joop qqnjpaS 'uBtudooq uooS f uaiaaqnqap qaotu puoAB
uapuaSjOA nap aip 'ia|ads[aauooq aguof uaa§ f si uaq
-qobamaa aj qBB.idsqm Sap uapua§|oa uap do uubbaï
'sooo.id Suefaijp uaa (jq a puaq qaq S uuja qpjooq uaa£)
•uaqinjs uaSoo aufitu sua8iotu s( jnn jbïa
jopA qaiu Jbbjs ap apjiAv. 'jaajpdo qqorif apiunzaq ua.r
-Jaqs qacu 'ojoquop op ui ua.ma2 oqaoz unq ua uafluq
paap sjaqsuaA uljiu japuo uaiuao|q ap aip 'pumqqonu
uaAvnng uap uba qnp unp'Suoipjoop jb uaqinq uba pmj
-aS japuB uaaS 'uojbav qra uaqqaq ap '2bj paq oq jb
jnnjjBBAiq mo qi uooqasjo 'qooj, j qi pnq jatuBqdBBjs
amini 'aqossijj 'aqfqjaaq uaa jbav ugf r; uaqqaq qqBBiu
-aS japnS Sou jaa^[ uaa jooa qaq raoo uaa uojj
'uapoAag qqootu qsrq ooq.recp qi Siibjooz uaAfqq aq ua
uauiau aq uba paog ja qaq 'apguBj.iOA qi qBM 'jb jbbu
uoSbja aq 'apjiM qi qBAA 'uaop aq saqs 'uaAinoqasaq
aq aufitu qaq s|B sinq uljz qooq 'fitu qqoozjaA fijj
•sbm ,iaiq qi qsp 'paap uagaouag qoojg u(ooz
raaq qaq qBp 'uaqqaq aq pginqaq Suqnqjaq [jq suaa
gou bu 'fitu qaipaA ua pBq qqospag saqn ubb uaui jo
uaiz aq rao 'jatuBqdBBjs ufitu jbbu apam guig moo 'aoq
„qqonu uapaog uaa" sjaqsnz uba piaqqfqapuauA ap
qatu fitu uaqqosuaAA uaqqoiu aufitu ïnoz nadcjs paog
qi qBp 'azfiM aqsuiBBZuiui ap do aqdooq aquuq aufij^;
■paq jbbu puoAB uaip qx gaig jjBBAiq jjBq uaSaj,
3[9iznm 93[fiqS5iJS^ jbao
"Al NüXSOilOOH
Qf
•ufiz uoz gizaMjB tuoo Subjooz 'uaqaAuaq aq uaq qaui
qBAA gou rao 'jaau safqqoiu ap ua aqunq (iq uaoq fiui
aqqaz qj "puoqs jnap ap ui fiz jfiMjaq 'aoq apuaqoBj
-tuqS qfqapuaiJA suaa gou uaqB suo aqqiuq ua paog
jooa suo fiz qaipaA suBq,!, 'aqsnq doq uapno uap do
ua 'aqqnjp qjBq qaq ubb 'uiBudo afqjaip agiqsjoquBB
'aAoop 'aqqijqosjaA 'apuainmojq 'apuaAaq qaq fiz
dojBBAA cli Bjopq 'jbbaa qaiu 'qop ufxui si qaq uaop
pBBMq uaag u jbz jaip apno 'oabij qaq" 'aqMBjj ssijyj
apiaz ,/jnounfeg jaaqufim 'gusq qaiu jbbiu saa^y"
•goA\ jaqnacn qaq
japuo qfqaSotu jba ooz 'qinjaqqoB 'uojooq apuaop jaqaS
puagBjq uaa 'raaqs aqqBAvz qam 'qaq doojq uaoj, 'punq
ap jbbu fitu qaaq na 'uaAaqsjaqqoB uaa do qoqsaggBfA
uaa sjb aqgooq ap ui qjBBqs uap 'puiajaAO aqiaocu qam
qoiz aqqaz qaq jo 'uftz aq qaajq qoo joop gou qBp 'ubb
jacujoiu apno qaq qi aqqBBj sqfqaAAUBu qoop uaggaj aq
uacujB ap ui sajaqsaatu aufiz 'azfm aqfqajjoq auaa do
UBp qaq na uajBq aq qin japuo ja qsaaq qaq 'suauiau
-jooa 'apuaginq aiuq auaa 'qi apiaz „'Jaiq si bjojj"
•aqqjnus jaddnp qaq jfiAuaq 'uaggij pjojag
-uaaui ]Bq uaa sjb 'iBop jaip apno qaq gnz na bjos
ap japuo qaaq qj -puoj jbjbao uaqqooz safqqoiu ap
na 'uaq auaa sjb apjaqnq aqunq 'qoop raoo ufijq
qsaaq aAaij ufiiu si jbb^
juaqagjaA bjoj.q qsBBq noz qj" :apuadaoj afqauuuaqs
ff
48
kunt rondtoeren, ik bedoel niet Groot Brittanje, maai
den omtrek hier. Dan hebben wij nog de Sociëteit
te Bristol. Ik heb u daar reeds ingeschreven, zoodat
