•sjadBf^ Jtnsu qoiz
jB°aq us aijaua^ fiq 10IJJ0A JajBf uaSap aSiuag
•uajqou uoop 01 sjiBBAtptoou uapa.ujos aufiz
moq rao §00008 jbbavz jam uataMaS ufiz uba ua
J83U uflZ DBA U08uiA0°pBBJ 9p UaSoAA qOO} JBBJAJ
■qf[]BMq tuaq fiq
raBU 'uaqatds ua.unp psq ooz fiq (Bp 'qiaj jaq jaAA
jBBta 'J99Z00Z jam raaq aptaputq psq pSazaS Aatqny
IBA\ "tjq iq"BP „d apjapuBqaq AATiojA aufiz fiq doiBBAi
9zfiA\ 9p J9A0 uaraaa 91 uapusq tapuo raaq 'uaqqaq
P8bbaa9§ i;oo pq 'sbav pAMioapS ftq s|B 'qi nog"
•taBBuaSuBBuo js8ooq raaq sba\ 'iubu qoiz do SuiSipaptaA
9JBq U9 apuajaoqn SjfpBjg do paojAui [iq }Bp 'pjaaq
-quap jaq jBBm jsaaAiaS piaqjqoatdo U9 piaqqft[.iaa
tauftz sfiMoq pu9§mii9A0 U99 tU9q sbav qaozaq nftg
'iqoBpjaA uaSuijaopaq ajapa' tapuim uba qtjquaSoo uaa
jfatqny jjq qnp 'jai^j -.TojqejBq Sipjnqusuo ug uiBBuaS
-UBB taputtu U99 uaSoo aufiz ut piaqql'tpAAnoJiJaA atp
Saotp nu team 'apSiyeqaq avuoja jaufiz uaSnBjaq ap
azap aatnjBBM 'SuipfiMaoi ap jooa iqnapaS qfijapjesq
-taq jaau ufiz ftq pBq ua ijsaaMaS rao apftjq ta fiq
sbav uaoj, -uaSuajq ai toop tiopnoq .sjfpBjg ut uio
psqaS pnq taAO jnn uaa suaqjaj uossas ap uba apjntp
ap ut sjjaz ua 'uaraoq ai pootSjfpBg do jsjtaq ap ut
ua aiuaj ap ut uapuoxaS psq pftj spaats jfatqny aoq
'qotz aptauuttaq ftq ua 'sbav aaooia ufiz uba tajsootj
ua taAaSpBBt ap tapuB uaa pip 'pjaaqquap pq ftq
£01
'tajsaam tuaq uba qotz ajqBBUt apaoAV aSuaq uag
•uaSBj daiitaiBAV ap ubb tapuo uaSinjtaoA unq
lata aip 'uaqqaq noz puaqaSaoj staijapuoS ap uba
uaa pq fiq sjb 'aoi uimuaAa pq ftq apuaq jfatqny
jbbui f uaqatds a} raaq pi ooz 'uaqqaq poqaS iqoat
pq noz tapBA jbbjj uaoidotBq tBBq pi do qotz ftq
dtaiAV 'iqBButaS apjwnojjtaA tBBq }0} qotz ftq pBq iqoat
jjjoav pjq r; do sfpajfj tooA ftjtsd ap jaau ufiz iubu
tnotBB^Y "atzaojaf uba jaoAaS Sbba uaa pro pSuara
-taA sbav ftq ua 'ua§8az a} piaqtBBAV ap tuaq p8BBAva8
peq pq atp 'jqoitaS jfatqny ua8aj sbav utooi aiQ
•qtap
U8A9 Buftq SBAV UtOOl UBA |3OA0§ uflZ qOOp 'll'tAVtaA
-jpz sbav apuaqostaaqtaAO ap uaSutuaopuBB aStpfujs
-ua8aj ia|t9i[B ubb tootd uai taiqos jaau ufiz pq fipj
■uapodsSaM qqqua°oo qp tuaq uBq aaz
ap tBBtu 'uaStptBBAtaA ai qftp uaa qjnz pq iqttpS
stuog 'puBzjfttp }tn uaqBut [tm qftp uaSuajs uaa atp
ubcu uaa sjb qotz ftq apjaoAaS 'uauajao ai qn jaau
ufiz do paojAut rao ua8ut§od aufiz fig -uftz uauunq
noz inu uba spt ut tBBq ftq pp 'taara dooq Siuia.w
pBq fijj -uaqqaq unspaS aara jnu uaaS qooi tBBq
ta ftq noz uep 'paaAvaS ptu jbaoS pq qp atsw jb
qoo ug -qp raaq uapoqtaA apjaqspuBjtapBA ufiz ua
atqsod ufiz 'iqoqd ua aptBBAVuaSia uba jaoAaS ufiz
jbbui 'p8tpaptaA uaqqaq ptBBjiAZ pq pra azfiAV aAvnt
'apno ap do jjbbz tBBq ftq noz tataij jaaA 'uaqqaq
ua8Bjsa8 taau tai 'ufiz uoq Avnotpo tBBq aip 'UBtu
uap 'atBAV }saajvva8 qftjaSora pq sjb 'ftq noz taAatj
jaay -paaAvaS qfijufid taaz sbm 'p8aja8 psq do jjaz
-qotz ftq atp 'Sutpuaz ap fptBBAVzaq sbav pBq uftg
(/uoq 3ji ibav 'uBBpaS tBBq tooA 5ji qaq
'jBAaS qja uj" 'piu uba apsaatA ua 'fiq iqosp ,<(;uaq
901
110
nu spijt van had, dat zij niet liever geweest was,
en in allerijl berekende, hoeveel toiletjes, cadeaux en
fraaiigheden zij niet machtig had kunnen worden,
als zij hare verveling had weten te verbergen en
eenigen invloed had weten te verkrijgen.
