S RADIO-CENTRALE
14AISCN
PERMANENT WAVE IDEAL
Banketbakkerij „Glory"
Maison TEN-BACK
'JMt-SdS
IS U REEDS ^ECNUrE CR CUfS EIRE?
CRISIS OPGELOST
TE HUUR
6314
Groote Houtstraat 20
Allen naar P. GORT, Binnenweg 88
JOH. L. VAN DUIN
Brabantsch Schoenenhuis
GEHEIME KRACHTEN?
EEN BRIEF
ADVERTEERT IN DIT BLAD.
f 3.50 (alles inbegrepen)
Nieuwste Systeem!
Wij openen BUITENGEWONE RECLAMEWEEK
TELEFOON 29036.
HUISHOUDJASSEN
GROOTE HOUTSTRAAT @1
(LEI.
N V. Heemsteedsche Radio Centrale Havenstraat 8 - Tel. 28614
TEL. 14083 - MAISON JEAN
IHGEVERF koopst is.
„De Ouwe Gaper"
ADVERTEEREN
DOET
VERKOOPEN.
ADVERTEERT
EERSTE
HEEMSTEEDSCHE CRT.
HAARLEM
HEEMSTEDE
SCHORTEN
BOVENHUIS
VOOR STIJLVOL
l/\AL\
173 Groote Houtstraat
Telefoon I0063
16 van Baerlestraat
Amsterdam - Tel. 20996
D. HELLINGMAN
ONTBIJT STELLEN
BINNENWEG 88D
Sandalen met crêpe- en leder onderwerk
Prima Jongens-molières, bruin en zwart
MS*
Vossen Breuers
C. JANSEN,
DE EERSTE HEEMSTEEDSCHE COURANT
iord iin binnen-
T Gelegenheid
spreken s.v.p.
4t 30 CENT
tuur, inderdaad
terwijl voor de
ven in grooten
Ie verrichtingen
leschikbaar zijn
van het bassin,
d als volgt:
lisjes L.O.
ingens L.O.
gens L.ü.
isjes U.L.O.
gens U.L.O.
estafette voor
estafette voor
estafette voor
estafette voor
U.L.O. scholen.
U.L.O. scholen.
.P.C.-Ieden een
/orden van de
ag gesteld, n.l.
Ie voor jongelui
t-leden, betalen
HET KORT VERHAAL
WERELD.
:he Koningin.
pantsergewelf
d van construc-
ïuftige bescher
mde ter wereld,
de Vereenigde
zulke gewelven,
:oegang tot het
de Londensche
den grond. Het
icht van 20 ton.
vakken in het
rd. Er bevinden
500 kleine safe-
f, dat door een
i beveilingings-
inbrekcrs word;
r kan b.v. alleen
die nauwkeurig
jn. De deur kan
eopend worden,
tfhankelijk van
em. En één per-
atie niets. Voor
f mocht worden
n een telefoon,
orief. Door van
moet de opge-
n, waar de brief
waar de sleutel
ien.
eveiligingsmaat-
mwelf nog meer
installaties aan-
tijde politie en
roepen. Het ge-
ie, dat men met
iets ertegen kan
eert er dag en
;ewelf, dan wel,
van een spiegel-
ijkertijd van alle
>or de juweelen
t dusverre door
n bewaard. De
kostbaar; de
ndië. Hun groote
de onkosten, die
eze kluis heeft
:ouw Mulder."
vijftien jaar ge-
i ze nog vijf en
rend gezegd, dat
ïaal verloop nam
raai het normale
LLING
OT MAN
ïgens ineens met
Pietje, altijd de
lit. „We moeten
;i hij. Ze holden
man staarde stijf
Ie paraplu, maar
zullen we een
■1"
Door A. KONIJNENBURG
„Wat heb je ervoor betaald, Willy?"
't Antwoord liet even op zich wachten en
kwam toen aarzelend.
„Tachtig gulden, mannie. Geen klein beetje,
dat weet ik, maar 't is eenig."
„Nee, goedkoop is het zeker niet," meende
Verschuur. Hij verdiepte zich weer in de cou
rant en zijn vrouw begreep, dat het onderwerp
voor hem afgehandeld was. Een echte goeierd,
die George. Ze wist, dat hij het land had aan
haar zucht om allerlei rariteiten te koopen, en
toch maakte hij nooit een aanmerking als hel
erg in de papieren liep.
