FRISCH BLOED.
ZONNIGE HERFSTDAGEN.
Uit het Engelsch
van Johb Habberton,
Schrijver vail „Helen's Kleintjesenz.
32) Slot.
Maar er zijn' verheven zielen, die
lachen om zulke nietige hinderpalen,
als het wegblijven eener formeele
uitnoodiging, en eene van deze was
de vrouw van Sol Manlring. Zij plaag
de haar man zoolang, totdat die
schipper iets vond, dat voor hem de
onkosten van de reis naar New-York
heen en terug'kon goed maken. Zijne
vrouw zeilde als eenige passagier met
hem mede, en op den morgen van
het huwelijk kwam zij, een vol uur
vóór den bepaalden tijd bij de kerk
aan, en in een gewaad, als niet gezien
was geworden in dal gedeelte van New-
York, sints de dagen, toen sombere
gevels van bruinsteen pachthoeven,
die eenmaal schilderachtig en liefelijk
geweest waren, begonnen te ontsieren.
Zij klampte den koster aan; zij serie
hem wie zij was en hoe dikwijls
zii Phil op de armen gedragen had,
toen hij de kinkhoest had, en toen
weder met het roodvonk, hoewel zij
daardoor gevaar geloopen had be
grijp eens, manl om de gevrees
de ziekte op hare eigen kinderen over
te brengen; en de koster gal haai,
om den wille des lieven vredes, eene
plaats op de galerij, waar haar zorg
vuldig opgemaakte Zondagsche hoed,
die boven de leuning, vlak bij het
altaar, uitstak, de oogen van alle bin-
nentredenden tot zich trok. Wal ge
heel Haynton, drie dagen later, niet
van dat huwelijk afwist, was hel we
ten niet waardhet was veel, veel vol
lediger dan alle berichten m de och
tendbladen te zamen genomen, die
juffrouw Mantring alle mee naar huis
nam en haar geheele leven tusschen
de bladen van haar familiebijbel be
waarde en die door iedereen in hel
dorp gelezen werden, zelfs door Sarah
Tweege, die zich grootmoedigheenzet-
tö over de betoonde minschting, deai
Phil's irouwpak niet door haar ge
maakt was.
Juffrouw Hayn hoefde niet langei
te wenschen naar eene plaats in de
stad, waar ze kon uitrusten van de
zorgen en beslommeringen der boer
derij. Hoe gewaagd die proef ook
scheen uit een maatschappelijk oog
punt, toch drong Lucia, daarin door
Greta bijgestaan, er op aan, dal zij
zoo dikwijls in de stad zou komen
als zij verkoos; en hoewel sommi
ge vrienden der familie wel eens in
stilte lachten over de eigenaardighe
den der oude vrouw in tongval en
spraakkunst, er waren er ook, die
een werkelijk genoegen vonden in
het scherpe verstand en het groote
hart dat ontwikkeld was door een
leven, waarin de vrouw de compag
non en de evenknie van haar man
had moeten zijn.
Vóór er een jaar verloopen was,
werd er nog eene bruiloft gevierd.
Agnes Dinon veranderde, zonder eeni
ge vrees, van naam; zij had eerst
aan Lu ia, die ondanks het verschil
in jaren hare liefste vertrouwelinge
scheen te worden, beleden, dat zij
altijd eenige dingen in den heer Mar
ge bewonderd had, en dat de tegen
spoeden, die hem gedwongen hadden
de werkende administrateur van de
Maatschappij tot Exploitatie van de
flavnlonbaai te worden, schenen aan
gevuld te hebben, wat er nog ont
broken had aan zijn karakter en
ziine manier van doen.
"Nog andere menschen, die al niet
jong meer waren, wonnen bij de
vele in dit verhaal medegedeelde ge
beurtenissen. Tramlay en zijne vrouw
schenen hunne jeugd te vernieuwen
onder den invloed der nieuwe liefde,
die hun huis doorstroomde, en bijna
dagelijks zegende Tramlay zijn com
pagnon voor winsten, kostbaarder
dan die in de zaak. Hij werd nooit
moede, zijne vrouw le plagen met
hare vroegere vrees betreffende de
kennismaking tusschen hare dochter
en den jongen man uit het land.
