-iBBMpoiaA aqfiptqooppBq 0iBi{ ua jibuis aiBq uj
(t'U0jj9j^ pz ubb uapjaz sjqoajs nam aip 'deqos
-uaSta uaa si 'uaAAnoiA aiapus ^aaiyiio [biooa 'uqaa
-uoja laAOuaSaj 'pjaiaA\ ap uba nstn uaa ui piaqqqoai
-do 'aAai] 'fira joo|8£) qaqiaA yMpaMn ruo iBBq fiq
}Bp 'puawagjooA uaqqaq qfqaqqBuiaS sjatucui uoq fijj
yuaqaq pp n fiq pp 'qfifiaa apuiiu uai si pji'/
'SuiSipicBMpoiaA ua yup uba uamu) s[a?na[A
-snau aiBq jfiMiaj 'yn Siyaq fiz dau ((j yaaq uapopaS
qoiz uba tuaq fiz pptuo '3nia} fira pj yaaq fijj//
•qoiz uba uao} uiaq diaiM
ua uiaq sb{ fig -sbm poop 'puq p[30AaS uiaq iooa fiz
aip 'apjaq ap pprao 'piu fiq joy IBBq ibbcu uaqqaq
uaquoqosag siuajySiaA aufiz ap usp lajooiS iu8°B(ssiui
iooa sjpz uiaq na uapiOAvaS ufiz uajjoipS loop ja uoz
'paqaS pBq jaq uiaq aip muoia aqp piaopaSjiooA jiBq
ufiz yn jaaqag ua jqoaido 'qfqauuBiu sbai jaiiq aQ
t(-uauui°aq Mnaiudo uaAaj suo uep suo pa] 'joojs
n uba jam fira fiS laauuBy^ :yp sjqoajs u qi pcq
-laq qqquaSoo pq rooy maSipiBBAjqoai ap[iM uaAjaz
-firaqijosp 'uaqqaAi uoz do ufiqos uap uaiqossiui pM
'puq jdooqaS qi doiBBM 'uaquoqosaS paq piaqpuaAaSaoj
aip 'aiqpdm.fs aip piu fira fi° pp 'uaSSaz a} loop
'uauiajqiaA aj uayjOBJ) piu SuiSipaajaq aip jim qi ua
pSipaajaq u qaq qi -uaAOOjaS uaqiM jpnoz uaiqossiui
fi3 usp 'laqiap si Mnoipo ufira .iaAO jfiAuaAjjaz ultra
ua 'uaq naraoqaSBU piu .lapBA A\n ua n ubb ayojaq
aufira qi pp 'jqospiooA pra pin si pq !pppuBqa§
qaq muoij japao® ia; fiqiBep qi pp 'uaSSaz sjqoajs
UBq qj -qaq uaStqsaS uapuBq ufiz ui pSnaf iomu
piaqpnapMUO ua pjnqosuo ap ui qi n pp 'uamaipq
SaouaS jam pq UBq qi ua ua§ui|BAvp aqfqaqosuam ays
uba appoiS ap si qfqaMnq pjj -si paaMaS pq nap
L6Z
uaap uaa sjqoap iSq ag -paq ufiiu ui Sipaj si sjBBjd
ufiz 'uaa^sjA -yn Siyaq fiz dau ((j uaau 'uaau 'uaaj^//
(/uaiapuiq mu uba japBA ap ua
'si apjay }BM yaaq p.iaapS n aip 'sbm ubui ap ftq
pp ua psqjaij suaa inaq fiS pp 'uaiauauaq spoajs n
ua 'uapSiaA uapuBBiu aSiAaoip 'ajayiq uaiyqoB azap
fiS ynz uap iposuaM ftq pai 'uaop ftS ynz ';tuoq
n pi ftq sjy -|bz uap^iaA muoia uaa yoo uaip 'ubcu
uaaS si fijj -psqagjaij qfippoopjiBq jaau uficn fi§
paq suag -ubbS fiqiooA pz poAaS yp jbbj\[ •Mtioipo
ufiz joop jaSaoiA usp 'siuagtSiaA mo apaq ufiz joop
ïftz pSipaapq laaiu Sou ua yaoAaS pp.\\qa§ n fig
pptno// 'qfqapuia ftq apiaz (/ooz fig y[uap unj//
•uaAaSaq aj qooj inaq fiz apSiaip qqquagoo pp do 'sbm
qoo guiqosiaaqaqjjaz ufiz poiS aojj uaau ua do ppA
-sbiS pq day ua jb iBBq uba qoiz appuaM Xaiqny
<('ua§8i[ aaz aqospuig uba
inapoq uap do aip 'uaguqaqnaiqdiqos uaquoipiaA aip
s|B 'poop 'poop si apjaq aip ibbui si Suof |aaq Sou
nam sp yaaqjaq uatu spooz 'jaq uiaq psq qi '8
paq mu uba fi§ iBBjq//
,/uacuooip uaSiqqnpS
ap uaayy "Si uaAaj pq pm 'paog ai p ibbui paM
qi -uaiuooip aj uapuoqagdo 2ubj spaai qaq qp;
uaSgy ia;qBiBq mu ui pin aip 'piaqSuaip uaa piaq
-poq uaa uba yuooip fi0 'uaizag ;qaq gnia^ pBinuaa
ibbiu tuaq ag sp 'uaquaqos iaaM maq ag ynz aiQ«
<i(jUBq uaAag piu apjaq ufiui uiaq qi sp 'uaAag a;
aApzfim tuaq uauaip pq uoz aopBB^ ,;piz lapuoz
uiBBqoq uaa si py^ i guiruoqp'MiaA apsuiaAag uaa
ui uaggy piaqgipsqiuiBq ia uog (jpiaqgyiBquuBg//
PB| a»
yoou pq si muoia lauaa piaqgijiBqiuiBq ap iooy//
008
296
Aubrey bukte zich om hem op te rapen en bood
hem haar opnieuw aan.
