-up ap jooa ua 'uajBzaq sajjB uba a,w jaaAaoq 'uaizsu
jaSjjnaqMnsu saaa Son piaquaêajaS fiq UBp
uoq fiz fusjapoq jo qoqaisiAOjd jbao pjoizaoj jaq jatu
uajsBjaq aj (uaqa.idsuijc uajooq psq aoj nu joj iBBq
usrasjooq ap apaniJBBM 'uibbu uap fiq uacuaou uaAfijq
a; .IBBq 'jaqfijasaiqjaA jaq apqos qi) puujpsjq ssitu
'jooa qi apjajs sua.vaj, 'peq Saoq uap jooa q.ia.vi jbbavz
Sap uaa jauunq japai jBpmo 'uaSjora uaip do jsuiui
-jajjB 'ufiz a; aqujds poou sup apjaoqaq SuiJapuiuuaA
-uaosiUB.i auaa ue^ -uoq uaqqajjs uapuBBiu aqfijaqa
uauosjad jI'ia .iooa pbbjjooa ap jap 'sba\| uaqojqaS fttu
'puoAaq p.iooq ubb qoiz aip 'aijBnjoiA .iap Suimaudo
a§iqqB|Ajaddo auaa bu jBp 'apatu qi apjaap dojaijq
•uapSaj
-.lapau qoiz jsbbu uassaui auunq Subjooz 'pjooAvjUB
ufim uba SunqoBMjB ui 'ua 'uapjBBjs uaja jaq 'uaj
-bay qoo az SuaSuoq aoq 'uozojjbui aaMj ap do.iBB.vi
<t' pjajsafljSBA jp.io.u jaq s|booz 'uoosjubj jaq 50} suo
uajedaq om ua 'jaauacu 'afpjooAA uaa jbbiu n jsoq jajj
•si pjajsag piooq ubb jaiq uaaisiAOjd ap jam jaq aoq
'uajaay jbbiu }aq jaora n ijaaaq a\n japuo ufiz aM 'aaqj
jaauajyj" datjpn 'pjatq paojaS sam ufiz uaAoqjBBp
fiq jfiAuaj 'apuaqqaq uaqo^saS qij uajnozaS ajoojfr
uaa ui qiOA uaa 'uBiusjooq ap uooqosjo 'uajqBBiu qfip
-laom suizsuaaS fiq.iBBp fitn jaq az jsp 'uaSSaz qfijjaa
jaoiu qi ua iffuiqjB suo jooa jaaA jaaz uapjOBjq jauunq
pnoqaq jaq uba jBpuio 'uaqqaq uapnoz qfqaSoiu paoS
ooz jaq uaqasuaui ap jbj> 'qi apSuBjjaA qoo jbjoo^
•apBiauijBni apaoS jaaz 5am jod uaa ua qqq ui qjaur
apuiBBZjnnpjaA 'jaqins 'aaqj 'qosaajAuaqqijq 'pnqosaq
aqiM ua -sdaaqos 'qosaajA uapiozafl pn puojsaq jap
'jhqjuo jaq ubb paoS a} nu suo oa\ uapap uaAfiA suo
jaj\[ -uapjOA\ uamouaSjBBAA uoq uaaq qaoqqaoq uap
II
SO
te vinden, die ik haar zoo gaarne had willen toevoegen,
„Will.," riep ze, haar gelaat met de oogen vol tra
nen aan mijne borst drukkende, „is ons wederzien geen-
sprekend bewijs, dat het Gods verlangen was, dat we
bij elkander zouden zijn? Bedenk eens, welk een
gering toeval ons voor eeuwig had kunnen scheiden.
Toen de boot zonder u terugkwam, en toen ik hoor
de, dat gij alleen op dit wrak waart achtergebleven,
dacht ik, dat mijn hart zou breken. Ik ging naar be
neden in mijne hut, gevoelende, dat ik gek moest
worden, als mijne tranen mij geen lucht gaven, en
toch wilde ik weêr niet, dat men aan dek mijne be
droefdheid zou opmerken. Maar schreien kon ik niet
het was me, alsof ik gevoelloos was geworden. Ik
dacht, dat gij nu voor altijd voor me verloren zoudt
zijn en beschuldigde mijzelve, daarvan de oorzaak te
wezen, omdat gij, voornamelijk om mij genoegen te
geven, dien tocht had ondernomen. Toen het schip
zoo aan den grond stootte, liep ik dadelijk naar bo
ven, doch was volkomen bedaard. Daar gij er toch
niet bijwaart, en wel dood kondt zijn want ik
hoorde Mr. Thomas in de kajuit tegen den heer Black
zeggen, dat hij zich ongerust maakte, dat de zeeën u
van het wrak zouden, ja, wel moeden afslaan gevoel
de ik, dat het voor mij ook maar het beste was, te
sterven; ik verlangde naar den dood en wilde geene
moeite doen, me te laten redden. Maar Will., het
was zeker Gods verlangen, dat gij naar het wrak
zoudt gaan, opdat we zoodoende weer zouden samen
komen. En dat zijn we dan ook mijn lievelingen o,
mijn vriend, we zullen ook nooit weder scheiden,
nooit weder scheiden, hoor!"