Dan antwoordde Mevrouw Tramlay
onveranderlijk
„Maar wie had dat ooit gedacht P
Ik begrijp nog niet, hoe alles in zijn
werk is gegaan."
„Ik ook niet," was dan het ant
woord van haar man. „Zooals ik reeds
gezegd heb, niemand had het ooit
gedacht. Maar negen van de tien,
die in New-York iets van belang
worden, komen van buiten. Denk er
aan, beste, wanneer gij weer eens eene
dochter hebt, voor wie gij een man
zoekt."
ROMAN
van William D. Howei.ls.
1)
I.
Op het midden van de Ponte Vec-
chio te Florence, daar, waar de rij
van kleine kramen, die allerlei kunst
voorwerpen hadden uitgestald, over
drie der brugbogen afgebroken, het
naderen der borstwering toeliet, leun
de Colville legen het laatste dier los
se gebouwtjes en liet zijn blik gaan
over de rivier. Het was reeds laat in
den middag van een Januaridag, die,
helder en zoel begonnen, naarmate
de tijd vorderde, van stemming ver
anderd scheen: uit den door vluch
tige, grauwe wolken verduisterden
hemel dreigde regen. Dat daarvan in
de bergen reeds eene groote hoeveel
heid gevallen moest zijn, bleek uit
de gele kleur van den stroom, die
bruisend en gejaagd langs de brug-
pijlers trok, merkbaar hooger rees
tegen den kademuur van de Lung'Ar-
no, met ongewone onstuimigheid
voortrolde in de richting van het Ca
sino, en zich eindelijk onder de rij
populieren verloor, die, schijnbaar
dwars over zijn loop opgesteld, hun
ne spitse toppen in het bleeke licht,
laag boven den horizon verhieven.
De stad, waarvan, aan weerszijden
der uitgestrekte kaden van de Lung'
Arno, daken en torens tegen de grauwe
lucht afstaken, en de omstreken, waar
witte villa's en donkere cypressen
het eentonige der met olijfbosschen
bezette heuvelglooiingen braken, be
gonnen hem al even onuitstaanbaar
te wordenen in de bitterheid zijner
stemming, gelukte het Colville bijna, het
schoons, wal daar natuur en hier
de kunst hem bood, over het hoofd
te zien. Zijne gedachten hadden hem
thans zoo ver van hier gevoerd, dat,
wat hem betrof, terwijl hij de rivier
zoo naoogde, de brug, waarop hij
stond, wel die van de Mainstreet in
Des Vaches, de stroom, daar onder
hem, even goed de bruine Wabash
had kunnen zijn. Niet dat hij voor
laatstgenoemde rivier, of voor de eer
zuchtige slad, sinds korte jaren aan
hare oevers verrezen, juist zoo veel
hart had. Och neenMaar toch was,
sinds dien vroegen morgen, de over
tuiging bij hem versterkt, dat hij be
ter gedaan zou hebben, nooit dat
oord le verlaten. Hij had hel stoute
stuk bestaan, ineens te breken met
den sleur van een werkzaam leven,
dat hij nu reeds eenige jaren had
geleid, om het in eene vroeger verlaten
richting weder op le vatten. Dat doet
men slechts wanneer het hart daar
bij in het spel is gekomen, ofindien
men groolen tegenzin in zijne omge
ving heeft opgedaan; het laatste was
met Colville gebeurd. In de stad, aan
wier bloei hij zijne beste krachten
had gewijd, waar hij zich in de al-
gemeene gunst waande, had men hem
grievend teleurgesteld.
