raaq sjb jo 'sbm qaiz fiq sjb 'uaiooq noz maq uba sjai
ajsuimuaj jbbji fiz jspcao 'aazoqa8 sjBBjduooM iBBq joj
Bajsjsiiqg moiBBp qoo uauapaiSaaMaq aiapus japuo
fiz psq 'sbm jsnMaq uba jjazqoiz ja fiz jbp japuog
sbm MtiojA ufiz fiz jBp 'uaiauuuaq
8sp uajaqua uaa jooa ibbui qoo jaq aiBM jb 'qaoj
qoiz fiz uapnoz 'sbm poop fiq sjb fiz jqoep (('uaS
-8az qooj firn jaq uaiu noz 'sbaa poop fiq sjy//
•japBA JBBq sjbu3a3 'sbm uaAiojsaS fiq josjb
'uauaMpjaA uaAaj JBBq jm jaaqa8 ooz sbm fijj -sjaiu
fiz apiooq j[azmaq uba ua 'jaziaA aznaq ajsq uaS
-aj jaiu qoiz uappeq Xojapjmg uba uajUBMiaA ag
•uaqoidsa8 iBBq jbao jaacu jaiu ja
piaM ua puojsaq Sou fiz jBp 'uacu jbSjoa 'Sup nap do
jqoBu ap sjb jSjoa piaq8uai8sMnaiu ap do qfqapfitniaA
-no uaAa aip 'piaqSijjiqosjaAUO aip jam ug qaM uai
-apuB 'pjaiaM ap ui laam jaiu sjararai sbm fig 'uap
-psq uaSuojpiaA siuapaiqosa8 JBBq aip 'uauioqaS uajBp
-UBqos ajapus 'uassmajjnaqa8 aSiuuizouaqaS ajapuB ja
uajBM uaoj 'uapnoqaSSizaq 8ubj uaqaM jbbd uaa uap
-uaqaq aisq psq SnuapuozjB jbbjj -uajBjaS jsni jam
ajsuitu uaj ja piaM fiz 'sbm qoo Bajsjsiiqg aj jfijqjaA
jaq SiAaoip ua tuBBZuaa aoq ua pjiaaS uaqosuaui jap
jqonziaoraaq ap ua uapfijapain jaq jooa jaaqjB sjap
-ba JBBq pBq fig -ufiz jsaaMaS SuijajiBiu aqfqSBBjpuo
uaa JBBq fiz uapnoz uapaqSipuBjstno aSipiooMuaSaj
ajBq uj -pjaoAag paq guiAaStuo aip ui SiqqnjaS qfij
-eqqajjaq qoiz fiz jfiMjaj sj[az 'usjjojjoS qjjjufid pfij
-jb JBBq uapp8q pjajaM ajooiS ap ui dBqospuaiJA ap
-suiaAag ap ua piaqqfijacnJOA ap 'piaqjqoaidouo aQ
'PBBmbSbjbS uajaaMnjj praoozuio
uajjBBd jam jnsq ui sjb 'jm cubbujooa uoab ja fiz 8bz
afpaajq agjas jjbmz jo jim JBBq ui ua uajjojs ajsSipriOA
861
do daojaq uaa8 psq qfija8 fiq JBp 'jsim fig -uaSuBM
ap J3A0 JBBq uapjoi uauujj ap ua daip ajjqonz fig
•jsuj suo do aip
'jqoijd uap ubb ua saijipBij azuo ubb moojjuo (jm ufiz
'juaqqoiaq apsqos uibbu uazuo aip 'uapiajiaA uaj8[
paap uaa joj suo 'uBBpaSuBB qfijuoosjad suo '8ui8
-ipaajaq uaa joop jo uajqoojsjisq azuo joop pjaq
-quda8 'fiM jaauusj^ 'OJJBU azuo uba jaa ap uba jm
jaap uaa uaqBiu fij^ -aoj ja;u uaAjazsuo uajooqaq fiy^
■a6i/qo assa/qou apno jaq uba si siuaqaajaq ap jip JBp
'jqunp fipy -uo8uajq 8uoj jajp! do 'ua8ipjooMua8ajjaA fiz
uaip 'uibbu uap joopjBBp fiz jaauuBM 'uadjaM aj jb
qoiz uba 'ua||ba jbbmz unq aip 'uaSuijqoqdjaA mo jaiu
sjjaz sf 'uaAaS aj aoj jqonzqBBJM unq ubb too uaq
-qaq jqoaj uaa8 puujs uazuo uba uapaq jsp 'uapuoAag
pfijpj qaq qi jbbiu 'uaquqq SqaoAaSuo ua puagijBin
-ubb 'puBBMJ3A uaiqossiui Sbcu jajj -uaqojdsa8jin jjaaq
jaapioo JBBq 'uajaM aj uaAaoqaq psq sjaiu (jz ubajbbm
'ifojap|iii£) ua n uaqossnj SuipnoqjaA ap joao pjajaM
ap jBp 'jqBBiuaS qfippfimjaAUO jaq fi8 jqaq JOopjBBQ
•pjaaqjaA jjapuBq fi8 jbbcu 'uaqqajj aj 8njaj piaquiBBz
-uaa ua apaouuB ui jaiq n ua uaop aj puBjsjB sapu
uba ooz 'j8i[ ui sjapa jaaA ja jBp 'jaiu uaqjuo qj"
,/pooiSiCpsg do si
'jjaaq jqooqag fitu jooa fiq JBp 'quaqosaS ajsjBBj jaq joj
'uajBM quaqosa8spinjq ufim aip 'uajjBBd ap uba uaAa8a8
jjaaq jioo ficu fiq jbm 'saqy" -uooj uaSijjaq Bufiq do fiz
appjooMjus (('uapnoqaq uajaoin pBq uiaq uba sjai qi
sjb 'ufiz uapjOMag qfijgBBJpuo fiui noz uaAaj ufij\j"
•jqoBjq guiAjjjp
-j8ao joj JBBq jaoAaS JBBq jBp 'uaSinjjaAO aj ajjqoBJj
JBBq fiq sjb 'jBBq joj qljjapjBBqjaq fojqny apiaz (('fiq
jaiu ua 'jftz Sipjnqos fi8 josjb 'pjapusqaS jqaq fig"
961
192
als in een muur van schuim opkwamen, om met don
derend geweld te breken op het strand.
