en
E^qoajs firn jaajq 'sba\ uaqfiMjuo aj puiM aflijsBj ap suaS
-lau nu 'jajqaa sucqj, -apgooqjaA piaqqfijapuBj ap 'suo
japuo 'aaAmtnjd jaq uba qidaS ua jaqBqafl pq fiqjBBM
'uaqqaq uauunq jqsBmaS pand uba poos uaa (jqoBjq
-sSuippaqjaA aflipuaAaj jaaz auaa fiq pfiq]B) quBqpz
jooa qoquaddiq uaa pui 'juBMSUBBzaq pq ui qaopjiaz
qnjs uaa uba Daa uapnoz UBp 'uamoqaflui sjBMp puiAA
ap aJB^ -SBAv uadpqjaA a; pin pp 'jBBAizaq poj§
uaa 'uaiz aj auojS ajnq jb ui pin aaz ap sum JOTp-
ua ubb§ uapotu uaqqaq ja§Bj qap uaa jooajbbp noz
uaui f uiBAiq uajajqaB uba jqoaj aip 'uapuojs puiM uap
-jeq uap uajinq fiM jbbay 'uapuiA aj afsjBBjd uaa sba\
qapafuBdmBq pq do suafljau 'suaMnojj, -qfqjapuiq
jaaz suo sbm ua joop 'sbm pjofsaS sjiabp ap ubb
aip'daojsap uba jaiq ap ua Suipaj ap uaqossu; jBBq
-sira aSipoou pq pin lao.w puiM bq -uapjd uapuoq
afptin jpq uaa Sipnj suaa fu\ jbbm 'afqajd pqosaq
uaa jbbu qaaq puoj pq ui jb qt pp 'joojS ooz sbaa
'uaqqaq ai fira fiq snpp Suipjaq ufim 'jqaajjooA pjj
■uapj aj so[ JBBq 'jooa jbm qi apBd jBBp qaop apjiM
Sbb|uio jbbu jadAV fiz josjb 'uijb uap fiq fitu qojj ua
uapq aj cnapB 'ajiaom pBq fig 'sbm piBBMaSSaM pq
pp 'apsaajA fiz josjb 'jbbu pusq ap pm ja fiz daaj°
'cuBA\q deq ap uajmq afsnau auiajq 'aAaif JBBq Bjpoog
•dodBj; ap uatUBS fiM uaSuiS 'pjaiq uajojsaSuBB Swap
ooz jbbi| qi jfiMjaj 'ua 'apjaij aufiin uba uaip jap
-uo uijb ufim qBjs 'sooqjaA (jz jbm naquap aj Suqap
-UBi[ aujjrn uba 'piaqfijA ap auiBp apno ap jb° q[
'Sruai qi daij j Mnojgnf 'pnjaSuo pin n qBBj\t"
•sijbiubq ajutq apjiS <('do pao§ jbjooa qooj sbj"
•qoo UBp aiM ^dpuoiu np asnasunp aiaiuiaid vj uba
sbb8 pq japuo uaqqaq pjaaMzaf? fiz uapnoz jb 'sat"
-poAuaMUOJA jooa .iBBquBBflaquo q('qaqjaA\ nu qap pq
601
108
dachten, en ik word maar liever niet aan zijn bestaan;
herinnerd."
Ik maakte eene buiging, ten teeken van onder
werping, of liever, ik deed mijn best, iets te maken,
wat, in verband met het slingeren en stampen van
het schip, daarvoor dienst kon doen en gaf haar toen
een complimentje over haar uitzicht, zeggende, dat
ik gevreesd had, dat hare gezondheid onder haar hut
arrest geleden zou hebben. ,,Maar ik zie met veel
genoegen," zei ik, haar ernstig in de oogen ziende,
„dat het nog al goed afgeloopen isde dokters zeggen
wel eens, dat de zeelucht de menschen lang doet leven,
maar ik heb ojigemerkt, dat de menschen er jong bij
blijven. Er gaat niets boven de zeelucht, om de oogen
te verhelderen en het teint te verbeteren."
Zij had wel hooger dan een mensch moeten staan,
neen, zij zou een engel geweest moeten zijn, in plaats
van eene oude vrijster, om niet gevoelig te wezen
voor een dergelijk staaltje van vleierij, dat ik er, het
zij met bescheidenheid gezegd, vrij goed afbracht, vooral
als men in aanmerking gelieft te nemen, hoe onbe
dreven ik in zulk soort van werk was. De Eva kwam
onder het complimentje in haar oude, magere, bee-
nige persoonlijkheid bovenik had haar tot een glim
lach opgewarmd, een flauw glimlachje, dat begrijpt
gij, want zij was zoo jong niet meer; maarzij moest
welstaanshalve op die dot bijten en toch doen, alsof
zij niets in den mond had.
