zee
ua§8{ nap jbao sucqi jaiA suc[§:)qoi{ apuaflaqjaAO jaAfiz
pq jbbu laatn JBBq i^in iqorq aAAnnjq ap uaSa; }iaa
niba\q ua uazajaS uapBJ§ aSiuaa nu sbaa uoz ag *uap
-joaa naqnz aj Sep uaSpqoBjd uaa [BBiujapuB apjoojaq
pjj 'uaqqaq a} uapapS paq^snj ap.tBq pq uba az nan
-aqos uapxaq uba uaaS ua 'pnq uadB[sa§ paoS az pp
'apuaqja aouajojg qog fiz appJOOACjuB ,,'pba pajj"
<(!;aqA\Bf{ ssiui 'nadB|s uauunq qfxjapai jb Sou
n pafj 'sbaa fiJAUo fxxu jooa xuiq ap uaAoqjBBp Sui}
-qau aqpAv ui 'uamoqaSdo ufiz uapa^-pjoo^ pq pa
Sijpp uBp pora pji -ufiz uoq jaquB uaj uapnq jaxq
'spaaj puioqdosuoz pui 'nu pq jftAAja:} 'apjBBAA^uo
spiu Sou qfxqpuoj uappsj ufttu liq qi pp 'JBsqjBBjq
-jaAUo pjooA mojBBp ua 'paaA\aS a\nsg pjapn ooz si
puiA\ a(j *qaq uaizaS |b puoAB uajapiS piu pq qi pp
'pxuaajA qfijuaSxa qoo1} si pji" -JI! laz „'uaiqoBAA aj uba
-aoqaq Sub[ pxu n pnz '^SuBqjB fxxu uba pq sjy"
(('uaSuiids
uapiAv dxqos pp jbbu pAA ooz noz q[ -nappxaA a? spi
aqfxpsaajA azap 'jbbu ja uaqsq uauaaq ufxj\[" -pn fxz
daxj (('jnoxu/fag jaaqufira aAaq 'qCxjaSoxu aahbS oog"
«uaqqaq
uapnz uaqoadsaS uxapdaq nap ba\ njpooz 'dooq qj"
ao} diqas pq jbbu txu baa ubbS jaauunAA ug jpuqaS
qoo} fxaa uaqqaq pfi^ uaa paa 'q 'nauioq uapnoz ubbp
-uba jaxq suaa Sou oaa pp 'uaxuooap uaAjnp uaqqaq
qx noz poo^[ -jaqaz sx pp 'pxu qj i uaqqaq iqoBAAjaA
pp noz aiAA" *pn fxz dau (('inoin^as jaaqufira 'Bp"
qqoBjqaS pBq Sou SBp uaSxiOA nap fxxu
uxas pp uba uaxz pq uijbbm 'Suxxumap aSxdoquBAA
ap ubb ponp ua 'sbaa uapxaqosjapuo aj sqfxjaAAnBu
ua 'Suiq jaau ua do iqon[ ajjxp ap ui Sooq jbbp
axp '{AABqs ap jbbu suaa jboaa qaaq qx ua <(j uajnp noz,
•pjooaapb ufiz sbaa (('iaaqufxm 'sjaxuog tuBxpi^"
((^poxu uaxu
-aou n qi aoq 'paAA qi pp 'puaxjA 'aS paq bojj"
iqfxppBp jbbui qx uoSaq.
xuoiBBp ua '[bz uaqajds uaAjazqoiz pn pop pxu aip
'UBxuaaz uap uba ad£) ap uxaq ux qx apuaqjaq qfijap
-Bp spaap -uaiBp a; ubb uaSapiaA jpq fiat jopja.a ua
(i'japuB uap jooa sp paAOOZ ]b uaa uap jooa" 'sbaa
afsuBquapnq uaa uapfxzsjaaAA ubb pq pp uapduxout
a^ 'uaxBBjp ai sjaSuiA ap uaqossn; spin aufxz Sxpnjuo
UBp uaop a; sjapuB spxu qoo UBp isxaa fxjq 'uaiqoBjq
qaajp uba paqaS ubiu uaSxpnoAuaa uap uacuxuap
auspaSuBB ua uaSuxSxnpqquBp joiaa 'uapap aouajojg
ua sijbcubq; apBi qoo 'fxxu bu 'paa 'puBq ap qfxpi
-JBq niaq qx appnqos apuaqqaq pSazaS pp 'ug ,,'Suxi
-aompo azap jooa jBBqqunp pog ufxz oaa 'nu uaAaS
ai poq uap suaa uaSoo aAAn joop 'pnz uaxz qfqapBp
pAA fxS sjbooz 'pajaS puBpaoi uaqfxpsaajA uauaa pn
suo fxS iqaq 'jaxq quq aAAn uba pcuoq ap joop jbbui
'jb uajBAjapaAA aau uba spxu Sou paAA qj" uapjooAA
ap pxu 'aoi ptiBq aufxxu SuxjapxuaajA uap qsp qj
„■uapnz uap pM uaqossnpi uajapun
ap ua qi |1'iaaj91 'jaauaxu 'uapapaA uauunq sxuapaxqos
-aS ap pAA jjaz n ftq pz jap[ jbbj\[ -pBqaS uaqqaq
uapjooAApBjaA ai pjBq qoo JBBp pq uapoxu fig -uxai
-xdsq uba puaxp uap pop fxq pjooq ubb appno ap
sp paAOOz sx uoosjad azag" fxq apSpAjaA 'apuajaaq
fxxu pi dojBBp qaxg 'uaxz uauunq pxiq pxu paz fvp
ubiu ap josjb (('saxuBp ap ufiz pp ua 'paaAAaS si pBpq
poq azuo pxu axp 'xaxSBssBd ap" ïapuazfiAA fxxu do
'uBiuspoq ap appz (('jnoxuifag jaauaxu nu sx ixq"
•iqjaxuaSdo pnq apuajBAaaz
uaa fxq ixoo pAA qx sp 'puaiaSuqs ooz SubS uaa pxu
099
356
„Zoo, nu laat dan een man of drie in de giek sprin
gen," riep ik, „en ga zelf daarmede naar boord, boots
man, om den kapitein of stuurman of wie er het ge
zag mocht hebben, hierheen te brengen, opdat ik dezen
alles van ons zal kunnen mededeelen."
