-ui ua" 'qt jaz „'sbm joouaffynq uftra ftq inpiug"
•SaioipiBBM^uojaA ua axuiBBqos 'ptaq
-uaSajjaA |oa xbbjoS adjaqos JBBq -jaiu 'ftz appjoo.w^uu
,i(;jaaquftra'ooz }Bp fuu n hSbgja aojj ipuauA ua;q"
•subiubq aijuBx ubb SaMquaj qi SaoiA A\noignf
'n uba puauA uaa aqraooa.toj\[ jaaquftra atp sq"
t,j si na.tooq aj ubb oio qaiu 'qapjptq ;aq do JBBp 'uaAV
-nojA atp .iooa }aq pjp 'qppqos ua xqaojA qafns uaquojp
!)bq (i uapaz aj gaA\ ua uo^az 0} je rao 'uaAaS uauunq
?sbj uaaë uaqosuara atp n jpnoz" uassejq aj joa
JaaM SinjjoojS uftz uio 'uftz uoz uaqojsaSje jooqspoo;
ap ^oi anqoBAV sjqoajs atp 'ooj uosdmoqj, 'uaqftq ai
puojs jajjoq uap jbbu ftq jebai 'Suqaaj ap ftq sjBB|d ap
uba uosqoBf jauojoq apAinaajqos <('uiajideq '8az"
t/uapjoAiaS StuuizquBjq
jaqaz st fijj j uftz uaquojp jatu qooj jbz ftq JBBjq" qtu
jazjuo sijbiubq; ajuBj daij (<jua.iB[qjaA jatu .ibbui Sou
SejpaS uftz ftm UBq qq j uaqftq aj uba ja bis qq"
((-uaqBta
uauunq uaqqaq uaAaj u^oz jaiu ftq uoz 'sbai jaqqanu
ftq spj" 'qi appjooAAjuB „'qoo afjaaq utajq uaaQ"
„■uftz ai uaquojp
]aJA uaaqos ftjj j qqoizaS Sipqc uaa jc^\apuaS
-Saz'ftra joj qotz aouajoqj jsttif appuaAi 'jooqas daaj[BA
uap joop ftq iBp qijquaSoo iaq do iubaa 'uaqftq a} au
uiaq tno piaquaSajaS uaag qt pttq jjaz uaqajsuBB jaajq
SBBMp U3A3 spaais Sou qotz osuoqdjy uba SuqajsunS
ap iBp 'uaqBtudo qt uoq 'Saaisdo JBBp uba iBp qoB[
-aS iaq qm ua 'uaiz ai janoq uap uba uapazSaAi qaq
jbbu too 'uaSuBq SutsuBqosjaA ap joao lUBq uatp ubb
Sou jaajq sjatSBssad [biubb uag; -sbai uapqaSjt! daajjBA
uap aqtuooajoj\[ puaijA jpOA 'iaoA uaaS qoo uup ftz ai
-lazjaA nu ua 'uaAajpaS peq iqonjA ap do satunp ajapus
19
jaAouaSai 'afjMno.u aSuof uftz sjb U3A3 'SbbjS atp
'ubb jaunj.iojq aqnpButJBjq jaaq ap aiqjaui ,,'istuf"
„•uajedaq uaqaz uaSta uftz
loi isjaq jBBtu qotz laotu qosuaut japaq" 'Jaqonj, uos
-draoqxjaoq ap aptaz '„qoo apuaopjOA si qep uft"
„•uftz pjooq UBB
ftz Subjooz'uaqBtu ai qftjaSotu SiqazaS ua uibbuoSubb
ooz unq iaq ua 'uajaoA ai joao uaABq 101 uaABq uba
StjtaA uaq 'jqaqd azuo si qaqq -uftz uojptz sjatSussBd
jazuo uapaquaSajaSuBBatituiBj jap aiSooq ap do ft ai
IBp 'iqaBAuaA iatu jpjo.w" 'ptaqSpqoiAiaS ajaqaz uaa
iaat uosdraoqj, appjooA\que<('sjapjaoASBza§ suo ub^"
•qin uaijqpo AinojAatu datj c/ooz iaq si jaqaz"
„(jqftjaS utJBBp AinojAatu ipopj "SBaa atputBj
apno uaa uba ua lauojBq uaa uba uooz ap 'ubbSbS si
pjooq uba sqBJis isp 'qosuatu aSuof iaq IBp 'uaiaAi ai
luaauu uaijjq^ AinoJAaut 'utaitdBAj" :uadaoj apjooq
jatoqjoaaz nap joop qt uaoi 'ut pp pjotq qt qoop
'uaddij ap do pjooM}UB qfqaiqooisiJBq uaa pnq qx
•uaSoo ap ut qutp ftut ftz Sbz jatq ua „(puuaq
pjooq ubb ftut qt isp 'uajaoAaS ai iftds japuoz qoop
'aiSooq ap do jam ubajbbp qt uaq n|q 'pBq jooa staj
azap latu uaut ib.w 'iatu iqajis]OA qoo isia\ qt jbbui"
'apiiJBAi aStuaa iatn ua 'Sn|A ftz oppjooA\}UB ,,'Bf"
„•uaqBtn ai siaj oSutq upoz uouSudtuoD
-staj sjb jBBq iatu rao 'aouajo^j 'paora uaioojS uoa\u
uba st sjtAiaq uaa ja.w iaq iBp 'uaSSaz laora qx"
<t-uaiJOisira
UBq suaa preq JBBq sjapuB puBtuaiu ubb ua 'uaqBiu
UBq uapaqutBBuaSuBBUo auaaS raaq jbao firn lara ftz
IBprao 'sooq isaara iaq si ua 'uaSBjsaSjaaujai {aaqaS
ftz st nu jbbj^ j punq S Bdtid do ooz ftz sbai ua jooa
ooz raaq ftz qsjds 'uauuaq apjaa] ubui uap uapuoq;
VL
70
de Strathmore havëïi koers, het Kanaal afwaarts, ge
