'uajaaqiaA juaufiz no; pajq puaiiA ajuupS u[jz 'ubb§
a; jioq too fsinq a; SiuraM uaipuaAoq na 'Snip
-lajsim uaa uaAoopS uauunq a; mo 'uamouaSui
U3A[az qoiz jam raaz aj sbm jsioqqpoig ub^
■uaiaaq aj 8njaj mo pajs aj na 'ubb8 aj
jjooa do is uapaiqos aqossai jam jam uio si puajpq
aj jap 'uapaijaq naaSuiam ooz joop pud j( do ajjaz
jaoA uap ajqiamaq jaq az jap japuoz 'uooj napaoS
na ajjanbija uba uajjaM ap no a uopaijiazo j( suaSaM
appapiooioA japun naa aip 'muoja apj[azap jap saw
uba ja SjOAaS j( ua joonaSjqoa maq uba SajpaS jaq
joop piaAA pjaqqsMaSuBB sjqoap aip apjaq uaa 'uaop
-jooa uoq maBuaSuBB ooz qoiz aip 'uaiajA aj JBBq ua
'uajaid aj jsiaa room ooz aip 'maqsiajg uba uaip jooa
apjai] appoAaS fiz 'Bp 'do aaaq ubb jaaquBBjBiapaMUO
suBqj qoiz Suoip 'puaqjuo uaqqaq noz ajsqiajs uaj
uaiOA aj jjoq Sou lajqoopsuamdooq aqosjoij ap jbaa
pBBpjapui ua uaiajsjng aj uoSaq Sipaods p aip
'ppja.w ajqBuoiqsBj ap suaS[OA sjpz paA aj 'jsioqquoig
uba uba azinq uaj paA aj qfquaSp 'paA fiq uiB.wq
'piaqSizaq ajsBA japuoz ua qfijj 'uosptu bj ap imaj
maqsjajg uba sbav ajjsoojj jaaq aip aSmaa aQ
■jBBq uaqfippoop jooa sjsajd ajqaatu
piaqSi||iqosiaAUO Juaq ua Siuuizdiaqos jam jqoiz
-do jip ui si aauoia aqpM uaSfiiq aj suapaomjaA
uoSaq fiz suBqj[B 'Sipaods qoo usp jaq ajqiamaq fig
■ppdsjaA uajapuB ubb uapjaM 'uatuBMqaoj suajqoai
JBBq aip 'uaSuizooqjaq ap jbbiu 'uapjOMaS uojBq uaa
uba aauoja ap sbm ajapy ïuapiaj aj uaAaj apno jaq
mojapaM uoSaq fiq jo Subj jam apjnnp jaq inajajiaA
aj sdBjqsuaa ooz jaq mo 'uapajjaq apjaq Jap ppA
amini jaq Subj aj 'saBjaq paq jsioqquoig ub^ 'qfi{
-aMuq uajopaS ajn raSipzuo jaj jip uba nfiz jqonjA
IS
30
ontlokte, en toch was het slechts een ouderwetsche,
afgespeelde piano, die er de vertolkster van was.
V.
Eenige dagen na het hier boven verhaalde, onge
veer op denzelfden tijd, zaten van Bronkhorst en zijn
vriend onder de warande van het schoone buitengoed
Dennenoord, in de nabijheid van Arnhem. Twee jaren
waren over hunne hoofden heengegaan waren zij
beter, edeler geworden sinds den stond dat wij ze te
zamen aantroffen; had van Bronkhorst wellicht iets
van die zucht naar 't //comme il faut" verloren, die
hem toch in werkelijkheid zoo weinig hetgeen waar
lijk betamelijk is, op prijs stellen deedwas in
van Etershem misschien iets beters ontwaakt, dan tot
nog toe den loszinnigen bon-vivant gekenmerkt had
De wereld zou u daarop altijd zeer in 't geheim,
dat spreekt van zelf ontkennend hebben geantwoord.
Van Bronkhorst en Adèle waren elkander tot nog
toe vreemd gebleven. Liefde had hen niet tot elkander
gebracht, onverschilligheid hield hen van elkaar ver
wijderd. Er vielen wel geen huiselijke twisten voor,
maar evenmin had de huiselijke haard hen beiden ver-
eenigd. Hij had zijn vrienden, zij haar vriendinnen.
