•uaiz a} n uaq qi ft|q aoq 'uaSSaz }oiu n imq qj"
(i"P§801ajaa q33M u38
am japjp .19} pi9A\ ftz jbbui 'uaAaiqosaS qnJoOA n qi
pcq 'uaqqaq noz s}BBjd Surjastu op Sep uaqpM do ua}
-9M9S pBq J9pJ99 qi spy "UaSuaiq 9} .loop n ftq pUOAB
uaa japuoz 'ufiz pooas^pBfj uba }jnnq op ui }qoip ooz
}9iu apjiM u9 '}jbbm raiq ftS }Bp 'apiooq qp" 'ifajqny
piofj appjooM}ub (/pb}s uaSp ami ui uauoM }S90in ftq
§ui}990i u99 u9i9}st§ qi }Bp lu9}9a\ ftë }pU0Z UBp 'j[9I}I]od
9p UBB }OppflA\ }qOBpUBB jaatU Suil9A\ u99 llS Sjy"
<l(j U93jUBp 9} UBB SuiSSBJJOA 9CUBU9SUBB 9Z9p
fiM uaqqaq jbb^\" 'dsqospfijq apsupAaëuo }9ui ftq 9p
-pz ,/spuBJj 9}S9q 'uaiz 9} Ti aplqq qi uaq }B^"
•uioqpM maq fiq 9}}99q
J9}B| qqquaSoo nag 'ifajqny pjoq 'j99U uftz uaSaou
-a§ }ooiS uftz }0} fiq apuaqjaq U9 'uajapnu jaSuupui
nap fiq Sbz Bjp[9a\ qooQ -uacnoq 9} moq }0} pSipoouaS
-uo mo 'sbm iiiaq }9tn pnaUASq SaouaS aip 'dBqosjBBjS
}aq ui puBUiam J9 sbm qqquaftoo }Bp do }ubm 'uaApz
-qoiz ftq Aoiappiir) }qoBp ,/uftz uauunq }Bp noz oi^w"
'□auosiad ajqoajJOOAaq ua
uopuoiJA 9U39i}ui joop pia.Vi }quuqaS jbbui uaaqB aip
(('99j}ua 9}i}ad" U99 'ap.iaoA sinq }9q uba }UBq}sa.«
uap ubb jnap uaa jbbu aip 'uapfudo ubb[ ap Sin}fti
U99 ftq op.iooq 'uaSft}s appM pjBBd 9} ftq uao} *}sinf
jBBjq •9}qiniq98 |BBinSBppini ioq uaiu 190a 'guiiamaqos
ap ui afpnn uaa ou.ibbS paai ftjj 'uappuz noz pjBBd
uftz uaiu }Bp *|8Aaq ua ftq appqos 'uagufdo Sbz puiM
uap .loop uajapBjq apooj ap uaqnq iBBp ftq uaoj,
■uaSajqaS
pcq poojs/fpB'j Lmqung jfpnq s|B '}saaMa§ uftz noz
ja}aq }ba\ [ija }aq }Bp *ua}qoBp uojnq auftz sp 'uajap
-uomj8A a} }aiu sup sbm pjj -|B sbm }Bp jbbiu 'uajaau
62
-ip 3} uaiaaq issd uaa ftq SaoiA ao} ua jy qftds uaSiu
-ui unq }0} poojs/fpBrq do iioou ftz uauiBMq ooz ug;
(<-8aM af}jnapuin} }aq ioop qi b§ '}bbj uauuiq jbbu
}jood aioo.iS ap ioop uaq ftS s]y -qoo} }aq yfqq pd
-nadaS jbbiu 'ubb ua.iaajq aiootu uaqqaq ftz 'ioqaz"
(i(:iadnadaS qoo suios
dsqosjBBjS ua°ia Ain uba s.iauoMUi ap ftS }uiao_\["
(I*uaqa.ids jadnadaS }aq uba puoin
uap joop }ioo uapoS ap }Bp 'qqquaSoo uaa8 joojaS 'fiui
jooA qp" -japaojq jbbq iubu.iaq ,,'jpz qjOA }aq uba
papjoo }aq suaS[oa pfi}p a}suiraua} }aq sba\ ooz"
•jfjnqung .(psq; appjooM}ub 1('pQ xoa qndod xo^"
<(-uapjOAi
pppaS uaaiua§ }aq joop jbbiu ftz s}icu 'uajaqodo saps
'ua}3A\ uapaotn ja}aq qfqjBBM qoo; aip 'uapaq joop
-jbbaa '}p}I.IBindod JBBU U3A3J1S SlUUIZUBBAl }Bp UBp ia§
-bj q; puiA ppjaAA ja} S}ai^q" 'pJ00A\}UB3§ spaa}s JBBq
jfojappnf) pnq (.'uftz a} jiB]ndod }aiu SuspaA qj"
•uaqBiu noz jisjndod
-ui }s§ooq azfiAA azap do qoiz ftq }Bp 'uazaMaS do jap
-aojq JBBq ja ftz pnq ua uauioqaSdo uaSaj ja Ajnqung
XpBq; sbm sjaaSjaA a} ua 'uaAajq ua}opa8 uaajapai jooa
sinq aioo.i§ }aq uba uajnap ap }Bp 'qaaj}s a^aaqaS ap
jooa SuiSipaapq auaa nu sbm }aq 'uapjOMaS qftppjooM
-qaajds poojsjfpsq; uba ppqfiJA}sb§ ap sbm japBA}ooiS
ua japBA uftz uba uaAaj }aq ftpp -sbm doojqpuBsicu uaa
ftq }Bp 'ua}qoBp ua qaij}uaaxa ua pjaapquo cuaq uap
•uoa dBqosjBBj§ }aq uba sjauoMaq ap jbbui ipuOA
qosuacu }sniBBuaoUBBjaqB uaa qoo} jbbui 'SunppdsiM }BM
pA\ uiaq aip 'ppjaM ajoojS jap po°j8 ap sbm ftfj
qqBBtuaS
apjo ui fpjbd a}ooj§ uaa jooa }S}bbj }aq jooa sjacuBq
-8uba}uo ap uajBM 'sbm pjaiAsS ppqSuBfjapjaaui uftz
82
32
met al de deugden toegerust is en die zedelijke nauw
gezetheid bezit, waarin ik helaas zoozeer te kort schiet/'
zeide Guilderoy tot zijne zuster, toen hij met zijn neef
bij haar binnentrad.
