uauaq qoo qarz 800 jbbax ua 'ubbjooa uajBz sjanqoop
at.ip unq ^am uajaddo^ uba AinojAajq ua jaaqufijq
■pjaAi pnagazaSui 'azfiM aip do 'diopsuajQ m qlijaMnq
uaa ja }Bp sjfiAiqip £aiu qoo apjnaqag it -[OAdtnBjs
1, sbaa qjaq ap U£ -ubb qsiq 8bp aSpqoiMaS a(j
•UapJBBAUBB
apuqnsuj auaA %i jbbu siaj ap 'ubot pA\noi)a§ s[B
'noz puBjjg raajn^ -uaAB§ Suimraajsao; ap 'pua^qonz
qoo fiz 'qfippuia uapiaq pp sbaa saqB uba ;ojs ;c
qoop 'ubbjj uajjps Siuatu J9A\ ubb ja ajqoBpaS ap fiq
ajliois jamajg japaom ua 'puB| auaA jbbu uamau
a; qoiz pm jajqoop ufiz mo paap japiooA maq
raainAl U0°l 'uaSuiquapaq aSiuaa [9av pjaa ajqeetn
'Sazdo §ja guipiaqas uaa uaSaj aip 'jamaig; Japu^
(jUBB§naaq uaaps ja liq nojj
•uapuBiuauuiq ap ut suaSja pod a.nBjt]itn uaa 'psq pjads
-JOOA spaaj jaSaoiA ftq s[booz jbbcu 'bab£ do uapajs
930018 jap uaa pin sba\ Suicuraapaq jauftz sjBB]d
ag -apSjoA Sipaods SuqppuBB ap dojBBM *jb uauiBxa
ufiz jbbCbu ui raapte ap8a[ Ssppn uapaoS pjq
•uapjoMaS qosuaui ja^aq uaa jbabS
qp ui qoo} jbbui 'j a p u b uaaS pA\ Sou sbav /fspg;
■puo.ioiappe nap do qfipssiAV
-a§ qooi azap Suojp az 'uaufmpjaA aijapanboa aj|B
pin az paap |B na 'ajBq ap appfiAA apjaq uftz
•apuauutq jnaq uba SuBip
nap jbbu jbbcu 'ppqSiuuiziqoq pn piu 'psq ua pucq
tuaq az quoqos ua uba ja ppquaAaqiaA ap uba spi
az appoAafl 'SuipfiAiaoj ua ppqSipBApuBjs jnaq ui
'apjnadsaq epjaij jaujjz puja uap fiz uao£ ua 'uapS
-J3A poou qfquaflp raa|pA\ psq 'paotuaS Siuuizjqaq
uaa uba psqapaq pq japuo paaaiaS uaSjoqjaA pfij
6f
52
voor hem staat, bevend als een blad, ziet op dezen
dag heur toekomst vernietigd. Zij heeft hem lief!
Vroolijk wappert de vlag van de groote mailboot,
die aan de reede van den Helder gelegen, over
weinige uren 't vaderland verlaten zal. Op 't dek
krioelen blanken en Javanen dooreen, ijverig bezig,
opdat alles tijdig gereed zij.
In de bovenzaal van 't hotel „den Burg" vinden
we onder meer bezoekers een ouden bekende, 't Is
Rombach, die twee zijner academievrienden uitgeleide
doet, welke menige campagne met hem hebben door
gemaakt, en nu zich voor 't laatst in de herinnering
daaraan verdiepen, terwijl de port, die het déjeuné
is opgevolgd, niet weinig tot de luidruchtigheid
bijdraagt.
Daar gaat de deur open, en twee heeren met
twee dames komen de zaal binnen.
Rombach ziet op en schrikt, doch 't volgende
oogenblik heeft hij weêr een aardigheid gereed, die
de aandacht zijner vrienden afleidt en hen schudden
doet van 't lachen.
De nieuwe bezoekers zijn Mijnheer Bremer, met
zijn twee dochtexs, en Willem. De oude heer schijnt,
erg zenuwachtig te wezen, terwijl Dora voor 't uiter
lijk althans, kalm isVoor 't uiterlijk want o, wat
heeft haar het besluit om mee te gaan een strijd ge
kost. En toch heeft ze moedig heur zwakheid be
vochten ze wil Betsy tot 't laatst toe bij zich hebben.
Willem (wien het erg spijt dat zijn vader door
ongesteldheid verhindert is hem uitgeleide te doen)
ziet er in zijn uniform, zoo het kan, nog knapper
dan gewoonlijk uit, en Betsy is om te stelen.
53
Aanvankelijk wordt Rombach niet opgemerkt,
maar als ze even gezeten zijn, kijkt Willem toevallig
eens om; ook Betsy heeft hem weldra ontdekt, en
blozend slaat ze de oogen neêr.
Die laatste marteling zal echter niet lang duren,
want na haastig iets gebruikt te hebben, vertrekken
ze: de tijd dringt.
Het oogenblik van vertrek nadert. Menige handdruk
wordt nog gewisseld, veler oog verduisterd door
tranen.
Bremer kust zijn dochter herhaaldelijk; Dora
hangt een wijl snikkende aan den hals harer zuster,
en daarna reikt ze moedig de hand aan Willem.
Kalm ziet ze hem in de schitterende blauwe oogen.
//Zoo scheiden wij niet, zuster," spreekt hij ern
stig, en hij buigt zich tot haar over, en drukt haar
een kus op de bevende lippen.
Eenige minuten nog, en de loopplank wordt ver
wijderd; de teerling is geworpen,
Langzaam beweegt zich het trotsche schip voor
waarts, door de sleepboot getrokken, terwijl de achter-
blijvenden zich naar de uiterste punt van 't hoofd
begeven, om daar nog een laatst vaarwel toe te wuiven.
Sprakeloos staan Willem en Betsy naast elkander
er zijn uren in 't menschelijk leven, waarin ook zwij
gen welsprekend is.
Daar knalt een kanonschot: de sleepboot heeft zich
van heur last bevrijd.
Vóór hen ligt de zee, nu zoo kalm en vredig, doch
die hen wellicht spoedig in machtigen toorn, op heur
baren zal onhoog heffen.
Ginds, te midden der toeschouwers, ontwaren zij