Hieraan werd gevolg gegevendrie van de matrozen
bemanden onze giek, de bootsman nam achterin
plaats. Dadelijk staken zij van den wal af en roeideir
onze door de natuur gevormde haven uit, en recht op
de brik aan. Intusschen gelastte ik de twee achterge
bleven manschappen, naar de hut te gaan en vandaar
alle provisiën en het water, voor zoover ze dit dragen
konden, naar beneden aan de ladingsplaats te brengen.
Nauwelijks was ik met tante Damaris en Florence
alleen, of deze kwam voor mij staan en vatte beide
mijne handen, en toen ik den liefdevollen gloed in
hare oogen en eene innige vreugde op haar gelaat
uitgedrukt zag, sloot ik haar in mijne armen en kuste
haar bij herhaling de wangen.
Zoodra ik Florence daartoe vrij liet, bestormde ze
mij met tal van vragen. Zou de brik ons komen ver
lossen? Zou die misschien zonder ons weer wegzeilen T
Waar zou ze ons heen kunnen voeren? enz.
„Wees niet ongerust," zei ik, haar nogmaals lief
kozende, „zij komen om ons te halenen naar de
oude dame gaande, vatte ik ook hare hand en drukte
die aan mijne lippen. „Miss Hawke," zei ik, „dat
vaartuig bewijst, dat God over ons waakte. Is het
niet uitgekomen, zooals ik aan Florence verteld heb
Het was een voorgevoel, dat we hier niet aan ons
lot, op eene treurige wijze om te komen, zouden over
gelaten worden. Doch, wie had kunnen denken, dat
onze gevangenschap maar ééne vier-en-twintig uren
361
„De bootsman heeft u zeker van ons alles verteld
„Ja, mijnheer. Volgens zijn zeggen behoort u tot
het volk en de passagiers van de Strathmore, die voor
drie nachten, na eene aanvaring, gezonken is, en zijt
hier gisterochtend aangeland."
„Juist; en welke brik is dat nu?"
„De Sarah Jane, mijnheer: we zijn in ballast en
op de terugreis van Kaap de Goede Hoop naar Wel
lingion op Nieuw-Zeeland, vanwaar het schip in het
laatst van Augustus eene lading timmerhout naar de
Tafelbaai heeft overgevoerd. Voor drie weken zijn wij
ver om de Zuid gedwaald, door een orkaan uit het
Noord-Oosten. We lagen bij voor top en takel, en
dreven als een blaas dwars weg, mijnheer. Op den
nacht toen het weêr op zijn ergst was, namen we een
stortzee over, waarmede de kapitein overboord sloeg
en verdronk. En een van de matrozen, die te gelijk
tegen het lijboord geslingerd werd, kwam er met een
gebroken been af. Een ander spoelde naar achteren
en schijnt toen inwendig zwaar gekneusd te zijn. Die
twee van ons hebben sinds geen dienst meer kunnen
doen. Dan lag er nog een met de koorts in kooi, en
die werd al erger en erger, nadat de wind uitgeraasd
was, en is ook gestorven en overboord gezet. En toen
moest de laatste week, de stuurman we hadden
maar één stuurman mijnheer die al een tijdlang
niet goed was, ook zijn kooi houdenhij was te ziek,
om zich met de brik te kunnen bemoeien, en ik geloof
dat het nu beroerd met hem gesteld is, want er is
niets geene medicijnen aan boord, en hij schijnt zelf
ook niet te weten, wat er aan houdt."
„Hoeveel bruikbare mannen zijn er nu nog over?"
Hier begon hij op zijne vingers na te tellen: „We