Tachtig gulden voor een klein dolkmes! Wel
iswaar antiek, maar recht en slecht, bijna zondei
spoor van een versiering.
Dat was nu juist het fijne van het geval; alleen
het soort staal was het aanmerkelijke van dat
venijnige wapen. Buigzaam, bijna onbreekbaar;
echt iets voor zoo'n Middeleeuwschen Italiaan.
Betrouwbaar, nooit falend in den hoogsten
nood.
Aan een kleine inkerving bij het handvat had
Van Meer. de antiquair, die het haar verkocht
had, gezien, dat het wapen een hooge histo
rische waarde had. Het teeken van de Medici,
die M-vormige inkerving.
Wat al mogelijkheden had dat geheimzinnige
teeken in haar geest wakker geroepen! Alle
andere kleine schatten, die zij zich sedert haar
huwelijk met den rijken Verschuur had aange
schaft zonken in het niet bij haar nieuwe aan-
winsi. Eiken dag nam ze het puntige wapen op
en droomde van het verre verleden in dat verre
land. En, als nooit tevoren raakte ze geïnteres
seerd in de geschiedenis der Italiaansche middel
eeuwen; haar boekenkast was al gauw vol lijvige
deelen over de geschiedenis der Italiaansche repu
blieken. Ze maakte speciaal een studie van het
trotsche geslacht, waarvan de onsterfelijke
naam verbonden was aan het dolkje, dat op het
tafeltje voor haar boekenkast lag.
„Wat ben jij tegenwoordig met het ouwe
Italië bezig!" zei George, die den schat van
lijvige boeken over het zonnige zindelijke land
geregeld zag aangroeien.
„Vind je dat zóó vreemd, George?" vroeg
Willy verwonderd. En na eenig nadenken:„Toch
begrijp 'k wel, dat je naar de oorzaak van m'n...
nou, laten we zeggen, mijn nieuwe hobby....
moet raden. Het is ook wel een erg vreemde
aanleiding, als 'k er zelf over nadenk, je weet
wel die kleine dolk van tachtig gulden
George schoot in den lach.
„Kleine oorzaken, groote gevolgen," riep hij
vroolijk. „Je boekhandelaar vaart er wel bij,
Willy
„Beter zoo, dan dat het de banketbakker was,
nietwaar?" vroeg Willy pruilend.
Maar George liet geen oogenblik twijfel be
staan aan den onschuldigen aard van zijn op
merking. Natuurlijk was het uitstekend, dat zijn
vrouw zich met zulk een onderwerp bezig hield,
al was het wel iets buitenissig. Er waren zoo
veel hobby's in de wereld, gelukkig, want daar
door was er nooit geb'-ek aan keus.
En kwaad kón een dergelijke studie niet.
Geen kwaad?
Als Willy daar zelf maar even overtuigd van
was geweest als hij. Ze had den laatsten tijd
reemde droomen gehad. Dat ze over Italië
handelden en nog wel over het Italië van eenige
eeuwen geleden, was op zichzelf nog zóó won-
derlij/ niet, verklaarbaar uit het feit, dat haar
gedachien geregeld in die richting werkzaam
waren.
Maar er was iets, dat in haar gedachten lang
zamerhand begon te verontrusten.
Aldoor droomde ze van dien dolk, die op haar
tafeltje voor de boekenkast lag.... den soepelen,
vlijmscherper, dolk, het geheimzinnige wapen,
waaraan, te oordeelen naar de benauwde droo
men. die haar geen rust meer lieten, een vreese-
lijke geschiedenis verbonden moest zijn. Her
haaldelijk zag zij zich in den droom bedreigd
door den dolk.... Ze was dan in een volkomen
onbekende omgeving, met onbekende menschen
vijanden die haar een hevigen angst in
boezemden.
Het werd hoe langer hoe meer een echte
nachtmerrie.
Niet aldoor hetzelfde, maar altijd benauwd....
en de dolk speelde er de hoofdrol in....
üp een nacht werd ze plotseling wakker.
George had haar bij den naam geroepen.
„Wat is er toch, Wil. Droom je?"
Ze stond in haar kamer, bij de boekenkast.
Hel viel het maanlicht naar binnen door het
groote venster. Niet opeens kon ze zich te bin
nen brengen, waar ze was, en hoé ze daar ge
komen was. Die droom.... Met een kreet van
schrik liet ze den dolk, welken ze in de hand had,
vallen!
