ajjijs jaq jooa jBBqqmiquo ua uaAiopaq |B ua |aaq
-a§ 'psq piooqaf? aa uaizafl az jbaa sa|]B I8ao jqnuaA
|op 'aaraoqaS sinq aj sbaa az aa 'qoBqiuog naisq
-asB^sjapaAvno aa uaddeuq aap uba apjoojiaA ap s[E
JBBtn 'jatnajg jaiuajuaj uap uba jajqoop ap s|b jaia
'auipuojq aqfqjooqaq ap 'aapjOMaS pjauaS az sbaa
'pjagiqosaS az paq 'psjsjojj ap ui 'jbbq -piadmaj
-aS psq afgiaiaAA uaa piaqSgjap auoMaS jnaq jqaiAA
ajfjjjoojA jaq jooa 'uapiOMaS aAAnpa.iv Sooja spaaj aip
'japaora s(qoaqniog fiq pjaaflojaS puBBtn uaa mini
'apuBBjsuBB jnaq uba aqtmBj 0)sbbu ap ubb uftz at
pjateagjooA bu 'yaaq /Csjag 'jsaaAiaS mooip qaa sjb iaj
-snz jnaq jooa 'aqBAAjqaBU aSuBj uaa sjb pnBBiujqoB[s
ua snjsnSny uaqossnj pfij ap si bjoq joo^ -jaqmaA
-oyj uaAfuqos fi^ uapno uapuBBtu aiip si ibbC tajj
III
•jaiu majji^ uibaajj ja aiAA jbbcu 'Sap to; Ssp
uba 'pfij uaip |b ajtqoBAA az 'apsaajA az 'ajdooq ag
d J0 J0 'uaSuaiq namoq qaozaq uaa unq fiq no^
j uaSsp aaijiaa^ 'aiiojsBd ap jajqoop ajsSuof s(i30iajg
jaijjaA 'jiBq puaddo[q ua pjooq puaiaojS uaa iap\r
juaSap uaijjaaA yfqq fiq ua uamoq
-aSsinqt si tnaj|iyY 'bjoq// jjcq unq uba piaqjOA
ap tin az uadaii 'apuajnadsaq jajsqaozaq ap bujbbp
tsjaa ua 'pots uaa do uaqossBtjooqos unq az uad
-jaiAA qfqooi/Y •uaptujotsuauuiq qaijiaA t, 'jbbC j[bbaaj
japuB ap 'uaij uba uaa 'uadsuq aaAij uaot 'ppssiMaS
safsiam appq ap uaqassnt SugaoiSaq atsjaa ap sbaa
sqfipAAUBa jBBiu 'pBJtui jauiBq ap uipuaijA jnaq 199A.
88
JjfquooAAaS usp japinj ajiaq jnaq tBAA uappaouuaA
SiapM aip 'uaqosuatn aqfqooiA paAOOZ uba uappiui
at '|B8Z[Bq aSipoAA aip ui jsaaAAafl apaoui at sqnijs
JBBq taq sbaa qfijjapuo^ -uatuapB at ui SuiJijdniBp
JapjaAinz uaa jssaa jonaS uaa bjoq taq sbaa 'tnqosaq
paoS jbbui 'uagaj uaq uiBAiq jqangqoBU apnoq ag
•psq uajouaS paAooz fiz jbbaa 'qajd ap fiz
taipaA paaijA uapno jnaq uba iujb nap ubb ua 'uaj
-apuBjaA a; ubb stain sbaa ja jbboi *uaSui8ip|nqostuojaA
pnazmp bjoq atqBBui p^ •uaflaipuBB uauiBAAij
uaqaop ua spBfs tam qfippup uapusq aSijsaaipaff
jfiAAjaj 'uapppS at atust jnaq uba Suiuoaa ap jbbu
JBBq ubb puotsjat pooq 'uatB.id UBBts paq moShniq
nap tani jbaa Son aip 'mapi^ (juaop at t«M
sbaa jam ja jaraajg Ainoignf uba Sinjfii
taq tap 'Snjaj tqowaq taq tam Bjp|aM uibmj[ qaop
'uatinq jbbu qfippup SuiS apuaipaq uag -pmaouaS taiu
pjaAA tUBBu jnaq apjatsinj ua attqoBAi jb bjoq jo
jbbui 'japuB nap an uaa ap uaqqojjjaA uatsnS aQ
•uadaojaSjB
naSintfiJ ap uapjaAA spaaj :ooz taq sbaa qoot ug
•apjooqaq auapapaA pq jot JaaAA ppqSipz
aip [b tap uadfuSaq jaiu jbbui qoiz fiz uoq 'SaaAAZ
qaizntn ap qftppup uaot ua 'mo tqasu uap uba pap
uaa ua puoAB ap JBBq jooa °oo[a quaM°oo uaa uj
(infiz ubbaa uaag qoot uaq saqa tap jpoQ 'q 'Siqqnj
-a§ tsiaa t, jooa jboaa qoiz fiq tpoAaS uapfit spaig
i^fsjag J3A0 JBBq pt Ijq tqaaids ui]Bq aoq ua
tapot Jnaq fiq iJapuoAAaq aoq 'fiq si qfippuaijAaojj 'Sbin
uaAaS 8mat stat pAA qooj apjaq azoopzuajS jnaq jooa
