•ajspsi uaj ftz apiaz (l'aaA00[a8
uauunq noz n qi .toopjBBM 'sftMaq ago jbbiu si jg"
•jJBq ufiz uba uajooq uaddo|q gpmj pq fiz uoq
'apjBBjsuBB ooz inaq fiz jfiMjaj ug; raaSuiip uagiM
a; joop ajsuauuiq ufiz ui qoj uanaqos uaSoo apuajaj
-Jiqos 'adaip ajBq i uaqqijquaSoo aSiuaa SaaMZ fig
<('uaqaids pop ooz fita aip 'si piS
uaapqjo 'uaiz fiS jpz uBp na 'jaoid ap do ftra pjs
'uaq jqoajdo qi pp 'uazfiMaq usq n qi aoq 'ftra 8az
iBBjq -uajjizaq a} pp 'uaq jsaaMaS 3aoua8 Siqqtq
-aSuo jioo p qi ooz 'jaaui piu jqoaj pq qi qaq ooj
-IB8Q" moo; uajajjiq do ftq apiaz „'spin SuBjjaA qj"
(,-si pjapfiMjaA uba ja najfiin
japaM UBp 'ipuiAoq aufirn pq ftq jqoip suaa usp qoiz
na 'jjaSuqs J98M ua uaaq jJBq Mn jftAuaj 'pz uaj
-qoBM Suapau qi pp 'fira uba jSuBjiaA ft8 ua qftpj
-qaojsjjBq japaM juiraaq ft3 'muojjuo jpjoM ft3 'jpj
-fiMj ftS 'jpquBM fiS 'jqaqjaq fira ft3 pp 'jquap ft§
'jaij piu ftra jqaq ftS 'jaq ftra jqaq fi£) 'UBq uaAaS
-I8A 'uBBpaSuBB jqaq ftm ft§ spooz SuiStpaapq uaa
avuoja ajaqua uaaS pp 'uadfuSaq jaM qooj jpz ("iq"
'sbav uauusqaS uaAappiz
JBBq qm jaaqaS ftq pp jo 'psqjaq Sou tuaq fiz jo
'apuaara qftjjaa pq jo qsjds piaqjBBMUO fiq pp 'jqoBp
fiz jo 'apjoopS raaq fiz jo piu jsim fiq uaddq ajsq
ino qoBiuiijS aSuaojp 'aMtiBjj uaa appads Japa^
(i-uap8jaA qqquaSoo pq iooa jip ftm pBg"
„•sjararai psjsaq fig "uaqajds JBBq jsao uajaora ft^"
It(i muoja auftra jaao ftS jqaaids uiojbb^"
((^j8B[iaA uaSiora JBBq (i3 s[B 'jiaa
JBBq liS pp 'uaAoojaS auioja n jBg ,j jqaq uappaA fitu
fiS nu 'joojaS ri qi jsp 'uajqoBM.iaA fiS junq aojj"
naddq a.iBq mo qoB|mi[8 aMtisp uaa apjaads jg
581
138
een der pennen in de inkt, keerde zich tot haar en
wachtte.
„Neen, niet zoo overijld," zeide zij, en zij stond op en
sloot haar schrijftafel. „Ik wil niet, dat gij later zult
kunnen zeggen, dat ik u tot een handeling heb aangezet,
waarover gij niet eerst ernstig hadt nagedacht. Jaren
geleden waren wij zoo ondoordacht, maar die tijd is
voorbij. Uw keus moet weloverwogen en geheel vrij
willig zijn. Zij is voor ons geheele leven. Ga nu.
Wanneer gij wilt, kunt gij morgen op hetzelfde uur
hier terugkomen. En zoo niet, verlaat dan Napels en
tracht niet mij ooit weer te zien of tot mij te
spreken."
Vóór hij iets kon antwoorden, had zij reeds een
schel bewogen, die naast haar stond. De knecht trad
binnen.
„Geleid mylord naar zijn rijtuig," zeide zij.
Guilderoy kon niet anders doen dan heengaan.
Hij drukte een lichten kus op hare hand, de
gewone groet van een goeden kennis en verliet
haar. De knecht geleidde hem met groote onderda
nigheid tot aan het bronzen hek aan den zeekant.
Hij was zichzelf nauwelijks bewust van 't geen hij
deed en waarheen hij gingeindelijk bemerkte hij,
dat hij op het strand stond onder den marmeren
muur; vóór hem glinsterde de zee in het maanlicht
en een paar booten schommelden heen en weer op
de zilveren golven, die tegen de kust in schuim uit
elkander spatten.
