ADAM GRAINGER,
V
VAN
Miss H. WOOD.
Uit het Engehch.
15)
„Ik kan mijne betrekking niet be
houden, daar ik in betrekking sta
tot de mijnen. Hebt ge mg dan niet
begrepen
„Maar zijt ge wel zeker van de
opbrengst dier mgnen?"
„Ik ben zoo zeker van die op
brengst, als had ik ze op dit oogen-
blik reeds in handen. Zij zal spoe
dig komen ook, Margaret
Nog bleef Mrs. Grainger zitten
mgmeren. Duizend pond 's jaars
twaalfhonderd moogt ge nu zeggen
ik vind, dat zij zeer roiaal zijn
is eene som van te groote beteeke-
nis, om er zoo afstand van te doen,
zonder dat men er iets voor in de
plaats krggt. Bedenk wel, Adam,
dat we vier kinderen hebben 1"
„Zonder dat we er iets voor in
de plaats krijgenherhaalde hg,
terwgl hg met bevreemding de oogen
opsloeg. „Wel, Margaret, ik geloof,
dat ge aangestoken zgt door de be
krompen denkbeelden van Gatherby
en Phelps. Wat we er voor in de
plaats krijgen zal vier of vgfmaal
zooveel bedragen."
„Ik bedoelde: zonder dat we er
onmiddellijk iets voor in de plaats
krggen."
„Zou iemand onnoozel genoeg zgn
om van eene goede betrekking af
stand te doen, zonder er iets voor
in de plaats te krggen Ik niet,
dat kan ik je verzekeren; en 't zal
nu ook niet lang meer duren, Mar
garet, of onze inkomsten van de mg
nen nemen een aanvang."
„Nu gg hebt meer verstand van
zaken dan ik," gaf Mrs. Grainger
toe. „Maar ik wenschte wel, dat ge
je betrekking kondt behouden, tot
dat ge zeker waart van de schatten,
die je verwacht."
„Ik heb je opgehelderd, waarom
ik dat niet kan. De trage oude direc
teuren willen me dat niet veroorlo
ven. En ge zoudt me toch zeker niet
willen aanraden, afstand te doen van
mgn aandeel in de mgnenmgn
hoop te laten varen, en mgn geld,
en al de schitterende vooruitzichten,
welke zich voor ons geopend hebben 1
Dat kunt ge toch niet verlangen, is
het wel?"
„Neen, zekerlijk niet. Dat zou al
te jammer zgn."
„Ge moet niet zoo somber kgken,
Margaret I"
„Keek ik somber 1 Ik wist het niet
Ik peinsde slechts."
„Waarover peinsdet gg?"
„Adam, laat me openhartig zeg
gen, wat ik meenIk weet, hoe ge
van natuur zoo uiterst luchthartig
zgt, dat aan je oog de dingen zich
in een veel schitterender licht ver-
toonen, dan aan het oog der meeste
mannen. Yan Little moet hetzelfde
getuigd worden. Ik dacht aan de
mogelgkheid, dat de exploitatie der
Trebeddon mgnen eens niet zoo goed
besloeg, als gg verwachtals het
er eens meê misliep wat zal er
dan van ons worden?"
„Op mgn woord en mgn eer, Mar
garet, ge maakt me daar een aller
liefst kompliment! Sedert hoe lang
beschouwt ge me als een onnoozele
Meent ge, dat ik geen beter inzicht
in de zaken heb dan dat Het brengt
waarlgk hoegenaamd niets op, met
vrouwen over zaken te spreken,"
vervolgde hg, blgkbaar boos wor
dend; „zg begrgpen er toch niets
van."
„Beste man, uwe belangen en de
mgne zgn dezelfde," sprak zg op min-
zamen toon. „Als ik je smeek voor
zichtig te zgn, dan is dat evenzeer
in je eigen belang als in het mgne.
Denk om de kinderen!"
