uaSuBjxaA jsp ubb ua 'Snip uaa sjqoajs jSusjxaA fijj
•jtuaaujB aufiz ap ajstuiBBU 'xaqxajs jpxoM fiz ustn nap
uba nap si xaSijsBApuBjs jaaAooz apjaq axBq jbq d ubaa
-noxA jaaAooz uba apua|ja ap uba qBBzxoo ap pfiJIB jsBBq
si jb^ uaAaojdaq qnjaS ufiz sxapja xazfiAuapuo ap
jbbS UBp ua 'uapuiA puapAxaA saj aip fiS jjnz 'juaq sa[
axaq fiz s[B ua" 'SippipaSuo uouja^ apiaz
•azap appxooMjUB /uaxaaj XBBq jaq ]BZ qj"
•ajqoBjmqS aip '^oiap
-jiny fiq apiaz 1('jquap jsp fiS xaauuBM 'n jsiSjoa
fiQ -si apjaq jbai 'jani jaaM (jg 'jai[ jam n yaaq
fjz" 'pSianaS jaiu jqnxjsjOA oojxBBp sbm uouja^
■uajxoqxaA aj pfijjaoxd ufiz
uajBq a; xbao uouxa^ uqop mo ubb piaqpuaqaxdsjaM
aufiz |B fiq appuaM ua 'uaop a) psq uamouaSxooA qaiz
fiq jbm 'uaop a} mo fiXA qaiz fiq apjaoAaS uaqossnj
-uj uajiazxaA uaSaj jaiu sxaturai qooj qaiz ia fiq
uoq 'Suiajuo jaq fiq nu ua jqoozaS fiq psq jbq
Suijsnxaq ua Suiunuajsaoj uba uaqaaj uaa ajsuira
-uaj sba\ uaSfiMzqjs xbbjj ua}}az fiq jqoBxq auioxjuo
ua piaqSipuajsaquo aufiz uba siuajuaqaq uaSia ufiz
Suquqxaq apSBBXAaSuo uaa xoop jaiu qoo} uoq fiq
sbav qfqaSotuuo j8p jap 'apjaoAaS fiq xbbj\t uaAfuqos
a} suaa Sou }und }aq do fiq puo}s [nam xBBd uag
gUBp }aq apjadsjooA }B«
iSaaMZ piaqSqqqosxaAUO jin jaiu fiz jBp 'jsiaa fijj
•maq ojjsnxjuoxaA naSfiAizjijs jbq
-Mnoxjuo ufiz uba siuajuaqaq ap do apSjOA uaSfiMzqjs
ajsdaip }aq UBp sjaiu ua uapusam uaqaw ap 'uaqa.w
uapiaM uaSap ap pxooMjue uaaS jaaqaS j( ui fiq
Saaxq SuuapuoMxaA aufiz joj^ -qosBjuaAaixq ap piaq
-pSsBfaS aSiuaa jam suaqjaj fiq apuado 'uaxBM fiqxooA
naSap aip uao} ua 'uaqqaq uoq pxooMjUB fiq .iooa
6SI
-xbbm 'SuixajsfiqxaA ap uimuaAa ua ajqaAido XBBq fiq
apjaq aufiz aip 'jaiu SuiqqnxxaA ua saaxA uba SuqaS
-nam aip daaxSaq fijj jqaxjjuo Soo }aq ubb 'jinjs qaiz
ui }aq aip 'p[axaM a[aaqaS ap }am xajBM }aq xaatn
daip uaa do jsxoqsfi uaa sisuaAa 'SuiSmo jBBq ui xa
}bm 'uaiz a} ajjajaq maq aip '}aiu piaquaSajxaA ajooxS
aip daaxSaq fijj }qaAiaSdo maq ui pxazA jaoAaS xajapa
ua xaSooq uaaS xBBra 'pjaqqixdaS ua 'pxaasijB}UB}aS
qaiz apjaoA fijj 'maq xooa piaqqfqaqqax}UBB aSipjBB
-uaSia auaa fiz apuaaj}uo a}ici[Bq axuq ubb ua ;qoo}
-s}XBq ubb simaS uamoq[OA xBBq ubb ua }sqfqxooqaq
-xa|[B 8BM fiz 'uazaAi }uoom qoo fiz Suof aoq xbbj^
si Suof
a} Sou fiz jsp 'psq qfijaS uouxa^ uqop }Bp 'joojaS
qj -uaquap }aop apjaq ubb fim }Bp 'uaSoo axBq ui
s}ai 'BjsapBS }qxamaSuo XBBq qi sjb cao} ua jb xa si
qoo} ua 'xapxaa xasq }aq }snxjuoxaA 'uaqaoz a} }oua8
xapuB jo uaa }aq uba s}8B|d uj -uauuiz axBq |8a\ jo
'}xaram|s piaquaSauaS axuq jo 'usq uaSSaz jaiu nam
JBp 'jijs ooz si fiz x8Bra 'ptioq jaiu si fig -fiz si qfijap
-fq ooz 'uoojaq apjaq ufim mBBqaq pjaizjuo uaa jo
pjaaqpuBjs uaa qi jos|B 'si jajj" -pxaoxjuo UBp SixaiS
-SAMiaiu xaara fiq jqoBp i(j ua|a0AaS qooj fiz noz JB^y"
•uaSfiAiz XBBq paap piaquaSaixaA axBq XBBra 'scm jsaaAiaS
aoj uaSajxaA aj jam xa fiz sjb 'uapxooMjuB uauunq
uaqqaq fiz noz ^'uaSuaxq uapxooM xapuo jaiu [aoAaS
ufim ueq qi xBBm 'uajaoA joav ub>[ qj" -xaau xaaAi
uaSoo ap uaoj Saojs ua 'do maq joj uaAa Sbz fig
XBBq joj suaa fiq apiaz ,,jjqaq
-jai] fim fiS jBp 'pSazaS jioou Sou fira jqaq iig"
paq
pjnAxaA apjaq xap pfijajua; uaip ui xsaq jap 'apxau
-uixaq piaquaSajxaA ua saaxA uba jaoAaS puaxajsfiqxaA
981
132
