fiq J9M00Z '[BI9A0 'sbm oixaaqxapaM pjaquo8aua8
aip ;up uaaqagj( uaSijxaaA uaqfqaSap ;axu qoo; na
naAfijs nap ;ara usp xafhjxapuajfiA ua3i;qon[ 'aasso[
nap ;axu xaatu qsxoqquoxg; uba ;ara UBp psq do xaaxu
raaq ;axn az ;sp uauuaqoq jaM qoo nep uaAjazqoiz
;aq apjiM ag '}sjaipia[[B maq pnoA xa;qoa a[apy
•sooq nafuaiajA
nfiz uba dxaMioo.v jaq ;o} xaaq xaquof a;uB[B§ ap sjb
'uajaa\ a; qoiz uba ;axu qxxqos uba jaoAaS naa ;qoomxaA
afsiatn xapua xapax na 'uapuiA SipxBB xnnp nap do
maq uoq aqanboa apxaapoA ap sjqoajs qoo; xbbcq
;siUBxajeqaja||B siaa8m;a8 xajaA sna°[oa fiq sbaa usp
'apjadsqao; sa^nainqdnioo ajaoz satnap ap na 'Sooav
-aq ppxaM a;oox8 aap suojas ap ui qoxz xuaqsxa;g uba
jaauuB^ j ;axu xaqaz jqoizdo naa uj a;qoaxuo uaj;
•paq naAaqjaA Sooqianiaq xaquof
nap uba napaq§iuapaoq apuamauqn ap 'sxuuaq aqfiqaps
apaaAq uftz ;ara ïqnxxaA 'xapBA s(a]opy ;cp ;saaM3§
sbm saps uba puxa ua 'xajqaop xauftz piaqqfqjooq
-aq ap xooa uapajaS ÜBBpiapaa ap psq piaqqfqxaSinq
V31U!M u8§al aiqpxdrjuB ufig 'SxpxooMuaSa; xnaqsxajg
uba sbm uapaquaSajaS apiaq fig; 'uajaaq uajqooru
sjai[BABO ajuBpxS na sxapsxd aÜiqazaS 'uazaM uajqooxu
suaSuaAO qoo az ;bm 'axp 'xaaq;sB§ nap uba nap
-naiJA ap ;axu uapjaasnmB puaqajsjm qoxz saxuep oifuof
ap ubbxbbm 'adnos qftx xapuxui ;aiu uaa ;uaufiz ua;
;sxoqquoxg uba uaxuBAxqxaAO uapxxq uba saqixoBj ap
xooaxbbm 'ouip puaxaxpqos *;ooj8 naa jbS sxapn^
'Sbz pjapfuaA ;bm [om apamxaxq 'uoq
uaxa;;xqo8 fiz doxBBM 'uauftjsaj a;oox§ uba Sux;qoaM
-jaA aSunA xnaq aip 'ajapy uba ;sa;oxd Siuaa japuo
qoo ;t fiz 'paq uaAa^aSao; qfijapuxa '|a;x;uauuoiBq nap
xooa puaqqnq 'pfipa s[B sxajux^ ;ep 'pjaxq uaft;xBd
6
uaxapuxq unq axp sxapBA ags xooa p]aaqxooA pnaMuqos
-xbbm naa uapxoMaS firn uba xa si ;xg uaS§az a;
'apuazfiM uaA|az fixu do 'n rao Sap uazap do s;qoa[s xaxq
xnoq qj ';qaq uazoqaS fi§ uaxp ubux nap jam ufiz
;8oom SiqqrqaS fiS jep dooq qi ;ap '8ab8 SuiiaqazxaA ap
|B xi qx jo 'uapqos uauuxiq SxuiaM n noz ;aq iuaxuan
-ubb uajjXM fixu uba jaiu qoo; qosuaM naa q[nz jpnoz
fiS 'uaqosuaM a; qtijaS af xuo xaiq sjBBjd a;sxaa ap
ui ;axu raoq qx" 'xapau pax; ua fiq qsxds ^'ajapy//
j apaoxuxB aqfiiuaospy
xap Suxpaajq ap ui ubxu axp na 'paBA\a§Axnox; xaaq
ux MXioxA auooqos axp uaqossn; ;sbx;uoo naa qpA\
qaxu puaq auapoqaSuaB
xxiaq ap a;;BA fiz ua Sxtxa; fiz ajqxxqos Sixnaqaj[iMUO
l afssf uajajsxaA ;ap ux 'qtscq uapBAaSui ;axn ubxu
aip 'pxsnpg aëipxBB 'apjpzap jaq sb^ uBBëaSxoop
sbm uaAajajuapnjs aqftjxaaq ;aq boisiij\[ ubxj uba puaq
ap ubb SxpuBqsoj ;axu xbbcu Smur/soj aip ';uapn;s
aqfqoxA ap ';qoBxqaS paq |oq do ixaqsafsiain gxuaxn
ooz xaSaoxA axp 'Sui|a8uof ap 'qBxds snp|B aip '3ni|
-aSuof aSijsnjsuaAaj ooz suaa ap ;sp sbm ,,j 818PV"
•uauuxq xacoBq[aëuBnx ap psx; ua 'uapauaq ibbu uaddax;
apaaxq ap sSutq uao; qoxz jaSaq *ppS uaxaxdsd Sxuaa
af;sxq pSa|a8ui Sixriaq ';au uaa ;xxi suaxoAjB iubu a<%
'pxooMjua ;aq appxn| ^'afqay
'uba s;ax puBuxaxu xa °az xbbiu uarnoq jbz qj//
j uazaM xaSxa ]aaa Son noz ;ap ua 'ua||8a 81;
-SBj sxnq uaiiia xnaq ubb xajBj uaxqossxiu xaaq fiq noz
'SuiS ;aiu nn az uaipux qoo; xbbj^ -qfqaSoxnuo
j pxaaqa§§nxa; qxaq ap ;xn ;sinf 'qqquaSoo ;xp do 'nu
usp ug j uaSsz Buaa xaaq xuaqsxajg jo ;sxoqquoxg uba
S1V i Pl8§ ra° qfjIxriTijBU sBjj^ j SspMnox; xnaq
do ;sinf 'cuBBnaSuaauo aojj -qaajq pxaM ojapy
ZZ
18
certen in de open lucht, de tijd van 't zwemmen en
baden bij Löwenstrom.