George had groote moeite, haar tot bedaren
te brengen. Ze moest een poosje ophouden met
die lectuur over de Middeleeuwen en liever wat
aan sport gaan doen, tennis b.v. Dat eeuwige
broeien over één onderwerp was uit den booze.
En die dolk? Ze moest 'm maar aan hem te be
waren geven. Dat ding hoefde immers niet altijd
zoo uitdagend op het tafeltje te liggen!
Den volgende ochtend ging George naar den
antiquair, die den dolk aan zijn vrouw verkocht
had. Hij was nooit in dien winkel geweest. Van
Meer, een geslepen man met een geslepen gezicht,
kwam uit een klein kamertje achter in den win
kel. Hij hield iets in de hand, dat de aandacht
van Verschuur in hooge mate opwekte. Een dolk
van hetzelfde model, als de ongeluksdolk, die
oorzaak was geweest, dat hij den antiquiteiten-
winkel was binnengetreden. Het had in zijn be
doeling gelegen, den eigenaar mede te deelen,
wat de gevolgen geweest waren van den ver
koop van dien dolk aan zijn vrouw en hem te
verzoeken voortaan niet zonder zijn medeweten
dergelijke dingen aan zijn vrouw te verkoopen.
Maar het gezicht van dat duplicaat van den
venijnigen dolk hield hem terug van zijn voor
nemen. De antiquair leek hem opeens geen be
trouwbaar mensch en hij besloot hem eens op
de proef te stellen.
En binnen eenige minuten wist hij waar hij
aan toe was. Hij wendde bijzondere belangstel
ling voor in dat sierlijke wapen en de antiquair
legde hem uit, dat de letter „M". die bij het
gevest in het staal gegraveerd was, het letter-
teeken van het doorluchtige geslacht van de
Medici voorstelde. De dolk was een uniek exem
plaar; maar voor honderd twintig gulden kon
Verschuur hem koopen.
„U hebt er eenigen tijd geleden aan mijn
vrouw één verkocht voor tachtig gulden," merkte
Verschuur droog op.
De antiquair liet het wapen van schrik bijna
uit zijn handen vallen. Hij begreep dat hij ver
loren was en bood aan de tachtig gulden te
restitueeren. Maar Verschuur wilde daar niet
van hooren.
„Mijn vrouw is erin geloopen, maar dat is het
ergste niet," zei hij. Daarna vertelde hij den
ouden man de gevolgen van den fatalen koop;
hoe zijn vrouw, door auto-suggestie, nacht aan
nacht droomde van de geheimen aan het Hof
der Medici, vreeselijke, benauwde droomen, die
mogelijk op den duur haar gezondheid zouden
ondermijnen.
„Weet U wat, meneer Verschuur," zei de an
der lachend, „U hebt me, onverdiend, echt schap
pelijk behandeld en ik hoop, dat U de geheimen
van mijn vak niet aan de groote klok zult
hangen. Mag ik mevrouw eens en vooral op
staanden voet genezen?"
Verschuur stemde toe.
Hij volgden den antiquair.
„Mevrouw behoeft dit alleen maar te zien,'
zei Van Meer, terwijl hij wees op een twaalftal
dolken, alle van hetzelfde formaat als de „dolk
der Medici", die op de tafel lagen.
„Vanmorgen heb ik juist weer een dozijn ont
vangen, meneer Verschuur; ik moet er alleen nog
maar de letter „M" in graveeren.... Laat me
vrouw straks even aankomen, dan kan zij zien,
dat haar benauwde droomen toch niet alleen
door mijn schuld zijn gekomen. Haar fantasie
heeft óók meegeholpen!
Door FLORENCE EEKHOUT.
„Kijk, Rose, ik heb een nieuwe aanwinst."
De huishoudster, die bezig was boeken af te
stoffen, kwam in de kamer van Dr. Vanleer
die vol verrukking stond te staren naar een
bijzonder mooi kastje.
„Weer een stuk meer te verzorgen," zei hij
schertsend, „U hebt wel last van me."
Rose was vijf-en-dertig, maar als ze kleurde
en glimlachte, werd ze tien jaar jonger. Hij
knikte vriendelijk tegen haar, zonder veel anders
van haar te zien dan een stemmige japon en
een vaag stukje haar en verliet het huis, om een
lezing te gaan houden.
In de pauze sprak hij een vriend, die veel bij
hem aan huis kwam, en pas nog bij -hem had
gedineerd.
