D
D
K I N
E R - B I J B L A
w
BIJVOEGSEL behoorende bij het Bloetnendaalsch Weekblad van Zaterdag 6 Mei 1922. No. 18.
Ds. RUTGERS EN ZIJN OMGEVING.
Door Arno.
Vervolg.
Toen was 't gesprek verflauwd. De kleintjes
werden te bed gebracht, Paul ging mee, Else
hielp. En toen ze weer beneden kwamen,
bleef Paul In de schemer van een groepje den
nen staan.
Tegen zijn kin had hij de viool gedrukt en
zijn rechterarm streek langzaam de strijkstok
over de .snaren.
Zacht vloeiden de tonen door de avondstilte,
steeds rustig en vredig; precies zooals Paul
zichzelf voelde in zijn lief ouderlijk huis, bij
zijn goeden trouwen vader en zijn teere lief
devolle moeder, in zijn oud dorp, in dezen
tuin, waar hij alle boomen kende en het grint
van de paden.
Wie goed luisterde hoorde hoe de viool
tonen dit allemaal vertelden, al die stille
blijdschap van Paul, om weer thuis, echt
thuis te zijn.
Een paar wandelaars kwamen voorbij.
Eerst stonden zij stil. Toen gingen zij zitten
aan den kant van den weg. Niemand lette er
op, dat de schemering al dichter en dichter
werd. Dé zon was onder, de hemel was in 't
westen nog een beetje licht, maar onder de
zware boomen drong geen lichtstraal meer
door. Nauwelijks kon men elkander zien zitten.
Paul speelde maar.
Er was een andere toon ingekomen, 't was
vroolijker, jubelender; zijn blijheid, dat het
vacantie was en dat hij door zijn examen
was. Snel en vlot gleden de klanken achter
elkander, vlugger en vlugger, 't Leek wel een
waterval van klanken, 't Ging hooger en hoo-
ger, zooals een leeuwerik 's morgens vroeg
zingt. Dan lijkt het of er van boven een
groote zak vol klanken wordt uitgestort, naar
beneden.
Toen, ineens: één hooge, lange, blijde jubel
toon enstilte.
Diepe, heel-diepe stilte.
Niets, niemand bewoog.
Ejndelijk een zuchten, van heel diep, zooals
wanneer men wakker wordt uit een slaap met
een héél-mooien droom.
Langzaam kwam Paul van het dennen-
boschje naar de beuk.
Moeder zei 't eerst iets: „Heerlijk, hè, Paul?
...Ben ie zoo blij, dat je weer thuis bent?"
Els fluisterde, toen Paul langs haar ging:
„zalig!" en raakte even zijn hand aan.
„Hè, hè", zuchtte Paul, „wat heb ik in lang
niet zóó echt gespeeld. *t Gaat hier veel beter
dan in de stad op mijn kamer".
't Is nu een dubbel genot, omdat je eerst
zoo goed voor je werk hebt gezorgd, Paul, zei
dominé Rutgers en hij was zelf ook dubbel
blij: èn omdat Paul zoo'n heerlijke gave had
èn omdat hij er zijn werk niet door verwaar
loosde.
In de verte hoorde men een raam toeslaan
en een klank van Verwijderde stertimen.
„Die hebben zeker ook geluisterd!" zei
Paul lachend.
„Net als wij Paul, wij danken je wel", zei
plotseling een stem vanaf den weg.
„Hé, meneer van Brahm", riep de predi
kant, blij-verbaasd, „bent u daar?"
„Ja", antwoordde de dokter, die het wer
kelijk was, mijn vrouw en ik genoten al wan
delende, van den mooien avond en toen we
hier langs kwamen en Paul hoorden spelen,
zijn wij blijven luisteren en hebben dubbel ge
noten".
Paul voelde zich even een beetje verlegen
worden. Hij had onder 't spelen heelemaa!
niet aan menschen gedacht. Hij wist niet goed
wat hij zeggen zou.
„Wij verheugen ons al op morgenavond,
Paul", zei mevrouw van Brahm, en Erieda zal
't ook een genot vinden. Kom maar niet te
laat hoor!"
Nu was de avond gekomen. Met zijn viool
kist in de hand en het tipje van een mooi
zijden zakdoekje uit de borstzak van zijn
jasje stapte Paul naast Els naar het dokters
huis.
Ze waren vroeg.
Met opzet.
Else verlangde er naar om weer bij Erieda
te zijn.
Ze behoeide niet eens aan te bellen, want
de dokter, die thuis was, had hen zien aan
komen.
Hij was een groote, prettige man, met een
vollen baard en een vrij-zware stem.
„Zoo jongelui, zijn jullie daar! Welkom,
welkom. Frieda verlangt al naar jullie en
vooral naaren hij wees naar de viool
van Paul.
Toen kwam mevrouw ook, met Frieda aan
de hand.
Paul voelde weer, zooals hij dat vroeger
steeds had gevoeld bij 't zien van die licht-
looze oogen van Erieda, een steek van pijn en
medelijden in zijn hart en kon niet direct
spreken. Maar spoedig overwon hij dit gevoel
en toen hij Frieda's hand nam, klonk zijn
stem zóó hartelijk „dag Frieda, hoe gaat het
met je, ik ben blij, dat ik je weer eens zie",
dat Frieda van blijdschap een kleur kreeg.