„Ik denk om hen, en om mgne
vrouw ook. 't Is juist met het oog
op hunne toekomst, dat ik er op uit
ben rijkdom te vergaderen. Ware ik
een eenloopend man, en had ik al
leen voor me zei ven te zorgen, dan
kon ik even goed den ouden saaien
weg blgven bewandelen. Twaalfhon
derd pbnd 's jaars zou voor mg wel
voldoende wezen."
Adam Grainger sprak ongetwijfeld
zooals hg dacht: dat, zoo hij voor
niemand anders te zorgen had dan
voor zich zeiven, hij tevreden zou
zgn met zgn salaris. Hg was er zich
niet van bewust, dat de razerng der
spekulatie hem aangetast had, en
dat de macht, die hem dreef, niet
het toekomstige belang van zgn ge
zin was, maar de koorts van den
waanzin. Daarvoor is geene gene
zing; eerst moet die koorts haar
beloop hebben. Dan moet er gewoon-
lgk eene zeer pgnlgke kuur onder
gaan worden.
We schrijven van dagen, die tot
het verleden behooren van eene pe
riode, toen mannen van zaken niet
verwachtten, een kolossaal fortuin te
maken, zonder dat er tgd voor noo-
dig was, gelgk tegenwoordig vele
mannen van zaken schgnen te ver
wachten. Toen waren ze tevreden,
als zij, na tot bgna op hun ouden
dag gezwoegd en gesloofd te hebben,
zich met een behoorlgk inkomen aan
de zaken konden onttrekken, en zich
paard en rijtuig konden aanschaffen.
In dien tgd werd een vast salaris
van duizend of twaalfhonderd pond
'8 jaars indedaad beschouwd als eene
voortreffelgke pozitie, als een inko
men, waarvan een man in alle op
zichten op goeden voet kon leven,
aan zijne kinderen een goede opvoe
ding kon geven, en bovendien nog
wat kon opsparen voor den ouden
dag.
Daarom was het geen wonder, dat
Adam Grainger's vrouw eenigen twg-
fel in haar binnenste voelde opko
men, en zich in stilte soms afvroeg,
of het wel verstandig mocht heeten,
eene zoo begeerlgke pozitie op te
geven voor iets onzekers, hoe schit
terend het vooruitzicht zich ook voor
deed. De wereld is tegenwoordig ge
heel anders geworden verbeterd
zeggen sommigen. En de zonen dier
behoedzame oude mannen van zaken
leggen het er nu op toe, in eenige
weinige jaren tgds een paar miljoen
te verdienen, en dat te doen, al rg-
dende in hunne broughams.
Maar de Groote Trebeddon kreeg
naam in de wereld, en de ondernemers
hadden ze niet willen verruilen voor
de mgnen van Golconda.
HOOFDSTUK VI.
Uitkomsten.
't Was herfst geworden, ofliever
gezegd het begin van den winter
was ophanden. Er had nog geen op-
merkelgke verandering plaats gegre
pen ten aanzien van de vrienden,
wier lotgevallen in ons verhaal be
schreven wordenbehalve misschien
in de stemming van Adam Grainger.
Ongerustheid, teleurstelling en voor-
loopig" vergdelde hoop hadden zijn
van nature zacht humeur in een prik
kelbaar veranderd.
Het kon niet gezegd worden, dat
het met de Groote Trebeddon Mgnen
was mis geloopen, en er kon even
min gezegd worden, dat het er fleurig
meê stond; zg dobberden tusschen
die twee uitersten. Een der ongeluk
kige speculanten, die een aandeel er
in gekocht had, was gewoon ze te ver-
gelgken bg den bloedzuiger, daar zg
al het geld, dat er te krggen was,
uitzogen, en voordurend om meer
vroegen. Geef, geef! Geef, geef! Zoo
riepen ze onophoudelgkmaar zg
schenen besloten te hebben niets daar
voor terug te geven. In allen gevalle,
zg waren wat dat betreft zeer traag.