'[BBapi aSijodsuajinq jaq ubb pjooMjusaq jam pnq fiz
uaSipajAaq a; tnaq jsaaMaS jbbjs ui jaiu sbm fi^
'laijJOA AinoiA aSippqosno 'a8ip
-Snaf ufiz fiq sjb 'uajapuBq noz soopmnojj qfqapuBqos
fiq jBp 'jsim ftjj -uajjizaq aj japam .ibbij uaSuBjiaA
qftjajqoojspiBq ufiz s[b sbm q.iajs uaAa aip 'piz uftz
ui 8ui3aojAv uaa apjaoAv pfij japjjazaj jBBjq -apjBB do
mnoja a8iuaa ap raaq jooa sba\ fig 'apSipa] raapoq
nap ubb joj qjaqsuaplji uap nu fiq pp 'apjaoAaS fjq
jbbiu 'uajaoA aj jibius ajoo.i3 uaa sbm jbbjs ui jam fiq
pp 'jqoBp fig 'siap'd JBBq uba qjaMMnoqppaq pq
do uauljqos uaiz psq ubbui ap na uaA|o§ azap uaAoq
uaraqqig uaiz pBq uariajs ap jsaaa jaq jooa uajBf jooa fiq
uaoj s|b 'qiajs uaaa Sou fiq sbm raaq fiq 'uftz ftqrooA
JBBq ftq jqoora 'uappBq pjaoAaS jbbqja jooa jaSaojA
fiz aip 'jqoopjJBq apuaqosjaaqjaAO sagB a(j 'apjapa
-j8a uaSoo uftz ui JBBq aip 'piaqSipaompojS uaa
pra siuajjiSjaA nu raaq quoqos ua 'uaqqaqjaij naAftiq
raaq sbm ftz jbbui 'pjaaqaSSnja) raaq joj piaquadjoM
-japuo aqosjBBjs ut jam sbm ftz raaq jooa japicsq
-jaip a; sap JBBq ajqusra 'jbS.ioa ftz aip ua UBBpaS
-ubb pnq JBBq ftq aip '8uiSipao|aq ap sjpg 'muoja
ajapuB uaaS joop spooz piaoqaS uaSuiSrau apuapMp
-jb pua.tnpjJOOA uftz 'jqaMaSdo jsaaS uftz 'ppqqudaS
uauuiz uftz uapjaM JBBq roopj "sbm JBBq ftq ftq [fiA\jaj
'psq pjaapS sjqoajs ftq pp 'aoj raaq uaaqos jajj
(<-jpjoM auftra ap MnojA azap sp 'piz uftra SiMnaa
jooa jaaS qj" :jdaojjin jsiibj jara ftq uijbbm ^jftjq
raaq apjaq uftz sjqoajs sp 'ubbSjga Sbui raaq raopuoi
sa]p jbp 'jjaoa ubiu uaa uijbbm 'Suiraraajs aip ui
apjaaq.iaA ftjj -pjaqqnpuaijjaA Sou jqoojsjjBq uaip pBq
'uazaAiaq JBBq uajapuu aip 'naSupaSapBS pBq appq
ap ftq aara.iBBM 'aizaopf ap ua 'uaAaSaS jqoojsjJBq
SH
139
HOOFDSTUK XV.
Geheel ontzenuwd, beheerscht door allerlei tegen
strijdige aandoeningen, verdeeld tusschen hevig ver
langen en dat gevoel van eer, dat hem door zijne op
voeding tot een tweede natuur was geworden, begaf
Guilderoy zich naar het paleis, dat hij bewoonde en
dat zich op een halve mijl afstands van het paleis
der Soria's bevond. De nacht was helder, de hemel
scheen als bezaaid met diamantstofde doordringende
geluiden, die gewoonlijk de straten van Napels ver
vullen, waren verstomd. Niets verbrak de stilte dan
het gemurmel van de zee. Hij vervolgde zijn weg
door het heldere maanlicht en de donkere schaduwen.
Alles was eenzaam om hem heen, slechts nu en dan
kwam hij langs een gestalte, die op de steenen lag
te slapen, langs een mand viooltjes, waar naast de
moede verkooper op een marmeren trap in slaap ge
vallen was, of een Marialampje, dat in een gebeeld
houwde nis brandde. Hij zag echter niets van dat
alles, noch de zee, noch den schitterenden sterrenhemel,
noch de slapende bedelaars. Hij zag slechts duide
lijk, alsof hij het daar voor zich had, het gelaat van
Beatrice Soria.
Het zou hem minder zwaar gevallen zijn haar
zijn leven te geven, dan hetgeen, wat zij hem ge
vraagd had.
Hij was een man, wien de nieuwsgierigheid; en de
bemoeizucht der wereld onverdraaglijk waren. De eer
van zijn naam was hem altijd heilig geweest en onder
al zijn buitensporigheden en dwaasheden had'hij die
ongeschonden weten te bewaren. Zijn gehechtheid aan