„Man, wat een zeldzaam juweel heb jij ge
troffen," merkte zijn vriend op, „in jouw plaats
zou ik het wel weten! Vroeg of laat wordt ze je
afgekaapt en dan kun je als eenzame weduwnaar
weer tobben met allerlei huishoudsters."
„Hoezoo afgekaapt?" vroeg Vanleer, „als
iemand haar meer biedt, dan biedt ik haar ook
meer!" Hij keek heel triomfantelijk bij die
vondst.
„Onzin, ik bedoel als ze mocht hertrouwen.
En daar is alle kans op. Je hebt toch zeker wel
gemerkt, dat verschillende mannen in je om
geving een goed oogje op haar hebben?"
„Zoo?" zei Vanleer verblufd, „neen, om de
waarheid te zeggen.... wie dan wel?"
„Om te beginnen je buurman."
„Wat, die ouwe kerel?"
„Zit er warmpjes in! Dan is de brave Erlings
z'n hoofd bepaald kwijt, hij stuurt haar bloe
men, weet je dat?"
„Neen," zei Vanleer en rukte aan zijn bril,
„vreemd, wat vinden ze aan haar?"
„Goeie hemel, wat ieder man met oogen in
z'n hoofd aan haar moet vinden! Ze is bekoor
lijk, knap, beschaafd, huishoudelijk."
„Bekoorlijk", Vanleer nam zich voor, bij de
eerst volgende gelegenheid zijn huishoudster
eens aandachtiger aan te zien, dan hij tot nog
toe gedaan had. Hij kwam thuis, in diepe ge
dachten verzonken en vond, als altijd, nog een
klein, koud soupertje klaargezet. Vol attenties
was ze, dat zonder twijfel. Bloemen op tafel?
Zeker de bloemen, die de malle Erlings haar
had gestuurd. En wat was dat? Hij nam een
papier op, dat naast de bloemen lag en verschoof
zijn bril om beter te kunnen lezen. Wat... een...
een minnebrief?
Een fijne, mooie vrouwenhand had geschre
ven, wat hij, met steeds stijgende verbazing en
opwinding las: Liefste, ik heb zoolang gewacht
of je niet eindelijk zoudt voelen, hoeveel ik van
je hou. Nu moet ik het je zeggen. Laat toch
onze mooie jaren niet voorbijgaan. Iemand als
jij, nog zoo jong, zoo knap, moet toch niet al
leen blijven en een boekenwurm worden. Vergeef
me, misschien vind je me heel onvrouwelijk,
maar ik geloof toch, dat je zoo gelukkig met
mij zoudt kunnen worden.
Dr. Vanleer staarde op de regels en las ze
telkens opnieuw. Toen stapte hij naar den spie
gel en bekeek zichzelf. Knap, Hm. Ja, zonder
twijfel een aantrekkelijk man, als je goed keek.
Jong ook nog, welbeschouwd. Dus ze had hem,
sinds lang in stilte lief? De gedachte was stree-
lend. Hij droomde dien nacht heerlijke droomen
en zijn gezicht straalde, toen hij aan het ontbijt
verscheen, dat hij altijd met Rose samen ge
bruikte. Hij keek haar oplettend aan. Inderdaad,
ze was bekoorlijk, ze was frisch en lief.
Hij deed twee resolute stappen naar haar toe
en gaf haar een kus.
„O!" riep ze.
Hij drukte haar in zijn armen. „Ik ben een
blinde boekenwurm geweest, liefste, maar nu
zijn mijn oogen geopend door je brief."
„Mijn brief?" Opeens bedekte een gloeiend
rood haar wangen. „Diedie brief? O, die
heb ik gevonden in het antieke kastje, en neer
gelegd voor U!"
Hij gaapte haar met open mond aan.
Dus... dus... o... jij was het niet?"
Diepe teleurstelling vervulde hem. Zij bloosde
en glimlachte.
„Maar ik eh... ik beschouw hem toch eigen
lijk als een vingerwijzing van den hemel,"
fluisterde ze.
„Hoezoo?" vroeg hij vol spanning.
„Omdat ik nooit ertoe gekomen zou zijn, je
zooiets te schrijven en toch... toch zou ik zoo
graag, wou ik dat... dat je meer op me lette...
en daarom legde ik dien brief neef en... en
hoopte een heel klein beetje dat je je zoudt
vergissen... dan wist ik, hoe je over me dacht
en als je niets om me gaf, was er niets
verloren."
