jTJüd uaa yaaq jsnj >[oo [iz jo 'uapuaz aouajojy ssiui
ubb deqospooq uaa suaa jbbui 'jijobai azap uba jsjbbj
jaq do 'IjS jsaoiu n\r -pjajsaS lapuim nu qi uaq
do.iBBQ -uamoq aj apara uio uauaqaj jqaqdjaA suaa
qoiz ajutq ajBq jqoora 'ubbS aj uaAoq jbbu 'yaaS uau
-uaq aj uaSusjjaA JBBq 's; jaquop jaq aaauuBM 'nu j'iz
S{V 'uaddsjs aj jb afusduiBq amn do afjjnn jjsq uaa
JBBq mo 'uaqqaq oj qap ubb suaa ajjaij uljiu 'puoAB
uba 'joaa ajqosuaM qi 'afjuiajidug" :apuaSSaz 'aoj
uiaq jbbu firn Sooq qj -uazaj aj piaqSipjBBpaoS ouoav
-aS aufiz jaaAA dojBBp ua uaraoqaS loojd ap ut jaaAi
jqoizaS jaq [aiubq uba sbav 'pjoojJoojaA sba\ uaqooi
uaaS uojbs ap ui jajqoa fiqjBBAi 'apuajBj uI'iaa sbjS
ajsjBBj suo pin uaajjB ua.iaaq suo 'UBBjsaSdo uajBAV
jajbj uba sauiBp ap uaoj ua 'uaaraaSjB jaarn qajds
-aS jaq piaM 'sbaa praimaSSaM jaqqBMZ ap jBpsyj
•jajqBjBq apmaaiA iBBq uba
uaSuuequado sjb p.iBCAv jaaA azap uojbav fiui jooa qoop
'uaqqaq paojsjnjaS uoq uapaqqfijaAAno.ij.iaA aqjnz jbbu.
jqanpuBB ua Suiuiaujaap apuaiajA jam qi jcp 'qBBins
ufira ui jaazooz jsirif nu diaAuapuo qfijoSjap [aia qooj
uaape jaiu jaM fim jaads jajj 'uojsnj IjqJBBp qBBz ap
jaajq raojBBp uapaijaq jqoora SuiSipooujin aMnaiu
japuoz [aiu qfqjnnjBU qi uaip 'puojS aSijiaq jaqaz
jaq sbav JBBq joo^ 'ajjsnj AaupAg ui aip 'SuqaSuol
uapjoijaS uap jbao uaSuiMiroqosaq aqosijUBinoj (suBra
-bq ajUBj ubb apuia uaa ajqBBm uaqqap ap uba
uaqctnSooij) jaq jooa pSizaqaS ua 'jqBBOiaS qjoAVAvno;
pno uba 'si [UAvp uba jjoos uaa 'uamaujaA aj uauaip
satuBp ap s|booz 'aip jaqqBAiz uap uba SuiujjqosjaA
8q 'uaqiamdo puaijA uapno ufira uba jagojd apioojd
-aS qfijapuaiJA jaiu 8ubj jaq do Aqd.injjj jaaquaSuof
uap jooa Suuaaqqojqos aquiy uaa uba SuiSiajpaq ap
Lf I
150
mocht, zag ik toch het schijnsel van het sterrelicht
in hare oogen, toen zij eerst naar de statige, bleeke,
schimachtige zeilen boven ons hoofd en, van daar,
over het donkere water keek.
„Geef mij uwen arm, meisjelief, het schip slingert
een beetje."
Onmiddellijk stak zij mij haren arm toe, en lang
zaam stapten wij over het dek. Ik begon met allerlei
hartstochtelijken onzin tegen haar uit te slaan, meer dan
ik hier zou willen herhalen. Haar liefhebbende, zooals
ik deed, jongend, was het eene onvermengde zaligheid,
haar zachte hand tegen mijne zijde te voelen, haar
lieve gezichtje zoo nabij te hebben, zoo volop van haar
gezelschap te genieten. Door de donkere dekken en
de zwarte zee om ons heen, was ditmaal onze samen
komst veel vertrouwelijker dan ooit te voren. Zij be
hoefde niet te twijfelen, dat ik van de gelegenheid
gebruik zou maken, haar nogmaals te vertellen, wat
mij op het hart lag, en zij gaf mij daartoe dan ook
zooveel vrijheid als wel ooit vroeger.
Na een poos deed zij mij dan ook eindelijk de be
kentenis, die ik mij voorgenomen had, haar te ontlokken.
Dit gebeurde toen wij een oogenblik onze wandeling
afgebroken hadden om, vlak achter het bezaanswant,
eens naar de zee te kijken. Ons plaatsje lag in de
schaduw, die het grootzeil op het dek wierp; ik hield
hare hand tusschen de mijnen en vroeg, haar in het
oor fluisterende, mij nu eens te zeggen of zij mij
liefhad alleen maar die woorden te spreken op
dat ik, meer dan door alleen in hare oogen te lezen,
de zekerheid verkreeg, dat haar hart mij toebehoorde.
