de huishouding weet niet, hoe zich
genoeg te verheugen over zulk eene
tentoonstelling van Mylady, waardoor
tegelijkertijd aan Koningin Elizabeth
een scherpe steek wordt toegebracht.
0, ik kan niet anders zeggen, of er zijn
dingen bij, die Mevrouw Mary Talbot
kon vertellen, zonder onwaarheid te
spreken, maar ik weet waarlijk niet,
hoe Koningin Maria er toe komen
kon, te gaan zitten en
Barbara Mowbray waagde het niet
meer te zeggen, en Susan achtte hare
taak hopeloos, want hoe was het
haar mogelijk eenige bekendheid met
den inhoud van den brief te verra
den Toch was onder 'l geen zij
gehoord had veel, dat in meer dan
één opzicht haar verontrustte. Zij
had te veel familiezwak voor de Gra
vin en voor Gilbert Talbot en zijne
vrouw, om gaarne iels te hooren,
dat hen in gevaar zou kunnen bren
gen, en ofschoon de verontwaardi
ging van Koningin Elizabeth waar
schijnlijk over de hoofden der kinde
ren heen zou drijven, er was in de
dagen der Tudors niemand zoo ge
ring, of hem dreigde gevaar van een
vorstelijk persoon, die zich door hem
beleedigd kon achten. Toch zou aan
haar, :.ls zijnde een Hardwicke en
de vrouw van een Talbot, hoogst
waarschijnlijk geen gelegenheid gege
ven worden, om op de hoogte te
komen van den inhoud van den brief,
en zou hel haar dus niet mogelijk
zijn, iels er tegen aan te voeren.
Evenwel, 't was mogelijk, dat Curil
haar zulk eene gelegenheid wilde
schenken, want nauwlijks hadden de
dames plaats genomen, om zich aan
haar borduurwerk te wijden, of hij
kwam buigende naar zijne gebiedster
toeloopen en bood haar zijn afschrift
van den brief aan.
„Hebt ge den brief mooi overge
schreven, goede Gurll vroeg Maria.
„Dank u! Dan zullen we uw afschrift
houden, en gij zult den door ons
eigenhandig geschreven brief dicht
vouwen, en met ons zegel sluiten."
„Wil Uwe Majesteit den brief nog
niet eens hooren voorlezen, alvorens
gij hem uit uw handen laat gaan
vroeg Gurll.
„Dat kon wel gebeuren," antwoord
de Maria, die werkelijk ingenomen
was met de scherpheid van haar eigen
opstel, „'t Zou kunnen wezen, dat
we er nog een of twee punten aan
toe te voegen hadden."
Bedenkende wat Mrs. Barbara had
gezegd, verkeerde Susan in angst,
dat Cis den brief zou hooren; maar
de goede jonge dame, die zelve een
afkeer had van de in den brief voor
komende uitdrukkingen, en het aan-
hooren daarvan aan het meisjen be
sparen wilde, kwam op het denkbeeld
0111 te verzoeken, of zij Miss Cicely
mede mocht nemen naar haar eigen
kamer, om haar bij hel opvouwen
van eenige kanten behulpzaam te
zijn, en Maria gaf daartoe hare toe
stemming. 't Was goed ook, want
in dien brief was veel, dat een blos
van schaamte te voorschijn moest
roepen op de wangen eener Engel-
sche vrouw, en haar ooren pijnlijk
moest aandoen.
Maar in allen gevalle werd haar
nu eene goede gelegenheid gegeven.
Toen de brief voorgelezen was, kwam
zij naar voren loopen en knielde ne
der op de treden van den onder den
troon-hemel slaanden armstoel, zeg
gende: „Mevrouw, vergeef mij mijne
stoutmoedigheid, maar ik smeek u
in den naam mijner ongelukkige kin
deren geene beschuldiging in te bren
gen bij Koningin Elizabeth!"
„Uwe kinderen, mevrouw! Hoe
kan ik hen betrokken hebben bij
hetgeen ik aan Hare Majesteit heb
verleid van onze beminnelijke Gra
vin?"
