,,'fiq u«p ^00 uboi j8!)fi[oojA uaaS inojsep ng
i flJA 113 3jfl[00JA SI 'Jt'BtlIH'Jp USA H3A3J l«f"
j ojbaa uapunq do jsaaj uaa jo jos|b 'uaqqnjd uamao[q
j uapaq spi Sup uaa do iep ua 'qi jqosp juaBuiz
•praaaqos
-aq paoqoojjs uapuBaaSpaaaq uaa aoop pjooq iaq
'uaqqnjd aj uaraaojq jBBqos ajoojS uaa jam Sizaq
az sum jeup 'qfqjBBAA nf 'U3 Suijqoia aip ui qaaq
'iqoi] jaq ui qlqaSoui bu ooz pnjj qj "apuaqjaq -^I[ajsi
uba uiajs ap ua uaSuiz apjooq uapnq SmzBqjsA aufiui
}oj qi uaoj 'uajB[jaA jauiBqdBBjs aufim ua uibbi jaq
uamoqaS paajqaS qooj nu 'qi apjiM qsmf ua 'puia uaa
juioq uaSuizuiadaaAo ajsjaquios ap ubb sjpz 'qao(j
<(j uaSuBj.iaA naiz.iapaAA Sipaods
uaa jbbu 'uappiq pnoqaq ufim uio 'uauunq uaquap fira
ubb piaqjsnjaS aqoA ui 'pu ioojd uaj uaiBBq ap ubb
uiBBqaq ufim jfiAua} 'Sou sjpzjtapj jo 'jBBAaS apjoojS
}aq uba ajn ap ui qsinf uaiqossim 'X||a^[ aA\noj} ufim
'fifi ipnoz 'uauunq uapaoM uauuojs aSpaq suaa joaa
uapunajs 3JJ8A ubb 'spuiS 'si dBBJS ui jnnjeu ap jaiq
Sou jfiAuaj 'Sijsiu ua uquq uaaq n uio jaiq jaq sju
}Bp 'puiq Sipjnqosuo uhm 'jsmwaquo aaqaz ug
riUiBudo qoiz u; uapreq aqoAdooq 'aSuof ajaAooz
spaaj pip 'juamaja soojajAnoa:) jaq ui 'jpjo.w pap ufim
qoo jBaSsuBtuaaz uaa dojBBM 'ubbjs ajn ap jBBmpp pz
JO d trapaoA\ junq aauoja aufim 'Ajp^r IjS jpoA 'ufiz
spa appBj ufira pq i pjooq pq uaAoq aaaAi JBBp
am iSusq pj^ i ufiz aj aaz do 'Sub[ aoq paM pog
jooa 'BUjBBp 'ua 'SuipBj aap uaAinjs pq fiq 'diqos uaa
uba mina aSizunA'aaaquop pq ui usabj ubbS aj qasAi
uaa paaa 'ubb jb uojoa uba uio 'uamaojq oqfqjaaq
aip uba qi piuaS sup ppB[ pq jooa guaqqaq pSaz
-aS paajbba aaaM uup u qi pz uagjojy i uaSuajqjoop
6
paojS uap uazinq aSooq aap uauiBaaappz ap Sou uap
-psqaaaM s)qoajS -a}pnj jBsuapra ap 'pzaSpBA uaa
-ba\ uaqaiMuapui ag -aaa puazuaS puu| pq do ajaaA
ap ui pq uba ubb popS pq uappiA ua do suo mop
-uojsBjgpq 5m uaSap uaSuszpqaaq ajqoBz fjop pq
aoop 'Som uap joao sjbaap 'Suoads ua uftqasaooA a^
Saq uaa aapuo uba poqas qosaoAqtq autnjq ag uoop
suo p^ quBjq apuapinjpM apqua uaa sjqoajs Suojp
aooqpSoA ppnaqaS uaSfiA\z pj spaaa pq pg qamaq
uap uba A\UBjq aadaip pq (iq jb jaquop p qBjs uam
-ooq aap uaojS pq uajajsinpjaA aj uajjap ajspoaS
aap JBBd uaa uba jqaq jaq jaSuBj piu uio ppBpag
SaouaS Sbbj sbm uoz 3q uazap sp puoABjamoz uaa do
'dBqospuB[ qospSug qCqaSjap uaa uup saauooqos spi
aoop usjjoapS Soo uliui paaAA jioou qoop -'uaaapuoAiaq
uauunq psq uooqasannpu paA pjaAo 'pzaS poa uap
puBj Siuam do qi pp 'apaui jqauaq daoaaq ufij\[
uauiBAAqjin puaqaajaS daaqos spAtiaq uapSaaAO
pp apooauazooj ajipBz auaa jam ap aapuojBBAi 'uaq
-|oa\ apuioozmo uapuBj uapnoS jam aSunajqpooj uba
Suiq quBq auaa uajsoQ pq ui [fiMaa} 'uajsa^ pq ui
uaaasApum aSuuA joa jqanj uaa aoop uauaqosaq 'jooa
qoiz 'puoab uaip spooz lspB[d ap uup paap pfqjy
i peqag
lira jooa uaqajjsmo JBBq jam qsjBoung pB}s aip 'aaz
do uapoBAqqoBU aufiui apuajnpaS 'aajBj qi qaq'qfipp
-nip aoq ua sjliAiqip aojq -Siua} jsaag uap jooa §ippA
-{aaA uaqqqquaSoo araszuaa auljz ui 'si Soai jaA fiq
jaauuBA\ 'raaq jraoq qooj azap 'ajsSipuaAaj ap pfijp
Buljq si 'jraaauapara sinq uljz uba sxaj aguBj jauaa uap
-jbbaubb }aq jooa puBuiai uaip 'qnjpui appB[ ag
•sraquajraqos
pq jbbu uaaq uauBj ap joop 'iubbzSubj aA\ uapppuBAA
91
12
,,En waarom zou het kind niet mogen zingen, beste
William? antwoordde Phoebe, met eene voor mij
hoogst hinderlijke onverschilligheid. „Hoe langer ze
immers opgeruimd blijft, des te meer kort dit den tijd,
dien zij treuren moet over uwe afwezigheid, Will."
