'sbaa uapjoAAaS anfiz ap rapoAA 'paqjaij fiq aip
AVtlOJA ap dojBBAA 'cnBUUBB UdpJBBAAJOOA ap fiq uaoj
'uapausaSjn pftjjB jooa aojjBBp piaqqfijaSom ap paq
fiq -'uajaop uoq SuiuaoziaA joj SniSod uaa do jbbui
qoo ajjoA apjaA ap ui pp 'uaqajds a) pjooAA jaqua
uaa sjjaz jo 'uaqqaq a; aaboja nfiz jam pnoqiapuo uaa
maq pooqjaA jaoAaSiaa pp ug 'uajoo ap ui spaajs raaq
uaquojq (1'jaoAa§jaa sjarami jqaq ft8 'bq" uapjoovv
8Q 'uaflaijpaq a} 'apjoojaS maq ut aip 'aauoja ap ssaa
qfijaSora piu raaq pq pp 'aahojj ua piaqjqaajdo uba
poAaS jaaAOoz Soa paq fiq jBBjq uasq uaSaj ujooj
ufiz uap sbaa jaqjap aip 'apaaSaq uaa 'uaiz a; SAp
-B|£) rao apaaflaq aqfqaqajdsqnuo uaa appoAaS fijj
■uajqoBp
-oS aufiz pra uaajjB sbaa fiq ua jqoip SuiS jnap aQ
<('pjO[^ra jqaau uapaof)"
((j iqosu uapaog -jSbbja pp
firn fifl pp 'pjB§ABj\r 'n uba jBBjq si pq jbbj^" raooj
uaSipBBq do fiq apiaz<('uaop piu qi UBq pp uaa\["
•SijqaoA uapiaAA uaSoo s/ojapjinjj)
raojBBp uaajjB jbbui pq sbaa |b 'pjoj/Cm 'jfiz jaiq fig
nu 'uaqaoz ubb8 do euaa piu iBBq fig jjnz 'uaiojjaA
uaiaputq aaAA) aisq jjaaq fiz ua ua 'jbjoojS nfiz
uapgnap iBBq jbbui 'uaqqaq uaqaiqafl aiaq gsra fi^
•si uaguoAApag aoj ja fiz pp 'uaggaz uafliraraos jbbui
'jjaaq uazoqag jpz pq fiz pp 'ufiz uoq pjq 'uapiaj aj
uaAa[ uiBBzuaa uaa qpiz rao guof ooz Soa si ipBjifra
jbbui 'pjojifra ft ja paa pAA uaiqassira si pjj"
•fiqjapBu uassad
JBBd uaa jaaAA uiBAAq ua paora fiz ajpA 'sbaa uaraoq
-ag map ap fiq fiz uaoi jbbui guig aauoja apno aQ
,/iqoBu uapaog piagjBj\[
'UBBg junq fir) -raaq uba qfijapuaiiA jaaz si jbq"
SSS
258
Een onbestemd verlangen kwam bij hem op om
het huis binnen te gaan, naar haar te vragen en haar
van aangezicht tot aangezicht te zien. Maar, als hij
er aan toegaf, zou hij zijn woord breken en zich zelf
verlagen. Ver van daar in het warme, zonnige Zuiden
was een vrouw, die tot hem gezegd had: Gij bezit
eergevoel." Hij herinnerde zich deze woordenhaar
zou hij tenminste trouw blijven.
Op het plateau, boven op de rots, stond, niet ver
van hem af, de kleine landelijke kerk van het visschers-
dorpje, en rondom de kerk lagen de nederige graven,
waaronder ook dat van John Vernon, dat duidelijk
van de anderen te onderscheiden was door de fraaie
zuil, die Gladys en hij er hadden laten plaatsen en
waarop slechts deze eene regel gebeiteld was in de
taal, die hij altijd zoo lief had gehad:
Mori est felicis, antequam mortem invocet.
Hij staarde naar de witte kolom, die flauw door
den nevel heen schemerde, en als hij een vrouw ge
weest was, zou hij hebben kunnen schreien.
,,Ik heb hem bedrogen, ik heb hem bedrogen!"
dacht hij en hij leed smartelijk onder het vruchtelooze
berouw, dat den doode niet meer verzoenen kon.
Hoe dikwijls reeds had hij zichzelven zijne tekort
komingen vergeven, hoe dikwijls had hij lichtzinnig
zijne gebreken en dwaasheden verontschuldigd, die
hij niet zwaar telde, omdat zij hem zooveel genot
verschaften maar nu kon hij het bewustzijn, dat hij
zijn woord gebroken had, niet door sophismen weg-
redeneeren, en achtte zich door zijn handelwijze ont-
eerd.
Voor het eerst van zijn leven voelde hij zich schuldig.
