qaoj qoiz cdud Ain uoy aoq 'aauajoj^ -qftz qftjuaSia
fi§ or.\\ ':jaaA\ puoAB uba spots sad qi ;sp" 'apuapnoq
praajqaS tiuB uftm use jfqs apftz a.iapuu ap ubb qoiz
'sijbcubq ajunj subiji apjUBjqiaA <('ooz fira qCids }apj"
<('jbz uaraoqjaAO spoilt sao iBp
jaqaz qi jaaA\ 'a fiz suo ftq jbbiu ftS Subjooz" 'daaiS
pireq ouftra ftz jfiAuaj 'SuijaAaij uftm apiaz ,,'qoBf"
•uajooq
a} ubb uaSuiz jBp 'puaqqaAido psspapui sbav japi
((qaiu ooz uaSuiz 'uftz
uaquijpjaA uba jund ijaq do aip 'uaqosuajy" 'quojq
-uaaq qjaq ap joop puajaABp jaq ;Bp 'uaSuiz a; do
uauaoSaq jooq ui Sijsnj ua pmj ooz 'uajUAv uadraod
}aq ubb aip 'uazoijBiu ap uaoj 'suaa do qi daii (<j UBp
jajsmj 'aqMBjj ssira j aouajojj ajsaq 'paoS ja}smq;"
•ua^iz Sui8 ubb ftm uaSaj
iqoip ua qBjs uauftra nap ui otjb uajBq ftz jfiAuaj
'auiBp apno ap dau „'piaqmBBAvqaqsuBmaaz aAvn ui uaM
-nojjjaA jo a uaa qaq qi uajjajs Suiuuaqosaq aAvn
japuo ftra qi jiav Sbb.iS jaaq 'jnorajfag jaaquftra 'o"
(/piaqjqiqosa§
auftm ubb apjajfuvj ftq sjb 'ubbjsjb ■jaiu uapiaq n jaqaz
ftm noz ftq ua uaq pMnojjjaA aaz do qi ijsp 'puaqaq
wa?i si jaq jbbcu 'ubbjs uajBj aj .tooa dojBBp ftra 'pftj
uaaS suBq; si jajj -uaraau a; apaoq ajapuozftq aufttu
.lapuo uapiaq n 'punSjaA ftra yaaq uiajidaq oq"
•qi appjooAijuB ,/ajjiAA uoaau uto sjb uim oo^"
„qjnz uapiajsim jaiu suo 'ajjiAi s^auajojj rao
'n jBp'jnora^ag jaaquftra 'do .ia AinoijjaA qj" :apuaj
-adtuotu jb 'uajjiz ropa.vi suuqi SuiS 'djaiA\ juoijqjaq
jaq ui uaiuB.i ap jbbu jaaA\ UBp 'qaoqqaoq uap jbbu
UBp 'dajj ap do nu uaqqijq ajsSijsSuB ap ua apjaaq
uiBBqoij ajoaqag .iBBq jaAO aip 'auiBp apuo am.re a(j
6 ~fZ
248
in eens recht ging zitten en de hand opstak; „daar
begint het pompen!"
„Wat zou dat beteekenen V'jammerde mevrouw Mar-
maduke Mortimer.
„God Almachtig, wij zijn aan het zinken!" schreeuw,
de de heer Thompson Tucker, terwijl hij opsprin
gende, als een waanzinnige naar de trap holde. In
een oogwenk ontstond er door zijn gedrag eene groote
paniek. Zijne vrouw bij de hand nemende, ijlde kolo
nel Jackson met haar naar het dek, om het hardst
gevolgd door mevrouw O'Brien, de Joyce's, de Mor
timers en mevrouw en mejuffrouw Grant. Florence had
hare hand op mijn arm liggen, en haar oogen bleven
vast op mijn gelaat gericht. Hare tante vloog ook
overeind, doch ik hield deze bij haar kleed vast.
„Wees toch in 's hemels naam kalm, miss Hawke,"
riep ik haar toe„als het niet altijd met zulk krank
zinnigenwerk gepaard ging, dan zou een schipbreuk
nooit zoo'n vreeselijke zaak behoeven te worden, als
meestal het geval is. De pompen zijn te werk gesteld,
omdat men bemerkt zal hebben, dat er water in het
achterschip komt; doch wij kunnen er staat op ma
ken, dal het slechts langzaam toevloeit, anders zou
immers de kapitein wel order geven, de booten te
strijken. Zoolang de pompen goed werken, en er
menschen genoeg aan boord zijn, om ze te beman
nen, bestaat er nog geen reden voor ongerustheid op
een lek schip. Hoeveel zeelui hebben mij niet verklaard,
dat zij jaren achtereen nooit anders dan met lekke
schepen hebben gevaren P Niet voordat het schot zich
begeeft en de eerste stuurman zegt, dat dit niet
best mogelijk is begin ik mij over de Strathmore
•ongerust te maken."