fiq pp 'jsizui fiq josja pq si uap 'piaqqfipAAnoJtJaA
Of
36
Betsy ligt op de sopha, en Dora zit stil naast heur
moeder te naaien. Ze gevoelt zich nooit in Rom bach's
tegenwoordigheid op heur gemak. Er is iets in den
opslag van zijn oog, dat haar niet bevalt en al kan
zij, terwijl zij hem gadeslaat, zooals hij naast Betsy
gezeten, half fluisterend met haar spreekt, niet ont
kennen dat hij een knap, erg knap uiterlijk heeft,
als ze hem vergelijkt met hem, wiens beeld in het
binnenste van heur ziel leeft, dan
//En hoe gaat het mijn meiske voor 't oogenblik
vraagt Rombach vleiend en galant.
//Obest, een beetje zwak't koude weêr en dan
die wandeling, die wij laatst gemaakt hebbenJe
moet me nooit meer zoo laten loopen, onbarmhartige
jongen!" en ze geelt hem een tikje op de wang met
het sneeuwwitte handje, dat hij daarop hoffelijk kust.
//Zou mijn liefje een paar dagen buiten mij kun
nen?" vervolgt hij na eenig zwijgen.
„Alweer?" en het coquette gezichtje kijkt aller
bekoorlijkst pruilend.
De donkere oogen van Dora zien Rombach vol innige
verontwaardiging aan.
//Ja, zie je, Daan ik heb je wel eens gesproken
van Daniël Bijstervant een vaD mijn beste vrienden,
promoveert Zaterdag, en nu heeft hij me op de partij
gevraagd."
//Altijd uitJongeheer, je zult nog heel wat moeten
veranderen voor dat je een deftig huisvader bent!
En dat nu ik ongesteld ben!"
//Maar waarlijk, Betsy, ik kom spoedig weerom,
Zondagmiddag denkelijk."
„Zondagmiddag beloof je me dat plechtig?"
klinkt het vragend uit heur mond, en daarna met
37
een zweem van ernst, „niet te veel drinken, hoor?"
„Dat treft goed," zegt Mevrouw Bremer, die heur
aanstaanden schoonzoon onvoorwaardelijk bewondert,
„dan kunnen jij en Dora te zamen reizen.
„Hoe zoo?" vraagt Rombach verwonderd.
//Wel, ben je dan die partij vergeten, die mijnheer
van Spannum van plan is Zaterdag te geven, ter
gelegenheid van 't huwelijk zijner dochter? Jelui
waart alle drie gevraagd, maar door de ongesteldheid
van Betsy, kan Dora er alleen gebruik van maken
//Ah ja," antwoordt de aangesprokene, //dat was
me waarlijk door 't hoofd gegaan
Dora ziet van heur naaiwerk op. //Wat dat samen-
reizen betreft," zegt ze op eenigszins onrustigen toon,
//dat zal moeielijk gaan. Tante heeft mij immers al
tegen Vrijdag verzocht
//'t Zou mij anders een groot genoegen wezen,"
spreekt Rombach ernstiger dan gwoonlijk.
Geen wonder, hij gevoelt hetdat meisje met heur
lief, en toch zoo diep melancholiek uiterlijk heeft van
hem, den alom gevierde, een afkeer en menigmaal
richt hij tot zich zeiven de vraag, wat daarvan de
oorzaak mag zijn.
De ernstige trek blijft echter voor heden slechts
kort op zijn gelaat rusten, want in 't zelfde oogenblik
treedt Papa Bremer het vertrek binnen, die, door het
gebruikte bittertje nog genoegelijker dan anders, met
minzaamheid aan den burgemeester van Grensdorp,
zijn aanstaanden schoonzoon, de hand toesteekt.
