•djaiAvaoj puuqsnq uaa siaSuu ajaoBm a.iBq
Xara ua axqiuqaox pugqoTi|iüTj§ lira 'apiaaq fira .ibgu
Sou map ap ui qoiz aip 'si.ibuib(j oxubx joop pSjoAaS
'jauiBq ap fiq ^aqjaA n^j raaxin ax uapJooM auaaS qt
XSim'uaqaAido °bz uaSoo aufiz ui uauB.ix qi JBBp 'xubai
aufim ap ui aip qi pjaiq pua°fiA\z "puBq ap spiBmSou
fira pooq ua aox (jm jbbu pBJX 'do jaoxs aufiz uba nu
fiq qoo puoxs pjBBpaq pajj «ciU9PU9Z m91 fll l9In
JBBq oa\ uapno^ 'uaiz ax apuBBXSUBB uajBq 'uaSutq
-j3a uba !jjadod aouaiou" 'fiz apiaz <('osuoqd[y"
•uBiqs
aj do aoop 'apjapuiqiaA uiiBBp fira sijbuibq oxubx
uaox 'apiao^AjaAO x-raq ufira ubajbbaa 'uaSirrjaq ax Suiq
-qniaaA aSqBZ ap 'jbbx uba x^oos ;ba\ ui 'xaaai uaaqB
jaraajq ap 'rao uapuaAV raaq x9X fira qi oppAi Xsraf
£/qoo susqx osuoqdjy
XaaAi !)Bp ua fufiz uauunq x^p fiz ivz 'sjapuB puBiu
-aiu ^ara qoop 'n ^ara ua 'uaiz ax SiqqiqaS aauajoj^q
:si japaoiq ufira uba uaSuepm aSiuaa x9H ,i uaSipuia
uauunq azuo xaq S[B jnnxuOAB uaa qjnz noz azfiA\ aiapuB
aqpAA do iqoq ïqBBiuaSpaoS Jnomjfag qoBf sjb jaaA\
jaxbj ;aq ua uaSojpaq iqaq uibbu uaqasjBA uaa jara
fira fiSaoq pja^iaA sajjB raaq qaq qx raoz uaSfiMZ
-.13a japao.iq ufira .iooa sxaiu qi x^P 'pjoojaq n pnq
qj raaSfuq |bz xoouaS^qoa jooa ubiu uaa qpiz aouaj
-°Iii IBP <J00A J^BqquBp ja uaq qi ua 'uauuaq ua.iaaj
aX .iajqBiBq a\n 'pBqaS piaquaSajaS qaq qi ixqoB.iqaS
-uauiBS uapaqSipuBxsrao apraaaiA jaaz japuo suo xjaaq
]BAaox xajj -aqoA uax .iBBq xuaipiaA fiS" 'apuajaajxs ua
apuapnoqxsBA puBq aufira 'fiz apiaz ,/qoBf jaaqu(jj\["
t<juauaSaz n pog aSora juauaSaz n pog
ubp aSoj\ruaqunp a; qBBjdsjooA 3mti ubb qip qi qaq"
'Suijaoixno aSuaq ui qi dan (<j aqAiBjj ssim 'q"
'uappnqas ax uaajaxqoB pljx uaa aip ua uapnoq ax Xsba
uapuBq aufim xora qoiz apSaouaSiaA fiz qoop X99AA
fiS sjbooz 'ufiz jaaq axsraa ap X9iu 1102 39Tl U9°
-ai|a noz sjBq uap rao fira az x^p 'qi xq^BP lSI93
,,1X10 puaqaxsxiu aa aS X9f2
l^AV in?9ll 90H ilfl2 J99Ai J13BP fï§ nu <n9§uIJ
-auupiaq jb x«a\ 'q" -aox lira az dan „juaiz ax .iobm
n uaSaouaS uaa fira xsq ?aop x^^ 'qo^p .laaqufijq"
■fiqaooA raaq 'xqaJXS8°ïm napunq ap
Xara 'siibiubq axuBX jooxs 'ubxxba uauunq pBq aip qi
199a 'qoop 'aox P^Bq aufiz fira qsxs aqAiBjq "SuiSinq
auaa axqBBCU ua UBBXsaSdo sba\ qj -uaxo|sa8 uapiaq
uaq .laxqoB piaM jnap ap qoop 'noz uaSjOA s.iapuv
pnmudi Sou uaiqossira XBp 'apnaquap 'qaaq qi 'qaaq qj
"jaXBAijaiq ufiz ui raaq aaxqoB qBjA si.ibuibq axuBx xara
uauuiq pBJX aqA\bjj jaaq ap ua 'uado SuiS jnap aQ
(I dojBBAA
ua uaxqobm ax .ia x®2 qi 'jp2 .iaiq qi sbav nu ug
i quq apno aqfqaSorauo aip uba sinqqap x9q ï9ra 'ï111!