Daar hij ditmaal niet naar haar of japon
keek, maar in haar oogen, zag hij, hoe goed het
haar stond als ze bloosde en glimlachte. Met
een kreet van verrukking sloot hij haar in zijn
armen.
Rose was een verstandige vrouw. Dat ze dien
brief wel had geschreven en het verhaaltje
over de kast verzonnen enkele papieren, die
ze inderdaad erin vond, brachten haar op 't
idee vertelde ze hem nooit. Men moet een
man nooit te ijdel maken.
HOE WIJ IN ONZE KINDEREN DE „GOEDE
MANIEREN" AANKWEEKEN EN
BEVORDEREN!
Onlangs maakten wij kennis met een familie,
die ons niet in de laatste plaats had aan
getrokken door het prettige optreden van de
kinderen. En thans meenen wij het geheim van
deze zoo geslaagde opvoeding op het spoor te
zijn. Wij kwamen n.l. te hooren, dat in dit gezin
de kinderen hun leeftijden varieeren van vijf
tot vijftien jaar een kleine boete moesten
betalen voor eiken keer, dat ze zich slecht ge
droegen. Natuurlijk was die boete héél klein (in
dit geval een cent), maar voor een kind met
een dubbeltje in de week als zakgeld is dit toch
nog genoeg. Bovendien gaat het meer om het
feit van het beboet worden, dan om het bedrag
van de boete.
De moeder vertelde mij, dat in den eersten tijd
bij de invoering van het systeem wel eens strub
belingen waren voorgekomen. Toen is het ook
wel eens voorgekomen, dat een der kinderen
vrijwel „op zwart zaad" zat. De kinderen zelf
maakten er echter al spoedig een interessant
spelletje van. Het belangrijkste is echter, dat
het nu op den duur gewoonte voor hen ge
worden is, om zich steeds zoo goed mogelijk te
gedragen. Zij zijn nu beleefd en weten altijd het
juiste woord te vinden, zonder dat dit hun thans
veel inspanning kost. Van gemaakte vriendelijk
heid of voorkomendheid is géén sprake; daar
voor zorgt de onderlinge controle en critiek der
kinderen wel. En het is opvallend, hoe aantrek
kelijk dit aardig optreden is, vooral bij een jong
kind. Wij voor ons zijn van meening, dat het
daardoor nog meer iedereen voor zich inneemt
dan door een aantrekkelijk uiterlijk.
Elke moeder streeft er uit den aard der zaak
naar, dat haar kind populair is, goed kan op
schieten met de schoolkameraadjes en door hun
ouders op partijtjes wordt gevraagd. Dit alles
gaat vanzelf bij een kind, dat op de juiste wijze
weet op te treden. Andere moeders vinden het
een goed voorbeeld voor haar eigen kinderen.
Het meest zal het kind echter van zijn goede
opvoeding profiteeren, wanneer het eenmaal vol
wassen is geworden. Een volwassen mensch is
óf onnadenkend, zelfzuchtig en onverschillig
voor de gevoelens van anderen, óf hij is wat
men kortweg aanduidt als goed-gemanierd. In
het eerste geval kan hij nog wel eens een ge
forceerde beleefdheid produceeren ten behoeve
van oudere of hooger geplaatste personen, doch
dan kan de uiterlijke vorm nooit geheel de eigen
verveelde of gedwongen stemming verbergen.
Hieruit blijkt, dat goede manieren veel meer
inhouden dan opstaan in de tram, de deur voor
iemand openhouden, een pakje dragen" of moeite
geven om een gesprek met iemand te voeren.
Dat zijn uiterlijke vormen; iemand, die werkelijk
beschaafd is, ontziet de gevoelens van zijn
medemenschen. En daardoor is hij juist zoo
aantrekkelijk.
