*pj9Av naqo[sa° qftjaMnq qip J99A 'ua«uiMnqosjBBM
na uaSuiAaSpBBi qain qndaSqm puBqsjaA ajaaqag suo
uapiaq siamun uaqqaq fiM 'Lmqung jfpeg aqsag"
uooq uaqqBcn do appjooMjae ug aqqqonz uoaia^ uqop
„'napioM qsaora pMiuqosiBBMoS laqqaop aan qep ua 'uaj
-sq 0} jaao uaqqoBjq jbz aoq ja uiaq uatn qnp jbbui 'uap
-naqos jbz AUiojq uftz ftq qnp 'pgazaS qaiu n qaq qj"
pjaqjaA ftcu ftg jbm 'si jbbm qaq jaauuBM 'qaifq"
•do puiooqiaA puoqs ftz ua poouniu piav\ qBBjaS ibbjj
„jjaa uba ubui uaag ftjj"
,/qaiu qnp ftq si 'qjaqsiapuojaA ftg sjb 'qazaSMimu
giuiaM ooz ua si qqaajdouo ooz jaqqoa ftq sjb sbm jaa
uba ubui uaa ftq qsp 'qi qqonp qooq jbbj^ -uaqqaBMjaA
UBq Mnojq muoja uaa ubajbbm 'jaqqBJBq uaag si qaq
sbm qsaaMag ftcu ftq uaqnuicu uaiq ftq j99a 'puojg
-joop japaoiq ami uba JaqqBJBq qaq puq qi ua 'muoja
-aiu aAaq 'puaqag ppiaM ap pftq uftui ui qaq qj"
<('do tupq qftjjapuoMiaA 'uBBpaguBB
qpiOM .taqqoop aMn aip 'SuiSipaajaq ap qcuaau ftg"
„•qjooqsjaA pftqjB joöa apajA uaqftj
-aqqoa uap Suijjnqquo jaiM 'uauiiaqag uba naiodsdo
qaq ui jo uaqfiMjaA uba uaop qaq ui 'sauaas aguaq
uba uaqBiu qaq ui qaiu qBBqsaq jjazqoiz jooa guiqqoy
•uacuauquo |bz uajapuB uba guiqqoB ap jBBq qBM 'uaop
|bz sqai qioou ftz qup 'pginqjaAO uaq qi quBM 'uazaq
-j3a jjazqoiz jooa guiqqoB ap qioou jbz puiq uftjq"
r(j uaqqaq qaocu aAjaz
-qoiz jooa ftz aip 'SuiqqoB ap uup ug j pog aqoojg"
„•qquap ftg sjbooz
'si qaq sjb 'uaop laiq siuuaq uuq paog qjaM bf"
«dnaqBj
uajjiAv piaqpuaqaMuo ajBq ui snp jssq qpnoz ftg"
SS
„•uagBjpiaA aq uaAaj qftjaqqoa qaq
qBBqs ui muoja uaa qjaqs 'pjnpag qqBBuqoA qoo uaiqos
-sim jo 'piaqpuaqaMuo sqqoajs 'MUOJAatn aAaig"
•aqqotiz uouja^
((-uaguBAquo qaiu suog aoijquag
gsm ua 'guipnoqjaA aip ia\o uaAftjq piaqpuaqaMuo
ui qaiu qaotu ftg -qjbapjoo qsqqiqosag qaq ftg qB^"
(<(jaop qi qsp 'ftg qqosuaM qs^"
((-jaqqoop avu jooa piaquagauag
aqqoajdo qin sqqoajs qap qi aop 'jaag sftjd japaojq
uftm uba iubbu uapaog uap qi sjb ua" 'uooq uagiq
-jBqgooq do ftz appjooMquB ,/qioou fttu sigjaA qj"
('n ftg qsigjaA uaiqossijq j puaipjaA qaiu qooq puiq uftui
psq sqai oog 'qqoBMjaA gipaods ooz qaiu qaq puq qi jbbui"
'ftq] apjadtuoiu ,,'noz uftz ooz» qaq qBp 'qsiM qj"
•piaqjaojp adaip apuaqaaq qBBjag stuoujay
„'3j! jo fi§ 'jbz
uaqajds jbao jaqqoop amu ja aiM 'uagsjA n qi uioq
ujq -qtuoq pooisjfpug do uagjocu ftz qsp na 'qioo uup
qjaaqjaij jaqftjaqqooqsqjBq avuoja aip uifjaag qBQ"
<i(:apaniJBBp ftg quaacu qu^"
„•uaqinjds
-quo uajapBjq aMuaiu jaaM sjauuni uauunq jg"
<i(juajapB[q apjopjaA uaqossnq
uajaoM aq qaq quaip aoqjBB^" -ftq apiaz <('qftjaMnq uftz
J99A uaqojqjaA jaqaz qooq piaAv guiqqajqaq unjj"
aoq pjnpaguo
JBBqqqoiz qaui apjaqsinj uouja^ -puoqs guiqqajqaq
ui japaojq JBBq qatu qtp joaooz jooa 'apatu uigoqjaq
Jap uapajJOA qaq uapjooM aqjoq ui uiaq apjaap ftg
«iJPOM"
pjooqag bij
-og uigoqjaq uba suaa jbm ftg qqajq "apiaz qaiu jaaq
^8
38
„Waarheen wij allen eens gaan."