De Democrat-Republican was wer
kelijk onder zijn beheer een bladjvan
grooten invloed geworden. (Heel," de
Staat erkende dit. Men mocht te
Des Vaches in politieke gevoelens uit-
eenloopen, op dat punt bestond geen
verschil. De ingezetenen verlangden
trouw iederen morgen te lezen, wat
Colville wel dacht. Men beschouwde
hem als een der schranderste man
nen in den Staat, en meende, dat in
geheel Indianopolis geen dagblad te
vinden was, zoo uitstekend „geredi
geerd" als het (zijne. Eenmaal dat ta
lent bewonderende, vergaf men hem
gaarne nu die, dan deze staatkundi
ge ketterij: hij mocht den vrijhan
del voorstaan; vergoelijkend lachte
men, wanneer door hem op de nood
zakelijkheid van herzieningen in het
burgerlijk bestuur [werd,gewezen; en
niemand dacht er aan het hem euvel
le duiden, wanneer 'de Democrat-Re
publican een eigen candidaat voor
het Congres aanbeval.
Doch toen Colville hel gewaagd had,
zijn naam te leenen aan de politie
ke tegenpartij, deed het vólk zich
krachtig gelden en versloeg hem met
verpletterende meerderheid. Zoo al
thans werd door den gekozene be
weerd. Volgens dezen ondervond hij
een billijke straf voor zijn verraad;
en moest, in elk geval, zijn val wor
den beschouwd als eene terechtwij
zing der democratische toongevers,
die in deze republikeinsche huishou
ding Colville voorop hadden gesteld.
Doch, hoe dan ook, Colville was er
door getroffen, en het verkroppen
dier vernedering viel hem zwaar.
Zoo was hij dan in publieke on
genade geraakt, en werd niet alleen
als theeorist, als onpraktisch doctri
nair veroordeeld, maar zelfs als gevaar
lijk man beschouwd. Hierbij hinderde
hem het meest, dat hij niet geheel
was vrij te pleiten van den blaam,
in deze niet geheel ter goedertrouw
te hebben gehandeld: zijn geweten
kwelde hem meer nog dan zijn ge
krenkte trots. Er kwam geld; men
vond een uitgever, die een blad zou
oprichten, dal de Democrat-Republican
bestrijden moest. Dit gaf Colville aan
leiding, aan de Republikeinsche club,
die de onderneming op touw had
gezet, hooghartig zijn uitkoop aan
te bieden, die daarop aangenomen
werd.
Het gebeurde maakte intusschen
zijne oude vrienden niet afvalligzelfs
zijn gelukkige tegenstander stapelde
hem, bij de eerste ontmoeting in het
publiek als 't ware, vurige kolen op
het hoofd, door hem voor ieders oo
gen de hand te drukken. Zoolang
hij nu nog, na het verkoopen van
zjjn blad, in Des Yaches bleef, lot
regeling zijner zaken, bevatte de Post-
Democrat-Republican (de nieuwe cou
rant had, naar Amerikaanschen trant,
de namen der twee vorige bladen in
zich opgenomen) herhaaldelijk vleien
de zinspelingen op den vorigen re
dacteur. Men had de hoffelijkheid, te
verspreiden, dal herstel van gezond
heid alleen hem noopte naar Europa
terug te gaanen op goed geluk af,
werden den lezers, van zijne hand,
brieven vandaar voorgespiegeld, waar
voor altijd eene kolom in het blad
beschikbaar zou zijn.
Inmiddels herkende Colville inden
toon die fijne, bijtende scherts, waar
van hij zelf zich in de Democrat-Re
publican zoo dikwijls had bediend
de vreemde ervaring deed hij daar-
meê op, dat een journalist van karak
ter zooveel persoonlijkheid in zijn
blad legt en achterlaat, dat hij zelf,
verarmd, daarbuiten toe mag schou
wen. Eerlijk moest hij hier erken
nen, dat het blad er na zijn uit
treden niet minder om geworden was.