„Wees niet ongerust, Nelly; neen, we scheiden niet
-apuB uaa jo 'uapjow aj pjBBqa^ui diqos uaa joop jq
uio usSbm do apuaopooz ja jaq ua 'uatnoq aj pjoo^r ap
tno qfijaSora jaaAooz apauiJBsp 'uaiz jbbiu baa uajjnz
'uaSSquBB uaop usq 'puujajsBA apaaggjj jajqoujBBp
jaq jo 'puB]ia jup do diqos uadoojaSjoA pp 'puoq
ui pjooq.mnjs uba aip 'a.iapuu uaa qaou 'purn azap
qoou uaizaSuBB jbbjij 'si puB| ajsBBu jaq zapuBUjajf
UBnp pUB|i[q jaq suo jooa jBp 'uaizaS susabi lïqj«Bp
ua puaqaajaSuBB jjBBq ap do qi qaq jund jup gaajq
jqojz )aq ui quq apjpz azap js.iaa jaq ajpji/sjtapjvji
ap JBBM 'SJ8B|d ap UBA ubbjs 8} jb jfiixt uaiyftA usp
jaara jaaA jaiu 'juaraocu pp do qi uaqa.i njq -uadjaq
-aq aj uauaip uaqnz qajsaq jsi8a§ jam nu suo oa\ ua
'uapuoAag qaqpjooq ubb juBjxas uaaS jaiq qi jBp 'qfq
-asaajA am jfids jaq jbbui uaizaq aj jbbis '[bz uaui
-oq diqos uaquojpjaA pp jaui fuapaz ap uba ja jb^
■ufiz uapuiA aj jom uiJBBp jbz sjassip jo ua|fiq 'uoSbz
uba uaraoq UBq SBd aj ooz jba\ |b ua 'uaddsqaspaajaS
jam ubbjs uaiz jsiq ajoojg uaa qi qaq jnq ojsjooa ap u[
•uajaoA aj pn mooqjaAin[q uaa qfqaSom Bjpooz 'qBBz jaq
si mojBBp ua 'uaqqaq Sipooupoojq om uapnz 'si uapaz aq
jBp 'paz.iooA qjg -gidoo|JOOA suBqjjB ubbjs uajB[
ooz j8a81j jbbui uaip qi jiAY 'ua.iaoA aj uba jij uaa jam
pazsjBtu uaa ja tno 'si SaouaS °ub[ Sou uaAoq
duiojs ap uaizaguBB 'qoop ufiz jbz uaqBra aj Suajs uaa
jsaq jaaq ubajbbaa 'uaqqaq aj uaizaS jnoq qnjs sooj
-JBBAY uaa qi uaara sinqraoq ap do uaAog 'uajBjq aj
uaAoqjBBp jauiraoj uaqojqaS uaip jaui uauuiSaq aj ua
'ubb§ aj Sbjs uap ubb qfjjagotu Bjpooz jbbiu iuo 'jooa
jajs qj •uajaapapara suaa uauuBjd ufitu n qi jbz 'sjaj
-aq 'n^ -sbay jbbS aip 'uaqqaq uajjiM diuoj uaa .maij
spootu jBp jb jooa noz 'firn jooa qi 'qoop" pjooM.
-JUE ufitu sbaa (<'suaa af jam jaaqaS jaq uaq qj"
t8
81
andermaal," riep ik, haar liefkozende en tot bedaren
brengende; en nu liet ik haar weder plaats nemen en
begon, om haar nog rustiger te stemmen, over onze
kansen van behoud en over mijne plannen te spreken.
Van mijnen kant beschreef ik haar het leven, dat ik
aan boord van de brik had geleid, van het eerste oogen-
blik at, waarop ik daar alleen was geblevenen nog
vóór mijn verhaal ten einde kwam, had ze reeds lang
hare tranen gedroogd, doch zat me glimlachend nog
aan te kijken en naar mij te luisteren.
Andermaal drong ik er nu opaan, dat zij rust zou
gaan nemen en het overige gedeelte van den dag maar
moest blijven liggen. De hut van den kapitein zou de
hare zijn; daar was alles even handig en huiselijk in
gericht, en het zou weinig moeite kosten, het haar
zoo naar den zin te maken, als ze het aan boord van
de Waldershare had gehad. Wel is waar bezat ze geene
andere dan de kleeren, die ze aan het lijf droegdoch
zij was een zeemansdochter en met een zeeman ver
loofd, en zou zich, des noods, uitstekend weten te behel
pen. Zoo was er een hoed met breeden rand van stroo
in de hut van den stuurman, zelfs zonder de aan een
dames-hoofdbedekking zoo noodzakelijke veeren, voor
Nelly bruikbaar. Het gaf haar ook een zekeren troost,
te hooren, dat er allerlei naalden en ook garen in
overvloed in de verschillende kastjes zouden te vinden
zijn, en dat ze vrij de verschillende hutten mocht
doorsnuffelen, om zich alles toe te eigenen, wat in ha
ren smaak viel. Het denkbeeld deed haar toch eens
lachen. Nu drukte ik haar nogmaals een kus op de wan
gen, en, na de belofte gevergd te hebben, dat zij rustig
zou blijven liggen, totdat ik haar gewaarschuwd had
om op te staan, verliet ik de kajuit.