„Uwe Majesteit zal zicli herinne
ren, dat de hoofdrollen in die dwaze
komedie-verlooning ten deele gevallen
waren aan mijn zoon Humfrey en
aan den jeugdigen Antony Babington.
Ja, dat het spel onder de eiken van
de kleine Cis, dat Uwe Majesteit goed
vond te bewonderen, eigentlijk de
aanleiding tot de geheele vertooning
geweest is."
„Dat herinner ik me zeer goed,
beste mevrouw, maar niemand kan
de arme kinderen verdenken van de
kwaadaardige bedoelingen, welke My
lady de Gravin er in gebracht had."
„O, mevrouw! We beleven tegen
woordig tijden, waarin het voor de
hand ligt, dal men de schuld tracht
te schuiven op iemand, die de straf
niet ontgaan kan."
„Zeker," sprak Mary, peinzend;
„de Gravin is in staal om zichzelve
buiten schol te stellen door de schuld
op een ander te werpen, vooral op
hen, die onder haar eigen bereik zijn."
„Uwe Majesteit, die zulk eene waar
heid kan uitspreken tenopzichte van
die arme Lady," zeide Susan, „zal
zich zeker ook herinneren, dat, of
schoon Mylord zich had laten over
reden door de jonge dames, hij met
de uiterste omzichtigheid Meestei
Sniggius gelast had al wal gevaarlijk
kon zijn uil hel stuk weg te nemen,
zoodat geen oningewijde de oorspron
kelijke beteekenis van het stuk heeli
kunnen gissen, zooals het werd op
gevoerd in de groote zaal."
„O neen, zeker niet," stemde Maria
toe, en zij kon niet nalaten even te
glimlachen bij de herinering. „Men
had het stuk in Westminster Hall
ten tooneele kunnen voeren, zonder
mijne genadige nicht, of ook Leices-
ter en flatlon te doen blozen."
„Derhalve, indien de Koningin de
zaak hoog mocht opnemen en een on
derzoek mocht willen doen instellen,
dan kan tiet niet anders, of alles komt
neêr op de hoofden mijner onschul
dige kinderen! liumfrey is op het
oogenblik builen bereik, maar hel
meisjen o, ik ben er van over
tuigd, dal Uwe Majesteit haar onge
luk niet kan willen!"
„Gij zijl een uitmuntende pleilster,
mevrouw," sprak de Koningin. „Zeer
zeker zou ik niet gaarne het lieve
meisken in ongelegenheid brengen,
'l Zal Mr. Gurll een weinig meer werk
bezorgen, en imjzelve desgelijks, want
de brief moet eigenhandig door mij
geschreven zijnmaar we willen die
ongelukkige komedie-veilooning er uil
laten.''
„Uwe Majesteit is zeer goed," zeide
Susan op ernstigen toon.
„Toch zijt ge nog niet tevreden,"
goede mevrouw. „Wat kunt ge meer
van mij verlangen?"
„Iets, dat Uwe Majesteit me waar
schijnlijk niet toeslaan zal," antwoord
de Susan.
„Hal Gij behoort zelve ook tol de
familie, ik had er niet aan gedacht;
gij zijl zoo geheel anders dan de
overigen. Wat gij begeert, het is, wed
ik, dat ik dezen brief in 't geheel
niet verzenden zal."
„Uwer Majesteits vermoeden is
juist. Maar gelool me, mevrouw, of
schoon ik zeer zeker dat wensch,
omdat de Gravin altijd goed voor me
geweest is en me van den lijd af dal
ik mijn ouders verloor, opgevoed heelt,
'tis niet alleen om harentwil, dat ik
u smeek den brief niet te verzenden,
maar 't is evenzeer in Uwer Majesteits
eigen belang."
„Mevrouw Talbot ziel de zaak even
zoo in als ik," liet nu Sir Andrew
Melville zich hooren. „Zeer waarschijn
lijk zal de Engelsche Koningin even
vertoornd zijn op haar die het schan
daal mededeelt, als op haar, die het
bedreven heeft, evenals de woll in
den pijl bijt, die hem getroffen heeft,
wanneer hij den boogschutter niet
bereiken kan."