uftz aiapuB aaAV) fajqapuo pjaja^ a.wnai^ ap snq
-umjOQ apaiujBBAV 'diqas ^aq unp jauiajq jaaA }aiu si
<SBqmq jo jooq ajoo.iS op 'ubajbbp uaa uajooq apao§
saz uaqqaq [m" 'jaiuttQ ajjBAjaq (l'jaaquftm 'qoo"
'uaqqaq a; uaSaAizaS §ubj bu
'jin inajsjBjg auaa ^aui Jaqonjj uosdiuoqjj joaq ap dau
,£((J uaop unp fiAv uajaoui }ba\ 'jjoogoq qoiz ?aq sjy"
<('uadjaq jaiu jaq qi uaq
'ïjaaSaq qoiz diqos jaq sjb .ibbiu" apuaqoBjtuijg ftq ap
-pjooAAjUB (('ua§uajq aj n ja 'uaop ^saq uftui jbz qj"
•uaug.o MnojAatu
SaojA <i(; uiajidBq 'uaqiajaq uajjnz Sou aijBJjsny diqas
qaq^aui fiA\ ^Bp 'uaAaS dooq agiuaa suo n mn^"
•uauimijg paap ssfuagaj ajiBU uftz
qqaij ;aq ubajbbai 'puojs uadmBjjaSuijs jap auaa }sbbu
spjooqsjoojq ftq jftAAjaj joa ftq pjaiq jip ua 'uaqftq aj
prainjagdo 'apuamoquauuiq ^infcq ap 'uio UBBpa°UBB
pjaAAaS qoiz ftq pBq uimajjaiu qoop 'jqnjpagjin ;jbuis
ua S.ioz puojs aiuoj) aqftjajjBq uftz uba jaojg aqja
ui ^qaajqagdo jnajq agop uaa jo; sbav jbbjoS apooj
-jnnA 'auoAvag 'apno uftg 'ui jojbav ^atu obuSoo sbj8
uaa jajBj ap ftq qoiz uosdtuoqjj quoqos uaqassnjuj
<(-uftz aj uaAaoqaq rao SijsSub ja Ciav jBp ';aiu
•ooz Sou si ^aq qoop '.tBBvaS ui udMa^jiaa ft^" -ao;
jBBq qi ap.iajsinjj ^'jaSua aAaij uftra 'rajBq saa^\"
'uaraoqaS sbav
;puBjsaoj uazuo ui SuijajaqjaA aSiuaa ja 5tjp 'puiq ara
-jb jaq 'uaquap uajjiM noz SbbjS ooz ftz josjb 'ajsjajj
■uftra gaoiA ui jBBAag joojg ut pftlju gou Tiav uft^"
•qi appjoo.wjUB (t'si goojp gou raiiu suo jBp ua
"uaggijuBB aijBJjsny do spaajs gou ("iav jap 'ja^"
'SuïSjb qftjjnnjBu jaaq
JBBq iubbu uftra jfia\jaj 'jaoraag aj araup apno ap ftra
PfZ
245
reddingbooten, de giek is een klipper, terwijl de overige
geschikt zijn, om de aarde mede rond te varen."
„O, wat een vreeselijk denkbeeld, op zee in een
open boot te moeten rondzwalkenriep mevrouw
Marmaduke Mortimer uit. ,,Van kindsbeen af heb ik
-altijd gedacht, dat dit wel het allerergste van eene
schipbreuk moest wezen." Haar echtgenoot drukte
haar in zijne armen.
„Goed, maar het is toch minder erg dan verdrin
ken, mevrouw," zeide Daniel. „Ook zijn de booten
voor ons de laatste toevlucht. Zoover zijn wij nog lang
niet." En na haar een bemoedigenden glimlach toege
worpen te hebben, dronk hij zijn glas leeg.
„Hoeveel koppen zijn er, alles medegeteld,aan boord?"
vroeg kolonel Jackson, die vraag doende met zijne
armen stijf over elkaar geslagen en met zijn hoofd
neergebogen, zoodat zijne oogen slechts even beneden
zijne wenkbrauwen door keken.
„Vijf en negentig, kolonelequipage veertig, passa
giers tweede klasse vijftien, tusschendekspassagiers
ffrie-en-twintig en hier achteruit zijt ge met uw ze
ventienen vijf-en-negentig."
„Hoeveel man kan de groote boot laden?"
„O, als wij van de booten gebruik moeten maken,"
antwoordde Daniel met de meeste kalmte, ofschoon de
wijze waarop hem door den zeeofficier die vragen ge
daan werden niet vrij was van eene beleedigende
hooghartigheid, „dan is de verdeeling van het volk:
zes-en-twintig in de groote, vijftien in elk van de
andere booten en negen in de giek."
„Het is, in 's hemels naam, maar te hopen," riep
kolonel Jackson uit, „dat niet, als het te laat zal zijn,
allerlei dingen daarbij vergeten zullen blijken. Ik zeg
V
