uazap fiq apS[OA 'jdB?sa§:(m sbaa qaiS ap 'uBtus?ooq nap
bu 'fiq uao? U9 'uaqqap?uo 9} saump aBBd U99 'sbaa
PP5SJ9A fiq josp '8ui?qou azuo ui ?m uafioo aufiz qaaq
flJJ "UBB igsigf U9P[SJ9A {3AA f|.IA U99 H9 do S?nUI
aqos?oqog U99 pro 'Suipaajq uazoa?Biu ui 'uBiuaaz
puBiqj9A uoz ap .loop 'paapnoqosaSpaaaq U99 sbaa ?ajj
*ua?az9§ uBoispoq nap ?sbbu uuajqaB ëuqaptuaaaA U99
pn 'uauioq aapcu uaSsz ump uauaajs nop qai§ ap ua
«uapaooq uasacuq uaqopiaoa ua uassBjd aa?BAA ?aq ui
uatuai.i aaaM snaa do oaa uao? 'ufiz uapnoz uaAajqaS
|9M qao? napoq aaapuB ap abbaa ua 'uiBAAq uaop aaiq
jjxjq ap qoo? ?baa 'uaSuissig pjaaqB ui suo ua?daipaaA
'uappBq ?qBBmag ?qoBU uaip pq fiz aoq 'uazoa?Biu
ap ubb uaSaojA 'aoop uap pq aapuo uajpcad fi^
•uapaocu uassicu 'uaqqaq ua?E[a§aa?
-qoB noz paotuag suo ui aaqaz pq aip 'guuauuiiaq ap
ua paqag uaa qpiz uapiaq fiAA pp 'pq qi apjnaapq
aa?E| pBOjgmam jbbui! qosuaM uapip ufiiu qi gaaAAzaaA
tnoiBBp ua uaAag a; g[OAag guiAagui aqfipapoip aip
ubb fun uapapq uajBMzaq aqosiBZoad p{i9[{B qooQ
•uBBaao uazoojuazuajg nap uba piaquiBBzuaa apuaq
-qaMqnapui ap aoop uapaoA\ag aagtpjoajd a? 'paaaxag
guigmpqquBp auaa uap 9jbaa pq pdcua} jo qaaq ui
poo uap paapaooA jaznanpalBui ]aaA qoiz uazaMjaddQ
pq jbbaa spa auaa do 'j|0AAaë?qon{ a.iBquftqos pq
fiq aapoip pazooz 'sba\ pnag az pprao 'ufiz uaAajqag
-fiq noz pftqB uaisf aapj ui suo aip 'uapaoAAag apaq
auaa aoopaBup 0.ibaa pjj -uapiop a; ?m quup uagiu
-ui ufiui too 'pjaiuqagjaau ufiz jBBq pin .iBBp noz ua
'sbaa uaiz a; puo.i pq ui fiaA JBBp uba pcuaq spog
pp 'gooq ooz 'pnd uaa jbbu ufiz usugagdo .iBBq pen
noz qi 'pAag uaqqaq puuq aauq 'piaqjBBqquup appoA
-agdaip aufiui ui 'qi noz UBp 'uaAag aooqag uauunq
6QS
paoiuag ufuu uba guB.ipuBB uap ubb uao? qi pujj
'sbaa piaquagauag agiuui joa 'daaiAA
-ao? fitu az uaip 'qqq aqja jfiMja} 'piaidsagpn psjag
qfqappiquBB 'poiiz .tBBq jazo 'sbm uaqopuo ubb jb
ua.ioA uba 'gui.iauiaqosuagjotn apjaa ap fiq douqroaojq
uaa sjB uaAa 'pp 'puq JBBq uba paojg ap gBj qao|
JBBtu f uauoo; piu qnpg JBBq subi[] fiz uoq uaqoBjtnqg
aoop 'uaa^[ "uaAapag giAaoap 0} gou 'uaggaz qi noz
pBBq 'gipitaa a; guiiuuiap aauq uaiqossitu ua 'paazv
-ag guqaspjd a^ pmoqqn azuo p} gusgaaAO ap sbaa
aopBBp 'qosaaA a; paq UBBpagaoop fiz uaagpq ubb
guuauuiaaq ap gou uaiqossiiu sba\ aopBBp i uaqoBpuqg
apaq aaqosuug uba pin gou fiz uoq |a^\Yuaoqos poo?
