•nonia^ e.fpepf) apinp 8uiuaqaapiapuo aQ
i(-;s3om uapapuaq qi pap 'pqaq uaAa8aS uauuaq
a} qfipapinp spfiMqip fira fi§ spaooz 'papuaq qi pap
-mo 'uajaopjoojaA ap pain £jm SaonaS SipjBBApqoaj
qoo nu imp saa^ -SaojpjaA ua SaaMz qfipapfip
qi paprao 'ppaapjoo.iaA qfipappaaqjaq fim pqaq fig
•uaq qi pbav 'apsuimuap qi aop tifq 'uaprioq at do
japaoiq Mn uba rnaau uapaoS aap mo ueapaS qaq
stain qi pap 'uapaMiaA pfippa fira pqaq ÜO 'tjaaq
pSippnqosaq pfippa fira Cxz ubaibbaa 'paoAaS iujbaa
ubb ua aiqpadunCs ubb qajqaS pap uba aSpoAaS nat
tpJOAi uaqojqiaA 'sbaa aiuonuaq SiuiaM ooz uijbbaa
'sinapuiqiaA naa pap 'naiapnoMiaA joao papa snP
qoiz ja paz tig 'pqoaaS uiaq jooa pqiqosaguo pftipa
fira pjaaq ppaiaAi ag -uadiaAi at fpn do maapq
uappa n qaams q[ 'ntiz fim jooa qfipufid qfqaqajds
-pinuo noz psmoquaqossnp aq[a na 'tsaA qfipadaoj
-jaquo taats taq uaSuajq at ja pinpsaq uba
fira 'paz naAaojdaq jaMn puaraaiu pap 'qaozjaA qi
jbbj\[ -si SipiBBM apoop nap hba sinapqoapa8au ap
azfiAisuaAap ufim jo 'uaSinpjaAO uannnq ppnz uba
uaqa ia n fiS papooz 'aapspsiiqg at sjapaA sufitu
sinq t3q up uauoAV a§ qp 'tqaaai aqfipiapqoaj jap
tsmoquaqossnt ap uba ufiz at aqajds pioou ia pjaoqaq
snp 'naAa[ up uajapuiq uaa§ qaq qp raaAaj at mo
fim jooa apuaoppoA si 'qaq pjJaaS JapaA ufim uba
qi uaaSpapq -si pazaSpsaA fira do tap 'ppaS taq uba
naqaj at naa Suinnad naa uiranaAa na 'napnoqaq
at uapoouiapq na uapaaMuf aufira uba uaaS qosnaAi
qp raaüSaz uappiM tpz raaau nfira pin pip maq fiS
tap 'dooq qp -uapaorapuo at apiaq ap do Eappsjiaq
uaip jaaqpa 'nappaq qnpaSno taq Ü<w J09A 'sbaa fiq
156
Te midden van hare bemoeiingen, toen de cotillon
in vollen gang was, riep een der bedienden haar een
oogenblik ter zijde en overhandigde haar een brief,
die door een bode uit Italië was overgebracht. Zij
herkende de hand van haar schoonzuster en op het
zegel het wapen der Vernons.
„Dat is weer een van hare bespottelijke buiten
sporigheden," dacht zij met verachting. „Juist weer
iets voor haar, om een bode met een brief af te
zenden, alsof wij nog in de dagen der Stuarts en
Tudors leefden! Waarvoor zou zij dan wel denken,
dat de post- en telegraafdienst was ingevoerd
Zij was zoo geërgerd over deze dwaasheid van
haar schoonzuster, dat zij in hare verstoordheid bijna
haar nieuwsgierigheid en onrust vergat over den in
houd van den brief.
Zij nam hem mede naar haar boudoir, en daar
opende zij hem en las hem. Gladys had hem in
Rome geschreven, zonder opschrift of inleiding begon hij:
Wat gij ook van uw broeder moge hooren, laak
hem niet. De schuld ligt geheel aan mij. Ik ben
geen vrouw, die hem ooit gelukkig zou kunnen ma
ken. Ik ben koel, hard en haatdragend. Zelfs mijn
vader heeft mij dat meer dan eens gezegd, vóór hij
stierf. Wijt daarom onze scheiding, die daarvan het
gevolg is, geheel aan mij, niet aan Lord Guilderoy.