Wie deze innerlijke beschaving mist, zal tegen
zijn gelijken, wanneer zij hem niet interesseeren,
bepaald onbeleefd zijn door zijn onverschillige
houding, door het feit, dat hij absoluut geen
rekening houdt met wat hun aangenaam of on
aangenaam moet zijn. Uitnoodigingen van
oudere menschen, die min of meer vereenzaamd
in het leven staan en niet uit materialistische
overwegingen ontzien behoeven te worden,
worden het liefst afgewezen of hoogstens half
tegenstribbelend „ondergaan" als een plicht,
waaraan nu eenmaal niet te ontkomen is. Van
voorkomendheid in gezelschap is geen sprake;
men vraagt zich alleen af, of men zichzelf
amuseert. Het is onjuist, om innerlijke be
schaafdheid en rekening te houden met de ge
voelens van anderen te beschouwen als een
teeken van zwakte. Het slaafsch volgen van
uiterlijke vormen kan dit wél zijn, doch werke
lijke beschaving is integendeel een bewijs van
innerlijke kracht, evenwichtigheid en onzelf
zuchtigheid. Daarom is zij ook zulk een waarde
vol bezit, niet alleen voor onze meisjes de
vrouwen der toekomst maar ook voor onze
jeugd de mannen der toekomst!
Een goed verzorgd en ongestoord' Radio-programma
van Binnen- en Buitenlandsche Stations geeft U de
Aansluitkosten Binnenlandsche programma's f 5.
Binnen- en Buitenlandsche programma's f 9.
Contributie f2.per maand
THANS
GEGARANDEERD HOUDBAAR!
AANGENAME KORTE BEHANDELING!
ONZE ZAAK WAARBORGT PRIMA VAKWERK
rood
(Boven Spruijt van Rietschoten)
Warm- of koud waterverf
in poedervorm
OMDAT
IUPCVCDE s?een HI'» of bind-
Ill U L V L n T middelen bevat.
IftlPCUEDE veeI srootere verf-
IR U LI L n I kracht heeft.
iNGEVERF rrrft3 x 7-°-
Eau de Cologne
per maatje 50 cent
King pepermunt
17 cent per ons
Bruisend voetbad zout
25 cent per ons
Likdoorn tinctuur 35 ct.
Zonnebrand olie
per flesch 45 cent
Talkpoeder 5 cent per ons
Elastieken kousen
met garantie, f 2.45
Ass.-apoth. - Tel. 16625
LANGE VEERSTR. 2 0
DAAROM
IN DE
3 pd. Varkensfricandeau f 1.25
3 pd. Varkensrollade1.20
3 pd. Varkenskarbonade 1.15
1 pd. Biefstuk
1 pd. Karbonadej
2 pd. Gehakt1
i pd. Vet0.75
1 pd. LeverworstI
3 pd. doorregen Ossenlappen.f 1.
3 pd. magere Lappen1.30
3 pd. Riblappen1.40
3 pd. Rollade1.10
3 pd. Rosbief1.60
3 pd. Saucijsjesj
1 pd. Varkensvetj
3 pd. doorregen Varkenslappen 0.70
Lange Veerstraat
en Gr. Houtstraat
Raadhu isstraat
Enorme
sorteering
en
scherp
concurreerend
bevattende: 2 kamers en suite,
keuken, sl. kamer en plat.
Huurprijs billijk
Te bevr: BINNENWEG 13
Telef. 28514 Heemstede
DANS-ACADEM1E
Uit den Boschstr. 13
bij Wagenweg.
Privélessen op elk
gewenscht uur.
Aanbevelend,
ONTBIJTGARNITUUR
geheel linnen
135/135 met 4 vin- «JIO
gerdoekjes
ONTBIJTGARNITUUR
geheel linnen
135/160 met 6 vin- ^50
gerdoekjes
ONTBIJTGARNITUUR
geheel linnen
160/200 met 6 vin- 75
gerdoekjes
Hierin brengen wij een zeer
uitgebreide collectie in zuiver
linnen, handwerk en waseh-
echt. Ook voor uw tuin
meubelen hebben wij mooie
Kussens, Kleedjes en Thee-
warmers. Alles bijpassend.
ONTBIJTGARNITUUR
prima crêpe wasch-
echt
6 vingerdoekjes
130/170 met ^75
TEA-SET
zuiver linnen,hand
werk, 90 X 90, met 4 ^50
vingerdoekjes
TEA-SET
zuiver linnen,hand
werk,110/110 g50
EXCLUSIEVE DESSINS.
t/o. KASTANJELAAN
vanaf f 0.95
van 28 t/m. 35 f 2.50
Vraagt ook het merk „R0I5INS0N", de
ijzersterke schoen voor Vader en Zoon
Beleefd aanbevelend,
H. DRIESSEN
Probeert U eens
llllllllllllllllllilllll Sigaren
6, 8, 10 en 12 cent
Een prima Sigaar!
Schouwtjesplein 5.
Telefoon 16038