„Dat kan ik tot mijn spijt niet" antwoordde Gla
dys. ,,Ik zal u naar uw huis terugbrengen, waarnaar
gij reeds zoo lang verlangd hebt. Meer kan ik niet
voor u doen."
Zij verkeerde in die stemming, waarin een vrouw
in haar verderf zou loopen, ook al stond er een
heirleger van engelen, om haar terug te houden van
het pad, dat zij gekozen had.
Zij reed door Londen om van het eene station
naar het andere te komen. Toen zij daar aankwam,
vond zij tot hare verbazing Aubrey op het perron.
Hij had een telegram van Illington gekregen, dat
hem haar vertrek mededeelde en Lady Sunbury had
geen tijd gehad om er meer bij te voegen dan: ,,Zie
in elk geval te verhinderen, dat zij Engeland verlaat."
De trein stond op het punt van te vertrekken;
hij had geen tijd om een woord te zeggen, daarom
stapte hij met haar in dezelfde coupé.
„Ik moet u spreken", zeide hij. „Ik kan tegen
elf uur in het Lagerhuis terug zijn."
Zij antwoordde niet. Zij gevoelde zich gekrenkt
en beleedigd. Het hinderde haar, dat zij behandeld
werd, alsof zij een onvoorzichtig kind was, dat elk
lid der familie gerechtigd was na te gaan.
Aubrey zag er vermoeid uit.
De geest van den tijd maakte het politieke leven
in Engeland moeilijk en ondankbaar. Zijn energie
verslapte niet, maar elk jaar werd het moedelooze
103
omdat gij zelf koud tegen haar zijt) tevreden kan zijn
met den uiterlijken schijn van een vereeniging. Gij
met uwe ondervinding van de vrouwen moest dat
toch waarlijk wel beter weten!"
„Ik kan er niets aan doen. Ik voel geen sympathie
voor haar; dat is zeer treurig, maar daarom is het
nog geen misdaad."
„Zoo zou het met elke vrouw geweest zijn, wanneer
gij drie maanden met haar gehuwd waart," dacht
Aubrey, maar hij sprak die gedachte niet uit.
„Zijt gij hier gekomen om een zedepreek te houden,"
vroeg Guilderoy ongeduldig en uit de hoogte.
Aubrey zag hem strak aan.
„Daartoe matig ik mij het recht niet aan. Ik ben
uw hoeder niet. Maar ik beken ronduit, dat ik hier
ben gekomen om u dit te zeggen. Ik heb onlangs
een paar uur op Ladysrood doorgebracht. Ik heb uw
vrouw in dien toestand van overspanning gevonden,
die een deugdzame vrouw er toe brengen zal alle
achting voor zichzelf te verliezen en zich in het verderf
te storten. Zij is jong, zij heeft den philosophischen
geest van haar vader niet geërfd, zij is diep ongelukkig
en ik achtte het mijn plicht u daarvan in kennis te stellen,
want gij schijnt te denken, dat een vrouw even weinig
voelt als de vrouwenportretten van Lely of Reynold
in uwe schilderijengalerij, die daar steeds onbeweeg
lijk blijven hangen, ook al ziet gij misschien slechts
eens in de twintig jaar naar hen om. Gij hebt zoovele
vrouwen liefgehad, breng u al de ondervinding, die
gij van de vrouwen van andere mannen hebt, eens te
binnen. Zegt die ondervinding u dan niet, dat uw
vrouw op 't oogenbik door haar gevoel van verlaten
heid en haar besoin d'aimer, waaraan zij niet voldoen
