qm uiaq do fiz paojAUi naa qjaM 'qaaM aiM tiajBj
-I3A a) japaojq JBBq uba sinq qaq Joop poq pjapusq
-a8 fiz pjaaqjaA aoq 'sbm qsnMaq uba uamoqiOA na
qoiz ia fiz jBBp 'jaatu a) JBBq jojq qqouaq qajj ap
-jaaSoj snoijjBg do raoo JBBq fiq uaqssS aiapns jbjubb
qooj8 naa qam fiz jfiMiaq 'uiaq 8aaiq jfjnqnng XpBQ
•piaquaSauaS a^fqa)
-jBq uba 8ni8;nqaq uaa qam apSipuia ua Susjaq qfq
-uoosjad lapnim uba uaqsz japjaA aqqBAaq jauq aQ
<<(inaqBin a) JBBq jam siuuaq nio 'Smaq
poojsXpBg do fi8 qmoq jaauuB^ 'uTtz qjnz JBBq
uaSaq qfijapuaiJA fi8 qap 'uadoq jmp ip ua 'puiq naa
jaaqaS Sou si fig maqqazjaA a) „siuiib qa ia" n uaqqaq
qpnoz qqoai qaq fi8 aznaq raiM uaSaq uauosiad aStuaa
aup ap 'uapioM a) SiqqoBtn jaqiq naa si qm do ja
aip 'jaqsjaimquoAB aqoBUBBijiiauiy uaa uiniuaAa na
1(aaiB) amiuaj" naaS 'piarauaqnaq naaS si nouia^
fijfpB|Q "si piaqSiuaauo qoq uapaj aSipjaS ajaifua naaS
iffijaqjaM ia iBBp 'aaqsiMq uaAfijq uapiM qpnoz fini
jam moiBBp fiS jaauuBM 'uaqfids fun noz qapj -nap
-uaAV a) n qoq J8J33 firn japuoz 'uamouaS jbbui qmjsaq
nfim qi qaq 'qaq aznaq aip fiq SuBjaq ajsaam qaq aip
'naq uaaSap uapiaq sno uba qi jbbq -nazaiq qqaotu
fiut jooa ni|jaza8snaAa| aufjiu fi8 qnp 'apjBBMiooA do
sqqoajs jbbiu 'uaMnoiq noz qi qap 'uaSuoipaSnsB do
spoaqs ja qqaq fig )jaapa8apam laqraaqdag ui spaai
n qi qaq 'sbm uamaujooA ufini qip quQ "uaMnq a)
qqjBUBpj uba noma^ UBA qund qaq do naq qi"
'raqsnz aufiz ubb jCoiappng jaaiqas ,,'Bppjj aAaig"
IX XMSCMOOH
III
qinjqaS piaquaSajaS aip uba ajqBBUi AO-iapimg '8b;
jBBuassa; ua.iadoq uaa do puadoaS aip ■qtiBqoj aqqip
uaa sba\ qapj qdaipiaA ui BjppM ja sba\ uonia^ uqop
*jjaz SnqamBziaA ap sjb apjBBM jaaA naAa uapqdoijqiq
JOOA puq fiq paajsaq sbm Sjoz ajsjooiS ap ubbjbbm
'qjaAV pjaa;a8 uaa sbm ua^dijosnneni na naqaoq jap stiSo;
-b)bo aQ 'najBAV pSapSdo jnoqnaqia pAAnoqpjaaqaS jam
2nijap|oz ap ua nainm ap ]fiA\jaj 'nassiujajsuaA adatp
puq ua sinq jaq uba ajjaapaS ajgpno qaq qoj apjooqaq
qajj 'qajqjaA jaqmos suizsSiuaa jaMaoq 'Siyap uaa sbm
qaaqjoqqiq aQ -uajBA\ qqOBjqaSuaafiq Mnaa oSijoa ap ui
poojSjfpBQ uba jaqqizaq uapjaajaS uaa joop aq|3Av 'jop
-lij, sinq qaq uba pfiq nap qui uaqqnqssqBBjs SuqauiBz
-J3A ajsq joop sbm piuaojaq aip ua ubbSbS sbm joop
SiqsBBq sqqoajs fiq aip 'uaAaSaq uaSora aq qaaqqoqq
-iq ap jbbu s[bbco8ou qoiz jopaA uouia^ uqop SaoiA
'sbm uadoo;a8jB qaq uaoq ua 'apjooqaq Buuy uiSuiuo^j
uba pfiq nap qin uaqqajqjaA auas ap qoq aip 'qqinjq
-aS jauiBqqaa auiaqq auaa ui pjaM qfiqquo apaaMq qaqq
•puBjqs qaq
ubb japuaAB[aaz ap s;b piaojSaSdo sbm (ua ubab qBp
'puiq SipnoAuaa uaa jooa uaqqBA qsaotu do piaquaSauaS
qsinf 'uoq nazaiq pjajaMuaMnojA aqosuuS ap qm aip
'ubui uaa qup'uaSBjpjaA qam qaq uoq fiq iSujouq tuaq
apuiaqs ua tuaq apjapuiq uapnoquBB s^ojapjmf)
-Aim Bufiq 'azap appjooMquB <('qaiu qqaiqsjOA 'uaa^j"
•puoAaq jooqaS qaq uaqinq S[BBtn8ou qoiz
fiz uaoq 'uouja^ uqop f;q SaojA <l(:uaAa8 aq afqnqs
auiaqq qup JBBq 'aoq [3M jaqaz qooq fini qBBqs firq"
(/uazfiM aq japuoM qsp do suo mo 'aMU ap spj
-ooz 'Sipoou uaSoo aqossijj uaqqaq fi^ *si qooq qaq
japuoM qoojS uaa q;aM 'uaquap ubb jaam qaiu ja fiM
qap 'fuaAOoq ajBq ubb puaMaS ooz jaqqoa ufiz fiyw"
901
110
HOOFDSTUK X.
