I
h,
ja 'uapnoq aq apuajiaz 5jijq ap unp 'uaop uauunq
jaqaq qayu aA\ qBp 'uaraoqaë mosqojs ap qoq uaq qoop
'pbqas pjooq uftra ut sa|[B uba qoo qaq qj 'jop-iOA
sqatu oav uaraoq azfiA\ tqooz do 'uBmsqooq 'uaa^"
<('UaqfttUS JBBqja
joop jads.iajratq sjb qjaA\ suo noz aaz aqsaq ap aqsjaa aQ
•uadjaq qatu jb qoo suo noz qaq 'aiaajq '.tbbj\j (joup
'aaAAq jo qaoA uaa ooz 'ua§ooqdo uapuoq jbm 'jatq uaq
-uBjd ap uba djnqaq qara 'scuisusqosjaA aip 3a\ sjb
pjaasiqqBjdaS uajaiuBtu ioJ-iojjb do |b joaojbbp qaq
qj "uaqum aq jaqftjasinq qBAi qmqas ap roo 'uaquap
-aq do sqat teem ja qt uovj" -ftq appjooMjus (('sba\
ftq pjoo^[ afqaaq uaa qatu ja uaiput 'uapjBBq qsa^
|B aM jo 'uaAaS StuiaAv Jaqqiq suo noz qaq aaq
jaauaui 'qqaq qfijaS uauioqjOA n qnp 'joojaS qj"
((-uaqaoraquo aq uadaqos uio uaSftjq sunq
jaqoojS 'aqpaajq ajaf>Bj do 'apauuBBp ua uauioq jaq
-ftjapjoojyj sqat suBqq|B nu bas qap 'si 'uadooj uaqBj aq
qjBBA quq ap uio 'qBBqsaq ftra jooa ja aip 'uapaj
aSiuaa ap ua 'uajBq aq uatz aA\ uaqaora qsoo X»aa jbbui
'qsa^Y l9!u uaquap uapuejig aazptn^ op ubb pjsq aq
qatu jbbui Sou om uaqaoui 'si ftq Joqqotp jaaAooz qsnq
aqosuBBqijauiy ap jBBp quBM uaSuajquBB noz jtaz
jaam suo qnu qjaAi 'uaqaAv qatu qi noz 'unsSdo nu om
sjBoog" pjooMquB uftra appinj 'SaojA Suiuaam auftm
apuBBSuBBuaip UBmsqooq ap uaoq qoop qiaztuBjq
-uaAoq qoojS qaq ua uajtazftj jebó uaa 'q 'a -q 'uai
-aoA uauunq paz jaam qeAA Sou qsaq uappnq ft^
sbm uatz aq uaaq suo rao
sqaiu spaaqs Sou jftAuaq 'qqapaq safqjOAi aSipoAV ajaqua
sqqoajs qaui 'qqonj awnujq japjaq uaa japuo 'sba» jbajiz
pjazftaq uba ofjjoS japat josjB apjuq qqoijuozuaSjom
qaq dojBBM 'aaz arajBqpoop auaa jbao qjBBA sjftmaup
£Zl
puBqsaq SbjsjjoS uaSooq uaSaq 'qnzaq jaam qqoBjqjaaA
uaaS 'uaSomjaAjfijp uaSia uaaS aip 'sba\ pjnAaS
jaqBAi ua qnoqjararaiq qam aoq qap uftz ubb qoq aip
'dmoj azap 'uaaaz aSooq ap japuo pBq uapajaS jaaAooz
ua 'sbm uaqamsaS jaaAi ua uaaq SiqiBquuBquo ooz
spaaj aip'dmoj azap noz SuBjaojj ^qsjsdo mjoqs uaa
suaa J93M ja sjb 'namoqqqoajaq suo uba uap ja qsaom
qBM] 'uapnoq aq ftq sjtazmBjquaAoq aJBq qaqaoq 'uaj
-BAaS sbaa ftqjooA suo aip 'qjgq ap aqpM 'aaz auaa
uaSaq sbai pusqsaq pooujaMnou aq jBBm quq ap sjb
'quBA\ uaquap puBqsaoq uazuo ubb piaqpSjozaq joa qooq qi
jaojq 'uaqoMaS sbai jbbasS aqu SidoojjooA snp uooqos
-jo jbbjy -mBAiq uauuiq jbbu qinjooA jaqBAA uasqnd
ajaqua uaiqossira uba piaqjaaAaoq auaa uap ua nu
sqqoajs qupooz 'pjBq apjapuimjaA aaz ap ua jaoz sbaa
sauq a(] 'Jaam qaiu jaqaz jbbui 'uajoA aq sSsppiuiBU
sap sjb puiA\ jaAvuaAa Sou jaaAaSuo nu sbav jgj
•uapaajqjaA ubbS aq qjnaq au
-unq do qoiz rno 'puozSaA\ uosuqop qam raaq ua sa\aqj
-qBj^ uba tUBUjaAO j30j qaq qi jbba\ 'Snjaq qap qaq
jbbu sqaoAqoojq japjaA ua qdoojqsaSdo uadftdsqaojq ap
qam uaSuiS ua 'uaSuBq aq uaSojp aq uoz ap ui jaq
-Bj qip mo 'qsd uaa ui paoS aqqnu suo oaa uapjoj do
-JBBQ -uftz qsaaAiaS apnoz uaqqoBAijaA aq dBBjs uajn
j]BBA\q uba sjb paoS jaaA uaAa suo paap 'uaqqaq aq jftj
qaq ubb uaqaojq aSojp ua uapraaq uajjOAV amjbm aip
uba jaoAaS qaq ua 'Suipaajq aqqaujoop azuo uapjassiAA
-j8a 'Sbjs uazuo qi ua uurasqooq ap uaSaojs jaifj
•qjoqsaSqin sbav uijbbp qaqoj
-jftjqos jaaqaS uaa josjb'-zua uajnqoBj uaqqBd 'jbeujooC
-sdaaqos pno uaa uba uajjaA 'uajaidad jaaAooz suaSjjaAO
aqqBAaq ftz !zua uauaoqos uajad aStuaa 'uajjausjq 'uap
-raaq 'uasqnra aqosqoqos aMnaiu aaAjq uaqqnqsSuipaajq
8PI
122
man had opgezet om voor neger-zanger te kunnen
doorgaan.