.gij komen kunt als gij wilt. Verder zijn wij dicht
bij de zee, hier in de buurt. Wales is niet ver af,
en als ge wilt, kunt ge per stoomer van Bristol naar
een der Kanaalhavens komen. Ik weet niet of het
ons gelukken zal, personeel voor een danspartij bijeen
te scharrelen wij wonen nog niet lang genoeg
hier, om daarvoor genoeg kennissen te hebben
doch een paar diner's kunnen wij wel belovenen,
Sophie, noem gij nu nog eens wat anders op voor
't programma!"
„Er is niets verder noodig," zeide ik. „Het is al
aardig overvoerd."
Daarop zeide tante iets omtrent Florence Hawke
en vroeg aan Amelia, hoe laat dien dag de heer
Hawke t'huis gewacht werd.
„Van middag om vijf of zes uur," was het ant
woord.
„Er wordt van morgen, tijdens den dienst, in de
Kathedraal een choraal gezongen, dat ik graag hooren
zou, en ik heb gisteren afgesproken met Florence,
om er naar toe te gaan. Wij loopen er heen, en haar
rijtuig zal ons komen halen."
„Neem mij mede!" vroeg ik. „Voor mij gaat er
niets boven gewijde muziek."
„Wel zeker, kom gerust mede," antwoordde mijn
lieve nicht.
„Ik hoop toch, dat miss Hawke het niet onbe
scheiden in mij vinden zal?" vroeg ik.
„Wel waarom?" riep de goedhartige Sophie uit.
„Onbescheiden! Gij bedoelt zeker complimenteus,"
41
„Heeft Australië ook een volkslied?" vroeg mijne
tante.
„Wel natuurlijk: „God save the Queen," mama,
zeide Amelia.
„Neen, pardon," zeide ik, „in Australië wordt
Cheer up Sam" gezongen."
„Wat!" riep mijn oom; „bedoelt gij „Lustig op
Sam, houdt je hoofd maar omhoog Heeft mijn neef
dat wel bij het rechte eind, Miss Florence?"
„Wij stellen het „God save the Queen" bovenaan,
geloof, ik," antwoordde zij lachende; „doch in Austra
lië is iedereen ook ingenomen met „Cheer up Sam
Hierdoor kwam tante er toe, Miss Hawke het ver
zoek te doen, om wat te zingen, wat zij beloofde te
zullen doen, als Amelia maar eerst begon. Mijne nicht
zette zich voor de piano en accompagneerde zich bij
een opgewekt liedde romance van een vroolijken,
joligen man, die een ongelukkig meisje het hart brak
en er zelf heel vroolijk onder bleef, ri fol de lol!
waaruit het bewijs voor de hand lag, dat vroolijke,
jolige mannen soms echte gewetenlooze schurken kun
nen zijn. Daarop nam Miss Hawke, na eene korte
aarzeling, en na ter sluiks een beetje verlegen naar
mij gezien te hebben, hare plaats in en zong eene
ballade. De wijs is mij niet bijgebleven; ik herinner
mij niet, dat ik uit de woorden iets op wist te maken
maar toch klonk het mij als den goddelijksten zang,
dien ik ooit gehoord had. Misschien waren èn hare
voordracht, èn het stuk zelve maar zeer middelmatig.
Best mogelijkmaar de onvergelijkelijkste Italiaansche
virtuoos, die met de zuiverste stem een air van vol
maakte schoonheid zou hebben voortgebracht, kon
nooit een indruk op mij gemaakt hebben, die haalde
