its
nopnoz Smqosjooqoqjpz oSipoou op iBBq nopoqSiUBpooq
ozop pp 'ajdooq ftq no }qjorao8do jopsoprz no pioq
-uioj JBBq 'nopoqSiUBpooq oppo oJBq qoo ftq pnq qoop
jbbui 'oiqpdniifs uba suopoAoS? oujjbm jooa iBBqpA
-no 'sbaa poq fiz pp qqonpoS pfiqc fiq pnq p^
•joo|q uoqojdsoquo uo }dojo8uo pin niBBn opooS jBBq sjb
'sbm pjnqos oufiz pq pp 'uoqqmpjopuo nioq fiq pin
ufizpnMoq pq qoo} noq ujoo} nfiz jbbhi :uoa|oz
-qoiz fiq fiq apioouopoj oog 'pjOAV ppopjooioA noo
-jopoi joop fiq pp 'qcszioo op sbav fiz pSipoAoS tnoq
do ppjoAA oqosuBS op uba noSoo op °Bipo§ Suods
-uojinq JBBq joop poq fiz 'noppoA smq nfiz poq fiz
'uoSbjsoSjb noSnipoiqnBB oufiz p poq fig "jojoojS JBBq
uoSop njoop nfiz qoo pjoM Mitojoq nfiz pm qfqoSoj,
•00} loom no joora muu prnuo nfiz no 'jopiM nop opnoi
-npo8 BoppiiqQ uba ppqmBBznoo op ubb puomppooA fiq
ïqonp qoo? ug; '00; jBBqpnoqosno nioq uooqos mhoja
uoSho nfiz uba poAoSaoo pq jbbhi 'uoguojq a} uoSfiMZ
pi pq ';soqo8 oipom }ioou tnoq poq pq 'nopuoAoq
poj8 jooz goon jfoiopjin£) pBq 'opnuoqosoq nannnm
ojopns uba uoAinojA op pp '[ooaoSjoo pfj 'uopfijqos
-JOAO noz goo oip joon nfiz pp 'pin opjoopS fiq no
poiS jooz sbm opjoq uo dnqospnoijA uoqossnj puspp
op jbbui pooAioS pnouA JBBq pfigs sbav ifojqny
•opBBtn IjnjBBp ppjQAV
op oip 'noSniqqoj^SpAoS op ubb ubbjs joojoS nooS
oppAV fiq jbbhi 'pin fiq oppjfiAv; 'poozdo JBBq fiq
pp 'goj pq nBy -poBjq JBBq jfojqny oip 'uoqoozoq
oppsqjoq oip uba sbav jbbav jo pav 'uoiz 0} jpz mo
'uojooq oj Snjo; pnoj nfiz jbbu uoqqqquoSoo oSinoo jooa
'uoraoqdo qoiz fiq no§UB[joA pq oppoA fijj -uamou
-00} )[imjoaj[oz gp poop no poo§ nop jooa joom raoq
ppoq JBBq raBAvq suoqjo} no suoqpj, 'noqqoq o} qoojq
qi noo§ g uba uoaoSoS noqqoq ypq op JBBq no piA
fira do noojp mBBjq 0[|B pp 'noqqoq pgjozoS noz qi
!op|IAV fiz SJBOOZ'UOAOJ 0} PJOJOAV op ni mo flJA SBM fiz"
•u0§!pjBBA}qo3J 0} }qooz noSoo uo8io ouljz ui SnipoS
nfiz fiq jfiMjo} 'fiq poop ,/uoq noqosuoM pioqqfqoS
-onj pra jbbhi fiz pAV 'noppS sojp JBBq qoq qp"
•nozoiq 9} noAoj Sunoi} noo
qjnz pnq iqoBjqoS oo} jo Sjfptqf) poopni spojqny pp
'do 8niSm}j0A0 op jpzqoiz Snojp fijj joon nfiz noSo}
qojM joom sqCipSop fiq oppoA 'psq 90} iqooJ Siuoo jo
fiq }Bp jopnoz "pnoqoq puBj oqosuB§ pq joop sbav
raBBn s/ojqny ;ubm 'joqoz fiz nopnoz pp no 'nopjon
-nijoq |B jonfiz qoiz fiz sp 'noqojds uopnoz raoq joao
nopnoqoq no nopnoiJA oufiz p ooq 'iqoBpoq fiq sp
qquojqoS spj} nfiz ui qoiz oppoA fiq uo 'qospj; sbav
fijj mopjoAV uopnoqosoS pin s}qoop uopoM ojsq Subj
-ooz '}uoo}oq ohjbbS ooz ppjoAV op oip 'ppqqfigooSoo}
oip uba uopajqosjOAo uoqjod op psq fijj 'pnq uBBpoS
pq fiq dojBBM 'ozfiM op mo JBBra 'pBq UBBpoS ftq
nooSpq mo pin 'nopopjoojOA nopnoz o}s°noj}s uo} nn
raoq 'sbav qoo qfipooMoS popjoo nnq qfipqqoj ooq
'noSuijq oSooq op pp '}sim fijj -puq ppiqdoS opis
-od o8ip}on noo qpz m sXpBjQ sp Sippqosno ooz no
Snof ooz MnojA noo fiq nn 'raoq joaouoSoj nfiz noz
nn }ip fiz pp 'piM fijj -uoq uftz no^qoizdo oSiraraos
ui fiz raBBzgsBjpjoAno ooq qoo jbboi 'opppjds noo;
no; pioqmBBz§BBjpj9A o}ooj§ noo nojpAoS ojoa hi fiz
ooq 'opjoopjoo qfipooAVoS ppjoM op ooq '}sim fijj
•nojojfioSoM pin oz fiq uoq
pBmgp no 'noSnoipdo raoq ubb qoiz fiz }Bp 'nopopq
}9iu fiq noq nn jbbj^ -oz o;psq fiq no raoq jooa
mhoiu uojBAi noSmnoopuBB oqfipfid 'odoiQ qsooMoS
uojbm ;qoo}S}jBq nop ouojnspS joora opjoq nfiz uba
ffZ