„Ik moet eerlijk bekennen, dat ik wel wilde, dat
uw leven meer van het zijne had, dan zoudt gij waar
schijnlijk gelukkiger zijn dan nu, en zeker veel nut
tiger voor de maatschappij," zeide Lady Sunbury, na
dat zij Aubrey met meer hartelijkheid verwelkomd had,
dan zij voor de meeste menschen aan den dag legde.
„Ik ben er volstrekt niet zeker van," zeide Aubrey,
„dat men altijd verstandig in zijne keus is, als men
Pallas kiest; en iemand, die zoo weinig tegen verve
ling en ergernis kan als Evelijn, moet haar vooral niet
nemener zou onmiddellijk scheiding volgen."
„Gij hebt toch geen berouw over uwe keuze?" vroeg
Hilda Sunbury verwonderd. Zij dacht, dat Aubrey altijd
evenzeer opging in het politieke leven als andere man
nen in hunne genoegens.
„Dat niet," zeide hij, „maar ik geloof niet, dat er
iemand is, die niet eens twijfelt, of zijne keuze de ware
wel is. Af en toe denkt men wel eens: wat is het
nut van mijn werk. Een groot genie zal dien twijfel
niet kennen, dat stem ik gaarne toe, maar als men
slechts een gewoon mensch is, heeft men wel eens het
gevoel, dat men even goed voor zijn genot zou kunnen
leven en het volk aan zichzelf overlaten."
„Gij zijt veel te bescheiden; reeds uw voorbeeld
alleen is van het grootste nut. Hoe edel is het niet,
zich aan het politieke leven te wijden, wanneer men
niets te winnen, alles te verliezen heeft. Deze opoffe
ringen hebben Engeland sterk gemaakt, en maken
ook de kracht der aristocratie uit."
25
zijn schrijftafel lag. „Waartoe dient het, zulke dingen
neer te schrijven Het is immers alles reeds lang in Pla
to's Lysis gezegd. Wij herhalen het slechts met een klei
ne wijziging en denken dan, dat onze navolging oorspron
kelijke wijsheid is." Hij legde de beschreven bladen in
een vloeiboek, nam een brief op, die er onder lag, en
begon hem nog eens te lezen. Hij had hem 's mid
dags reeds gelezen, toen hij gekomen was. Het was
een schrijven van de dame, waarover zijne zuster
zich zoo ongunstig had uitgelaten. Het was een
hartstochtelijke brief.
Als een man zelf verliefd is, zijn zulke brieven een
zaligheid, maar als zijne liefde aan het afnemen is,
kunnen zij wel eens vervelend zijn.
„Wat is in dezen brief nu een uiting van liefde en wat
moet aan heerschzucht, jaloerschheid, ijdelheid worden
toegeschreven? Maar ik heb niet het minste recht
om veeleischend of hypercritisch te zijn in zulke za
ken. En toch zou er zooveel meer noodig zijn, om
mij te voldoen, dan mij nu gegeven wordt."
Hij was zichzelf bewust van zijne ondankbaarheid.
Hadden niet vele vrouwen hem bemind, en had
den zij hem niet alles geschonken, wat zij hem kon
den schenken; en als hare wijze van liefhebben
niet geleek op het vage, overdreven, onmogelijke
ideaal, dat hem voor den geest stond, was dit waar
schijnlijk hare schuld niet, maar de zijne.
Hij stak een kaars aan en verbrandde den brief,
en een smartelijk gevoel bekroop hem, toen hij zich
den tijd herinnerde, dat hij een enkelen regel van
diezelfde hand dagen lang op zijn hart had gedragen.
„Waarom blijven onze gevoelens toch zoo kort op
dezelfde hoogte dacht hij, en hij vroeg zichzelf af,
