'qi0A\ u ft z saga sbm q(uizaSsuiq qip uba apSnajA ap
na piaqiaaqquap a(j -japan uaSoo ap 8aojs ajopy
"uaqfiq tobavj} suaa Soa suaqjaq fiq aoq ua 'uaAa§a8 paq
uaoq fiq qBAY 'sbav uaraoqaS qsiaa q, jooa jaiq fiq aoq
sa[]R jaqamuaoqos ap appqjaA uaoj, 'ubb japaotu na
japBA uaqqaiza8 aqfqooiA qaca uaqaq uajapuiq ap na
'qfqaSaj avooia ufiz na sjaqjag; uadau <(j|aAA ap//
<«d pnaqaq sjaq
-uiAv pianpg; ajaqaz naa qoo n si// :qaq quojq puaj
-ajiaM ua 'uapaj ap joop JBaq jooa Suuappis uag;
„dPBqs ap ui puBiuaiu jaiq af uaq 'AAnojjgnp
((-U3Afqq qaiu qooq JBBp
uoq 0^" 'aam uaSajiaA ja pjaAA jaqBumaoqos oq
'UBBqs aq do mo quBjq ai qoiz ap[30A fiz jsbui
'aAjaz qoiz ioi jooav ajopy uiBA\q puaqjoraazSuaq;
,/uaqajdB af Sam jaqB{
'qaiz Sja'qaiz iuaq af 'pjBBpaq af pnoq 'Mnoipjnp//
•ua8aq jBBq pjaiq spqjBg jbbui 'uaSuiids ai paq
q( qm mo 8ui8od uaa paap fig ,/§oai jiaa qi 'ubbS
fiui qaB/j// 'puoj Siqsotia qaaq az ua 1((jiaiu qooj ja si
ftjj" iqaBAijaA uaqqaq noz jsaq uba nam nap qqoBjq
jaauiiani ajppy dau <<(j qi uaq jbbaa 'jamaq nfi^//
■qqoBz fiq ap°BBjA
l(Ü, si aojj" -qqjamaSdo q, paq jaqamuaoqos aQ
•uaaq qoiz mo az 8bz qpq uagop
qaj^ -uaSoo ap ajapy apuado jnn jjaq uaa a^j
qaAsqooqos qt qam joosojg ap
apuiojq (('}B AvnaS jbbui qooq qaiz ja uaqBtu ajj//
•qojjjaA ua mhoja ap ubb saiqonjqsui
aSiuaa jaS 'jooa ufioipam uaa jaajqas 'apjaaj Sou az qap
apjsrqqjaA 'quatqad ap qqoozjapuo jaaqsaauaS apj
'sjaa°jaA aq saga sbaa
i( jbbui 'uadaoj aq Snjaq uaAaj q, ui muoja ap mo
Zf
46
Op een schoonen Zondagmorgen van de maand
Februari, verliet een groote menigte een van de kerken
der Amstelstad. Aanzienlijken werden door hulpvaar
dige palfreniers in hunne rijtuigen geholpen, de groote
menigte echter der minder gegoeden ging te voet,
elk zijns weegs.
Er ontbrak natuurlijk geen kritiek.
//'t Was beelderig," zeiden een paar oude juffrou
wen tegen elkaar.
«Hij is me niet meegevallen," sprak een ander tot
zijn buurman.
"Ik kon hem niet verstaan," bromde een doove.
En zoo had ieder zijn op- en aanmerkingen. Maar
één was er, die in de kussens van zijn rijtuig gedoken
zwijgend voor zich uit zag. En toen de eenzame kerk
ganger te huis gekomen was, nam hij zijn prachtig
gebonden bijbel, en nadat hij er in gebladerd had,
bleef zijn vinger bij een bepaalde plaats rusten: 't
was de tekst van dien morgen.
Hij, die toen over de schouders van Winters had
kunnen zien, zou gelezen hebben:
»Wie heeft dien zal gegeven worden, en hij zal
overvloediglijk hebben, maar wie niet heeft dien zal
ontnomen worden ook wat hij heeft."
43
en zij zij, de fatsoenlijke, de vrouw van den
Baron
//Roep hem, wat ik u bidden mag, hij is mijn
broeder."
Na de verbazing vaD 't eerste oogenblik, door dat
antwoord teweeggebracht, werd een der kinderen naar
de woning van Winters gezonden.
Een half uur daarna stond Eduard aan de leger
stede van zijn zuster. Wat er gesproken werd1? Och,
er werd door beiden niet veel gezegd, maar tranen
van berouw stroomden uit de oogen van Adèle, en
tranen van blijdschap werden door heur broeder ge
schreid.
Hij had zijn zuster gevonden, gevonden voor 't
eerst van zijn leven, in de diepste vernedering, maar
toch hij wist het: de trots was vernederd, het
hart gebroken, zij begreep hem.
Lang hield ze zijn hand vast. //Eduard," sprak ze
eindelijk, //laat mij naar uw woning voerendaar wil
ik sterven."
//Sterven... maar Adèle, ge zult niet sterven!"
//Ja, Eduard," sprak ze, //ik gevoel het, het leed
van de laatste maanden, en 't geen er van avond ge
beurd is, hebben mijn krachten gesloopt, maar toch
dank ik God dat ik daar, daar ginds niet gestorven
ben. Ik zou u dan nooit hebben wedergevonden."
Adèle had heur toestand juist ingezien. In de wo
ning van Eduard gebracht, ging zij wel langzaam,
maar toch allengszichtbaar achteruit. Een hevige
koorts tastte haar aan; dagen lang lag zij bijkans
geheel buiten kennis, en Eduard waakte al dien tijd