Hij had iets beloofd en die belofte had hij niet ver-
-ods ap Saojp pspS ufiz qaajq jaaz °bz .fojapjinf)
•sbaa ppBjdsira ua pcdafluo uaraoq
-pA aip 'pprq fluiflipmuBB appiq jooa pan ufiz pp
'uamoqiooA ufiz ui sflipjnpafluo spi ua sSpjBqSooq spi
raaq jb§ uftzpnAiaq pp ua 'paora uajqoBiaA ua uaj
-aapioojaA raaq .faiqny pp 'jsiaa ftjj 'uaiBAA uapiaqos
-oS dsqospuBfu uba jaoAaS qaspfiziapaAA uaa pra ua
uappBq uatzaS aipna^ ui pp«j pq jBBqja fiz papas
'uadoojjaA uapuBBtu jibbaaj nap jaara ubjbaa jg
•pBjafl ufiz uba Suiqqnjpqn
ap do qoou 'Sntpnoq ufiz do qaou apa{ Xojapirat)
•qajp ua pnoq uapuop
uaqqajj aufiz tuapojflaq aj raaq rao pjooAA ja qua
uaa§ apiaz ua 'aoj pin pusq ap jaau ufiz qsp fijj
•uapjoAA uoq praaouaS jfip aufiq pp 'sSipp spi puq
Suipnoq ufiz 'qfijflaaAAaquo puop fijj 'pjooAA uaaS
quids ifajqny 'uajojs qoiz jajqos map »p ua ubabS
-aq qaaqjoijqiq apuazuaiSuBB ap jbbu doiBBp qoiz aip
'uapaq afluof apiaq ap ubb quaAA uaa jbS Xajqny
•pBjpauoiq fiq uaoj ■ifojap|inQ
SaoiA (<(juaqaid8 uaajjB qijquaSoo uaa n qi usyj"
•fluipojSaq joj jBBqaS
jo pjooAA Siuaa japuoz 'ubbjs jaajq ua 'uaiaapip pra
do fiq pjaiq 'uapaij 8bz uauuiq jaau ufiz fiq uaojj
•uaparanaop azoojjBj pm uapajaq 'sjajBj apojfl
ap na uapjaaq uazuojq ap 'uapaquaqaoq ap loop sbaa
jaqraos spaaj qoo; aip 'joop jaraaq ap ui joj sjjaz
Suojp ponj aSijqoo.A 'aqqip aQ 'apiaapip uassuapjaas
ufiz ua 'daij Jaau ua do fiq ibbaa 'qajpaAJaapnp
ufiz ui qoiz puoAaq fijj 'psq pnjaS jnn jBB'd uaa
sjqaajs ua uaraouaSjaap paq pqap uaa ubb jqosu uap ui
pBj jo) fiq ppsu 'uBBjsaSdo Ssp nap uba uaqajquBB
jaq jara sbaa iajqny -psjsuapoop azoojjnajq 'aqfijaj
ZQZ
259
vuld; hij had trouweloos gehandeld tegenover een
man, die hem geen rekenschap meer kon vragen van
zijne handelwijze. Terwijl hij daar zoo naar het
bruine dak en de dooreengestrengelde takken der boo
men keek, zag hij een vrouwengestalte naar buiten
komen en den kant van het strand opgaan. De
plek, waar hij stond, was zoo ver boven haar, dat
hij haar gezicht niet kon onderscheiden, maar aan haar
gestalte, haar houding, haar stap kon hij zien, dat
de huishoudster waarheid gesproken had, zij was
volmaakt gezond en krachtig.
Zij liep met snellen, veerkrachtigen tredde honden
sprongen om haar heen en voor haar uit. Zij droeg
denzelfden langen mantel met sabelbont, waarin hij
haar het laatst gezien had in Napels. Eenige oogen-
blikken onttrokken de boomen haar aan zijn gezicht,
toen verscheen zij weer op de smalle, zandige strook,
die het strand vormde, waarop de golven langzaam
en met dof geruisch kwamen aanrollen, alsof zij uit
geput waren door het woeden in den nacht. Toen
wendde zij zich landwaarts en beklom het pad langs
de rots, dat naar het kerkhof voerde. Hij bemerkte dat
zij een mandje met palmgroen, hulst en sneeuwklokjes
droeg; zij bracht ongetwijfeld haar dagelijksch bezoek
aan het graf van haar vader. De mist was een weinig
opgetrokken, en hoewel hij betrekkelijk ver van haar
af stond, kon hij haar duidelijk zien, terwijl zij het
steile, smalle pad beklom, dat in het graniet van de
rots was uitgehouwen en dat haar uit haar kinderjaren
zoo welbekend was.
„Welk een leven! welk een leven!" dacht hij.
//Welk een vreeselijk leven, als zij door niemand ge
troost wordt!"
