najBqjaA a} ;smoq305 ap jooa uauuBjd ufuu jam ppaA
-J3A SaoaaS 531a 'J8ao siaj ajaaqaS ap unp af 3]i qajj
i uajaaag uba jbbj\[ ,3 pnoq jBBq uba sji jq"
<<(j afstam ;np uba jaaAOOz sjaratui ipnoq ap*
•SuBMaam fiq ;Saz j ;u8a 'af jooa Sijusj; si 5BQ//
•Hawasg niaavsrig
ua
Hovawog inavyj uj\[
:pjoogaA
:uaza|aS pnoqui nap 5qasz 'puaiJA
ufiz 5jaaq spaaj ua uaAa 5qiuq ubdu apuojq aQ
•si 5qnjpaS 5, 5«P
5Jnadsaq aip'ja^qBiu ufiz 5°bbia „iuaiz 5( gi Sb^//
qajB5 ap do qoiz jooa jaidnd afjjn^s uaa }djSM fiq
ua „jJBBQ -sjapuB 5531 |3M jbbcu 'uaAauq uaAajqas
-aS uaaf) -;jiaa naman 5, a§ sjbooz 'uaau ua Bp//
„dW
•auaqojdsaSuBB ap apjadraora ((j55jaojAjaA//
•azap
5§bbja joo5UBq)sod 5c ubb af jooa uaAaijq ja uaiBA\
•s^BBjd japuB
nap jaAonaSa) fiq 5tuaau uaSSaz 35 s}at japnog
qqaAAaSdo ipiOM U1005
ufiz s|B 'ubjj ufiz apaoM ufiz ui qfqasaajA uoosjad
apgazaip aoq 'uadfuSaq suo 5( bav uauunq qoo5 ua 'ui
raaq jooa suo uaraau sjaqfiq ajapjaq jaufiz Supppup
-5111 aqfqapuaiJA ap ua SBjsdoSoo uado uap 5am ;bbj
-a8 qfqauuBm 5ajj -uaraaou Sara ajapjaara ufiz siJAaS
5qoBjq ui qaiz qoop 'ufiz a; lufiqos aiapuim ufiz uajaf
ui aip ppaajjao} maq do a^jBisaS ap.unoqaS qosjoj
QS
'uaSSaj 35 jaau s5BB{d auhz do jaaM djaMJOOA apjaq
-aS iaq pfi; uap az paq 5smf §0^ juamoujaA SubS
nap ui Bq5JBp{ uba ds^s apuaqaqjazv ap pia.w. jbbq
j do ja snq
uapuatqoBms 'uaSusj uaa az a5qnip uao5 uao5 ua
ubb qijquaSoo uaa 5aq bjoq apjBB5s qfqaSaMaquo
jmaqi^Y UBA ;aj5Jod
5aq sbaa 5, 'sf :5m puaq ap fiz 85qaj5S puaAag
JBBp 8B| 5«M
(juaSuBAA jnaq sojq
najadjnd uaa iBBinuaa do apjnajq uiojbbm jbbjaj
•puoj
suaa qaj5jaA 5aq 'ua5qoBM 35 5BB5S aip pusraai uba
8ia5UOOMaS ap 511 p sibooz 'bjoq Sbz S;jnaqapi«uo
<(j uaraoq jaM qfijapBp ooz noz Mnojgnf ap// ua5Bj
-aS JamBjfsmq ap ui az pja/iA apuaqaq apaoS S[y
•SuippuBAiSBppira aSiqazaS uaa
505 uaSipoou5jn mBMq 'uipuaijA 05SjooaS jnaq 'Bq5iBjq
aip 'ui bjoq 5aq ua ubjoa jbbu a5jojs piatu aQ
•pjaAA ppqaS ja uao5 uaA|BBA»5 fiq sbA\ 5,
•piaqSizaq aqfqapnoqsmq ubb qoiz
uappfiAV Bq5JBj\[ 5am puBJ5g japaom ua 'piaqjB-uamBxa
uap ui qoiz ajdaipjaA majji^ 'naqqoJ5aSSuja5 jauieq
-jaapn5S ufiz do qoiz psq puiU5g auituoQ qjaAA 5(
ubb qnjp U85BZ 'uappsq apuBOBA qqquaSoo 5, do qoop
'ua5qoozaq |ooqos5soq ap aqjaM 'aaMX qooqos jbbu jo
uajBM auQ -sinq ui [15s 5, sba\ bujbbp jnu j{sq nag
•pSajaSjaau ia5UBra
-uaa58JOOqos ap do SidoopooA aiqdsjSo5oqd ap pjaAV
ooz ua 'puBq ap fiq 5am J35qoa sbm ranqjB 53Q
,/uamouaS aara 5aq qi qaq jooajbbp 'jaqaz jay^//
•puo5s uazaj 35 pjooiA
-511B 5aq spaaj uijbbm 'jjijq uaa 5am puBJ5g AinojAara
ZS
28
de dagen, ja maanden, in welke hij niet geweten had
aan wie zijn harte te schenken: der liefelijke, doch
steeds ernstige Dora, dan wel der vroolijke en schoone
Betsy; maar ook herinnerde hij 't zich nog, 0! zoo
duidelijk, hoe langzamerhand zijn forsche, resolute
natuur den magischen invloed was beginnen te be
