do fiz appjOOMJUS (t'U9A00]9§ aUJBB§ qi jlAi qBfl"
•sbai naa]|B maq pm .inn JBBd nag fiz uaoq
'JBBq pq Sep najaqaz do uocuay apiaz ,,'puiq a Aap
'jaSaojA s[B qfipuuituaq ooz laaui piu qftz fig"
•pin appjooAAquB fiz qoop 'uaSopiaAO sojq nag
pin SuizfiAAqqaajaq azap fiq uapjaM uaSuBAi ojbjj
•ufiz a} puaip uba n rao pin sjpz
'uaqBin Sipjnqas piaqgBBj uaa qpiz ubb piu qooq fiui
qi noz 'si {BAaS pq piu paa 'saqpjnouiB aufiz uba
piAi spi qi 8[y 'uaqBca a; jaqqqqjaA uaa pq fiui uaq
-qosjq s[BBtuSou piu q°ootu ft8 'aAaij 'ug 'Suipfmaoq
aiBq ua qouq jBBq uaAoop uaq qin 'qSipaapq jbbi] aip
'paojS uaa amioja uaa joopjbbaa 'ngj-d.ianoo uaa sqqaajs
si ia '(itn joopg 'uaiooS aj fiq aizaopf jap snjoqd
-soqd uap ja joop uajaqqBAAUBB sqqaajs pq fi§ qpnoz
UBp" 'Xa.iqny appjoomquB <('8jbai ooz qap sjy"
(i-jnnA jappq
uaa AAnaiudo jbav ja qpuBjq uaiqossitu ua f SipjnpaSno
fiz apiaz ,,'ufiz uauunq cujbaa Son noz qass ag"
,/uapoAA aj ubui Ain uba
BapamouiB ajaSaoiA ap uba qass apnoq ap ui aqqqoujq
fiq jaaunBM unp 'naop uoq pBBAiq jaani piu n puB
■fta aqspoi§ Ain pp joojaS qj 'Si [BaoS pq pin pji
'pfiAiaSui pan uftui uba uamiaqaS ap ui qi bibm ]B
qoo 'puiq aAaq 'natooq fiui uba qioou ftS qpnoz aip
JBBpj" •pnaqoBftuqS jfajqny apiaz <('uaqqaq fim uba
uapaqqfquoosjad aahoja aqqaa uaa sjb 'qjm fiS ug"
•SipinpaS
-no fiz apiaz <('uapaquaaraaS{B unp sqaiu ufiz }bq"
„■ufiz qsaaA\a§ sesAip atujB uaa unp siap
-UB piu qupuajj uba §oo qaq ui noz 'ppaqiooA
-fiq BqaiBjqag -pjBjpqsBqg jo 'BgapBjqg jo 'asojquopq;
sjbooz piu uauuituaq fiz ipiooM pq uba uiz uaqosiq
81
((*uba jaqaz qi uaq JBBp 'uaSSq
uaqaoA ajnq ubb uaajaqqas uataf fiq noz 'sbav japuB uaa
uba AinojA ap fiz s|y j uaqBjd aq jBBq tain uaqnuitu
jBBd uaa 'spaaj nu niaq qaq qpaAjaA 'pog apaog"
fiq ïqasp j[azqoiz fiq ua 'ifaicjny appjooM^UB (/ubb§ a;
Sam tuo }und jaq do uapnojs (tav qam qqaiqsio^"
•fiz apiaz (('uajoqs uatuoq uaq tuaq qi qsp 'saajA qi"
•quoqas pftq ufiz uba
jaani qBA\ JBBq ua apjapuBqaq qfqajjoq japuiin JBBq
fiq qsp 'uaizaS uaqqaq fiz noz 8ujbb8 aojj bu puaz
-uiad niaq Sbz fig -uaoq qoiz apjapfiMjaA ua JBBq qaui
uapjooAi apuapinpaquo aSiuaa appsspw 'ubbjs uaq
-qqquaSoo JBBd uaa Sou jaa[q fijj -uapuoqs ja aqjaM
'uapoqs ainj ajapuB ap uba uaa UBp sbaa jaqfqaq
-qsiuaS aip 'jaoqs ufiz JBBq jbS ua jb JBBq jooa paoq
ufiz 'joojjaA Soo qaq qin qioou fiq aqjaAi 'piaqpuaA
-apaAA aqfqajqoq ap qatn iubu 'do puoqs ifojappng
•pjaSuiAi uapjiM uapuajaiqasdo
8i[9aa japuo uajBAi uaSjoqjaA jjuq uaddajq ua uaj
-B[id sqjaAi 'uaaqs uazfuS uba ssjjaq apno qaq uaiu
-ouaS uappsq sqBBjd fiz dojBBM 'uajapBu Sbz SBjjaq
qaq poojSjfpBg uba sajaqsaaui ap uba aqjBqsaS aqutqs
ap fiq uao; 'jfajqny apiaz (<'fiz qtuoq Jimp qiqg"
(<'qfiqoBjd ap ui qaiu
ua '8J3A uaa ui sqqoajs uaipuaAoq qaq paap fiq ug
(lgqn{a§ qioo sjapuB puutnaiu ubb si qip
JBBiu 'sj8A apjjazqaq ui uacnijj ua sojg qsqBBjd snqniBg"
•puoA tuBBuaSuBB qaiu sqjaqos aqjnz aip 'jfajqny apiaz
„'uaAinojq uaqaoui qioou jbabS qp ui qpaq C-iq
„"nojq nvdsio aSmaa Ain sjb
'ufiz uauioqaS n qoq afqaoq-AvnBjq uaa Ja noz ao;
uajB ua 'pAau ua qsico ui uaqqaq uaABjSaq suojjpg
do uapiaq n pui n fiS qpnoz ubq; -uaqqaq qsndaS
8
12
dat deze treurige levensbeschouwing u niet tot troos
kan zijn, lieve. Evenmin als een moeder troost kan
vinden in het koude physiologisehe betoog van een
dokter, die haar voorhoudt, dat haar stervend kind
reeds van zijne geboorte af de kiem des doods met
zich heeft omgedragen."
