U9 truu ulira hi puBi] ajBij qnjs 'uapq aj paoq U8IBq
too do az puojs 'uaSSaz aj piooA\ U99 xapuoz U9 'jin
(i'|BBUI ajSpBJ gp JOOA" '.I9TAU 9p do afjqDOJtaOI U99
50; ^1I9N[ gpSipOOU 'gnojp aOJIBBp pUOABIOOA Uap
UBA 9}UI|B5] up U9 pUOJS §BB| Spaai UOZ 9p U90} 'qOOp
ubbS aj qtn rao tuibm aj pq J99[q Sup uajaaqaS U9Q
•pBq puaqaS jioo .iBBq
qiSjB U9§BIS9§ J99UJ9} OOZ 'UIBBZUIUl OOZ 'j9T[ OOZ 9Z
sbm raaq laAOuaSaj U9 'ufiz uauunq a} raaq fiq rao
]9SpU9AU00A U99 9Z jqOOZ SUaqpj 'JUBM qOIJUEB .I9p
-uozfiq ooz suaado .iBBq uosuqop apno ap jo sbm pjj
•uaqqaq noz jqosuaMaS |9M qi S[B 'gizaq lira pra qnip
ooz qaiz 9z pjaiq suaSiom s( s[B sSsppitu s( uiraooz
ibbui 'uaSuiz jaaM piu qi apiooq Sup uaiQ
•uftz
fun pq |BZ A9A91J 91 S9p 'U9J90A UBq JUaUiap 9IBM
uftra .ibbu 9Ui pro u qi japiaa ooq ua 'uapqiaA
-puBj aqjnz jooa j.TBq uftra ui UBraaaz paA 91 uaq qi
1UBM 'uaddqs uapj uaMUOjiaam uftra U9 uajpzftq aip
'UBBJSUEB U9|pZ BJ1X9 IBBd U99 pM SUp «BUI qj 'SlUq
sposuqop pqspBBJ ui SU99 piu 'ppadsaSjB pjBjjftqpo
9Z9p UBB SU1ZSU99jO p.I8A\ S]U9p9TqOS9§ aufttU qOOQ
•ajqBBtujin uajqoupaS ia.req
diaMiapuo pq suizs°iuaa sjpz qi pp 'uaraouaSuBB
'iqOBp fuu UBB jotUI9A\ SjqOajS U9 UOSUqOf J99q nop
UBB |EIOOA flZ JO 'ufiqos U9p J99UI U9 J99U1 Saaiq pq
'1UBM :do °Bjp9§ SliqOBpSpBBJ OOZ 901 UU PI JEBq
uba spiu Sou 9z apiappq apatuiaiq qoop 'ubb.ii
quojq Soo IBBq UI UBIBJS 91 UBB J9pBA°99]d U9iBq 'U9q
-U0ZI9A uajqoBpaS ut 9i|9| jauaa qpq op ui qiziad
U99 S]B °UBA\ IBBq JOpUO pUBq 8IBq pui 1BZ ^[p^
qdaipiaA paqaS IBBq ui afpuuou U99 sp 'uaqftq aj
QI
14
„O ja, dat is waar ook," bracht Nelly heel stemmig
uit, „vroeger bestond er immers zulk eene innige be
trekking tusschen u beiden?"
„Zoudt ge mij niet met n kunnen medenemen, Will.
vroeg Phib. vleiende. „Maar wat zoudt ge dan wel
met mij uitvoeren kunnen aan boord?"
„Wel, er zou van u een heel aardig boegbeeld te
inaken zijn, Phib.," was mijn antwoord, „en dan had
ik u altijd recht voor mij uit."
,,En denkt ge nog eens over le komen, voor ge
uitzeilt, Will.?" vroeg het raadslid.
„Och, mijnheer Johnson, het zal maar't beste zijn,
dadelijk voor goed afscheid te nemen. Dat handdruk
ken en elkaar van alles goeds toèwenschen is toch ook
geen baantje voor iemand, die al tvat hem lief en
dierbaar is verlaten gaat misschien wel voor altijd,"
zei ik, met een gevoel alsof me de keel werd dicht
geknepen. Hier stak Nelly een lepel in haar thee
kopje en scheen een buitengewoon verschijnsel op den
bodem daarvan te ontdekken.
„Ik vertrouw, dat we elkaar weder zullen zien, mijn
jongen," antwoordde mijn vaderlijke vriend zeer ern
stig, „hoewel voor mij een vol jaar in het vooruitzicht
heel wat anders beteekent dari voor u, die nog een
veertig dienstjaren hebt in te halen om mijn leeftijd
te bereiken. En al zijt gij het, die naar zee gaat, wat
wij menschen aan den wal toch maar een gevaarlijk
metier vinden, bestaat er voor u heel wat meer kans
om terug te keeren en de oude plaats nog eens te
zien, dan voor mij om dan nog te leven en u te kun
nen verwelkomen."