240
dat onder het venster stroomde. Hij wist, dat zij,
nadat zij eenmaal Aubrey's naam genoemd had, die
beleedigende veronderstellingen en klaagliederen had
neergeschreven met een onbewust gevoel van voldoe
ning, omdat hare voorspelling bewaarheid was geworden
en hare sombere voorgevoelens door de feiten gerecht
vaardigd werden. Maar ook op zichzelven was hij
vertoornd, nu zijn handelwijze den goeden naam van
Gladys prijs had gegeven aan de kwaadwillige beschou
wingen van de wereld en zijn zuster de zelfvoldoening
bezorgd had, dat hare voorspellingen waren uitgekomen.
Hij herinnerde zich Gladys, zooals hij haar het eerst
in haar vaders tuin gezien had op dien herfstmiddag,
met den kop van den hond op haar schoot, terwijl
de roodgetinte bladeren haar haar bijna raakten. Hoe
schandelijk had hij haar eenvoudige, oprechte verwel
koming vergoldenZij had zijn leven onschuldig ver
bitterd, hij had het hare misdadig verwoest. Hoe hij
zich ook trachtte vrij te spreken, zijn geweten bleef
hem gedurig van zijn schuld overtuigen. Hij vergat
al de jaren, die intusschen verloopen waren, en dacht
slechts aan haar als aan de dochter van John Vernon,
het bekoorlijke, onschuldige kind uit de dagen voor
zijn huwelijk. Hij was grillig en onbestendig van aard,
maar niet onedelmoedig, en hij voelde, dat hij dat
tegenover haar geweest was, dat hij niet genoeg re
kening met haar jeugd en hare weinige ondervinding
had gehouden, dat hij tegenover hare onwetendheid
zijne wereldkennis, zijne ondervinding had gesteld, dat
hij haar had moeten leiden, toen hij, terwijl zij nog
een kind was, haar leven aan het zijne verbonden had
en hij bedacht niet zonder zelfverwijt, dat hij haar
van zich gestooten had, toen haar karakter zich gevormd
245
bezitzij zou een gelukkig leven hebben kunnen leiden,
als zij het gewild hadik heb haar niet naar dat huis
je op die eenzame, onherbergzame kust verbannen,
en haar genoodzaakt te leven van de kleine som, die
van haar vader geërfd heeft." Waarom was zij niet
blijven genieten van al die weelde, waarmee hij haar,
tot troost en vergoeding, zoo ruimschoots omringd had
Als zij dat had gedaan, zou zijn geweten gerust zijn
geweest, en dan had de wereld in hunne scheiding niets
anders kunnen zien dan een wederzij dsche, zeer ver
schoonbare overeenkomst om niet meer te zamen te leven.
Het moest Aubrey zijn, dus redeneerde hijdie haar
gestijfd had in haar zonderling, eigenzinnig besluit;
het was juist een keus, die hem aan moest trekken
romantisch en het tegenovergestelde van hetgeen de
wereld zou doen.
Nadat hij een paar weken allerlei tegenstrijdige
plannen gevormd had, niet wetende welk besluit te
nemen, zeide hij plotseling en niet zonder verlegen
heid tot hertogin Soria:
„Het is volstrekt noodzakelijk, dat ik naar Engeland
ga. Staat gij het mij toe en zult gij geen verkeerde
uitlegging aan mijn reis geven
Zij keek hem een oogenblik aan, vóór zij antwoordde
„lk ben uw hoeder niet, mijn beste. En ik ver
onderstel, dat gij eergevoel bezit!"
Het bloed steeg hem naar het hoofd onder den
doordringenden blik van hare donkere oogen. Ontroerd
kuste hij hare hand.
„Ik dank u," zeide hij eenvoudighij wist, dat hij
haar alle reden had gegeven om hem voor altijd te
wantrouwen. Het vertrouwen, dat zij in hem stelde,
trof hem diep en was een beter beroep op zijn eer-