Mr. Grainger, die nu, zooals hij
zich eens in een gesprek met zgne
vrouw uitgedrukt had, in alle opzich
ten een heer was, had een uitstapjen
naar de mgnen gemaakt, om daar
alles in oogenschouw te nemen. Nu
hg van zgne betrekking ontheven
was, kon hij al zgn tgd er aan wg-
den, en behoefde hij niet op te zien
tegen eene reis naar Cornwallis. De
eerste maal had hg daar een veertien
dagen doorgebracht, en toen was hg in
verrukking teruggekomende tweede
maal was hg daar drie weken ge
bleven, en was toen in nog grooter
verrukking thuis gekomenmaar de
derde maal was de verrukking niet
zoo groot geweest. Want het was
indedaad, om er het minst van te zeg
gen, eene kwelling des geestes, zoo,
week in en week uit, de eene maand
voor en de andere na te moeten uit
zien en wachten op de resultaten der
onderneming. Voor het nog niet te
voorschgn komen van erts werd nu
de eene, dan de andere reden opge
geven 't was eene vreeselgke be
proeving voor het geduld der aan
deelhouders.
Wg hebben slechts te doen met
een dezer goed vertrouwende heeren
en dat is Adam Grainger. Voor hem
was dit voortdurende uitstel niet al
leen vervelend, maar ook een bron van
groote ongelegenheid. Hg had zich
aan een onloochenbare onvoorzich
tigheid schuldig gemaakt. Zoo dik-
wgls hem zgn salaris van wege de
Assurentie-Maatschappg was uitbe
taald, was hij het bedrag dadelgk
gaan storten in de schatkist van de
Groote Trebeddon, en had hg zich
aldus beroofd van de noodige kon
tanten, terwgl de mgn nog steeds
uitbleef iets op te brengen. Het on-
vermgdelgk gevolg was, dat zgne
beurs nagenoeg geheel ledig was,
en die van zgne vrouw evenzeer. Zg
woonden nog steeds in hetzelfde huis,
en hadden nog geen gevolg gegeven
aan hun verlangen om eene fraaiere
woning te betrekken.
Hg zat op een winterachtigen dag
bg het vuur in den salon, terwgl
de wolken met eene sneeuwbui sche
nen te dreigen, in ernstig gepeins
verdiept over de vraag, wat ter we
reld hg doen kon, om voor het te
genwoordige aan kontanten te komen,
toen zgne vrouw binnenkwam, en een
stoel schoof bg de tafel, waarop eenig
licht werk lag.
„Adam," zoo ving zg aan, en ang
stige bezorgdheid stond op haar ge
laat te lezen, „ik moet waarlgk
wat geld hebben, om de huishouding
aan den gang te houden. Weet ge
wel, dat de winkeliers beginnen te
weigeren ons langer krediet te geven
„Wie der winkeliers doen dat?"
„Zg zgn geen van allen zoo voor
komend meer als zg vroeger waren,
en niemand toont zich meer zoo be-
geerig om bestellingen van ons te
krijgen. Maar vooral de slachter be
gint lastig te worden."
„Wat een ondankbare hondriep
Mr. Grainger uit. „Zeven jaar lang
zgn we altgd goede kalanten van
em geweest, en hebben we hem we
kelijks betaald. Wat denkt de kerel
wel?"
„Adam, maak je nu niet boosDaar
zullen de zaken niet beter van wor
den."
Hg kon het waarlgk niet helpen,
dat hij zich boos maakte. De positie,
waarin hg zich gebracht had, de
kleine onaangenaamheden, die daar
uit aanhoudend voor hem voortvloei
den, zouden den zachtzinnigsten man
uit zgn humeur gebracht hebben. Mrs.
