-do ua.aa ubjbm suajaoAaS aufiz jbbiu 'uapzaq uosau
-uaj, us qyoAispjo^\ aqjaM 'uaq jooa spjsq sip pin
appoAaS (jpj ■pflaauuaAUO 'quoqos maq piaqaiBszuaa
auunq pp 'pus§ pq sbaa ua aiqpdai/fs apjaapjaAUo
aufiz fiz uapzaq 'uapuajaojm maq jsao jqoBtn unq fiz
pp 'pflj U9p spusjlipsg jbbdu 'U9l90q USSISpOB guBJ
raaq s{9Atisq jo puBjp qoou 'apiaq qoou uapuoq p^
spAiiaq ap do
jo jsnq ap ubb 'apiaq ap do 'ponj uado ap ui sbaa
ussjjb (jq B.ipooz 'puq pnqafl uajufjapuiq ufiz ui fiz
atp 'iqosjq ap jb pm uiaq ui apjaajjaq SuijjajsSuBj
-aq azap ua 'uapnoqa&iaAO jooa SuijppSuBpq sSba
uaa spaajs aa fiq psq qóoj jbbui 'uspiusS aj jntipu
ap uba rao nap[ aj jsao pfij paA maq rao Sfojsaq ui
jaaz aj raaq otbu ppjaM a<j 'auiBj^j uba pnq ap ua
maq uaqossnj japA\ poz uBp spiu sbaa ja ua psjaS
j, ui jjbja raaq puiMuajsa^ ap woaa junqaaz uap
ub\ uaiz aj Suiuoaa aqfipqosuatu aSiuaa jo 'uaraoq
a} jBfldsuajS uaa ubb lapuoz uajaaddopS appq ap
j3a0 fiq uoq §ub[ uajg •ajqajpjm pusjjsaaz Srjqousjoj
pq ua poojsifpbg uba uaqossoq ap uaqossnj qoiz aip
'puojSappq jm puojsaq ubajbbp ajpapaS poj§ uaa
paajqosjaAO Suiqizaq aufiz uba uazuajS ap fiq jooa
'uapfu jba uajfira apA uoq fijj •apjamuaq uBtuqospS
-ug sp maq aip 'sbaa fuaqqaqjaij aSiuaa ap qp pp
'jBBraSiuam maq appz jspnz aufiz jspru uaqqojqos
-j3auo ua puajaoaS uaa sbaa fiq 'ppiq fiq ubajbbaa
'SuiuajaostUBBqoq a"iuaa ap sbaa uopfupjBBj -paajqn
jaau ufiz uba qajpiaA pq bu 'Sap uapuafljOA uap ifoj
-appur) uaoj 'uaSjotu uap ui Sboja Sou sbm ppj
'AI 5IÜISCMOOH
QV
^jnqung Apsq- appz „'Sipjnqosuo ooz piu jbbj\["
(<-uayijqospuBq aqosufipq; ap
-no aip sp qfipqauijaA uaAa ajsuira uoj ufiz fig"
„•uajapBjqaaqj uaqqojpS
-jb sp 'jpuiA jnp uaAa Sipaods p fiS aip 'uapuiBZ
•J3A a} uaqqnjsquapaS aqosipja jauiBuaSuBB psrauaa
nu pq jpuiA fig -querns uba aipasnb uaa si pg"
^•jnnAaSBA SipjooMuaSaj ufiz sp
'ufiz sfipBjad puapAJaA uaAa uaa eufiq noz pq"
•.fjtiqung a puq" appjooMjue
(('uapuiBZjaA snipsji^ uba uayijqospueq aqosufipq
apno jBBp ua uamoqje suojjpg uba qoou noz fijj"
sbaa
uaqqojjjaA jaau ufiz uaoj Go jap [in fj appz „'jqosua.M
fiq pM 'uaop aj apunS uaSaouaS pq jpzqoiz fiq sp
'noz uaop fiq pM 'uapM uajjiM suaa pM noz qj"
•Sbz ppjaM
ap ui uappz sjqoajs uatn uaip 'ppqpuozaS oqqBMZ
uaa jam UBtn pno uaa 'japBA ufiz uba poop uap fiq
uaAja noz ifajqny pp 'pBzaiqjBin pq ubb uibbu ufiz
jbS pjj 'paq uapoqaS puajsjaaM SuuaSapq aSiuain
ubb 'paubb uaqfippuBfiA uaSiuatn ubb jndspjq uba
uaSap ap papas spaaj pp 'uazuajS ap do pajSBq
Sipjs uaa sbm suojjpg uapjoo^j pq ui 'suojjpg
Suipizaq uaSp ufiz jbbu uaoj qoiz jiiSaq ua Joop
poojsjfpBg a; Sou Sup uapuaSpA uap jqoBjq fifj
•apoBpuqS Aajqny
•qBjds ppqjBBM ap fiz pp
'pStnpaAO uba usmoq|oa ja sbm fiz ua 'fiz appjooMjus
n
48
mij dadelijkWat haalt gij voor duivelsche streken uit."