aSipuapa aip xara uaqajaSaaA ubaibbp iaxsin| ap 'xqoBp
-aS qaJxaaA pip ubb pfjx uaip ui qi pBq sjfiAiqTp ao}j
•uapannjS uaaqiaAo uai.iaxs ap jbba\ 'SBzdo puBi.iax
-Biq uax-iBMz uap jbbu qi uaox 'snpBj qg do xq9BU
uaip S|B ruBBzuaa uaAa Bufiq 'qqquaSoo x9ll J00A
'fira qi apjaoAaS '.laara |b x^ai uaxaAA Sbui jararaojp
ap ua 'uaufip.ioS 'sjajBX aqfipiais aip 'sBjSjaSaids ua
jaraiBra apuazuB^S S;xqoB.id x^p {b uba uappira ax
SBA^ uaxazaS.iaau ooz JBBp qi uaox ug -pooqiiBB |aoxs
auaa fira fiq jbbm 'laniBqjiz auaa .ibbu fira appia^aS
ua 'uaxaAv uaSora ax uibbu ufira xqooziaA apuaipaq
aQ raauuiq jbbu pBix qi ua uado SuiS jnap 3(j
•uapuoAaS sxBBjd puq uapajaS jBBf pjapuoq uaa jaAi qaoz
-aq xip X®P 'aox fira ?aq uoaqos UBp 'sbav pjnaqaS |B
98t
440
klaar, evenzeer in mijne denkwijze over u, als in die
over den keer Morecombe gedwaald te hebben. Ik
wilde in die dagen mijn zin volgen, en gij werktet
mij daarbij tegenin de stemming, waarin dit mij bracht,
werd mijn oordeel beneveld. Sedert dien tijd echter,
hebt gij op de meest eervolle wijze uwe aanspraken
op mijne achting gerechtvaardigd, getoond, dat gij
eene oprechte genegenheid voor mijne dochter koestert,
en dat is voor mij van veel gewicht van veel ge
wicht," riep hij met een diepen zucht uit.
Ik trad naar hem toe en vatte zijn hand. ,,Ik ben
u voor die betuiging ten hartelijkste verplicht," zei ik.
„Uwe dochter ben ik, zooals u weet, innig genegen.
Zonder haar, heelt voor mij het leven geene waarde.
Van den aanvang af, bleek het mij onmogelijk, haar
niet lief te hebben, en thans wil ik mij zeker niet
verontschuldigen, dat ik toen reeds van haar durfde
droomen. Doch voor de houding, die ik destijds tegen
u aannam, voor de woorden, die mij, in het bewust
zijn van mijn recht, misschien wat al te hartstochte
lijk tegen u ontglipt mochten zijn, vraag ik u bij
deze vergiffenis, mijnheer Hawke."
„Spreek daarover niet meer," antwoordde hij. „Wij
kenden elkander toen nog niet, en misschien had gij
wel eenig recht, om gevoelig te zijn over de wijze»
waarop ik u behandelde. Mijnheer Seymour, mijn kind
is een kostbare schat zij is al, wat mij nog over
blijft wilt gij goed voor haar zijn en haar altijd
blijven liefhebben?"
„Staat u mij dus uwe dochter af?" vroeg ik half
ademloos.
Hij boog het hoofd. Ik keek van hem naar tante
Damaris en vloog naar deze toe.
437
terwijl ze mij intusschen op hare oude, gewone pik
kende manier stijf aankeek. De hartelijkheid van hare
ontvangst stelde mij spoedig op mijn gemak, en toen
zij me losgelaten had, drukte de heer Hawke mij zeer
ernstig de hand, terwijl ik hem met enkele woorden
mijne deelneming betuigde in het smartelijk verlies,
dat hij geleden had.
Tante Damaris was in den rouw, en ook hij was van
top tot teen in het zwart gekleed, maar toch was bij
hem de rouw niet zoozeer uit zijne kleeding, als op
zijn gelaat en in zijne houding te lezen. Hij zag er
uit als iemand, die door de smart geheel geknakt en
verpletterd was. Zijne houding was min of meer voor
over gebogenzijne huid had de kleur van droog zand,
en weinig was er meer over van den scherpen gloed,
dien ik wel eens in zijne oogen had opgemerkt. Hij
boog slechts een weinig het hoofd voor de woorden
die ik sprak over zijn verlies, verzocht mij toen, mij
weder neer te zetten en plaatste zich, een eindje van
mij af, met den rug naar het licht gekeerd. Tante
Damaris, daarentegen, nam eene stoel naast mij. „Mijn
heer Seymour," sprak zij, „is het niet vreemd ons, na
hetgeen wij doorleefd hebben, weer veilig en wel t'huis
te vinden Mijn broeder verbaast zich, dat we zooveel
echte ellende hebben kunnen doorstaan. O ja, ik dien
u toch te zeggen, dat ik Mr. Shilling en onze matrozen
van de Srathmore niet vergeten heb. Ik heb wat geld
aan het kantoor gezonden, om onder hen verdeeld te
worden. Dat zal hun toch wel uitgereikt worden?"
„Ja, zonder twijfel," zei ik.
„En zoo ben ik dan weer hier in Engeland terug,"
ratelde zij voort, „na vergeefs beproefd te hebben, mijn
huis in Australië te bereiken."