„Neen, het troost mij zeker niet!" zeide zij met
een bitterheid, die haar vroeger geheel vreemd was.
„De physiologie en de philosophic, leggen alles op
hare eigen wijze uit, maar ik kan niet merken, dat
zij daardoor ergens verbetering in brengen.
„Neen," zeide Aubrey. „Wij mogen lichamelijk of
geestelijk lijden, in geen van beide gevallen kan de
diagnose, waarvoor onze geneesheeren zich zoozeer
interesseeren, ons eenigen troost aanbieden, vooral
niet, wanneer zij ons geen genezing aanbrengt."
„Gij hebt hem zijn geheele leven gekend. Weet
gij niet of er een vrouw bestaat, die hij werkelijk
liefheeft?" vroeg zij plotseling. „Somtijds denk ik
van wel."
„Ik hoop, dat er een is, gij zelf."
Zij maakte een ongeduldig, bijna toornig gebaar.
„Bespaar mij, wat ik u bidden mag, zulke fadeurs.
Die had ik van u niet verwacht. Antwoord mij al
leen maar op mijne vraag."
„Hij heeft mij niet in vertrouwen genomen," ant
woordde Aubrey, het eenige wat hij kon zeggen,
zonder aan de waarheid te kort te doen. „Wanneer
gij mij ronduit naar mijne opinie vraagt moet ik u
zeggen, dat ik niet geloof, dat hij een man is, die
ooit een grooten, waren hartstocht gevoed heeft.
Mannen, die in de liefde niets anders dan hun ei
gen genot zoeken zijn geen minnaars in den roman-
9
Dien dag was hij alleen met hen. Den volgenden
dag zouden een vijftigtal gasten aankomen en in de
groene tuinen eü de oude muren van Ladysrood
hunne Londensche en Parijsche gewoonten overbren
gen, die er naar het idee der chatelaine zoo geheel
misplaatst waren. Maar slechts, wanneer hij „de
wereld" om zich heen had, kon Guilderoy er toe
worden overgehaald, eenige maanden in den zomer
te huis door te brengen. Hij hield op zijne manier
veel van de prachtige bezitting, maar sedert zijn
huwelijk verveelde hij er zich nog meer dan vóór
dien tijd, toen hij in staat was er te kunnen doen
en laten, wat hij wilde en er geheel alleen eenigen
tijd in volslagen eenzaamheid had kunnen zijn, wat
hem een enkele maal niet onaangenaam was en rust
bracht.
Aubrey sloeg haar een oogenblik gade zonder te
spreken, terwijl zij in den langen, lagen stoel ge
leund lag. Zij had een wit wollen kleedje aan, zonder
eenig versiersel. Haar gestalte was nog steeds zeer
slank, maar haar boezem was gevulder, en hare ar
men ronder gewordenhaar glinsterend haar was van
achteren in een zwaren wrong gelegd, die door een
gouden kam werd vastgehouden, terwijl er eenige
korte lokjes over haar voorhoofd speelden.
Hoe vreemd scheen het hem toe, dat zijn neef zijn
leven met haar door zou brengen, terwijl zij hem
bijna volmaakt onverschillig was. Het beeld, dat
Guilderoy hem in scherts had geschetst van een
geluk, dat toch ook voor hem mogelijk kon zijn
geweest, maakte, dat zijn oogen een oogenblik
beneveld warenterwijl hij haar aanstaarde
maar weldra had hij die ontzenuwende gedachte