Grainger hernam:
„We moeten ons eens in de plaats
stellen van deze menschen, alvorens
we hen beschuldigen, 't Is zes maan
den ja bgna acht geleden, dat
zg eenig geld ontvangen hebbenen
zg weten ook, dat gg niet meer in
betrekking zgt bg de Assurantie-
Maatschappij. Het verwondert me
waarlgk, dat zg ons nog zoolang kre
diet gegeven hebben. En ik ik
zou wel gaarne
„Wat zoudt ge gaarne?"
„Als ge er niets op tegen hebt,
ons van twee onzer dienstboden ont
doen," vervolgde zg op smeekenden
toon, daar zg wel wist, hoe licht ge
raakt hg tegenwoordig was. „We
kunnen ons heel goed iedden met
degenen, die we dan nog overhouden."
„Margaret, ge zult me waarlgk ra
zend maken! Waar ter wereld is het
goed voor, den toestand zoo donker
in te zien? Op deze wgze te spre
ken, is goed om iemand voor alles
den moed te ontnemen, 't Kan thans
onmogelgk lang meer aanhouden, dat
onze onderneming begint op te bren
gen het erts is in de mgnen, en het
moet ten gelde gemaakt worden. We
zullen spoedig overvloed van geld
hebben."
„Zoo hebben we er nu al zes maan
den lang over gedacht," waagde zg het
te zeggen„en nog altijd wachten we
er te vergeefs op. Door ons van twee
onzer dienstboden te ontdoen, zouden
we onze uitgaven altgd eenigzins
verminderen. Ik geloof, dat het raad
zaam is, daartoe over te gaan."
„JaEn zoo op eens een einde
te maken aan ons kredriet, door het
aan de buurt als het ware bekend
te maken, dat we genoodzaakt zgn,
onze huishouding te bekrimpenGe
ziet ook niet verder dan je neus lang
is, Margaret
Mrs. Grainger was van oordeel, dat
zg veel verder zag, maar begeerde
over dit punt niet te redetwisten. „Zg
vragen om haar loon," zeide zg.
„Zg moeten wachten," antwoordde
hg op een toon van gezag.
„En dan is er nog iets anders,
waarom we gemaand worden. Maar
waarlgk, Adam, ik zie er tegen op,
over deze dingen te spreken, daar
ge zoo kwalgknemend tegen over
me zgt!"
„U neem ik niets kwalgk, Mar
garet," zeide hg op wat zachter toon
„dat weet ge ook wel. Maar die
stommelingen van kerels plagen me
met hunne dwaasheid. Wat is dat
andere, waarom we gemaand wor
den?"
„De huur," antwoordde zg, half
fluisterend.
„De huur! Hoe, door den ouden
Barker?"
„Hg is hier geweest, terwgl gg
gisteren naar de City waart. Het
deed hem leed, zeide hg, dat hg ons
om betaling moest aanmanen, maar
hg vreesde, dat gij in een warboel
geraakt waart, waar ge niet licht
weder uit zoudt kunnen raken, en
natuurlgk moest hg zgn eigen be
lang in 't oog houden. Hg sprak zeer
beleefd."
„Noemt ge dat beleefd?" brulde
Mr. Grainger, en zou zich in staat
gevoeld hebben, den ouden Barker
de hersens in te slaan. Wat zeide
hg dat ik in een warboel geraakt
was
„In een warboel of in een strik;
ik verstond hem niet goed, en wilde
hem er ook niet naar vragen. Ik ver
moed, dat hg niet gezind is, ons
langer uitstel te verleenen, Adam
We zgn hem nu drie kwartalen schul
dig."
„Zoo'n onbeschaamde oude vrek!
Zich ongerust te maken over drie
kwartalen huishuur en dat van
mg! Hij heeft zeker zgn verstand
verloren. Heb ik hem niet altgd
geregeld betaald? Nu, hg moet in
allen gevalle nog een weinig geduld
hebben."
(Wordt vervolgd).
Gedrukt bg DE EB VEN LOOSJES. te Haarlem.
