pq na SuppjmjaA apn.viaqno j|Bq ap qoiz fiz pp
japuoz 'uajapujiS poipiBBtn pq ui uiajdoojBj^ nog
do jatujBtu pq do jo 'uasusp uannSnrj; lap pSaids
-japM uajaAjiz nap do uapjqauuoz uapnoS ap uaSop
japj ui fiz Sbz qoo^ uapjapmpjaA uba siib]8 nap ja
aip 'jqjqos ua pSuB uaScA pra pSuauuaA piaqnooqas
aip sbm qoo; na namoq at Smat poo too qfq.iBBqjap
-uom aj 'nooqas a; 'paaMaS uajbm moojp naa fiz josp
jaoAaS uaa paq fiz jo 'Sniaj aipua^ ui uaqaM azap
do qoou japj Sbz fig "iiapapno aj uaSuipjoMjUBMaS
aip too 'pSiiB ap na 'doo.iqaq uaSuipjOMJBBAvaS uaS
-ia ajBq jaAonaSaj iBBq aip 'piaquaSajjaA ap 'suapoA
-aS uaqoidsaSqnuo ap 'tqoopqBq uapnMaquo 'uatn
-mop nap uba 'SuiSuio psq jbbq ni ja uaaSpq uba
■pin apjamaq fiq .ibbui 'joao 3ip]upa§uo ja pjam
na bbm piaqSqaoAaSuo pq pp 'apuaaui fiq a?qasuaM
pq fiq asp japsaapaq |aaA jaajq fig uapfijS uapap
japM apuajapnqS pq joao naq uatnau jaiM 'nannuur
ap b[b 'apjaoAaS fiz pm 'uituuaAa appBBi jfojapqng
•pnq ^BBtuaS AvtioJA qq puiq uba Suqaspjd JBBq
aip 'tqoopqBq uaMnaiu uaip jam qoo pq bbm ooz
na naSsjp uauunq pq tuo 'JBBq jooa pnampMpaq
aj 'uooqos a} sbm 'Sbz JBBq raopuoj fiz uaaSpjj
•uaqaozdo pop jaaM sinq ufiz jaip ppBMp
-J3A naa pp 'puipui apqazpq qn 'tqoBiqaSjoop pnq
uaa8| aSuof jbbq fiz jbbm 'naspB[d apuaqaqpM ap jbbu
a^qoBtus fiz ubb ja simaS joop uba sjBBjd ni uaqqnjpui
uba pnnuaAO joop pmf 'pjapfiqjaA bbaa afspm pjj
•uaqjaui aj do pp mo SaonaS daip pin jqoizjoop ufiz
bbm jbbuiqp jbbui 'piaqSqaoAaSuo naaS bbm pjj
•uappM aqospSug; aSqqaoA jap uauiaoiq
-p^nap na natap ap jbbu apSnapaA Sruaj japaM na
'naaqoBJOoA SqaoAaS Siup» ooz ja nqpzaS anfiz nn
981
qaou qnoq fiz jbbui 'nazaipaA ppqjBBqquapuo au
-unq joop sabS aip uaqasuam ap pp 'jbbm si pjq
•ppquooqos jo puBpjax spuaAa 'p| pq uba
oabS uaa si pq 'naddaqos jnaqaqiM jbbu piu pq
naq .mnpn aqfipqoBuatu ap jbbui uaSuudspo uaj
-oj anaojS 'sbm jop snaa puojS ap jbbm '|bj9ao joop
-jbbm 'pBq pq uba MUBp ap si qnpS pjj "iiBq uaj
-jBqasjaA apjBB ap ubb appq azap daqosuapM ap sp
'uaAaojdaq aSotu qoo pq nam aoq 'iqoB.iqaS aapJOM
uaA8{ aqfipqDBuatu pq ni uituuaAa UBq pq lufiqosau
-uoa uap ua uaSaj nap pin spuaAa 'aatu ja si pq
uaizjooA uayaoqaq sjBBqp ui uajuaqsjaaM uba aip
'uajnpu aaMj uba aiqpdtuXs ap qn uajoqaS ?pJ0M
pq UBBpods ooz apjBB do si sppsj napnoqaq aï
9ai[|nAjaAspoi|d joop uituuaAa ua uaSfijqjaA a? ppq
-uadaqospoaj joop piu si pq IpSuB ua piaqjaojp
ptu fiq jqoBp 'uaSuiMp piu qoiz pB] qn|aS Pf[
()jpmjqaS pud JBBq
qoou qooj XojapquQ paq" uosbjs paap SuqqonzjaA
ap uiaq pp 'ufiz noz uaajjB BjppM fiq pp 'pupjaA
Sijqonzqaz pq pqua piu pq sbm 'domijq joop sbm
pMupBqasjaAO jpq pp 'japoop ufiz uba japuaA pu
jbbu Suzdo uap fiq sp ua uajoo aufiz ui SipaaSjaojp
uaAjoS Jap lauuntuaS pq quop 'apppuBM sinq ufiz
fiq reuq auiap ap sSubj uapuoAB auqsq 'ajaquop do
fiq jaauuB^\ 'uatuoq noz ;jooa qn ja pp 'pupiaA
aqfqufiqosjBBM pq 'aqfijaSoui pq spoajs uouja^ Sbz
'poBjquBB qfipMnq uaa qpz aip 'uaiz uapnoz jaa
ap ua papjooA pq s}qoa|s tianuBUi ajapuB JBB^
((j uBtu uap uba piaqSipBApusp ap
'qosuaM apiufuaSuo ijsaatn ap spB|d apjaa ap ui jjooqaq
japuojBBp ua 'uapjOM uauunq pSipajAaq qoou aip
*Baa8uBjjaA azooquq qajsaoq (iz luBBpjOA Bjpp.M st
081
134
verleden schetsen, haar waterwegen afbeelden, zij
kunnen hare onuitsprekelijke betoovering niet belicha
men, evenmin als zij op doek dien zachten rooden
gloed, die zilvergrijze wateren, die verrukkelijke,
droomerige stilte, die onvergetelijke avonden op zee
en op land weer kunnen geven.
