons be wezen hoeveel geld er in zit. En niet alleen hoeveel geld maar ook hoeveel welvaart en kunstzinnigheid. Als hun stad niet voldoende richards opleverde om den gemeenteraad aan te vullen gingen ze den boer op om een rijken planter te vinden of ze namen er één uit een grootere stad. Ook hadden ze nog een andere manier om uit deze ijdelheid een slaatje te slaan. Er waren natuurlijk ook vrijgelatenen die geld gemaakt hadden. Gemeenteraadslid konden ze weliswaar niet worden aangezien ze niet als vrijen geboren waren. Toch hadden zij er iets buitengewoon handigs op gevonden. Ze lieten hen een flinke som betalen, gaven hun insignes en benoemden hen. tot honorair gemeenteraadslid, met welke functie zij altijd buitengewoon verguld waren. Het systeem schijnt in Afrika, waar de toestanden gezonder en rustiger waren dan in Rome, zonder veel nadeel gewerkt te hebben. Burgemeesters met een lastigen, onhebbelijken, tegenwerkenden gemeente raad, je leest er nooit van. In een atmosfeer van gelijk gestemde menschen zal altijd vruchtbaarder werk wo.den geleverd dan in een omgeving waar de moderne plebeïsche ijdelheidjes en politieke richtingen, met voor bijgaan van het algemeen belang, in een voortdurenden strijd op elkaar botsen. En waarom zou het volk ontevreden zijn ge weest? Op het forum van Timgad heeft een eenvoudig man midden op den vloer, in een Romeinsch „slang", een paar woorden inge- beiteld: Jagen, zwemmen, spelen, en lachen, dat is het leven! Aan Vie had hij deze ge neuchten te danken? Aan zijn ambtenaren en gemeenteraadsleden. Zwemmen? Gratis kon hij ploeteren in de prachtige thermen door de gemeente gebouwd. Spelen? Naast het knikkeren op het marmeren forum kreeg hij om de zooveel tijd zijn amphitheater-spelen, hem door een nieuw gemeenteraadslid of een aanzienlijk ambtenaar aangeboden. Lachen? Het theater stond gratis voor hem open. Als hij zijn eigen vertegenwoordiger gekozen had, zou hij zeker nooit gratis gebaad, noch gratis geamphitheaterd, noch gratis gethea- terd hebben, noch gewoond hebben in een stad, die door de royaliteit van zijn heer- schers tot een charmaiit kunstmuseumpje was geworden. Vanitas, vanitas, nie s dan ijdelheid. Soit. Bij ons is de ijdelheio precies even groot maar ze brengt geen dubbeltje in de ge meente-kas. Dit laatste is een groote fout! Uit „Surprises" door Mr. C, P. van Rossem. Lastige krantenmenschen. In geheimzinnigheid ligt de kracht! Een onwaardig spel van list en sluwheid in de openbare zaak. Het antwoord van Heemstede! Het onderwerp is doodgepraat, beweert men wel eens, n.l. het onderwerp van de Haarlemsche grens regeling. Maar slechts het tegendeel is waar! Hoe meer er over gepraat en geschreven wordt, hoe meer leven en belangstelling het onderwerp wekt. Doodzwijgen, d.w.z. er niets meer over en van zeggen is precies wat Haarlem's gemeentebestuur gaarne wili Want wat blijkt nu b.v. door de brutale nieuwsgierig heid van een Haarlemschen journalist, die de ver gaande onbescheidenheid beging over de grensrege lingskwestie, welke die persman zoo dom was te be schouwen als „openbare, gemeenschapszaak", en daarom ook meer openbaarheid der besprekingen en handelingen wenscht, een interview te verzoeken met den bewaarder der Haarlemsche schatkist? Dat het college van B. en W. te Haarlem in het grenswijzi- gingsgeval bedist en bedistelt, daarover formeel de goedkeuring vragend in het geheim natuurlijk! van den Raad. In blind vertrouwen heeft de Raad, zonder zelfs cijfers te hebben gezien, het advies van het Dagelijks Bestuur van Spaarnestad opgevolgd om het voorstel van Ged. Staten tot betaling van ruim 2.000.000 aan Heemstede te aanvaarden. Zoo wordt de verantwoordelijkheid, de beslissing, over