als de meesteres van die uitgestrekte bosschen, statige
torens, heerlijke tuinen, die daar achter hem lagen
onder den lichtgrijzen avondhemel. Hij wist, dat de
wereld met hare myriaden stemmen hem zou zeggen,
dat hem in zijne eenzaamheid en armoede een ver
wonderlijk geluk ten deel was gevallen, een geluk,
waarnaar een ieder zou hebben gehaakt. Maar John
Vernon zag anders dan de wereld, en hij zou met
veel meer vertrouwen en met grooter vreugde zijne
dochter een meer bescheiden toekomst te gemoet heb
ben zien gaan, waarin de wereld haar nooit die kroon
der wangunst zou hebben aangeboden, die zoo dik
wijls een doornen kroon blijkt te zijn.
Nooit zouden de kleine eenvoudige genoegens van het
leven haar meer gelukkig kunnen makennooit zou zij
meer als een zorgeloos kind door het gras loopen, ver
heugd omdat er een lam was geboren, of omdat er
met den vloed een zeemuis was aangespoeld, of omdat de
eerste kooltjes vuur onder de appelboomen bloeiden.
De wereld gevoelde niets dan minachting voor zulke
eenvoudige genoegens; maar had de wereld daar ge
lijk in? Zou dat snoer paarlen, dat waardig was door
een koningin te worden gedragen, haar meer genot
schenken, dan haar kransen meizoentjes onder de ap
pelboomen haar gegeven hadden
„Ik word oud, en gevoel mij eenzaam en daarom
zie ik alles van de sombere zijde. Het leven staat
voor niemand stil, voor haar evenmin als voor eenig
ander," zeide hij bij zichzelf, terwijl hij over de heide
liep, en naar de bloeiende bremstruiken keek, wier
gele bloesems schitterden in het licht der ondergaan
de zon, en zich de hoop trachtte voor te spiegelen, dat
ook haar levensweg zonnig zou mogen zijn.
138
HOOFDSTUK XIII.
Guilderoy bezat een 'eigen paleis in Venetië, dat
aan een der bochten van het kanaal stond. Het was
een dier Oostersche paleizen, met Byzantijnsche ven
sters, en wanden versierd met beeldhouwwerk en
schilderwerk, met hooge Gothische poorten [en breede
wit marmeren trappen, die naar het water voerden,
en aan beide zijden een liefelijken weelderigen tuin
met oranjeboomen en acacia's, die over den lagen,
rooden muur hingen. Ieder jaar tegen April overviel
hem een onuitsprekelijk verlangen naar dit heerlijk
oord, en het was ook daarheen, dat hij Gladys bracht,
zoodra de eerste lentedagen waren aangebroken, Jeugd
en liefde hadden geen betere plaats kunnen vinden
dan daar. De lente was er dat jaar nog zachter, het
koeltje nog geuriger, de hemel nog stralender dan ge
woonlijk en de lucht was vervuld met den geur der
primula's die op de oevers der Brenta bloeiden, en de
narcissen in het weelderige gras der vele eilandjes.
Het was, alsof zij door den tooverstaf van een
Prospero plotseling verplaatst was uit den mist, de
naakte boomgaarden en den zeewind aan de kust van
Christslea naar de glinsterende watervlakten, den hel
deren zonneschijn, de prachtige marmerbeelden,' den
wolkenloozen hemel en het tooverachtig maanlicht van
die heerlijke stad aan de Adriatische zee.
De bekooring, die van Venetië uitgaat, is een van
die aandoeningen, die niet beschreven kunnen worden,
die men moet gevoelen, en die te fijn, te gecompli
ceerd, te romantisch zijn om ontleed te worden.
Venetië kan evenmin door den dichter als door[den
schilder in beeld gebracht worden. Zij mogen haar