„Dat is juist, zei ik, „maar toch zal het heden mijn
laatste dag zijn. Morgen om dezen tijd neem ik af
scheid, dan ga ik voor goed weg, begrijp dat wel,
voor een jaar of nog langer misschienen, schoon het
me bijzonder aangenaam aandoet, haar zoo te hooren
zingen," vervolgde ik, onwillekeurig een zuur gezicht
trekkende bij mijn streven om te loefwaart van mijne
spijtigheid langs te zeilen, „kan ik toch niet ontvein
zen, dat het wel zoo natuurlijk zou zijn ik spreek
hier over haar als mijn verloofde, Phib, zoo zij
dezelfde vlag toonde als ik. Ik verlang volstrekt niet,
dat ze schreien zalliever zie ik geene tranen in hare
oogen, poesje lief, maar toch. Laat ons daarover
maar liever zwijgen. Daar komt ze al."
Phib lachte eens, stond op en begaf zich naar het
andere einde der kamer, toen Nelly binnen stapte.
Haar hoed, zoo groot als die van een plantage-op
zichter, bleef ditmaal haar gezicht verbergen tot ze
reeds zeer nabij gekomen was, hoewel ik er anders
nooit eene gewetenszaak van maakte, haar 's morgens
en 's avonds een kus te geven, zelfs in tegenwoordig
heid van Phib. en haar vader. Zij legde de bloemen
op tafel en ontblootte het hoofd, terwijl ze mij ernstig
in de oogen keek, alsof ze toch wel iets van mijne ge
dachten giste.
Nelly was eene jonge vrouw, die, zooals ik mij voor
stelde, wel door alle mannen moest bewonderd wor
den bij eene gemiddelde lengte bezat ze een onver-
13
beterlijk figuurtje, en ze was zoo vlug, veerkrachtig en
bevallig in hare bewegingen, dat ik haar wel eens
verteld had, dat slechts een beetje oefening gevorderd
zou worden om van haar eene volmaakte koorddan
seres te maken.
„Will, vindt het maar half goed, dat ge van mor
gen vroeg al zoo luidruchtig waart, kind," voegde Phib.
haar, eenigszins spottend, toe. „De mannen weten toch
nooit wat voor hun eigen bestwil is, niet waar, Nelly?"
Nu, dacht ik, dat wil ik in algemeenen zin niet
tegenspreken. Maar Nelly had blijkbaar al even wei-
nig lust om daarop een antwoord te geven als ikze
glimlachte slechts even, en wierp mij een vluchtigen
blik toe minder dan ooit begreep ik wat die betee-
kenen moest.
Aan onze gedwongenheid kwam weldra een eind.
door het binnentreden van den ouden heer; we zetten
ons aan het ontbijt, dat daarop slechts wachtte. Nooit
was de heer Johnson spraakzamer dan aan den disch,
en vooral dan was het vermakelijk, het geredetwist
met zijne dochter bij te wonenwant, zijn niet altijd
de menschen, die het meest eenstemmig denken, de
heftigste kibbelaars Op dezen droevigen morgen
echter was de heer des huizes ongewoon zwijgend;
misschien wel stond dit in eenig verband met mijn
ophanden zijnd vertrek. Phib. begon met de vraag
waarom ik toch zoo somber gestemd was een bloot
voorwendsel om haren vader te kunnen vertellen, dat
ik over het zingen van Nell, in den tuin zoo gevoelig
was geweest.
„Zie eens hier, beste meid," zei ik, „waartoe zoo'n
vraag? Zou het b.v.b. niet dood natuurlijk zijn als ik
betreurde, u te moeten verlaten?"