het wel en wee der toekomst van Haarlem èn de ringgemeenten in handen gelaten van 4 of 5 personen!! Maar laten wij weergeven het interview van den Haarlemschen Wethouder van Financiën met een las tigen „krantenman" der Nieuwe Haarlemsche Courant: het gesprek van vraag en antwoord werpt wel een eigenaardig licht op heel het grenswijzigingsgeval, maar verbazing of verwondering heeft dat bij ons niet gewekt! Hier volgt het: Een interview met Mr. M. Slingenberg, wethouder van Financiën. Indien men mij voor de keus stelt: géén grenswijziging of een grenswijziging met betaling van 2 millioen schadevergoe ding door Haarlem, dan adviseer ik met nadruk tot dit laatste." Haarlem s gemeentebestuur heeft zich, zooals bekend is, bereid verklaard aan de gemeente Heemstede 2 millioen schadevergoeding te betalen, wanneer bij eventueele grensuitbreiding, een gedeelte der gemeente Heemstede bij Haarlem zal gevoegd worden. Dit besluit en de geheimzinnigheid, waarmede dit standpunt van Haarlem blijft omsluierd, gaf ons aan- In den beginne zal men in Haarlem dan wat zuiniger moeten zijn. De uitgaven mogen niet stijgen wethouder van Financiën, te verzoeken. Wij grondden de wenschelijkheid van een interview op de ontstem ming en op een zekere mate van ongerustheid, die het leiding een onderhoud met Mr. Slingenberg, onzen besluit van den Haarlemschen Raad op een groot deel der burgerij heeft gemaakt. „Ik heb er niets van gemerkt, zei ons de wethouder, alleen de kranten zijn er ontevreden over." Maar wij waren zoo vrij tegenover den wethouder op te merken dat tal van Haarlemmers, waaronder zeer invloedrijke en intellectueele, zelfs personen uit de kringen van het Provinciaal Bestuur, zich niet alleen verwonderd heb ben over het bewijs van gebrek aan ruggegraat bij het Haarlemsche gemeentebestuur, maar het besluit om f 2 millioen, zelfs om een half millioen schadevergoe ding te betalen, eenvoudig „idioot" genoemd hebben. Enfin, zoo luidde het telefonisch bescheid, ik heb u niets mede te deelen, maar wij'kunnen wel eens praten, komt u maar! „Is het wel gewenscht dat er een interview over deze zaak in de krant komt?" vroeg de wethouder ons allereerst, toen wij tegenover hem zaten. Het was juist het onderwerp dat wij willen aan snijden, want wij hadden als eerste vraag aan den wethouder opgeteekend: „Waarom wordt die zaak van de grenswijziging toch zoo almachtig geheimzinnig be handeld? Waarom mag de burgerij daar niets van weten?" Er ontwikkelde zich een gesprek, waaruit wij resu- meeren, dat de wethouder deze zaak niet voor pu blieke behandeling geschikt acht, wijl de tegenpartij in dit geval de omliggende gemeentebesturen van de opgedane wetenschap profiteeren. Dat is vroeger gebeurd en zou ook nu kunnen gebeuren. Het gemeentebestuur van Heemstede b.v. heeft reeds 26 Juni een besluit genomen inzake de schadever goeding van 2 millioen, maar het antwoord van Gedeputeerde Staten, dat vóór 15 Juli moet binnen zijn, is tot heden (Maandag) nog niet binnenge komen. Het wacht er blijkbaar op of het van Haarlem schen kant nog wat hoort, waarmede het voordeel kan doen. In het verleden heeft Haarlem nadeel gehad van bekend geworden gegevens en ook Haarlem heeft al geprofiteerd van door andere gemeentebesturen verstrekte gegevens. Men moet in dergelijke zaken niet al te veel aan de groote klok hangen, zeide de wethouder. Hoezeer ons de oorzaak van al die geheimzinnig heid weer eens klaar voor oogen was gezet, waien wij niet overtuigd. Wij blijven de geheimzinnigheid afkeuren zooals die betracht wordt niet alleen door TENTOONSTELLI NG VAN AARDEWERK VAN DE POTTEN BAKKERS HOBBEL HOBBEL-VAN HARTEN EN HOUTSNEDEN EN BEELDHOUWWERK VAN JOZEF CANTRÉ, TE HOUDEN VAN 17 JULI TOT EN MET 7 AUGUSTUS 1926 IN DEN KUNSTHANDEL BOSKAMP, OVERVEEN, OP WERKDAGEN VAN 10 TOT 6 UUR Uitzending van Diners aan huis Jordenstraat 74 - Haarlem - Telef. 