Er zal geen openlijke scheiding plaats hebben, waar
van een publiek schandaal het gevolg zou wezen. Ik
ben gevoelig voor alles, wat hij mij geschonken heeft,
en ik zal zijne gaven niet met ondankbaarheid ver
gelden. Maar ik wil hem niet meer zien of spreken
of onder zijn dak wonen. Behalve dat hij, terwijl ik
leef, niet hertrouwen kan, zal hij zoo vrij zijn, als
psSua öSba naa jaara ua jaara spaais qoiz apqaara qoop ua
'pioopsiaA SiAaq 'pjaojiuo 'uaSapjaA qoiz appaoAaS fipj
(1qa» si I«G"
„•ufiz Suapaq uaaS uba n jooa qoop
uaq iapp qip fira fiS pSaaiA raojaa^ 'Smap puapa8
-ug; jbbu jaaq qp •fira uapqoaAi uapuaipaq aufipj"
„■praaajA n
si paps ap 'neaSSaM uaaqa jaaqaS pain qoop punq
fifj" -pnajazjaa fiq apiaz ui uaaq fiS paaS Jaa^"
•fiqjooA .iaaq pai[ ua spjaaMjapqoa uas
-sad jaad naa fiq paap 'fiz pain ua sbm fipjad apBipaap
-aq ap fiq josjb 'paq jaoAaS uaa pqoizdo jaqaz ui fiq jaap
'pjoopsjaA qoop ua pjapaujaA 'pquajqaS na uoop uapoq
do hz apiaz ,,'uapa] ap joop fira paoS ooz saaq^"
•appaoAaS fiz paM 'paiJ
-J8A jaaqaS paqua uaaS 'piooA\ [aqua naaf) raaqosiaaq
-aq ap jaaM qoiz fiz psiM Sipaods jaara noz uaAaS
-aq jaaq aprapaq jaaq pap 'fiq pqoBp qijquaSoo uaa ua
uaddq ajaq uapjaaq 'qajds JapaA jaaq joao fiq uaoj,
•dooquBAA uba po apaoM uba uaqaap paqua naa§ ja§
fiz jbbj\[ raapoopsjaA ap pain jaaq 'uaqqaq noz pqaaras
-a8 psSuaspoop ui maq ua uaqaAaS ufiz noz uapaoA
ufiz uaa jo'8bz paarasjaA apjai[ ajaq fjz nu 'napfiAuaA
apsSipjaq ap para uaqqaq noz pd[apsjaA0 raaq 'paqjai[
aip 'avuoja uaa pap 'aop raaq uaaqos pajj 'fiq pqoap
4<'si apjaij paM'paiu paaAA fiz !jaij pain fira pjaaq fjz"
•spojp apquajqa8 uaiqossira na 'SuipqoBUira ua SuiSip
-jaaAipuojaA nap spaiu 'appaoA praaBuaSaoq spaiu
fiz pap 'aop raaq uaaqos paq ua 'pjaojpuo daip sbaa
fjq apjaaq maps uhz ua SipqooA uajaAA uaSoo aufiz
•puaamaS qaq qfqjaa 'qaq uaapaS
jjazn ua raaq qi aip 'uapjojaq ap qi pap uaiz fiq [az
'psaaj [aiz ufira ui nu japaA Ain spa !uazap uauunq
291
153
van hem meester; haar vreemde kalmte deed de ge
dachte bij hem opkomen, dat zij iets zou doen, dat
voor zijn gansche volgend leven zijn hart met wroeging
zou vervullen."
„Laat mij door," herhaalde zij steeds op denzelfden
kalmen toon. „Ik heb u gezegd, dat ik u uwe vrijheid
teruggeef; wat verlangt gij nog meer? Gij behoeft
niet bevreesd te zijn voor een tragedie, die uwe goede
verstandhouding met de wereld zou verstoren. Ik keer
naar huis terug."
Maar toen zij daar voor hem uitging door de holle,
halfverlichte kamers, het hoofd hoog opgericht en met
vasten tred, begreep hij, hoe onmogelijk het was haar
zonder bescherming te laten vertrekken; hoe kon hij
een vrouw, zijn vrouw, zoo jong en zoo schoon op
rlit uur alleen door de straten laten gaan in zulk
een stad als Napels.
„Laat mij u ten minste vergezellen," zeide hij, ter
wijl hij haar weder op zijde trad. „Gij kunt niet
alleen door de stad gaan, ik zal u brengen, waar
heen gij wilt."
Toen, en toen alleen begaf haar zelfbeheersching
haarzij wendde zich tot hem met de snelle, heftige
beweging van een gewond dier, dat de martelingen,
die het ondergaat, niet langer dragen kan.
„Gij hebt mijn geheele leven verwoest, zoudt gij
-mij nu willen beleedigen, door mij uiterlijke beleefd
heid te bewijzen? Denkt gij, dat ik er iets om zou
geven, als een der bedelaars op straat mij om het
leven bracht en mijn lijk in zee wierp? Wat weet gij
van liefde, van zielesmart, van zelfopoffering? Niets,
niets niets niet meer dan die marmeren
goden daar. Laat mij voorbij. Gij zult mij geen stap