Hoe doornat zij dan ook thuiskwam, haar gezond
heid leed er niet onder. Diepe smart, evenals groot
geluk geven ons dikwijls een verwonderlijk weerstands
vermogen tegen invloeden, die schadelijk zijn voor ons
lichaam.
„En altijd blijf ik gezond," dacht zij dikwijls
bijna verstoord op de Natuur, die haar zoo rijkelijk
met kracht en gezondheid bedeeld had. „Hij zal denken,
dat ik het mij niet aantrek, omdat ik er niet van
sterf." Zij wist, dat hij, oppervlakkig en overijld in
zijn oordeel, als bijna alle mannen, hoogstwaarschijnlijk
zoo denken zou, als hij al aan haar daeht.
Van het hoogste punt der heide, vlak achter haar
huis, kon zij Ladysrood in de verte zien liggen. De
weinige dagen, dat de zon scheen, glinsterden de ver
gulde windwijzers en de looden daken als lichtpunten
boven de boomen, die het omringden. Het groote huis
stond daar eenzaam en verlaten, zooals in vroeger
jaren zoo dikwijls het geval was geweest. Af en toe
kwamen er eenige der oude bedienden naar Christslea
om haar op te zoeken, want zij was altijd zeer bemind
geweestmaar zij moedigde hen niet aan om terug te
komen. Zij had hare honden laten halen en eenige harer
boeken, maar dat was ook al. Zelfs hare kleederen
wilde zij niet hebben. Met een overdrijving van gevoel,
die zelfs Aubrey ziekelijk en overspannen vond, legde zij
alles ter zijde, wat haar eigendom was geworden door
hare verbintenis met Guilderoy, en droeg de eenvou
digste, goedkoopste kleederen, die zij maar vinden kon.
Maar de fraaie, welgeëvenredigde lijnen harer gestalte
drukten een stempel van bevallige distinctie op de een-^
197
waardigheid en eergevoel zou ooit het hart van John
Vernon's dochter koud laten.
„Ik zal nooit iets doen, dat zijn naam in oneer zal
brengen," zeide zij, diep ontroerd„nooit, wat ik ook
lijden moge."
„Daar ben ik zeker van," antwoordde Aubrey;
„maar zonder er bij te denken hebt gij zóó gehandeld,
dat de veroordeeling der wereld u beiden treffen moet."
„Dat is mijn schuld niet, hoewel ik alle blaam op
mij genomen heb. Hij had mij openlijk voor haar ver
laten; hij was reeds vast besloten, vóór ik te Napels
aankwam."
„Maar als gij in zijn huis waart blijven wonen, had
de geheele wereld dat niet behoeven te weten, en
mettertijd hadt gij misschien zijn genegenheid weer
herwonnen."
Een blos van de diepste verontwaardiging droogde
de tranen op hare wangen. //Dat zou mij niet moge
lijk zijn geweestik zou gestorven zijn, wanneer ik
in zulk een vernedering had moeten leven, zulk een
huichelarij had moeten volhouden."
//Waarom spreekt gij zoo lieve, gij zult veel langer
leven dan Guilderoy en ik. Gij zijt nu nog niet veel
meer dan een kind."
//Sterven kinderen dan niet Het is waar, de dood
neemt nooit hen weg, die wenschen te stervenen
ik ben altijd wel, volkomen wel helaas."
//Gij zijt ondankbaar, lieve kind. Zoudt gij dan ge
lukkiger zijn, wanneer gij op het ziekbed laagt en
behalve door zielelijden ook nog door lichamelijke
smart gekweld werdt?"
//Het zou een minder wreede tegenstelling zijn. Ik
weet wel, dat ik ondankbaar, dat ik slecht ben, maar
