usajoS 9p ua ajdaoMZ opiaq ap ioao ua§B(Aua8ai ap
pUïM gp S|B 'pUTM U9 103M Ul |BBUl8lUaUl '^Itl SuiS US
apfiz do uaiaidsd uo uaqaoq op fiz jooqos 8(fiMqiQ
i("qaq puiraaq tioo qi aip 'amioia
aSiuoo op si fig" uo8Saz ;oono§iqoo iBBq fiz opjooq uo
'qoiz jooa jojsSuipopoui aiBq uba ^bbjoS ioq pfiqc fiz
8bz 'sb[ fiz uiibbm 'qaoq ?oq uba Soojsdo uoSoo aisq
fiz spy -pooj fiz ubbibbm 'opuoM aqfquljd 'opuopuBiq
op do sfi s[B pnoq uojoia fiz uoSaiAoSpBBj uopjnS
oufiz ui psooij fiz ïqooz sjooSioa ox 'SiUifg stujqnx
UBA oip SJB 'UOJEM pnojjon UO IBBM UOAO '}BAJOA UIIBBp
'uaSuiqiomdo op (OMaoq 'no^nd op piaqsfiM uba uossoj
uoiduosnuBtu siapBA insq pn fiz o^qoBit sjooSioa ap
uoz9[o§ peq ;ouoS [ooaooz ioco uoiBfeofsiom aisq ui
fiz uiibbm 'uojuBijoj aqoBuftpBq; oip fiz apuado sjaaSiaA
at psq uapuoAaS ui pft}[B ia japBA iBBq uaip 'uapuiA
at psooip uaip aipnts op ui fiz attqoBit sjaafliaA ax
unapsinq ap iooa siatuoz s(
ua piBsq uap fiq siajuiM s( 'apiaiq uasnoq puoAB
nap tot uaSioui uap uba lajspnoqsinq apuo op apaui
-iBBM 'uaMiqq ap uba jom azfu§ pBBip aSuB[ soojapuia
ap s|BuaAa 'uapS[OA aSipuiaao uaq ui tot iB8q(a aip
'uain apuapooptsaaS 'azoojapSnaiA 'aSipaj lazap piaq
-Siuotuaa ap ui uaqqiqas paiu qoiz fiz uoq -puaqofl
pjaiaM jap SuiiapaoMaq ap |b 'pouaS paq 1B <UB>1 U85I
-uoqos apjoq aip 'piaqgipiz ap |B pBq fig -uaqqaq uapuoA
-aS ui opaiA ia uapnoz 'aiBq ap nop lajaoq 'uamtBU
uao[|B ibbin 'uoAfqq at pnisoq uamouoS (BBiuuoa issq
fiq ino SaouaS pqoei^saaS paq fig -uoibm uatojsoSdo
psaafl iBBq sjb uiBBqoq iBBq jbmooz uiibbm 'laqiaq uaa
na SBM 'sbm tsaaMaS issq jooa jauiaq uaa uaiBfiapuiq
aiBq ui pup 'smq auiBzuaa 'auiajq pajj 'BWsaSoq -isp
ua Suuauniiaq jap pqasui ap paiu uapnóqaS Suiuaqai
T 61
-SipuS ap *uapqoops(iBq lap piaqSipuajsaquo ap ibbj^
•psspuBB sppiOM iBBq ui iBBq paq pspmo 'ppoop apjai[
ap 'si qasjBA jo §8B( pbav 'sa((B pup 'sot mals 3fl d}B
lapqsiBq uaSio suo uba laaui |aaA taiu t8q tSuBjj"
<(-jb uaqaiqag jaip piBB uap uba t^uaq t«Q"
(/uatsnioq uapnoz
'uaqqaqjaq [im aip 'uoosiad uap uba qaiqoS qfijaniBqaq
lapuB Siuaa jo piaquiB[ jo piaqpuijq ui fiM sjbooz
'uatsnioq ui ia uataotu fiM ibbiu uatqasiaA tsaatu tsq
fiM aqjaM 'uaqaiqag aip tstnf uaiqossitu s{tiMqip uo
'uaqqaptuo ua|jnz uaqaiqaS atooiS 'uaqqaqjaq fiM aip
'uaq ui [im tBp 'siauiuii uataM f'(J\\ -uaqosia piaqtqBBUi
-JOA uaaS apjaq aqfijaqosuaiu Sbui raoiBBp ua 'tqBBiu
-(OA taiu jBBinuaa nu si mntBU aqfi(aqosuaui aQ jpsq
-aS raaq tsui pppaS laaui tain unp ftó tqaq uioibbm
•aAaij apiatsaoq sua(aoAa§ ajapa aqjnz ua tszaq uapoq
-SiUBpaoq apaoh aqjnz fiq t«p 'isim fiS laauuB^"
ubb piapuoMiaA iBBq Sbz jfaiqriy
i( sbm qasuacuuo uao 'aot inaq tsq t8jtt 8P
puots (B qoo 'cuBUtuo uaiapuiq iBBq avuoia uaa aip
'ubiu ap tup 'uaSSaz uaiooq suaa inaq qaq qj -uaqqaq
uatuoutuo taiu lieu az noz fijj -paqag uaqqaq fim fiq
uaq qi noz UBp ibbj^ uaqqaq pjapunqaS siapuB qqq
-uaSoo uaa8 noz qj-UBBpaS qoot qi pBq tBp bC q"
l(-uapiaqosaS toouaStqoo
mu uba tBP uba uaA8( Mn tfoou fi§ psq ubq j uaAa|
uaAfqq uoibm uaiapuiq m tBp 'qi atqasuaM aojj"
<(-t9}u qi joojoS t«p ibbiu 'ufiz uaAiotsoS
fiz t«p 'sbm pjnqos ufiui tsq tBp 'pfjtJB t^az latsnz
ufig -uaAfijq uauunq uappsq uaA8( ui fiz tspooz 'ufiz
uapuoq qiats ooz tsiu qoo uaiapuiq apiaq ufira mo
-iBBM ua 'tuaip qoot tBp aotiBBM 'spaats qi quap 'jooa
qiats ua Sitqaniq ooz -puozaS t^BBmiOA ooz fuu qi S(B