Vijf minuten later sloeg John Vernon den catalogus
dicht en trad op hen toe.
„Lord Guilderoy, gij had mij uw woord van eer
gegeven," zeide hij ten hoogste verstoord. „Hoe kon
ik denken, dat gij mij op zulk eene wijze verraden
zoudt! Het is uwer onwaardig, en dat in uw
eigen huis! Schaamt gij u niet!"
Guilderoy's gelaat werd met een blos overtogen.
„Gij zijt zeer streng. Kunt gij mij niet verontschul
digen, de verzoeking was te groot! Ik stem u toe,
dat ik mijn woord gebroken heb naar den geest,
niet naar de letter, daar gij er bij waart. Is het
echter de moeite waard om te twisten over iets, dat
nu niet meer ongedaan kan worden gemaakt? Vraag
er uwe dochter zelf naar."
Het kind keek dan den een, dan den ander met
verlegen blik aan. Zij begreep zelfs nu nog niet vol
komen, waarom zij de oorzaak was, dat er oneenig-
heid was ontstaan. Zij gevoelde zich verward, beangst
en toch gelukkig. De donkere bibliotheek scheen haar
vol gouden zonnestralen toe.
„Gladys, is het mogelijk, dat gij mij wilt verlaten,
voor een vreemdeling?" zeide haar vader met smart
en verwijt in zijn stem.
Zij boog het hoofd, en haar gelaat gloeide.
„Het is niet ver af," fluisterde zij bijna onhoorbaar.
John Vernon begreep, dat zij voor hem verloren was
en dat het nutteloos zou zijn langer tegen het noodlot
te strijden.
107
om het jonge meisje naar het andere einde van de
kamer te leiden, waar een prachtig geïllustreerd mis
boek uit de vijftiende eeuw achter glas bewaard werd.
Zonder acht te slaan op de onschatbare waarde van het
werk, nam hij het uit het kastje en bracht het naar een
der vensternissen, waar hij zich naast haar neerzette,
terwijl zij het boek op haar schoot hield.
Terwijl hij de bladeren omsloeg en haar de illu
straties en de allegorische voorstellingen aan de kan
ten uitlegde, zag hij haar met een blik vol liefde aan.
Zij had haar hoed afgezet, en hare weerbarstige krul
len hadden een gouden gloed nu de zonnestralen er
op vielen. Zij zag hem aan met den onschuldigen
blik van een vijfjarig kind. Hare lippen waren eenigs-
zins geopend en haar fraaie hals stak lelieblank tegen
haar grijs wollen kleedje af.
„Gather your roses when ye may.
Old time is still a-flying!"
Een der platen gaf een voorstelling van het huwe
lijk der heilige Catherina met het kind Jezus. Leliën
en rozen omzoomden het blad en bovenaan nestelden
duiven in dooreengeslingerde olijftakken.
„Hoe mooi!" zeide Gladys. „Die duiven zijn juist
mijn duiven thuis."
„Er is een duif, die te eeniger tijd in ons aller hart
nestelt," antwoordde hij. „Die duif heet liefde. Hebt
gij er ooit over gedacht, of gij haar welkom zoudt
willen heeten?"
Zij zag hem verbijsterd aan.
„Neen," zeide zij peinzend. „Ik weet het tenminste
niet zeker. Ik heb mijn vader innig lief. Meent gij dat?"