Slechts bij zeldzame gelegenheden, bij een diné of
bij een bal ten hunnent gegeven, zag men gastheer
en gastvrouw te zamen. Waar de gloed der liefde
die beide koude harten wellicht verwarmd zou heb
ben, daar bleven, nu dit niet het geval was, man en
vrouw ieder op zich-zelf staan, al woonden ze ook in
één huis. Maar onverschilligheid zou niet de eenige
spooz 'suapoAaS ajaSooq apa uba SutjqoBjqiaA jam
uaSfiiqiaA uapiM uaqqaq ubizubb ua jaa qoou 'ufiz
uapiM sjBB[d sjapBA sufiz ui jaiu qqquaSoo jap do
noz fiq 'ppqos qoo fiq paq p ua 'sbm fiq sp raJB ooz
'uaajij -uajjojjaSaBB uaqqaq uajqoBpaS aqfipSiap ua
azap ja noz fiq 'uazaj aj pianpg uba piz ap ui 'sbav
jsaaMaS ajqoBtu ftq puojs uaip do ai^ (1J papiooiaA
-spuBjs SBBMp uaa joop pppS 'pmooqsiBMpaS uau
-uajd ufitu ui firn uiojbb^ j sapa ufim si qaiznm ap
ua 'aipnjs uba jaiu pnoq qi 'uaau jbbj^ -azap unp
jajjOAjaa 'uadjaMjaA aj SuiiqqiaM uaa Siqqaupjaq ua
'uajaasjojj aj |im sjapaA sufira mo uaq jsaaMaS qi aip
sbbmq 'sbm pSippqaS sjqoajs ufiqos ap sja 'uapjOMaS
ufiz uapnoqjuo jioou fira noz ppS j( f uapfiM uau
-unq jsunqsguipAaij ufim ubb paqag sjammi fim qi paq
nap jo i usp ug (juaraauui uauunq fiddaqosjBBiu
ap ui sjaajd ajaqjqoB uaa jaBOOApa s|B jaiu qi psq
'uaqqiqos uajaom aqfippfimjaAuo j, ui jam fim// 'uaApz
qoiz fiq (jq jqaajds ooz <('qi pBjj// -puaqag uaqqaq
noz jam 'paodsuaSaj aqa squapuo aSijjBqjqonj uaa aip
^jaop uajooq ua°uijfiMjaA suaqj maq jap uaAappaoraaS
uaa 'jqoora uaSpA jam Suidaoj nfiz fiq uaoj uauaqos
soojpop sja SuiSipinqasjuoiaA aufiz fiz jap na
maq aip 'uaiafsSiupSuof jaufiz ppqSiuuizsoj apj.mp
ap squBpuo 'jjaaq uapnoqaq fiq jBp naAajspaomaS upj
qfipaaq uaa jizaq 'uajoojsagjm aqiraaj ufiz joop 'nam
azap jubm isi ppqqfipqjaM ui fiq uaaS j( ubb 'ufiz
uauunq psq fiq uaa§ j( ubb 'jgi[ maq jajqoB JBp
uaAaj ppznaqjaA jaq ubb jquap fifj 'sjajui^ pjsnpg;
si j( !maq juaqjaq ag '2am uaraaou aufiz ap (jq
aqpM 'ppjaM aupjq ap do janm 'ppiaMuajinq ap
do jam 'uaënjsaS uauuiq jbbu qqq uap qqquaSoo jip
do jjaaq fiq jubm 'jqoapuBB ufiz jqaJj" 'jqoBjqa8°aaM
9Z
27
Adèle gedaan had. Was zijn lot dan benijdenswaar
dig? Verre van dat! Wel begonnen zijne vooruit
zichten zich te verbeteren, wel had hij te midden van
den grootsten nood een oud vriend gesproken, die
hem bij eenige families lessen had bezorgd, maar zijn
tegenwoordig bestaan was toch nog bij lange na niet
rooskleurig! Dag aan dag moest hij les geven aan
vaak onwillige kinderen voor een kleine vergoeding,
■want hem ontbrak iets een naam. Had zijn vader
hem vroeger zijn wensch ingewilligd, dan zou hij
naar een conservatoire gegaan zijn, en daarvan terug
gekeerd, zich geheel aan de kunst hebben kunnen
wijden, maar nu wie geen naam heeft in de mu
zikale wereld zal hem zoo spoedig als arm onderwijzer
niet verkrijgen, bovenal waar protectie ontbreekt, en
't gemis aan zorgvuldige leiding zich, ondanks allen
aanleg, gevoelen doet.
Met die gedachten vervuld liep Eduard voort langs
de woelige kade, en hij merkte niet op hoe de zon
inmiddels geheel was ondergegaan, en de lantaarns
waren opgestoken. Zijne laatste lessen voor dien dag
waren geëindigd, en hij wilde toch ook eens, voor
een enkele maal, 't genot smaken, dat meer bevoor
rechten zoo dikwijls te beurt valt, 't genot van een
stillen zomeravond, zij 't ook slechts aan den uitersten
zoom van een woelige stad.
Eduard liep doelloos voort. Hij had geen enkele
kennis, ieder was hem hier vreemd, zag hem onver
schillig aan! Waarom zou hij niet voortgaan? Geen
vriendelijk te huis wachtte hem. En toch was deze
kale muziekmeester meer dan zijn fatsoenlijke vader
en zijn schoone zuster, want hij bezat een hart, een
hart dat de zoete geheimenis der tonen had leeren