De van zoete geuren doortrokken lucht, de schit
terende zon, de langzame zachte beweging der gondels,
de teedere muziek 's avonds op het door de maan be
schenen water, de harmonische kleurenpracht van de
statige zalen met hunne frescoschilderingen vormden
de sterkste tegenstelling met de naakte kust, het
grauwe, woelige water, de kleine kamers, de mistige
morgens in de kille avonden, de matte kleuren en
de sombere heide van haar te huis in Engeland. Zij
brachten een streelende en toch pijnlijke gewaarwor
ding bij haar te weeg. Zij gevoelde hetzelfde, wat
hare duiven uit Christslea zouden gevoelen, als zij
werden overgebracht uit hun nest onder het rieten
dak, naar het San Marco plein, te midden van die
marmeren paleizen, de vergulde torentjes, dat glin
sterende mozaïek en dien verblindenden zonneschijn.
Hoe vurig wenschte zij, dat hij haar deze lente
dagen in de ontluikende tuinen en eenzame vertrekken
van Ladysrood had laten doorbrengen! Daar zou zij
zich minder angstig, minder vreemd hehben gevoeld;
bier schenen haar de schelle lichtstralen millioenen
nieuwsgierige wezens toe, die haar aanstaarden, en
als de gondeliers haar met hunne vrijmoedige, lachende
oogen aanzagen, gevoelde zij, dat zij vuurrood werd,
evenals bij eene ruwe aanraking.
Guilderoy, die van zijne vroegste jeugd de betoo
vering van Venetië ondervonden had, werd ongeduldig,
131
door het gebed, noch door oefening van den wil tot
iemand; zij is een Godsgeschenk, en helaas! „Deos
ridere credo, quum infelix vocat!"
Maar Vernons wenschen en verzuchtingen konden
den tijd niet tegenhouden, en evenmin een verlan
gen veranderen, dat door waarschuwingen en tegen
stand steeds was aangewakkerd, en voor hij er zich
nog van bewust was, dat de winter voorbij was,
bloeiden de viooltjes reeds in het gras van zijn boom
gaard, zeilde de kleine visschersvloot reeds uit, en
was Maart voorbij en kwam Guilderoy hem aan zij
ne belofte herinneren, die hij nu wel vervullen moest.
Zij trouwden in de kapel op Ladysrood, en op ver
langen van haar vader was er niemand bij tegen
woordig dan hijzelf en de oude bedienden van het
kasteel, en zij droeg haar wit neteldoeksch kleedje,
dat zij op zomerzondagen altijd op Christslea aan
had gehad, en om den hals had zij een snoer paar-
len, die Guilderoy haar had gegeven, en die een ko
ningin waardig geweest waren. Met een bezwaard
hart verliet John Vernon hen, en sloeg hij den weg
naar zijn eenzaam huis in door het ontluikende woud,
over de groote heide, die nog door het bleeke licht
der ondergaande zon beschenen werd, terwijl het ge-
ruisch van de zee uit de verte tot hem kwam, en
hem als droeve zuchten in de ooren klonk, de geur
der viooltjes vervulde de lucht, en de bloeiende brem
gaf een gouden tint aan de heide. Telkens zag hij de
zee in de vertezij lag daar grauw en stil en roode
en witte zeilen gleden er over heen en weer. Het was
een heldere, zachte dag, het landschap rondom hem
was liefelijk en toch werd hij door een groote droef
heid ter neer gedrukt, toen hij zijn kind achterliet,