-ubb ui suo jooa d[nq aa nu 'gaaaqaaA aa?smj uaMnaiu
piaqqfqaooqaq aauq aoq ua 'sbaa pjaizaq Suiqqui.ioA ua
dooq {OA uoao[ Ainatii uaa aoop apjaqag aufiui aoq 'uaiz
a? 'uapa{ag guiaBAUBB ap uba daajsuu s|B 'opuaqa a|p
aooA sbaa guipaogaaA auauioq{OA auaa Bofiq fira ?aq ?Bp
'uaginpq auaBBg aaiq jiaa qi 'spuBaauiBq 'aBBj\[ -ua?a
uauunq a? rao 'uapuoAiagdo a? 'paaoa?uo a? fiz uaa
-baa aapz 'uazaAAaq aaa giuiaAA aa?qoa a?UB? aauq ua
aouoiop ubbabbaa 'aaAo ?fiq?uo ?aq ?o? uaAfiA suo ?atu
3aa uaguig ua 'ua??azaaau puoag uap do sajp qi ?ai{
nu ua gnaa? ?nq ap ?m 'uapB[aq uaqossap ua uaisiAoad
?atu uapaaaq uaddaqosuBui uaAajqag puB{ ubb azuo
•uapaaoA qaadsag qnap uaa 'uaguiq guisunqosaaA ap
aaAO aip 'uaguqadaqos agiuaa ?aui uazoaptu azuo aoq
fiAA uapaooq qfqopiiiQ -paa?uaag paooq ubb UBUis?ooq
ap ua paapBuag qiaq ap uaqossnpi sbaa qaig a(j
*piaadsag?in gB{ ua?ajds
ua uaqqo[qs?oa ap aaAO aainjs agi?qoB?iAA uaa 'uaizag
pBq uazuo uba 'jos;b 'puBAAaa?Baq ua[ia?s uapuaggqaaAO
uap uaaqosaq ua uaaq aaauiuauuiq ?aq uba guBgui
9SS
362
waren met z'n zevenen, buiten den kapitein en stuur
man. Twee zieken en een weg, blijft vier; en daar
onder is de kok, die het tuig niet in kan, en een jongen."
,,Ziet ge kans het schip overzee te brengen?"
„Neen, mijnheer."
,,Hoe hebt ge het dan wel gemaakt, om hier te
komen
„Wel, de stuurman gaf den koers op en wij stuur
den er maar op los."
„Maar, waarom juist op dit eiland af?"
„De stuurman hoopte hier hulp te vinden. Hij had
er meer van gehoord, dat er schepen dit eiland aan
deden en rekende daarop, om medicijnen te krijgen,
benevens misschien ook wel een paar man om onze equi
page aan te vullen, en ook iemand, die het vaartuig
weêr t' huis zou kunnen brengen naar Wellington.
Hij zei: „er was geen land dichterbij," zei hij, „bin
nen de honderden en honderden mijlen." In al die
vijf weken hebben we maar één schip gepraaid
en dat was voor zes dagen. Daar deden ze het aanbod,
om ons over te nemen en de brik aan der lot over
te laten, maar daar was ik op tegen en de stuurman
ook, en toen is dat schip weer doorgezeild met een
erge haast, kwam het mij zoo voor, alsof zij daar aan
boord niet verlangden, dat we te lang over die aan
bieding zouden denken."
„Ik zie, dat gij de voorbramsteng kwijt zijt."
„Die is met het stormweer overboord gegaan, mijn
heel. Onze twee booten waren met diezelfde gelegen
heid kort en klein geslagen. Doch daar liep verder de
averij mede af. Zeilen hebben we er niet bij verloren."
Onze matrozen, die, gehurkt op den grond, hunne
beschuiten knabbelden en zich aan blikken vleesch te
355
ging niet zoo bijzonder snel. Na een poos kwamen
wij te midden der matrozen, en zagen nu ook met
eigen oogen de brik liggen.
Met de meeste aandacht nam ik thans ook het vaar
tuig op, terwijl de twee vrouwen nog tegen mij steun
den. Daar kwam de zon boven de kim tevoorschijn
en doorboorde met een glansrijken lichtbundel den ros-
sigen mist, die, door de kalme zee, teruggekaatst
werd van de rozenroode en vergulde lucht boven het
hemellichaam. Het was of die zonnestraal een vlam
mende tooverstaf was, uit het Oosten voortgestoken,
ten einde ons de brik aan te wijzen, die slechts eenige
honderden meters van den wal, zich bijna onmerkbaar
door de buitengewoon zwakke deining liet bewegen.
Vandaar drong een licht geklapper van de loshan
gende zeilen en het welkom geluid van touwwerk,
dat, door de slingeringen van het scheepje, over de
schijven der blokken heen en weêr schoof, tot ons
door. Hoog lag de brik op het water, als een plomp,
rondgeboegd voorbeeld van scheepsbouwkunstvooruit
zag ik een groote laadpoortde zeilen waren gegeid
een stomp van de voorbramsteng, die slechts even bo
ven de zalings scheen afgebroken te zijn, bewees, dat
het vaartuig averij had gehad. Boven de verschansings
waren een paar dekhuizen zichtbaar en over de reeling
staken, tusschen het voorste daarvan en het groot want,
eenige koppen uit, terwijl een van de bemanning daar
boven op geklommen, zich aan een hoofdtouw vasthield.
„Zijn het Engelschen vroeg ik aan den bootsman.
„Ja, meneeralthans zij antwoorden in hetEngelsch."
„Wat vertellen zij P"
„Dat ze al hunne booten kwijt zijn, en daarom ons
verzoeken, bij hen te komen."