'/Hij heeft dat recht wel," zeide hij op koelen toon,
//en gij zijt verplicht te lezen, wat hij u schrijft. Wees
niet stijfhoofdig en hardvochtig, Gladys!"
//Gij zijt hardvochtig tegen mij."
"Laat ons niet twisten, lieve," zeide Aubrey,
dezelfde woorden, die Beatrice Soria tot Guilderoy
gezegd had. //Het leven is ook zonder twist moeilijk
genoeg. Lees dezen brief; vooreerst, omdat ik den inhoud
ken en weet, dat gij verplicht zijt er over na te
denken en ten tweede, omdat hij mij heeft opgedra
gen u zijn schrijven te overhandigen, en als gij wei-
gerdet het te lezen, zou hij gelooven, dat ik het ver
trouwen, dat hij in mij stelt, niet waardig ben."
Zij zweeg eenige oogenblikken, toen nam zij het
couvert, opende het en las den brief.
Zij liep hem snel door, terwijl zij de woorden meer
ried, dan dat zij ze las.
„Aubrey zal u beter vertellen dan ik het u
schrijven kan, wat het is, dat ik u vraag, nadat wij
zooveel maanden van elkaar gescheiden zijn geweest.
Meen niet, dat ik in eenig opzicht de rechten wil
laten gelden, die de wet mij geeft, nu ik hen zedelijk
verbeurd heb; en evenmin, dat ik wil trachten u te
overreden tot mij terug te keeren. Ik wil u openlijk
bekennen, dat de vrouw, die ik liefheb, voor wie ik
u heb verlaten, mij niet meer bemint. Deze beken
tenis is het grootste bewijs van mijne oprechtheid,
dat ik u geven kan. Ik wil u geen schoonklinkende
beloften doen, maar als gij wilt, zouden wij ons leven
opnieuw kunnen beginnen, ik van mijn kant met
den innigen wensch het gelukkiger voor u te maken,
301
in; geen warmte, geen verlangen, geen herinnering;
alleen maar een steen, de steen, dien men op een
graf legt, de steen waarin het zegel van vergetelheid
gegrift staat."
Zij wierp zich op hare knieën naast de bank, ver
borg haar gelaat in hare handen en barstte uit in
zenuwachtig snikken.
„Waarom mocht ik u niet het eerst ontmoeten?
Gij zoudt mij trouw zijn geblevenriep zij uit onder
een vloed van tranen, niet wetende, wat zij zeide,
maar er zich alleen van bewust, dat een groote en
edele natuur hier voor haar verloren ging.
Aubrey zuchtte diep, alle kalmte verdween uitzijn
gelaat en in zijn oogen stond een onuitsprekelijk ver
langen te lezen.
Hij zag, dat haar hart in hare verontwaardiging,
hare verlatenheid, haar behoefte aan liefde en haar
bewustzijn, dat zij bij hem sympathie en liefde zou
vinden, instinctmatig tot hem keerde, evenals een ge
slagen kind zich keert tot hen, die het troosten en
liefkoozen. Hij zag, dat het hem maar weinig moeite
zou kosten, de weinige genegenheid, die haar nog
aan zijn neef bond, geheel uit te blusschen en haar
vernederd en verlaten hart tot zich te trekken, om in
zijne liefde troost, zoo niet geluk te vinden. Hij
wist, dat hij de macht had haar te troosten, dat zijn
hart het bare voldoening en tevredenheid schenken
konmaar ook wist hij, dat het slechts in zijne hand
lag, dit besef bij haar wakker te roepen, of het voor
altijd bij haar te laten sluimeren. Vóór dit uur had
hij dit een onmogelijkheid geacht. Hij was volkomen
oprecht geweest, toen hij zijn neef gezegd had, dat
deze nog altijd de eenige plaats in haar hart bekleedde.