Mijnheer Winters schijnt dit jaar wel van al die
heerlijkheden meê te willen genieten, althans de luiken
zijn niet voor de vensters, en een onophoudelijk heen
en weer loopen van kruiers, modistes tutti quanti
wettigt het vermoeden dat het trotsche huis op de
Heerengracht voor 't oogenblik nog andere bewoners
telt, als de mannelijke en vrouwelijke bewaarder, die
er des zomers anders den scepter zwaaien.
„Waarom is mijnheer niet op zijn buiten Als ge
wellicht deze vraag gericht hadt tot Kaatje, de keuken
meid, die al twaalf jaar bij '/haar volk" in dienst is,
zou zij u hetzelfde antwoord als onlangs den slager(
die er naar vraagde, gegeven hebben, //wel begrijp je
dat dan niet, waarom zou het anders wezen, als om
dat huwelijk van juffrouw Adèle met dien Beron!"
Dat is dan ook de reden. Van Bronkhorst had er
zeer op aangedrongen dat hun egagement niet lang
duren zou, Adèle had er zich niet tegen verzet en zoo
werd er besloten dat het huwelijk midden Juli, in
den stillen tijd, voltrokken zou worden, zonder meer
feestelijkheden dan volstrekt noodig waren. Papa
Winters had dit wel wat vreemd gevonden, was er
eerst wel wat op tegen geweest dat hem aldus de
gelegenheid benomen werd om zijn rijkdom ten toon
te spreiden, had soms wel eens in 't midden gebracht
dat het toch eigenlijk niet comme il faut zou wezen,
maar van Bronkhorst had hem zoo deftig en ernstig
als zijn meening te kennen gegeven, hoe er geen reden
tot uitstel bestond, hoe hij snakte naar't bezit van een
lieve levensgezellin, die hem zijn eenzame woning ver
helderen zou, en hoe hij bovendien volstrekt niet van
23
te kwader ure dwingen hun roeping te verzaken. Vader
heeft zijn zin. Mijn langdurig ziekbed heeft het wei-
nigje dat ik bezat verteerd. Ik lijd armoede, ik lijd
honger. En nu juist op den dag, die je zelf tot een
gelukkige heeft gemaakt, ben ik hier gekomen om je
te smeeken: help me. Met vader heb ik gebroken,
maar ik hoop nog altijd op een klein plaatsje in 't
zusterhart.
Ze gaf geen antwoord.
//Ik heb," vervolgde hij, „niet stil gezeten, neen
waarlijk niet, ik heb gewerkt om van mijn kunst te
leven, maar wat vermag ik in een vreemde stad,
zonder kennissen, zonder recommandatie? Op den
duur? O! ik ben er verzekerd van dat ik veel
leerlingen zal krijgen maar voor 't oogenblik
Adèle, duid het mij toch niet ten kwade, dat ik je
heden heb opgezocht. Ik zal weggaan, maar geef me
geld een weinig. Wees tevreden, dat het trotsche
hoofd van je broeder zich voor je neerbuigt."
Waarom wierp ze zich toen niet in zijn armen, de
hardvochtige zuster? Had hij haar niet altijd liefge
had, had hij haar niet steeds in alles genoegen willen
doen, haar, de kleine lieveling van allen, hij, de oudere
broeder met zijn nobel hart?
„Eduard," sprak ze, //je komt zeer ongelegen. Ten
eerste weet ge dat papa je het huis verboden heeft,
en ten tweeden moest je begrijpen, dat het je aller
minst op een dag als deze voegt, om hier te komen.
Wat je ongeluk aangaat dat heb je aan je zelf
te danken. Iedere stand heeft zijn eischen en zijn
grenzen, gij hebt de eischen van den uwe gering ge
acht en de grenzen overschreden, de gevolgen zijn
thans voor uwe rekening. Voorts moet ik je verzoeken,