Het personeel, door hem gedrild,
schreef nog in zijn geest, zoodat hem,
ware dit voor zijne voldoening als
1) De Staat Indiana.
eisch gesteld, de troost onthouden
bleef, dat de Post-Democrat-Republi-
can het niet bolwerken zou. Het blad
was alleen meer,beslistjrepublikeinsch
geworden en verkondigde, van den
aanvang af, op het punt der Invoer
rechten, eene^anderejleer.
In een en ander vond hij aanlei
ding, alle aanzoeken, zelfs die, welke
met zeer veel geld waren gesteund,
om in ^es.,Vaches een nieuw onaf
hankelijk blad le stichten, af te wij
zen. Hij verlangde, heen te gaan, zoo
ver mogelijk weg. En bij de vraag,
werwaartsP keerden zijne gedachten
zich naar het tijdperk in zijn leven,
toen hij van journalistiek,) noch poli
tiek, te minder van eene plaats in de
volksvertegenwoordiging ooit had ge
droomd.
In die dagen was hij bouwkundig
ingenieur, vol jeugdige illussiën en
grooten aanleg voor het letterkundig
gedeelte van zijk vak. Maanden ach
tereen bezocht hij toen, met een boek
deel van Ruskin in de hand, de Go
tische bouwwerken in Italië, maanden,
die hem wel zooveel voordeel zouden
hebben aangebracht met het ontwer
pen van smaakvolle moderne villa's
of andere lustverblijven aan het Arae-
rikaansche strand. Hij schreef toen,
onder meer, een artikel over de dieren-
figuren, in Oud-Lombardijschen stijl,
op de Zuilen in Verona gevonden, en
keurde, op het voetspoor van Rus
kin, daarin scherp den nieu weren
bouwtrant af.
Hij reisde heel het schiereiland af,
den langsten tijd loevende in Noord-
Italië, en volgde eindelijk naar Flo
rence een jong meisje, dal hij het
eerst in Venetië had ontmoet. In zij
ne liefde was hij ongelukkigde
schoone liet hem, bij haar vertrek,
achter met den zeer twijfelachtigen
schat voor iemand van zijn karakter:
een gebroken hart. Daardoor echter
gevoelde hij zich van ziekelijke, on
bestemde droomerijen genezen, en
leefde hij wal meer in het heldere
licht van het dagelijksch verkeer,
zonder nog zoo spoedig tot het ver
laten van Florence over te gaan. Ein
delijk ontving hij een brief van zijn
oudsten broeder, die hem uitnoodigde
over te komen, ten einde de bouw
werken te Des Vaches lot zijne bij
zondere studie te maken. Deze bloed
verwant woonde daór sedert zeven
jaren, was er grond- en loodmijnen-
bezitter, had een spoorweg ontwor
pen en eerst sedert kort, bij al zijne
andere bezigheden, van het plaatse
lijke dagblad de leiding aanvaard.
Daar die laatste taak hem zwaar viel,
was hij aan zijn meer letterkundig
ontwikkelden broeder gaan denken,
die nu sedert een paar jaren in Eu
ropa, volgens zijne opvatting, vrij nut
teloos rondzwalkende was. Het voor
stel aan Colville, om de architectuur
van Des Vaches te komen bestudee-
ren, was slechts een voorwendsel,
om hem, eenmaal daar, de redactie
van de Democrat-Republican te kun
nen overdoen.
Colville kwam. De brief had hem
in een daarvoor gunstige stemming
aangetroflen; bovendien vorderde de
staat zijner geldmiddelen, dat hij een
meer voordeelige werkkring zocht.
De naam, Des Vaches, ontleend aan
het reisverhaal van eenige Franschen,
die er in de toenmalige wildernis
eene kudde buffels hadden zien gra
zen, trok hem aan. Maar spoedig
was hij op dat punt ontnuchterd, en
eenmaal tol de ontdekking gekomen,
dat, sedert de voltooiing eener Ge
vangenis en van een Rechtsgebouw,
ter plaatse een bouwkundige wel het
allerminst noodig was, zette hij zich
lot de slaafsche dagblad-redactie-laak.
Wordt vervolgd).
Gedrukt bjj DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem.