heel los van den wal, en nu rechtstreeks betesmd
naar het andere einde van de wereld. De deining was
veel verminderd; in de vlugge golfjes, die dedarlele
bries in beweging had gebracht, was geen groote
aandrang meer, en het goed gebouwde schip gleed
met volle zeilen, van den jager af tot het boven-grietje
toe, door het in de zon schitterende water. Het was
een dag vol leven, vol licht en daardoor vol opgewekt
heid. Hooge wolken, met de kleur van het paarlemoer,
rezen boven het verwijderde groene land, en het zog
van het schip spreidde zich waaiersgewijs naar achter
uit, en scheen vol springende makreel, daar waar de
loefwaartsche grenslijn legen de kabbelende golfjes
stootte en glinsterend opspatte.
Van het talrijke gezelschap, dat het schip naar een
verwijderd land overvoerde, niemand gelukkiger dan
ik. Niet alleen was Morecombe thans uit mijn weg,
niet alleen was de wijze, waarop hij ging, de grootste
zegepraal, die Florence over haren vader en hare tante
kon behaald hebben, het was ook niet alleen omdat
het meisje, dat ik zoo innig liefhad, met mij op het
zelfde schip was, terwijl ik nu zekerheid gevoelde, dat
ook zij mij genegen was; maar mijn geluk kwam
voort uit het gevoel van vrijheid en zaligheid, dat
iemand soms op de vleugelen van den zeewind wordt
toegewaaid, uit het genot van gezondheid en een op
gewekte verbeeldingskracht, die door de fijne water
dampen van de koppen der overstortende golven worden
ingeademd en het hart opbeuren, op dezelfde wijze
als de geest van eene zuivere en opwekkende likeur
zich tot in de hersenen doet gevoelen. In gedachten
verzonken, staarde ik het in de zon glimmende zeij
71
van den loodskotter, over het heldergroene water na,
voordat het zich oplossen zou in het op den achter
grond meer en meer verflauwende land.
Het werd nu tijd voor de lunchde passagiers ver
zamelden zich in de kerk, en ik voegde mij daaronder.
De zeeziekte scheen voorloopig geweken te zijn, om
zich later, in de Golf van Biscaye wellicht, nog eens
te herhalen. Doch thans was er niet de minste grond
voor, dat iemand zich onpasselijk kon gevoelen. Het
groote water mocht al niet geheel in rust zijn, alsof
de oppervlakte nog medegaf aan een soort van adem
haling, die uit den Oceaan opwelde, waarheen wij
koers stelden en alsof het schip hunkerend daarmede
in eene onrustige slingering scheen in te stemmen,
toch was die beweging te langzaam en te geleidelijk
om veel kwaad te doen, en gleed het diepgeladen
vaartuig zoo kalm en onverstoord over het schuim,
dat zijn scherpe voorsteven opwierp en langs den boeg
naar achteren schoof, voort, alsof het eene slede was,
die op een effen sneeuwveld werd getrokken.
Tante Damaris en Florence zaten reeds, toen ik de
tafel rondging, om mijn vorige plaats te hernemen;
de oude dame droeg thans eene muts en haar gezicht
stond in een harde plooi. Toen zij zag waar ik mij
neervleide, boog zij zich achterover om, langs Thomp
son's breeden rug, naar mij te gluren, waarop ik haar
van mijnen kant aankeek en vrij brutaal toevoegde
„Zegt u iets, miss HawkeP"
„O neen, mijnheer, volstrekt niet," antwoordde zij,
weder als een lange, losgelaten balein overeind
springende.
„Ik heb, zooals u ziet, uw oude plaatsje voor u open
gehouden," zeide Thompson, zich tot haar wendende.