En opnieuw klonk het in haar hartje: „Mijn
oogen zien wel niet en toch weet ik, dat er
zooveel goeds en moois is- rondom mij."
Weldra zaten allen in de groote veranda en
babbelden ze vroolijk door elkaar.
VIII.
„Max", zei Frieda, terwijl ze het koekje,
dat mevrouw van Brahm haar in de handen
gaf, in tweeën brak, „Max, beste hond, dit is
voor jou".
Direct voelde ze de koude snuit van den
mooien, langharigen grijzen herdershond tegen
haar hand en voorzichtig at Max het extratje
uit de hand van zijn kleine meesteres.
Max was wel heelemaal Frieda's hond. Hij
sliep in haar kamer en was altijd bij haar.
Meestal lag hij stil en rustig aan haar voeten.
Soms ook gingen zij samen wandelen en Max
wist heel goed, dat Jiij voorzichtig moest zijn
met 't kleine vrouwtje.
Kalm en bedaard liep hij vooruit. Frieda
volgde, de riem, die aan Max's halsband was
bevestigd, in haar hand.
Geen keffertje, geen weg-rennende poes, ja
zelfs in de bosschen, geen spelend konijntje, was
in staat Max ook maar één oogenblik te bewegen
uit de richting, waarvan hij wist, dat ze voor
zijn meesteresje veilig was. Iedere bocht nam
hij ruim met een breede' draai, zoodat Frieda
nooit in een niet-geziene sloot of greppel kon
vallen of tegen een hek of haag zich kon
stooten.
Na iedere wandeling kreeg Max zijn beloo
ning, een klontje suiker van Frieda.
De laatste dagen, na de geschiedenis met
Paula's roos en boek, had Max het extr^
goed. Wat anders maar heel, heel zelden ge
beurde en gedurende de laatste maanden hee
lemaal niet was voorgevallen, dat geschiedde
nu telkens, n.l. dat Frieda met Max speelde
en stoeide op den grond alsof ze nog een
klein kind was. Daar hield Max wel van,
want anders zou het leven ook haast al te
deftig en al te ernstig voor den jongen krach-
tigen herdershond zijn geworden, die behalve
zijn lieve goede trouwhartigheid toch ook de
lust tot dartelheid en speelschheid in zijn hart
had.
,,Hé„' zei Else, „ik wou, dat wij ook zoo'n
hond hadden als Max, wat zou ik dat heerlijk
vinden".
„Zouden vader en moeder dat goed vin
den?" vroeg mevrouw van Brahm.
„O! vast wél, want die houden zelf ook
veel te veel van een hond, dat weet ik zeker".
„Zoo, zoo", zei de zware stem van den
dokter en hij keek Else eens nadenkend en
stil-lachend aan. „Maar, mijn kind, wat zou
jij met zoo'n hond doen? Hij wroet in den tuin
alles door elkaar; hij maakt de schoone
wasch, die op de bleek ligt, vuil met zijn
modderpooten; hij houdt 's nachts iedereen
uit den slaap door zijn geblaf als iemand over
den weg voorbij loopt. Och, och! 't is zoo'n
lastpost, dat weten wij met onzen Max".
"O! vader, wat kunt u toch plagen", zei
Frieda. „Geloof er maar niets van hoor Else.
Vader is zelf dol op Max en is er wat trotsch
op, dat de hond tegen hem opspringt en jankt
van blijdschap als vader thuis komt!"
De dokter lachte. „Max is nu eenmaal Frie
da's beste vriend
„En van u!" viel Frieda guitig tusschen-
beide.
De dokter deed met opzet of hij 't verkeerd
begreep: „Dat vind ik lief van je, Friedeken,
dat ik ook je beste vriend ben".
„Ja hoor pappie, dat bent u ook, maar dat
bedoelde ik niet", en Frieda stak haar hand
naar haar vader uit, die ze streelde en tevens
met zijn andere hand Else over de haren
streek. Dokter van Brahm had ook heel goed
gemerkt, dat sedert dat bewuste bezoek van
Els zijn dochtertje werkelijk opgewekter was
geworden.
„Paul", zei hij, „Frieda was zeker bang, dat
je haar een standje zou maken over haar
slechte muziek, want de laatste dagen heeft
ze van 's morgens tot 's avonds op de piano
getrommeld".
„Maar vader toch", en Frieda kreeg een
kleur.
„Nu, dokter", kwam Paul Frieda te hulp,
zóó hard zal ze toch wel niet gespeeld heb
ben, dat u het bij de patiënten hebt ge
hoord".
„Goed zoo, m'n jongen, help jij de dochter
maar tegen haar vader. Maar van patiënten
gesproken daar zijn er bij voor wie een
uurtje zachte, stille muziek zeker zoo goed
zou zijn als een fleschje medicijnen".
„Dat kan ik best begrijpen", zei Else.
(Wordt vervolgd)