„Uwe vergelijking houdt geen steek,
waarde vriend," zeide Maria glim
lachend. „'t Zal haar verheugen, te
weten te komen wal mijn brief meldt."
„Ja maar, mevrouw, ik bedoelde
ook nog wat anders," hernam Susan,
en terwijl zij daar stond met gevou
wen handen, staarde zij van den een
op de andere. „Vergeefme! Ik dacht
er zoo over, dal door zich af te geven
met al deze herhaling van gedachte-
looze, zinledige woorden, welke uil-
tespreken indedaad eene dwaasheid
was, ofschoon hel minder met boos
aardig opzet geschiedde, dan wel om
Uwe Majesteit te vermaken met wat
nieuws van het Hol, en dal wel, nu
er alwéér zooveel tijd over heenge
gaan is, Uwe Majesteit afdaalt van het
standpunt der geduldige en lijdende
vorstin, der zachtmoedige, edelmoe
dige, haar lol me't stille gelatenheid
dragende, om te zijn te zijn
„iNiets beter dan een hunner, wil-
del gij er aan toevoegen vroeg Ma
ria op ietwat scherpen toon, toen
Susan den aangevangen volzin niet
ten einde bracht.
„Uwe Majesteit heeft het gezegd,"
antwoordde Susanen toen er nu
gedurende een oogenblik door nie
mand een woord gesproken werd,
sloeg zij de oogen op, sloeg de han
den ineen, en vervolgde: O, mevrouw,
zou het niet waardiger, edeler, meer
voegzaam voor eene Koningin, meer
christelijk zijn, er van af te zien, om
door een herhaling van deze onzin
nige, dwaze schimptaal toorn te
wekken
,,Men heelt mij al zeer christelijk
behandeld!" antwoordde Maria; maar
na een oogenblik zwijgens wendde
zij zich tot haar aalmoezier, Mr. Bel
ton, met de vraag: „wat zegt gij er
van, mijnheer?"
„Ik zeg, dal Mrs. Talbot woorden
spreekt, die meer den naam van
christelijk verdienen dan hetgeen in
deze omgeving vaak wordt gehoord,"
antwoordde hij. „De verdienste van
het lijden wordt verbeurd door hen,
die den smaad, dien men hun aandoet,
met gelijke munt betalen."
„Dan zij het zool" sprak de Ko
ningin. „Elizabeth zal er niets van
te welen komen, dat de tongen van
sommige aanzienlijke dames haar
evenzeer belasteren en smaden als
haar ongelukkige nicht."
Met eigen hand scheurde Maria haar
eigen bnel in stukken, maar Curll's
afschrift ontkwam ongelukkigerwijze
aan de vernietiging, om in late
ien lijd ontdekt te worden. Lorden
Lady Shrewsbury zijn nooit te weten
gekomen, welke dienst Susan hun
bewezen had, door de verzending
van dien brief te voorkomen.
HOOFDSTUK XIII.
Halssnoeren en armbanden.
De Gravin was volstrekt niet be
vredigd door den afloop van hel
onderzoek, en zij en hare familie
bleven aan het Hof, steeds op boos
aardige wijze haar echtgenoot en
zijne gevangene belasterende. Toen
hel verder in 't seizoen kwam, en
de tijd naderde, dat de Koningin
haar jaarlijks bezoek aan de bronnen
van Buxton zou brengen, was Lord
Shrewsbury verplicht Mrs. Talbot nog
maals te verzoeken, haar tot,gezellin
te verstrekken, waarbij hij niet na
laten kon te verklaren, dat hij nog
nooit zooveel vrede gehad had, als
wanneer die dame in de vertrekken
der Koningin verkeerde.
De reis naar Buxton was altijd de
groote feesttijd voor hel ingekerkerde
llof. De badplaats maakte deel uit
van Shrewsbury's gebied, en de Graaf
bezat daar een groot huismaar men
was er daar niet op ingericht, om
zoo nauwgezet wacht te houden als
te Sheffield, en alles te zamen geno
men kon men zeggen, dat er de
teugels een weinig gevierd werden.
Lichaamsbeweging werd beschouwd
als een hoofdbestanddeel-van de kuur,
en er was gelegenheid om zich te
ontspannen.