13132 Prijscourant wordt op aanvrage toegezonden Haarlem, maar ook door de omliggende gemeente besturen. Wat drommel nog toe, er is door een niet open en loyale behandeling een sfeer geschapen, tus- schen Haarlem en de omliggende gemeenten, die doet denken aan twee in slagorde geschaarde legerscharen van koppensnellers die tegenover elkaar staan en mekaar straks zullen opeten. Wie vroeger beste vrienden waren in het vereenigingsleven, kijken elkaar nu niet meer aan omdat zij het oneens zijn in de grensregelingskwestie. En zelfs wij hebben moeilijk heden met onze abonné's in de buitengemeenten. Dat is een gevolg van de betrachte geheime diplomatie. En zou zij wat uithalen? Zijn de regeerders in de Jansstraat en in den Haag nu toch heusch zulke doetjes dat zij het zakelijke uit elk betoog niet weten te halen om dat naar hun inzicht te vervormen? Zij toch krijgen alle rapporten of zij geheim zijn of niet. Cijfers, wij hadden bij onze telefonische aanvrage om belet al om cijfers gevraagd, cijfers, waaruit blijken zou, dat het betalen van 2.100.000 schade vergoeding aan Heemstede voor Haarlem geen be zwaar was. De lezer zal, na het voorgaande, begrijpen dat de wethouder tegen het geven van die cijfers bezwaar had. Wij kregen ze dan ook niet. „Maar wees er verzekerd van," aldus de heer Slingenberg, „dat de kwestie goed bestudeerd is en niet door een amb tenaar, maar ik zelf heb mij overtuigd, dat Haarlem de 2 millioen kan betalen, zij het dan ook, dat het een zware last is, zooals in het communiqué van het gemeentebestuur van Haarlem staat te lezen. Laat de Haarlemsche burgerij nu toch eens wat dit betreft, vertrouwen hebben in haar stadbestuurders. Wij zijn toch niet voor niets door haar gekozen. Wij dragen trouwens ook de geheele verantwoordelijkheid als onze beslissing slecht voor Haarlem zou afloopen. Die verantwoordelijkheid zijn wij ons bewust. Maar bovendien stelt hij de zaak verkeerd wie vraagt of de betaling van 2 millioen geen bezwaar is voor Haarlem. De kwestie is aldus dat wanneer Haarlem geen schadevergoeding betaalt, er van een grenswijzi ging niets komt. Welnu, indien men mij voor de keus stelt: géén grenswijziging of een grenswijziging met betaling van f 2 millioen schadevergoeding door Haarlem, dan adviseer ik met nadruk tot dit laatste. Wij moeten grensuitbreiding hebben, Haarlem is vol gebouwd en dat niet alleen, maar door den zeer on- voordeeligen toestand verlaten Haarlem's meest finan- cieel-krachtige bewoners de stad en gaan in de buitengemeenten wonen. Er moet grensuitbreiding komen, anders gaat Haarlem ten onder en die grens uitbreiding komt er niet of komt niet zoo spoedig als wij nu de verplichting niet accepteeren schadevergoe ding te betalen." Is het niet beter te wachten, tot er een ander mini sterie komt, dat vrijgeviger tegenover Haarlem staat? vroegen wij. „Dat is speculeeren op de toekomst. Het zou ook kunnen zijn dat wij een ministerie kregen dat er minder vriendelijk tegenover staat, of dat meer voelt voor samenwerking tusschen gemeenten," zei de wet houder. Nog eens terugkomende op de cijfers, die door den heer Slingenberg zijn bestudeerd en uit welke be rekeningen hij concludeert dat er f 2 millioen schade vergoeding voor Heemstede af kan, vroegen wij of men zich gebaseerd had op de door Heemstede ver strekte cijfers. Daarin wordt o.m. gezegd, dat van Heemstede afgaat en dus bij Haarlem zal worden ge voegd een belastbaar inkomen van 9 millioen. Vreest gij niet dat velen uit het geannexeerde gedeelte zullen vertrekken, zoodat de berekeningen