speuren, van den bekoorlijken vlinder-aard der oudere
Zuster. Met weemoedig genot was hij nog eenmaal
in den geest tegenwoordig, bij die gezellige avond
partijtjes, bij die verrukkelijke pic-nics. Al die voor
anderen onbeteekenende oogenblikken, doch voor hem,
door Betsy's daarin ten toon gespreide bekoorlijkheid,
zoo vol gewicht ze doemden één voor één op
voor 't oog zijner verbeelding.
Waarom had hij haar niet gevraagd waarom
gewacht? Nu was het te laat. Hoe was het mogelijk
dat zij zich dus had laten misleiden
Arme vent! eerlijk van hart als hij was, had
hij door liefde verblind, geen oog voor de luchtige
beginselloosheid der schoone coquette, die hij aanbad
als eenmaal Simson zijn Delila!
Met een fermen handdruk nam Strand te Rotterdam
van zijn vriend afscheid en kwam zelf, laat in den
avond, te Grensdorp aan.
De geheele familie ontving hem allerhartelijkst en
al dadelijk overstelpten //Vader Strand," zooals het
dorp algemeen den predikant noemde, zijn vrouw
en zijne overige kinderen (vijf zonen en een dochter)
hem met allerlei vragen.
't Was- een genoegelijk huisgezinfelle hartstoch
ten en hevige begeerten brachten het niet in beweging,
en evenmin leefden grootsche idealen in zijnen schoot.
Maar toch ging 't er niet minder om. Men was te-
29
vreden, met die zelfgenoegzame tevredenheid, die
Heinrich Heine een dwaas viDdt, en Cats een toon
beeld van wereldwijsheid.
Reeds meer dan veertig jaar had Ds. Strand te
Grensdorp gestaan. Daar was hij om dat ondichter
lijke beeld eens te gebruiken in den pekel gezet,
en had hij langzamerhand alle frischheid verloren,
maar daar toonde hij toch tevens ook, voor een ieder
die met hem kennis maakte, hoe uitnemend hij zich
had weten te conserveeren naar ziel en lichaam.
Wel had een spotvogel eens beweerd dat Ds. Strand,
de raadsman van velen, eigenlijk meer luisterde naar
zijn gemeenteleden dan deze naar hem, wat daarvan
wezen mocht, dit had in elk geval weinig invloed op
het kerkezakje, en de kalme belangstelling zijner kudde.
Kortom, Ds. Strand en zijn gezin waren beste,
brave menschen, met vele openbare en nog meer ver
borgene deugden.
Martha, de eenige vrouwelijk telg, was een lief,
hartelijk, vroom deerntje van twintig jaar, geheel on
bekend met al wat steedsche nuffigheid heette, terwijl
de vijf knapen, echte jongens waren in den volsten
zin van 't woord, trotsch op hun ouders, en trotsch
op hun broer, den aanstaanden officier van gezond
heid.
Zoo leefden ze genoegelijk daarheen, uitgezonderd
't verlies van een meisje, even ouder dan Martha,
dat op twaalfjarigen leeftijd gestorven was, nog nooit
door huiselijke rampen getroffen.
In dit gezin was Willem thans van plan, voor
een veertien dagen te verblijven, om, bij ijverige studie
rust te zoeken voor zijn gefolterd gemoed. Zou het
hem gelukken? Dien avond althans niet. Er werd