Hilda Sunbury zag hem verwonderd aan. „Zoo
moet gij niet spreken. Het is even waarschijnlijk, dat
zij of ik zal sterven dan gij. Gij zijt nog in de kracht
van uw leven en uw geest is immers helderder dan
ooit."
John Vernon glimlachte.
„Mijn geest misschien, maar ongelukkig is het leven
een quaestie, die van ons physiek gestel afhangt, en
als het lichaam bezwijkt, wordt ook het licht van den
geest uitgebluscht. Hierin heb ik altijd het grootste
bewijs gezien voor de onsterfelijkheid van de zie],
want het is toch al te dwaas om te veronderstellen,
dat het vergift werkelijk een geest als dien van
Socrates kon vernietigen, en dat het genie, dat Ariël
en Caliban geschapen heeft, gedood heeft kunnen
worden, omdat de artsen van Warwickshire in de
dagen van Elisabeth zoo onkundig waren. Plato
Lady Sunbury stond driftig op. „Socrates en Plato
Hoe is het mogelijk Mr. Vernon, dat gij over hen
kunt denken nu ik u daar juist, zonder acht te slaan
op hetgeen mij zelf mijn besluit kost, en zonder mij
te laten afschrikken door de ontrouw, die ik daardoor
misschien jegens mijn broeder pleeg, kom mededeelen
welk onrecht uw eenig kind wordt aangedaan."
„Lieve mevrouw," antwoordde Vernon op matten
toon, „als mijn kind er in slaagt, uw broeders naam
ongeschonden te bewaren en haar eigen smart en
vernedering in stilte te dragen, zal zij dat danken aan
hetgeen ik haar in hare jeugd van deze twee groote
geesten verteld heb. Misschien hebt gij nooit de
„Apologie", of de „Crito" gelezen? Horatius heeft
gezegd, dat een nieuwe kruik lang den geur van den
31
in groote gezelschappen te verkeeren, en er ook geen
genoegen in vond, en werkelijk hadden dan ook wei
nige van Guilderoy's kennissen iets met hem gemeen.
Hij had het onwankelbare besluit genomen, te zorgen,
dat nooit iemand het recht kon hebben te beweren,
dat hij door het huwelijk van zijne dochter zijn eerzucht
bevredigd en zijn eigenbelang gediend had.
„Waarom komt gij ons toch nooit eens opzoeken
had Guilderoy dien morgen nog tot hem gezegden
Vernon had geantwoord
„Waarom zou ik mijne kennismaking met de
groote wereld hernieuwen, nu ik er reeds zoo lang een
vreemdeling in ben? Ik weet wel, dat mijn leven
u het leven van een slak moet toeschijnen, dat vast
zit op een koolblad, maar ik gevoel mij vol
komen tevreden met dit bestaan. Kunt gij dat ook
zeggen?"
Guilderoy wist niet, wat te antwoorden.
„Gij zijt de eenige tevreden man, dien ik ooit
ontmoet heb", zeide hij ontwijkend.
„Ik ben tevreden, omdat ik afgedaan heb met alle
verwachtingen," antwoordde Vernon, „Wat is ontevre
denheid? Niets anders dan wenschen, die nooit in
vervulling kunnen komen. Ik begrijp volkomen, dat
de aard van ons tegenwoordig leven dezen toestand
onvermijdelijk te weeg moet brengen, en daarom leef
ik het liefst met de dooden."
„Dat is zeer jammer voor hen, die uwe groote gaven be
wonderen en uw gezelschap op prijs stellen," zeide
Guilderoy.
„Ik ben niet ijdel genoeg, beste Evelyn, om geloof
te slaan aan uwe vleierij," antwoorde Vernon. „Wat
mijn verstand mij ingeeft, kan ik op papier zetten, en