van Haarlem geheel zullen falen? vroegen wij. Dat is natuurlijk ook speculeeren op de toekomst. Kleverparkweg 154 '•S Tegenover de Middelbaar Technische School lste klas Heeren- en Dameskleermakerij Opgericht 1903 - Telefoon 10303 Heeft steeds het nieuwste in stoffen en modellen Stalen op aanvraag maar ik denk niet dat velen zullen verhuizen omdat zij bij Haarlem behooren. Voorop moet trouwens staan, dat de belastingen in Haarlem worden ver laagd en die in Heemstede wellicht iets zullen stijgen. Ik denk zelfs dat baron van Hardenbroek, de voor zitter van het Heemsteedsche anti-annexatie-comité, niet zal verhuizen en dat we hem nog wel eens lid van den Haariemschc Raad zullen zien! En meent u niet dat de gemeentelijke huishou ding veel hooger uitgaven zal vergen als daar Schoten, Spaarndam en een deel van Haarlemmerliede en Heemstede bijkomen? Is daar bij de becijfering rekening mede gehouden? Die uitgaven mogen niet stijgen. Zelfs die voor de politie niet. En de schadevergoeding aan Heem stede loopt ook langzamerhand af. In den beginne zal men in Haarlem dan wat zuiniger moeten zijn. Men zal niet noodzakelijke uitgaven wat moeten uitstellen. Hieruit blijkt ook hoe weinig u hebt aan cijfers, die zouden verstrekt worden. Ze zijn zoo speculatief. Als daar een bedrag op staat om een weg te verbeteren, dan is het best mogelijk dat dit werk blijft liggen als dat Haarlem financieel minder goed uitkomt. Ook de raadsleden van Haarlem hebben geen cijfers onder de oogen gehad en hebben dus het advies van B. en W. om die f 2 millioen te betalen maar op goed vertrouwen geslikt? Het was ook niet noodig dat de Haarlemsche raadsleden die cijfers kregen; zij hebben terecht ver trouwen gehad in hun wethouder van Financiën en het advies van B. en W. gevolgd. Laat de burgerij van Haarlem dat nu ook in dit stadium van de zaak zoo weinig mogelijk over de grensregeling wordt ge schreven. Wij hebben den wethouder niet kunnen toezeggen, dat wij voortaan als gevolg van dien zachten drang niets meer over de grensregeling zouden schrijven." 't Is werkelijk frappant, hetgeen in dit vraaggesprek tot uiting komt en het geeft ons aanleiding op een paar punten wat nader in te gaan. Verdient het niet de algemeene afkeuring en ver ontwaardiging, dat in onzen tijd het eene gemeentebe stuur allerlei slimmigheidjes en sluwheden betracht tegenover zijn buur of buren? De één om te kunnen rooven en nemen wat van een ander hoort; de ander om zich tegen die rooverijen te beveiligen en die te kunnen afweren! Wij wanen ons zelf te leven in een tijdvak, waarin met de Middeleeuwsche praktijken ge broken is; toen gunsten en privilegiën de wording en bloei van steden en landstreken beheerschten. Wij zijn nog weinig verder! Er zijn twee mogelijkheden; een derde is er o.i. niet! Of verruiming van de Haarlemsche grenzen is een gebiedende eisch der noodzakelijkheid ter betere be hartiging van het algemeen belang en dan brengt de consequentie mee, dat annexatie plaats vindt van heel Heemstede, Bloemendaal, Schoten, Spaarndam etc; en kan openbaarheid niet schaden öf de voorgewende ondergang van Haarlem, indien geen grensverlegging plaats vindt, is camouflage en moet het geheimzinnig gedoe daarover met verontwaardiging worden afgewe zen. 't Is waarlijk geen wonder, dat het Haarlemsche gemeentebestuur, d.i. het College van B. en W„ zoo verbazend bevreesd is om iets van al de plannen aan de publieke opinie prijs te geven. Want nauwelijks laat het iets los of het blijkt overduidelijk, dat het niet is vol te houden, de bewering, dat grenswijziging, naar Zondag- Namiddagconoert 3—SVs uur

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Bloemendaal's Editie | 1926 | | pagina 1