ua.wnaiu uaa uba piaqqosuj ap uajiaaSaq auftz ubb nap
-pBq 'sum jsaaMaS uapiaqosaS JBBq uba fiq )Bp 'usjbC
aSuBj ag 'Suiiaojaq ui jaiz aqosucS uftz uajqoBjq 'puaq
lajaq gniqBJUBB ap 'qqq JBBq 'raajs JBBq fpBqafljaq
psq a\tioja ajapuB afliuaa jioo ftq UBp 'jag jaara JBBq
psq fiq ug -do qaiz fiq Suojp SuiSinjjaAo aip suaqjjB
'uaquaqos a; aip JBBq 'jqoqdjaA jaa uftz ubb jaq ftq
sbm 'apjaq auftz ui uapuiA uoq jsoojj ua SuipooS
-J8A nu fiz sjb ug "UBBpaSuBB Suigipaapq bjbmz naa
JBBq ftq psq qftpMiiq uftz joog -apuooAA jBBp aip
'daij JBBq joj raaq jqaqd uftz jBp aoj maq uaaqas
jaq ug •cuBMq uaq joj uaAjoS ap jbao uauinj ap ui
Tuasao[qaCuBJO jap jna§ ap [fmjaj 'apuaqaajjB uaq[OM
ajqoqjaA ubbiu ap joop ap uaSaj djaqos qoiz JBp
s<Bijog jap siajud aSijBjs jaq do jqouaS uaqoiqaSjauo
uajBAV ua°oo auftz ua quBq ap do ajjsni pjooq uftz
'jqajjsaSjin ajfluaj agoA uftz ui §bj .foiappng 'Saojs
-jm uamaij auftz uibbz8ub[ aoj ua jb ftq jfiMjaj 'jooa
uftz jam qfqa8injqiaA\ apjnnjs 'dags jjBq aip 'jaiaoj
ag -uajjajs azoogBj uftz jam [arnaq aiaquop ap qoiz
apjptó uaq uaAoq ïaaz uado ap do jaojp jooq ag
•apsS jsnq
apuaqfiMSnjaj iubbzSubj ap ftq Saojs jin jbbp uba
ua uaiaoJ ax do jojbm ajqogiaA ubbiu ap joop jaq
puia uaa tuaq jaqossu uaa ftq SaojA suag \iaau ua do
puBjjs jaq sSubj ftq apppuBM jqoau uaqosusS uag
•SuiSipjuqasaq aip joj
peq jqoai uaa§ ftq jsp 'qsiA\ ftq jbbui 'aiqjBdmfs ua
piaquaSauaS ubb qaiqafl uba pSipjnqosaq muoja auftz
puq ftfj -uajfiM puBuiaiu ubb 'paq uajaoA aj uu ftq
uaip 'pfiijs uap uoq ftjj gjaz ftq uap 'uaqsj aj sbaa
puBUiai\[ "uaSuajq aj jb uajqoBJj psq piaqsBBMp uftz
uba inaq uouia^ uqop apauuBBM 'ua°oojaq afhpuBjsjaA
HI
140
John Vernon was oprecht, en hij gevoelde diep, wat
hij aan zijn nagedachtenis verschuldigd was.
Het eene uur verliep na het anderehij voelde
geen honger of dorsthij werd geheel overstelpt door
de tegenstrijdige aandoeningen, die hem bestormden,
en den hevigen strijd tusschen zijne begeerten en de
eischen, die zijn eer hem stelde.
De herinneringen aan Gladys, zooals hij haar het
eerst gezien had dien herfstmorgen op de heide, kwam
weder bij hem op en met die herinnering een gevoel
van leedwezen en berouw. En de gedachte aan haar
gedurende de eerste dagen van hun huwelijk gaven
hem het gevoel, alsof hij een onschuldig, aanhankelijk
dier had opgeofferd op het altaar van zijn eigen on
bestendige wenschen.
Hij wist, dat hij zich tegenover de vrouw, die hij
getrouwd had, en tegenover de vrouw, die zijne liefde
bezat, met die ongevoeligheid had gedragen, die het
onvermijdelijke gevolg is van een volkomen zelfzuch-
tigen en zinnelijken hartstocht. Hij zag zichzelf op dat
oogenblik zooals anderen hem zagen; en hij veroor
deelde zich in deze eenzame, bittere uren van zelf
onderzoek, zooals anderen hem veroordeelden.
Datgene, wat Aubrey zoo juist beschreven had, als
een gevoel van eigenliefde, en niet van liefde voor
zijne vrouw, maakte het hem ondraaglijk in de oogen
van anderen in achting voor haar te kort te schieten.
