jpuaiag uaa§ Son jauiajq ua
lauiap p pjaM nnainq }oq jooa iBBqos op 'uajads a;
noSoq uaumqiBBp qaiznra oq -uajqoB uaSa; daig j(
•jam puaisg
°bz fiq uaiAi ibbui 'ajjqaBAi uo ajjqoBAi jadsBf
•ajgiuara opuapjaqos ao
.apuaqoBj sguqajmaq uaa 'neaanq jaq jooa qoiz Suojp
-JOA uaoj s[B 'jb SipBjsaS lEBqp ualoinjfii ap ,uap[as
j-siaa uaoj S[B uazg 'SinqMnoqas nap hba SubSui nap
fiq paq UBBjsaS napuBBtn aSiuaa jooa fiq jbba\ s)8B[d
apjjaz ap do jaaAi fiq puojs 'quojq uaA|aAiaS ap joop
Sijbis SoBZBn ap uaoj, -jaiu ja sbaa jadsBf uaafq
•joqinaoja jadsBf hba
pjooq azfuS iaq az aiqapyio snaSjau Snzpnoj qoo
prig Ainojjjnf aoq jbbj\[ -uapando noz quuqjapBg 'SQ
uijbbaa 'AsnoqaSqiaq jaq apjnA aisqos ajooiSiaAO uag
•uaSajqaS §uiq
-qnipjm aqlqiapnoAi uaa }BB[aS ufiz pnq 'sbm uappS
-J3AO uaiqoBpaS auaSia ufiz ubb jaaAA jadsBf uaoj,
uapoqaSnBB
uapjOAV napnoz Sspuo^ uapuaSjOA uap jBBq aip 'ap
-uaqBtus uaSugaiuaS aqfqajsaaS ap jBBqiooA fiq spaaj
'sinq jbbu auoipra aSipjBBMjaa ap SniS ooz ug
„•Ainojjjnf 'naSaoA a; fiq
jaara spin ja jjaoqaq aS 'jaa ap fiz uaapB apog//
jaM qoo qooj jjnz jjaz fiS qoop//
'puaA]Bz pig A\noijjnf jSaz ,,'qoop napajs sfud
do Sooq pin Suiqipaid Ain fiAi pp jaig -uaag
(<(j uauaqai
napaqn hba jsraoq ap do pin jbbcu qi pz ub(j«
japSipaoqjaA aqaguBAg ajqospAjaAuo j, aip
'uapaijdo noz jaqipaid uaa ja pp uaqajiaA maq [tug
IV
•ppusaSjB naddBJ} ap Snijpzpo joa p si pig
Mnojjjnf jo 'naqojdsaSjin sqfip/wnBU jjaaq nojuy
yapqinjp
pfijjaSinaa aj suaa jaiu fiq pp 'pom uasseddo pjooA
'najpA uauunq aj pin jnaaui ua 'jbbjs Sooq aip japai
naa pp ua 'jjaaq uapioo.wpBiaA ai jaaA qoo jSaz
a a a aiAA pp 'uaiauuuaq a; ubb suaa ja 'joquiaojg
uaip do Soo i, jaui 'uajuBMjaApaaS baau p ua n mo
jbbcu tjap raojBBp 'Mnojjjnf 'uaa^j (jpuS SjnqMUoqos
uap jbbu piu jo jaM sia\ 'ueq uapqos spi jpz qoiz
do fiui pq ppmo iqaq uaqojdsaS UBAjaiq qi pp//
'jjooa quiAojg psS (('nu u jquap raojBBAi ug//
•jBBqp ui uapunq ap
pup az ua pig aauojjju[ jdaoi ((j jamaq ajqaaiag//
((jSBm uaraoq piu ps
-uiSaq uaSia ufiz suaSjOA fiq jbbaa lspB[d uaa do qaq
uaizaS UEminnq Aiu puoAB uaiajsiS qi pp 'pjooA\aiaa
ufim do n jaqaziaA qj -Ainoijjnf 'ooz pq si qooj/'
uaAOOjaS uauunq piu 'n
jooa paiqjaa uajp piu 'pq qi noz 'jaaqufira 'ubq"
l<(; uaizaS qaq atparaoo ap ui puoAB uaiapiS joqmaojg
uapjpz uaip qi pp// do quiAOjg pup fiqiaiq ua
«'lnj3 Ainojjjnf 'appjjaA suaa nu qi sp ug"
(<j spaqaS sap unm uazap usp 'uajjajjuBB uauunq jBBp
pSBBrajsuaip aSuapau aMn LiS jpnoz japjaa 'jaaqufira
'uaajg jaipamoa ap ui liq 'jqiajs uaSiAoopS ap
SBpuog uaqpj pjooAi jBBqiaip suatAi 'ftjj ^uaSsiA
pp n unq aoq// 'jm pSipiBBAjuoiaA pig Ainojjjnf
jdaoi (<j jaaqufira 'joqraaoig jadsBf uBramnq ufipj//
(<!j jqoozaq SinqAcnoqas uap sraos qoo pfij uappB] uap
ui 'joquiaojg jadsBf 'UBramnq A\n ijaaq// 'jsaaviaS ufiz
a; uaquoziaA jufiqos najqonpaS ui qqquaSoo uaa fiq
jBpBu 'Suipsjojd uojuy jSbbja (('A\nojjjnf 'ajj//
8f
44
gebleven, wier kindje thans vroolijk tegen Jasper zit
te lachen en te kraaien.