861
194
iets overkwam. Zij kon het niet over zich verkrijgen
iemand naar hem te vragen, zelfs Aubrey niet, maar
zij wist, dat den Heer van Ladysrood geen groot leed
kon wedervaren, zonder dat de geheele streek er over
spreken zou. Dag en nacht dacht zij aan hem, zooals
zij hem het laatst gezien had, toen hij haar op harts,
tochtelijken toon verklaarde, dat hij haar mededingster
trouw had gezworen. En zelfs in dat oogenblik had
hij haar waardiger, krachtiger, mannelijker toegesche
nen dan vroeger, toen hij zich onophoudelijk aan dub
belhartigheid schuldig maakte bij zijn minder open
lijke ontrouw, waar zijn hart slechts gedeeltelijk in
betrokken was. Nu was er ten minste geen leugen op
zijne lippen, nu trachtte hij haar niet door allerlei uit
vluchten en voorwendsels te misleiden.
Hoezeer zij ook gefolterd werd door jaloezie, hoe
zeer zij vervuld was van verontwaardiging over de
behandeling haar aangedaan, kreeg zij toch een flauw
begrip van hetgeen haar vader bedoeld had, toen hij
haar had aangemaand een liefde bij zich aan te kwee
ken, die zag, zooals God zag en vergiffenis schonk,
zooals God, naar het denkbeeld der menschen, hun
eens vergiffenis zal schenken. Maar dat voelde zij
slechts vluchtig en zeer zeldenmeestal werden hare
gedachten geheel in beslag genomen door de beelden,
die haar brandende jaloezie haar voor oogen stelde
en die haar het leven bijna ondraaglijk maakten.
Zij had hare lichamelijke zwakte spoedig overwon
nen haar gezondheid was te sterk om door zielelij-
den ondermijnd te wordenhaar jeugd en hare le
venskracht werden een wreede bespotting van de treu
rige ledigheid van hare dagen. Toen zij aan Christ-
slea gedacht had als aan een toevluchtsoord, waar zij
195
rust en vrede voor haar kranke ziel zou vinden, had
zij het zich voorgesteld, zooals het was, toen haar va
ders aanwezigheid het met het weldadig, opwekkend
licht, dat van zijn geest uitging, als met een liefelij
ken vroolijken zonneschijn vervulde. Zij was vergeten,
dat het, zonder hem slechts een eenzaam verlaten
huisje zou zijn, dat zij er niet anders dan een treu
rig, ledig leven zou kunnen leiden, waarin de herin
nering aan hetgeen zij verloren, hetgeen zij te betreu
ren had, haar onophoudelijk voor den geest zou zwe
ven. De rente van hetgeen haar door haar vader was
nagelaten, was slechts een onaanzienlijke som, niet
meer dan het loon, dat de voornaamste bedienden op
Ladysrood jaarlijks ontvingen maar het was voldoen
de voor de weinige behoeften, die zij had, en elke
drie maanden betaalde zij aan den rentmeester de
huur van het huisje.
„Mylord heeft mij verboden deze huur aan te nemen,"
zeide de rentmeester in de grootste verlegenheid.
„Maar ik sta er op, dat gij ze aanneemt," antwoord
de zij. „Doe het geld dan in de armenbus in de kerk
van het kerspel, wanneer gij niet weet, wat er mee
aan te vangen."
En zoo kwam het geld aan de armen. Zij wilde zelfs
geen duim breed van den grond, waarop de violieren en
de wilde rozen groeiden, van hem ten geschenke krijgen.
Al wat haar niet door haar vader, door Aubrey of door
zijn zuster geschonken was, had zij op Ladysrood ge
laten hare kostbare garderobe, haar bont, haar kanten,
haar waaiers, haar schilderijen, haar juweelen waren
alle opgeborgen in kasten, kabinetten en kisten en de
sleutels had zij aan zijn zaakwaarnemer in bewaring
gegeven.