Hij was zeer gevoelig voor het oordeel van de wereld,
en hij verafschuwde het denkbeeld, dat de wereld
door zijn schuld over haar zou spreken. Hij herinnerde
zich met diepe schaamte zijne gesprekken met haar
vader, hij dacht aan zijn halstarrig aandringen op de
vervulling van dien gril van 't oogenblik en aan de
'n uba jaiu Suuapodo azap Sbbja qj" -uooj uajaoq
do Bijog aoujBag appjooMjua firn dluSag"
•uaëuiuaopuBB aoipftijsuaSaj jsaam ap joop p.maqosjaA
pjaAi jjBq uftz 'qftjiaom 8ui° tuapB uftz !§aaMz ftjj
(('JBBq jaAOuaSaj S[B ftiu jaAonaSaj qfqjaa uiui
-U8A8 }ftz ftf) 'apjaij uaa§ juaq f;Q •jBBjsaq n uaqossnj
jaatu puBq uaa§ jaaqaS ui qfqajiaj ja jftAuaj 'uaAaj
aj JBBq jatu aiuouiJBq ajqBBuqoA ui 'jmaauuBB uftqas
nap pjajaAv ap jaAouaSaj ftS s[B 'pajaS jaa Mn jqoB
ftSjBBUi 'jaq jam jbbij jqaq ft8 'jBBq jdooguo ft° 'n
jjaaAjaA avboja aMg -pjajaM jap jaapjoo jaq ubb piaq
-uadjOMjapuo aSigsAisSuB mu juaara ftf) j ,iaa mq"
•ubb uapjooAv auftz appu fiz ua 'SmS japiaA ftq jooa
appzjBB fiq jbbiu 'qfijapuia fiq apiaz (('jaa uftj\r"
•jaiu appjooMjuB ftjj
„•jjajjodo ftm jooa fi§ aip 'uftz qoo
qaq ftz jaora nu 'pSipaajaq ftiu aS jqaq JBBq joo^
•muojj apjaapjaA uaaS jiaa qj -qi guB[ja.\ jap 'Bf"
^^uaxBjiaA [Bz qftjuado JBBq qi [Bp 'fig jguB[jaj\."
•uajgajjaq uuq uaa[[B puBmai jioo
jBp 'uaA3[ jaq ui jo apjai[ ap ui sjai ja sj ijoijaq
j[az n uaa[[B uapajjaA jaq jo 'pgaBjAag ftg xqajj"
„qjajjaq uaagB jaiu ftui aip '8bbja uaa si )ajj"
•jqonz uadaip uaa apsooj ftpj
•ma[s JBBq ui guijqoBUiui aqftj
-aqajdsjinuo uaa 8bj ja ua ftz gaojA <;tj qaziBB ftf)"
•pjooMjuB uaag jb8 ua qaa[qspoop pjaM ftjj
„qqaqjaij ftm ftg jBp 'uaAoo[ag
qi[Bz UBp 'pft[[b jooa AvnojA Mn )bb[ja^ -si jaq jbm
'uajaM paog jaaz j[az 'ftm jqunp 'jaom f19" -qoBimgg
ua[aoq uaa jam ftz apiaz (<'giJBqjooA aj jaiu saa^vv"
<(-[bz uaAag n jaq qi jBp
'uajOA aj uba spaaj n joojaq qi !si jaq jbav ftm gag"
9EI
137
ik wensch haar niet, en veel minder raad ik ze u aan.
Ik zeg alleen, en daartoe heb ik het recht, dat dit
het eenige bewijs van uw oprechtheid is, dat ik aan
kan nemen, en waaraan ik geloof kan slaan. Gij verlangt
toch reeds meer geduld van mij en grooter verge
vensgezindheid dan men gewoonlijk aantreft. Ik heb
het recht u te antwoorden, dat ik slechts op zekere
voorwaarden vergeven kan. Er was eens een tijd, dat
ik meende te sterven, door uw ontrouw. Maar die
tijd is voorbij. Gij hebt mij geleerd zonder u te leven
en dit kan ik nu, en in 't vervolg. Het is een les,
die geen enkele verstandige man een vrouw ooit zal
leere*."
Hij zuchtte; hare woorden hadden dezelfde betee-
kenis als die, welke Aubrey tot hem gesproken had,
toen hij hem waarschuwde zijn vrouw niet langer
alleen te laten.
„Wat zijn uwe voorwaarden?" vroeg hij bijna
fluisterend. „Spreek duidelijker. Wat eischt gij Ik
erken, dat gij het recht hebt te eischen, dat recht
heb ik nooit ontkend."
„Wat ik zooeven reeds gezegd heb. Dat'gij'uwe
vrouw zult verlaten en haar te kennen zult geven,
dat' gij haar verlaat voor altijd. Gij zult haar een
afscheidsbrief schrijven, dien ik zal lezen en verzen
den. Voor} haar) hebt gij mij beleedigd, en ^verlaten.
Nu is zij het, die gij op moet offeren, als) gij het
thans eerlijk meent."
Hij antwoordde niet terstond; toen begaf hij zich
naar de schrijftafel, waarop papier, pen en inkt, be
nevens een menigte geopende brieven lagen.
„Wat wilt gij, dat ik schrijf," zeide hij op eigen-
aardigen toon, half norsch, half smeekend. Hij doopte