„Wel nu nog mooier!" zei ik vroolijk en draaide
als een tol in de rondte bij mijne pogingen om, over
den schouder heen, mijzelven van achteren te bekijken,
„de stuurman van deze brik schijnt een mannetjes
kerel geweest te zijn. En denk eens aan, een snert-
groen satijnen vest! En dan die knoopen! Duizend
bommen, wat een tuig voor een zeemanKlaar voor
een Zuid-Amerikaansche fandango! O, 0, Nelly, neem
me niet kwalijk, maar zóó kan ik mij toch onmogelijk
voor den bootsman en de anderen vertoonen."
Andermaal dook ik dus mijn hut in en vond, na
opnieuw de kist onderste boven gehaald te hebben,
een zwart fluweelen vest, dat ik dadelijk tegen het
groene verwisselde; maar, ofschoon er nog andere
broeken waren, zag ik er geen van mindere wijdte
en trof ik ook geen ander jasje aan. Mij voornemende,
later op den dag eens in de kasten van den kapitein
naar beter passende kleeren te gaan snuffelen, keerde
ik nu, wel een weinig minder schitterend getooid, maar
er toch nog uitziende, als iemand, die zwaar door de jicht
was opgezet, naar het dek terug. De bootsman, die
een zware kerel was, paste volkomen in de door hem
aangeschoten kleêren, zoodat de glimlach, dien wij bij
het wederzien wisselden, wel een ietwat eenzijdige be-
teekenis had.
Hij stond juist aan het roer en ik ging naar hem
toe, om eens te kijken, hoe we vóór lagen. De wind
bleef zoo pal in bet Oosten genesteld, alsof hij zich
had moeten regelen naar het vastgeroeste haantje van
een kerktoren. Hij was nog geen kwart streek geva
rieerd; en zoo kroop nog altijd de brik met een
119
zijn, wanneer het weer ons een geruimen tijd ongun
stig werd?
Maar met dat al was het wel ongelukkig, dat die
wind zoo hardnekkig in het Oosten bleef staan, ter
wijl juist de eenige wind, die ons redden kon
dezelfde die gewoonlijk in deze zeeën heerschte
van den tegenoverstaanden hoek moest komen.
Toen de matrozen, na van kleêren verwisseld te heb
ben, aan dek terugkwamen, liet ik loggen en bevond,
dat we nog drie en een halve mijl vaart liepen. Ik
hield daarvan met het potlood aanteekening en liet
den bootsman en Matthews, die ontijdig in hunne*
rust gestoord waren geworden, tot vijf uur naar hun
ne kooi teruggaan, om zoodoende de schade in te
halen. Een zeer vermoeiend werk achter den rug heb
bende, namen ze dit dankbaar aan.
Ook ik was afgemat, niet op die wijze, dat ik daar
door naar slaap verlangde, maar ik had een gevoel
alsof mijn lichaam hol was, van loomheid door de leden,
van dofheid der oogen, kortom, het was me of ik een
ganschen nacht wakende bij het ziekbed van eene ster
vende moeder of echtgenoote doorgebracht, dan wel
een grooten zedelijken strijd gestreden en allerlei wreede,
zware beproevingen doorstaan had.
Ondanks de groote watermassa's, die de brik had
binnenboord gekregen, was het dekhuis kurkdroog
gebleven, waardoor opnieuw mijne bewondering over
den hechten bouw van het vaartuig werd opgewekt.
Te vijf uur zocht ik mijn bed op en ontwaakte twee
uur later weer, doordien mij het zonlicht door mijn
poortje in de oogen scheen. Toen ik mijn hoofd had
neergelegd was het nog donker, en vóór ik den slaap
vatten kon, hadden mijne gedachten slechts geloopen
