ϧIJ flS JCBBtU U3inp 3}afpUia U93 11 IUO paa.üaS H9§
-90U9S .IBBAi U99 fltU SI pjq 'UBA piU J9 qaaidg"
((-§UIl90IU9q
95]fl[9pU9UA 9AVU JOOA iqOIfdiaA apiU apSooq 9p UI
n ngq qi 'pjaq nsj qaiuBQ 'ptqBBtu joq pq afsiaoi
MU Sou tlS U80} 'C;S S[B U9A9 J99A9SuO ooz 'qOQ"
<l(j uapqosaSdo msq pin p.w of uaq
ujq j ufiz 9; asnasuup opao§ 9U99 9ui yoojaq p(j "U9a
-9MZ diqos qflJ9S9M9q U99 do SalpU OOZ MUOJA 9U99
qi Sbz jioou So|q uapaz qap pq do qosuatu uooaa
-9S U99 S[B UapOA 9p J9AA UBp flZ UOZ '^doOJ OOZ flZ
siy j jnnSg uaa ibm ua ajjqoizaS jaq uaa p.u 'sjapuoQ
l ooz qBBius avu ui psSou pq pi^y qqaq uamouaS uba
SU99 ra pq fiS pp 'jqunp [jeu" 'fiq pz ,/qouf 'nN"
•uadoopuo piu
puaiJA ufttu pBtu}ip uoq qi qoop 'u9jbm iqiapraA fiui
ui JoopiBBp aip uaSuipoBMiaA ap ubb ua 'piaoAaS
pnq SuipAaq ufitu ptu qi pp 'qaidsaS pq ubb 'ü9A9
ooz uba Suipouipo ap ubb uaquap uauunq 3} qaui
-aS ufun do su99 Sou 'uaqqaq a; puaS pq rao 'uftz
uaA9jqaS uaaqB jbSubj afsood uaa qi noz auiBBQ 'ao^
firn jbbu piuBQ uiBA\q 'sbaa SaM aoua.io]^ BipOOg
•piepeSuo 9iisnjs eqtaooejoji aaaq ea
I hmscmooh
409
Minachtend glimlachte zij eens. „Hoe het ook gaan
moge," zeide zij, „ik heb mij voorgenomen om met
dit schip weer naar Engeland terug[te gaan. Met tante
Damaris heb ik daarover nog niet gesproken, en dat
zal ik [ook' vooreerst niet doenmaar indien de heer
Morecombe van plan is in Sydney achter te blijven,
dan zal die plaats niet groot genoeg zijn voor ons
beiden [te 'gelijk, en dan vaar ik met uwen vriend
kapitein Thompson weer t'huis."
Terwijl zij deze woorden sprak, waren ook mijne
gedachten bij het jonge mensch, dat thans in onze
hut op zijn rug lag te draaien en te steunen, en toen
antwoordde ik: „Als hij zoo zeeziek blijven mocht als
hij nu is, dan heeft hij stellig reeds meer dan genoeg
van de reis, vóór wij het Kanaal uit zullen zijn."
„Waarom," viel zij op eens in, „staat gij er toch
zoo op, om Egerton genoemd te worden?"
„Wel," zei ik, „omdat als uwe tante er achter komt,
wie ik eigenlijk ben, zij u zeker verbieden zal om met
mij te spreken."
Een helderder gloed scheen in hare oogen, terwijl
zij uitriep: „Denkt gij niet, dat ik er een eigen wil
op nahoud? Er steekt niets kwaads in, dat gij tegen
mij spreekt, mijnheer Seymour, en verkies ik dit toe
te laten, dan geloof ik niet, dat tante daartegen be
zwaar zou hebben."
Voor mij was er in deze weinige woorden, eene
volledige openbaring. Had ik altijd geweten dat zij
zeer zachtzinnig was, nooit had ik durven denken, dat
zij aan deze beminnelijke eigenschap van het hart,
zooveel kracht van karakter paarde. En toch had ik
mij slechts te herinneren, hoe zij Morecombe, trots
allen invloed van haren vader, had afgewezen; toch