De goede man was werkelijk aangedaanzelfs Phib.
scheen nu ook aanleiding te vinden om zoo stemmig
Mnaiudo az uo°aq .lapj pnuira auag -uftz aj praajsaS
Siinaij uio puq uapai i99tu aj sap Sou (jz pp 'qi ap
-U99UI 'uaApzljra jooa SaouaS Sipu9[p spao.i 'ua uaj
-JOipS joop UlBBUaSuBBUO 19 qi pi9M qooj 'ppqSlIBBJJ
uaSuoMpaS S9j]B pp oibm p sjpz raoq naSuiidspuoi
qfipo.iA ooz ua uaqqnjduamaojq 'uaSuiz uaSioiu uaz
-ap do ftz aoq 'uadjjiSaq piu jqaipjoA om uoq qj
•U9Alj|q aj S]p
-pqos piooA\juB U99 piaqfiiA ap ranu 'sbm uaqaids aj
paq aj p piu aip *"IIÏAV nsAOq iebu az dau
<i(:jatnBq Mn do pfijp Sou 'aS jftz jeba\ '1PA\"
•puq piajsmpS uaSutz iBBq ibbu ua jqiamaSdo iBBq qi
pp 'uaqfqq uaop aj piu nu jsinf uio 'uaSuoidsaS jm
-lajqoB spaai qi sbm 'uaizdo uoq jaruBq laufiiu uibbj
pq ibbu az ipOA 'qoop 'SutSaMaq auaa doiaiq ajqBBm
APN ,/na;qoBM aj Subj p psjs jfiqjuo ppj (jBuajajj
'uapauaq p utBqjiA\ sj" uadaoiaoi IBBq 'pqspBBi suo
uba lajqoop ap 'aqaoqj apiooq qi jo 'uaAiojsaq uad
-dq aiBq do uiaijai ajspcj pq sbm sqfipMOBu ug;
(lj ftra jooa nain jbuiu 'j(Ciiooja si toaqj n.oo^
fiq s]V nuui99z u,ooü nu> u(iz 9^ 9lï(«noJA 'n99fj
;99Z J9p uojvq op (iq si soopAiiiOJi
J99AI O (i U9ZIAV 9) ^ElUUUf UUA 9^AinOJA JVUpi"
•uajpA a; uapiooM laiBq Suqaopaq oibm ap 'uaAaS aj
pfij fiui uio SaaMz qfqajjazdo 'apiajsin] IBBq ibbu
qt pp apuapM pM 'az pp 'piaqaziaA fim qi ppiq
Bufiq ua 'uaSuiz jaq ui aznsd aMnaiu uaa sbm laijj
U'33Z Jvvn J99A1 jbbS U9 AitiojA uftz jsaq '[9oq uftz
'9901 J9 [iq iqooj nop qoo '(oja ap oiaq n99AJ9jy"
maojq apuassBd
uaa ibbu uaqaoz jaq japuo 'uaAa fiz SaaMZ laipj
01
11
te zingen, doch op veel zachter toon; en, daar niets
mij nu langer weerhield, ging ik naar beneden.
Phoebe Johnson was in de ontbijtkamer, spelende
met een jonge kat, die zich op het karpet lag te rol
len voor de openstaande tuindeur, waar buiten men
Nelly haren ruiker zag samenbinden. De heer des
huizes vertoonde zich echter nog niet.
Phoebe was een mollige, gezonde deern van omtrent
dertig jaar, met een lief gezicht en mooi kastanjebruin
haar. Voor haren vader vervulde ze de plichten van
minstens drie vrouwengeslachtenniet alleen toch was
ze zijne dochter, doch zij kibbelde even veelvuldig
met hem, als zijne vrouw zou gedaan hebben, ver
troetelde hem, zooals anders slechts van eene moeder
te verwachten was, en had allerlei aanmerkingen in
zijne tegenwoordigheid, doch bazuinde zijn lof uit
achter zijn rug, alsof ze als grootmoeder daartoe recht
had. In vroeger jaren mocht ik haar gaarne eens on
verwachts een kus ontstelen, wat zij heel goed ver
dragen konja, er was zelfs een korte tijd geweest
waarin ik me verbeeldde, op haar verliefd te zijn doch,
na mijne kennismaking met Nelly hield al die gek
heid op, en Phoebe deed met zooveel gemak afstand
van mij als ze een schoothondje op den grond zou
zetten, na daarmede een poos gesold te hebben.
„Goeden morgen, Phib.", zei ik, haar hij haren
dagelijkschen naam noemende.
„Ik moet zeggen dat Nelly van morgen het zingen
maar wat goed afgaatMaar ik heb, wat dat betreft,
het land als een beer, die op een ijsschol in zee drijft."
Dit zeggende, keek ik de richting van mijn meisje
eens uit, dat juist een eind verder van huis af, met
haar schaar over een bed resida gebogen stond.