Cis had zooveel gehoord van het
genotrijke van dat uitstapjen, dat het
haar in verrukking bracht, toen zij
hoorde, dat zij met Mrs. Talbot er
ook deel aan nemen zou. De eenige
schaduwzijde was, dat Humfrey be
loofd had na volbrachte reis thuis te
komen, om te zien, of zijne kleine
Cis gereed voor hem wasen zijn
vader had veel lust om thuis te blij
ven, hem eerst te ontvangen en hem
mede te deelen, welke bezwaren er
bestonden tegen zijn huwelijk met
de jonge dame. Maar Mylord weigerde
den bloedverwant, in wien hij het
meest vertrouwen stelde, verlof te
geven, en, terwijl Ned toevertrouwd
werd aan de zorgen van den ge
leerden Sniggius, reden de oude en
de jonge Richard Talbot weg met
hel gevolg der Koningin en dal haars
bewakers.
Noch Cicely, noch Dick was vroe
ger ooit van huis geweest, en, zou
elke reis reeds voor hen eene bron
van overvloedig genot zijn geweest,
vooral was dit nu hel geval, nu de
reis hen voerde dooi een der woestsle
maar levens bekoorlijkste woudslre-
ken, die er in Engeland te vinden
waren. Maar het meeste genot ver
schaften hun de steden en dorpen,
waar halt gehouden moest worden,
en elke reiziger, dien zij zagen, wekte
in zulk eene mate hunne verbazing,
dat zij aan het einde van den eersten
dag even opgewonden waren over
hun ervaringen, als het geval had
kunnen zijn, wanneer zij met Hum
frey de verre reis naar Amerika on
dernomen hadden.
Buitengewoon vermakelijk vonden
zij het, dal zij te Tideswell moesten
overnachten, alhoewel het logement
zoo overvol was, dat Cis eene ma
tras moest deelen met Mrs. Talbot,
en Dick, in zijn mantel gehuld, op
den vloer moest slapen, wal, zooals
hij zich zeiven trachtte wijs te maken,
bizonder genotrijk was. Hij werd ech
ter veel vroeger wakker dan hij ge
woon was, en daar hij begreep, dat
alle pogingen om weder in slaap te
geraken, vruchteloos zouden zijn, liep
hij tusschen de slapende gestalten
op den vloer en in de gioole zaal
door, naar buiten, en toen fiij de
fontein midden op het binnenplein
gevonden had, haalde hij zijn zeep
en kam uit zijn zak en maakte hij
zijn ochtend toilet in de open lucht,
zeer over zichzelven voldaan, omdat
hij zoo vroeg bij de hand was. Daar
hoorde hij tikken aan het boven
venster, en al spoedig ontdekte hij
Cicely, die hein al wenkend te ver
staan gaf, dat hij op haar wachten
moest, en een minuut of wat later
kwam zij naar buiten springen in
den zonneschijn van den vroegen
zomer-morgen.
„Niemand is nog wakker," zeide
zij, „zelfs de schildwacht voor de
deur der Koningin is vast in slaap.
Ik heb slechts een paar meiden eenige
beweging hooren maken. We kunnen
mooi het veld eens inloopen en wat
dauwlrappen, voordat iemand op
staat."
,,'tls geen Mei, 't is Juni," merkte
Dick op. „Maar ginder staal een
schildwacht bij het hek van het erl
zal hij ons door laten
„Zie eens, daar is een klein hek,
dat in een moesluin uitkomt," sprak
Cis. „Als we daardoor gaan, komen
we zeker spoedig in 'l open veld.
Ik heb een koek in mijn reistasch,
die moeder mij voor de reis mede
gegeven heeft; we behoeven dus geen
honger te lijden. Wal rieken de krui
den heerlijk in den dauw en zie
eens de damp ligt als zilver over de
bladeren der aardbeien uitgebreid
O, deugniet, die ge zijt, ge denkt
zeker bij je zelf, of er ook rijpe
vruchten aanzitten. Misschien vinden
we daar ginder wel wilde aardbeien."
Wordt vervolgd).
Gedrukt bij DE EE YEN DOOSJES, te Haarlem.