Hij had een flauw vermoeden, dat zij het een of
ander arm oud schepsel, dat zij voor een heks hielden,
in de hut gejaagd hadden. De heibewoners geloofden
vast aan tooverij en zij, die er van beschuldigd wer
den, hadden het, dank zij dit bijgeloof, dikwijls hard
te verantwoorden.
Het rumoer hield een oogenblik op, en een der
jongens riep Guilderoy toe
„Zij heeft er zich mee in de hul opgesloten, en het
is van ons; wij zullen ze er alle twee wel uitkrijgen,
als wij den boel in brand steken. Zij heeft ons mis
schien al wel drie uur hier voor den gek gehouden."
„Wie is zij en wat heeft zij van u?" vroeg Guil
deroy en met zijn rijzweep sloeg hij een doos lucifers
uit de hand van den jongen, die juist gesproken had.
Zij hadden reeds een menigte droge brem tegen den
wand van de hut gestapeld, die zeker als stroo zou
hebben gebrand, wanneer zij de brem hadden aan
gestoken.
Zij antwoordden niet, maar sommigen brulden als
wilde dieren, wien men de prooi afneemt, die zij veilig
in hunne klauwen meenden te hebben.
„Antwoordt mij," herhaalde hij; „gij weet, wie ik
ben. Ik heb het recht antwoord van u te eischen,
want gij zijt hier op mijn land."
„Het is een jonge vos," riep een van hen uit, „wij heb
ben hem losgelaten om er met de honden op te jagen, en
toen wij hem in een gat hadden gejaagd, kwam zij juist
aan en ving hem op, en toen hebben wij haar nagezeten
tot hier aan toezij is zoo vlug als een haas en zij vloog
hier in, vóór wij haar konden grijpen en toen sloeg zij de
deur toe en deed de grendels er voor, en nu laat zij ons
41
hart evenals een kachel of een bad verwarmd kon wor
den. Er is niets zoo spontaan, veranderlijk, onhandel
baar als onze hartstochten, en niets heeft minder met
het verstand uit te staan. Waarom bemint gij? Dat
weet gij niet. Waarom houdt gij op te beminnen?
Dat weet gij waarschijnlijk evenmin. Wij kunnen op
onze gemoedsbewegingen en begeerten geen invloed
uitoefenen. Het zijn geen electrische machines, Leid-
sche flesschen, die gij naar willekeur laden kunt. Waar
om maakt men er iemand dan een verwijt van, als hij
ophoudt lief te hebben. Dat doet hij even onwillekeurig,
als hij in 'teerst begonnen is liefde te gevoelen."
Aubrey glimlachte eenigszins ongeloovig.
„Uwe redeneering i3 zeer logisch. Ik wil gaarne toe
geven, dat gij gelijk hebt; maar ik twijfel er zeer aan,
of hertogin Soria wel de kracht uwer bewijsgronden
in zal zien."
„Gelooft gij, dat het haar gehinderd heeft, dat ik
niet naar Mariënbad gekomen ben?"
„Het hinderde haar onuitsprekelijkzij ivas er zelfs
verontwaardigd over; zij voelde zich diep gekwetst. Dat
was duidelijk merkbaar. Zij is er de vrouw niet naar,
om hare gevoelens te verbergen. Maar a propos, waar
om zijt gij er niet heen gegaan
„Omdat ik alles haat, wat tot een verplichting ge
maakt wordt, dat zeide ik u reeds. Heelt een
gevoel nog eenige waarde, als het tot een gewoonte
ontaard is?"
„Elk gevoel ontaardt in gewoonte, als het niet wordt
uitgeroeid, terwijl het nauwelijks ontkiemd is, dat is
een pijnlijke waarheid, maar toch is het zoo. Af en toe
treft men wel eens een gevoel aan, dat krachtig ge
noeg is, om tot vollen wasdom te komen, zoodat het in