„Meer zekerheid!" fluisterde zij mij toe, terwijl
zoowel hare hand in de mijne, als hare stem trilde.
((-uajaaq
uaAfqq aj uojjaSjj Sou SidoojjooA 'ajsaq jaq jbbui jaq
si 'aauojoj^ 8Aai[ uljm 'raojBBp ua uaqBui a? puiuiaq
qosuaui Suof s[b firn mo 'Saoq uap jooa uapiiBBUi
aijp apaoS uaa Sou qi qaq -uapnoq pqsppBU
13q do pf[[[b 'uaiaAV a; lira uio 'uajnap aiBq 'A'au
-pAS u! IsraoquBB bu 'ua uapa^s ui suo uaqossn; puajnp
-1jooa siaj ajapjaA a[aaqaS ap qoiz noz fig 'si uaraoq
-aSjooA UBB300 uap do poo Sou }Bp 'sjauimi afpuBjs
aqfqasinq a^sSiyaq ^ajj ('iS ;quap 'uajnaqaS UBp ja noz
}bav <(iaru jaara 'jsuioqjB aqfijuaos^bj auoAAaS uba
s;qoa[s qoop 'ppB uba ;aiu ;qaj[S[oa uaq qi yaaq
uaqojdsaS n japaojq Avn ubajbbav 'UBiuaaz apjcnqos
-aquo aip 'qosuain aSuol ;aq uaq qi jnoinAag qoop
'uo^.iaSq; ;aiu iubbu ufiiu si qljjuaSia 'sijsmBQ ssijq"
apiaz ua SuiSao; JBBq jbbu nu qi ;np 'ubb su#a uaSaj
-uajBBp iuaa\r (juauioq ar punS ajBq ui jaara Sou
'uaAaS [iav piaquaSa[aS firn fiz qsp 'sjaiutui ^pinpaq pip
ua pSipoouaSpn qaozaq uaa [0[ spuiSjBBp fitu yaaq
l'ji uajBAvaq uauunq uaqqaq ao; A'aupAg }oi uiiaq
-aS suo ftAv uaipui 'pfiyy ^jnoinAay qoep s[b ubbjs
uapnz a; jaSooq Sou jo^bj 'uadoq uauunq qaiu unp
qi noz 'jBqos ufim jooa ipuiA SaouaS paoS 'uopaSjj
qoBf sjb 'firn az jBp 'uaSuajq aj ^aasv aoj jBBra
nu jbbq ja qi sjb" 'apuaSuajq uaddij aufiui jbbu mjB
ufim japuo uba puBq auiajq ajsq 'qi pz ,/nuja^"
lujBq jaaq aouajojq apiaz l('qBjds
n j3a0 fuu ja ui jajBj bu fiz uaoj 'jqoopaS qfijapsp
qoo qi qaq jcp 'uaSSaz aj piaqjBBM ap n mo"
„dm0!"
jajBq jappiquBB uba piaqSiunpaoq aufiui ui 'Citn jbao
jaapjoo SiisunS JBBq uba Sjo.vaS uaa sjb unp 'uajooq
aj aijiratij aufini ua jundpuBjs qljjaddBqosjBBtu ufim
vn
151
„Stelt gij dan zooveel vertrouwen in woorden? Nu dan,
daar gij wilt, dat ik spreken zal, Jackluister toeik
geloof, dat ik wel een beetje van u houd. Maar, het
komt eigenlijk niet van u te pas, mij tot die beken
tenis overgehaald te hebben."
En, of zij het nu goedvond of nietvóór de laatste
lettergreep van haar antwoord behoorlijk tijd had ge
had over hare lieve lippen te komen, had ik haar in
de armen gedrukt en gekust. Ik zou in staat geweest
zijn, in mijne uitbundige vroolijkheid, glad overboord
te springen. Dus had ik werkelijk haar hart gewonnen
zij had mij hare liefde bekend en bekend op zulk
eene wijze, dat, èn door de woorden, èn door de trilling
in hare stem, èn door de wijze, waarop zij haar ant
woord gegeven had, de heerlijke en schitterende op
rechtheid daarvan mij even duidelijk voorstond en
evenveel beloofde voor de toekomst, als de sikkel van
de zilveren maan, daarboven, dat rustige schip bescheen
en eens vol en helder moest worden. Ik had haar
geleerd, mij lief te hebben, haar overgehaald, mij dit
te bekennen! En zóó was thans de verhouding ge
worden tusschen Jack Seymour en het lieftallige
Australische jonge meisje, waaraan hij slechts eenige
maanden geleden nog nauwelijks in het diepste ge
heim had durven denken
Het vorderde eenigen tijd, om mijne gedachten te
verzamelen, en weêr uit die hoogere sferen af te dalen.
Onze wandeling op het dek was intusschen voortge
zet, en mijn engel, die thans dank zij de liefelijke
sluier der ons omhullende duisternis alle verlegen
heid had laten varen, sprak ongedwongen, opgewekt,
en met zooveel vrijheid en gemak alsof eindelijk een
slagboom tusschen ons weggevallen was, alsof zij zich
