aip 'sojjjooa spjooqqsq uba Suijapuozjm qajaj; 'uapajs
uajqoora sfud do pA\ 'Seismasqqq uaqaj uaip bu 'oaa
jbm 'uaraoqaSfiJA apeqos japuoz sba\ Smj suo qoQ
•puqafl pBq uauaqaapq 9j °B[s apnajararaBj aiB.wz
aip 'fluqsjBqjm aqosaazjapuo uaa Joop uapjOMafl sum
jqBBZjoojaA fiq fiznaj 'jbav 'uadfuflaq jam jbbiu qoo
ara qi uoq mojBBp ua iuaqqapjuo uoq SuuapuBjaA
ajsuira ap pin 'goo pq do ooz 'qi uijbbaa 'uapfizsjaaAV
ubb pnq a°b{ ap uba qajjrao adjaqos ap UBp uaiz
aj sjapus spin piA puoj pq uj raaqnaq pajq uaspj
ap guaq ua §ra§ jaaqaj gipjawag Sou uajinq 'puq
pjaa|j3a0 uuojs uap aip 'Suiuiap ap aoq 'qfqapinp qi
aprooq 'puoAaq uajmq jaaA\ ara qi njj -pjuqaS Avnp
-Bqos adaip ui saj|B sba\ qaa.tq ap ui qoop 'uejjajs joa
puojs [araaq aQ 'U9Jba\ uadoopSoOoip spaaj uaqqap ap
pp 'qi Sbz 'apuauado smqqap qaq uba jnap 3Q -jbjS pq
sjB|i;sjaa[q jqosu ap ua 'uaaa.vq jaAO nu sbaa pjj
•uapjoAiaS sbav
ppiujaA puBpa jaq pp 'uazaajA uaop pBq suo aip 'jsaaS
uap jooa Sbjs uapuBBg pjBsdaS uapmmoj uaa uba 'ajBMZ
aip jaaAA suaado suo puojs ]BuaAoq ua uapjaS jqoujq
apMnaiujaA pra nu qoiz paap ubbjbbp gnuauuijaq ap
qoop 'jqosu uaip uba uaqBAjooA aqfqasaajA aqu uba
uaqqaq piapSp uajqospafl azuo sood uaa jqoom ubui
-sjooq uap uba poop aQ raaAaS a; aoj Subj poAaS qfljaj
-jBms ubb 'piu am opjoojiooiaA pniqsaoj azuo qooQ
•uaiajqos a; puiq uaa sp ua
uajjBA aj jaau pop uaa do 'uoq uapnoqui sqfipMUBU
fira qi pp 'pjaojpaq ua jqnjpaS ooz 'pq ap pqjaA
ua pspfl ufiz aiqapaq 'aoj uagoo ap maq qi ajqnjp
jqoez "ufiz uauunq uaqqaq uBBpaSuBB jaqfqajjBius
piu sjpz japaojq uaa uba saqjaA pq fiq noz qi ubui
uazap uba UBBguaaq pq sp uadajgaguBB ooz apmaaJA
80S
202
gen, doch zijne oogen flauwer en flauwer worden en
naar boven staren. Daar Nelly hier niet langer van
nut kon zijn, en het bijwonen der laatste oogenblik-
ken van den stervende haar al te veel zou aangrijpen,
geleidde ik haar naar het andere eind van de kajuit,
en drong er op aan, dat ze wat rust zou gaan nemen,
daar nu toch het gevaar van den storm geweken was,
de nacht verder kalm voorbij zou gaan, en wij, als
het ons een beetje mede liep, binnen ettelijke uren
op zee konden zijn, koers stellende op het Amerikaan-
sche vasteland.
Van haar keerde ik naar den bootsman terug en
zag de twee matrozen bij zijn bed staan.
„Ik geloof niet, dat er veel hoop meer is, meneer,"
fluisterde Johnson mij toe.
„Hoop!" antwoordde ik op gedempten toon. „Ziet
ge dan niet, dat hij al stervende is, en binnen wei
nige minuten den geest zal geven Het is wel hard
voor ons, kameraden, en ook hard voor hem Iets
wat mij in de keel schoot, belette me meer te zeggen.
Hij bleef echter nog omtrent tien minuten in den
zelfden toestand, terwijl zijne ademhaling hoe langer
hoe zwakker en eindelijk zelfs onhoorbaar werd. Reeds
dacht ik, dat hij dood was en wilde juist zijn gelaat
bedekken, toen hij de beide handen opstak en op een
flauwen, uit de diepte voortkomenden toon, alsof hij
geroepen werd, uitbracht: „Ja, ik kom, meneerEn
dit was ook het laatste teeken van leven; zijn geest
was het lichaam ontvloden en langzaam gleden zijne
armen hem van de borst, tot ze langs hem neerlagen.