Glimlachend streelt Bloemhof het ravenzwarte haar
der kleine: //Arm kindeke," zucht hij,//wel worden de
zonden der vaderen bezocht aan de kinderen, anders
zoudt gij niet, zoo jong nog, hier zitten in het huis
des verderfs!"
Eindelijk gaat het scherm weer omhoog.
Er valt een heftige scène voor. Plotseling opent zich
de deur op den achtergrond en eenige politiedienaren
treden te voorschijn.
Mijn God! een er van is Berend. Ze hebben hem
een zwarten in plaats van eenj rooden pruik gegeven,
ze hebben zijn wenkbrauwen geverfd, ze hebben hem
een snorrebaard aangekleefd ;V maar toch herkent hij
hem hij zou den vriend van zijn jeugd overal, in
elke gedaante hebben herkend
Bloemhof zit bewegingloos.
Daar gaat de achterdeur weêr open, men leidt den
gevangene weg, en Berend is verdwenen.
Nu wordt het Jasper te benauwd. Hij wil heen
gaan maar 't is onmogelijk: alle plaatsen zijn
bezet en de ingang is op eenigen afstand. Er
zit dus niets anders ophij moet het slot afwachten.
Eindelijk daar valt het scherm voor goed.
Wringend, duwend, glissend, struikelend bereikt
Bloemhof den uitgang.
De Heer zij geloofd! Hij is er uit.
Als een bezetene rent Jasper de straten door; 't
is alsof ze hem achtervolgen of de dienders ook
hem op de hielen zitten alsof die pistolen ook
op hem zijn gericht!
Zijn geweten beschuldigt hemhij is gevallen, hij is
45
een verrader geworden van de zaak des Heeren
een Judas! Nimmermeer zal hij de oogen vrijmoedig
durven oprichten, nimmermeer zal hij als vroeger met
kracht en klem, een verkondiger des Woords
kunnen zijn!
Berend heeft hij weêr gezien, en o, het deed hem
goed, die bekende gestalte nog eenmaal te aanschou
wen, maar anders...
Vrouw Manders is opgebleven. Zij heeft zijn
stoel bij de kachel geschoven, zijn pantoffels gereed
gezet, maar Jasper heeft nauwelijks een groet voor
haar over.
//Mankeert er wat aan, baas?" luidt de deelne
mende vraag.
Bloemhof schudt ontkennend het hoofd. Ze weet
het: als hij in die stemming is moet ze hem maar
stil laten zitten.
Toch vraagt ze:
//Was 't vol in de kerk, baas?"
Verwilderd ziet hij haar aan.
//Vol o ja, zeer vol't Is een leugen,
maar hij kan toch niet zeggen, dat...
//Wilt ge nog wat eten hebben, baas; of hebt
ge al wat gebruikt?"
//Dankje."
Hoofdschuddend ziet vrouw Manders hem een
oogenblik aan. Ze begrijpt er niets van.
Geen wonder. Zou hij, die daar roerloos neder-
zit, zich zeiven op dit oogenblik begrepen hebben?1