Op hetzelfde oogenblik kwam Florence uit hare
hut te voorschijn en ik sprong naar haar toe, om haar
de hand aan le bieden want, hoe sierlijk zij ook haar
bevallig figuurtje met de beweging, door de zee aan
het schip medegedeeld, in evenwicht hield, was toch
apiajds.i0a diqas pq uba ajfluaj ap jsao pq uba uaaj
-jb jqoizag pq ua pjapuozaSjm uaiqassim qjOASjqoBM
ajsojafljB snd pq 'qap ubb sbm uaajapaj 'apjajsinj
•iao.1 ufiz jbbu suizsühuaa 'Suiuiop ap sjoij 'pq ua
'ptujOAafj uapjaAi uaAajsjajqaB uap fiq safqjoqiBBjp auiajq
ja pp 'uaspBjdjaA aj jaajooz apauuBBp qaiz diqas pq
Sou jsiav qoojj -apraasBAiaq uaqoojjs ajjop pin qsjAiiBB
-aoQ pq uba uaioojd ajsfqodaS psjS ap ua doojqjjooA
jajBM pq J3AO pp 'uaSuBA 3} do afjqanz ajsuiui
pq uio pzaSfiq pq uappsq fiM jo 'uiajq ooz afqiaz
uaa0 -apuajnjS japuiajqaizaS uap J3ao uaddoq ajBq
auunq pui 'ua.iBA\ uaznaj apno pq josjB 'uaqaquaaq
japuBqja joao aip 'uapamSBJjqjOAi ajjiMjaqos joop
pja.w uaqojqaS UBp na nu jnnzs ajqoBZ pq uauuiq
-JBBAA 'jsfij ajuBqjaiA uaa 'ponj 8A\nBjq ap tuo 'Suijaai
ap pm aprajOA ua pjBBqaSjm papuuoz auaa sbm
afuBduiBq ap jbaq "uajauuuaq a; paoS SBppirajooA uaj
-Biaads uaip pinf firn 'uapa.1 aj|b qi qaq 'uapuoAjapuo
jaaM qjnz uaSsp auapiaqasjaA fiA\ uooqosjo "uapnoqaS
tpjOAv qqaij pq uaSaj SuiiqotJ auinqas ui aip 'adifjoaj
-janSnp auaa uba psjd ap sjb 'uaaqos uapqasjoop uaj
-najq jaaAuaAa pui pp 'jaAjizqiA\q uaSoMaq jqaBz uba
aaz uaa uaAoq 'jemaq uap sSubj puaiaojS saaj uoz ap
ua 'nap.iOA\aS jarajBAv jaaA spaaj nu sbm jbbm pjj
•uajaSuijsjoop uaAajq
pij; uaSiuaa Sou ajjijs uoSbjsjoa ui fiM bujbbm 'uapnra
-jag ap uba ajpaajq ap do apainspjoa 'uaqsra uaop
psq uajfim p.iapuoq pon .inn SipaAaz-ua-aaMj ui suo
aip 'rajop ap pp 'suo fiq pq apjnaqaS ooz ua ufiz
JBBqquBp uazojpm ap qoo jooajbbm spi 'aaz do pjBq
pq jibbay pftjjB piu 'qoo usp aojj -uadooj a; uau
-uiq jammin aip mo pjaapjoojaA qoop 'uaABq ap jbbu
Sba\ do pfijjB 'ufiz paora jjaz Mpuvjpjj spuaffmjyi ap
113
groot aantal personen, wier leven afhing van de stevig
heid van eenige dunne planken, gaf mij, vóór op de
kampanje staande, allerlei gedachten in aan de broos
heid van het menschelijke bestaan.
De tweede klasse- en tusschendekspassagiers hadden
geheel het dek beneden mij en den bak in beslag
genomen. Twee aan twee wandelden zij op en neer,
stonden in groepen te praten, of braadden zich in het
koesterende zonlicht, dat voor hen te grooter aantrek
kelijkheid had verkregen, na zoo langdurige opsluiting
in hun donker verblijf, waar de bewegingen van het
benedenschip niet van de aangenaamste waren geweest.
De kinderen speelden tegen boord. Menigeen keek
peinzend voor zich uit in den wondervollen Oceaan,
waarbuiten niets anders te zien was. Misschien schiep
hij zich, op den verwijderden gezichteinder, een beeld
van de Stille Zuidzee kust, waarheen hij op weg was
om brood, zooal niet een fortuin, te zoeken. De ma
trozen hielden zich in het tuig met allerlei niet te
omschrijven werk onledig, terwijl op den bak het
geratel van een molen voor schiemansgaren klonk,
en de zeilmaker met een paar gasten hunne blinkende
zeilnaalden en geteerd garen over een langs het dek
losgerold zeil zwaaiden.
De kajuitspassagiers waren over de kampanje ver
spreid; kolonel Jackson en zijne ega lagen in Ameri-
kaansche rotting-stoelen, elk met een boek in de hand,
Thompson Tucker languit op een kippenhok, met zijn
hoofd op een bocht touwwerk, een sigaar rookende
mevrouw Grant en hare dochter waren aan het breien
of een ander knutselwerkje bezig, terwijl de kleine
Joyce's allerliefste kindertjes, met lange golvende
haren, die hun langs den rug hingen, en blauwe oogen,