Geen dokter zijnde, was het me onmogelijk, uitte
maken, aan welke kwetsuur zijn dood moest worden
toegeschrevenmaar nooit had me het sterven van een
-uaaq qpq ap jsao jjo§ ojoojS upoz pfqiaqfqaSaj jfiw
-jaj 'sBjdaS Siyaq uaa joop pSjoAaS uaunajp pp p.ia.w
'uaqqaq aj pjnnpag uapuooas pjuaq uaa uup jaSuBf
piu byj -SinpaoA qfqaSjap uba uapfufiqjooA pq fiq
'uaop noz smq uaa sjbooz 'ubajbbp apjiJj quq aqosuuS
ap uaqura uaiaqpnjp ap jbao uaëbai uapupS jbbaiz
uaa uba uapiAi ap pp 'uaAaj pq pra uaqfqafljaA
aj uaapB sbav piiqaS pq -puipS puararaojq Sipoos
-praaajA pSooq uaa uara apjooq 'Ssjsjapuop uapuajapfiAv
-JOA qoiz uap uba uappjpn agop pq japuo '}uba\
((j JOOpUBA ja PB§
puBpa pjj poQ apojQ" -apuagaqdo uapuuq apiaq ap
ua apuafluijds puiajaAO'uosuqop daij (1|suaa joojj"
UBBp jaajq
soo(raapB ua pjfipjaA uaajp unajpnu uap joop qi pp
'Suaq ooz '°B|Sjapuop uaa joop pfljOAaS qfqjappira
-uo pjaM luasqqq aQ -uaqura a; pn fuapjiqos aSu
-ua auaa uba pap rao 'ufiqasjooA aj siujajsmp aqfi[
-apoBujappira ap jin Suojds d.iaMJOOA .iBBqpoiz qp
ua 'apjooA pq sbav 'puq uaqaqaS qi joopjBBAV 'iubbj
pjj 'uauaqosjaA sbav puiaq uap ubb quaAvSoo uaa uba
jnnp uap jooa aApz uoz ap pp 'uaqqaq noz poupafl
'°b| ui ja aip quq aSqqoBuaojS ap japuoz uara pp
'pj ooz '[BBjppaij uaa 'apjnaqos uaauBA uaqjOAV ap
|BBjpmasqi[q aqfqasaajA uaa suaado uaoj 'uappiq pao§
uassojj azuo jo 'uaflinpaAO aj fiqJBBp ara ua 'uaiz
a; dqq ap uba draqS uaa suaa ponj ap uba uaq
-ajq pq joop 'dooq ap ui 'uajoqjoop aj siu.iapmp
apBMZjqui 'aSiAvnaa ap qqq ufira pra UBp apSood ua
uacuBj aupjq ap uba uaa joop qi apjnnj sjfiAvqiQ
■daqdo qaajq ap ui °ooq
pj 'SqsmoqjB uajinq uba 'aip 'Suiupp aSipoAi ap ui
'ubbS jaajq JaaAV na javo Stjsujuo qnq aupjq ap |fiAV
861
199
sloeg en naar achter stroomde, dat het licht van de
kajuit op twee derden van den afstand, waarop het
raampje zich boven het dek verhief, in het zwarte
water werd weerspiegeld.
Niemand durfde iets te zeggen; we wisten zoomin
wat er gebeurd was, als wat er nu volgen moest
Ik voor mij was zoo onthust door dien bliksemstraal,
die onmiddellijk door Johnson's uitroep gevolgd was,
dat het eenigen tijd vorderde daarvan te herstellen.
Gejaagd ademhalende, hield ik mij aan de tafel vast,
terwijl het zweet me van het voorhoofd gudste en
mijne oogen als gekluisterd waren aan die zwarte
glasruit daar voor mij.
„Zou dat misschien ook regen zijn?" riep eens
klaps Matthews uit. Dat kon niet missen: de regen
viel donderend op het dekhuis neêr en we hoorden
geen ander geluid daarboven uit.
„Wat kan dat geweest zijn?" riep ik. „Wat was
dat vreemde geluid? Zou werkelijk het eiland verzakt
of uiteengeslagen zijn!"
„God zij ons genadig!" zei Johnson, terwijl bij
sidderde van den angst. „Dat is nog erger dan op een
half gezonken schip op zee te zwalken."
In de bewegingen van de brik was echter geene
verandering gekomen; het vaartuig ging nog steeds
zachtjes op en neêr, en daarom begon ik vrijer adem
te halen, begrijpende, dat, zoo er werkelijk een stuk
van het eiland afgeslagen ware, door ons een heel
andere zee dan nu zou ondervonden worden.
We bleven stil bij elkander en luisterden naar den
regen, die het op het dekstaande water als koken
deed en hevig kletterend op de kajuit neerstortte;
niet wetende wat ons nog boven het hoofd hing,
