"tia^a 9} J9 sbm sjaijj -jam appuBjq mn.a
jajj •Jetiq^qoiz ^aiu sba\ miioia ag 'puoAB ua§iJOA
nap utip pti jaSiqazagno ua jaSijaras Sou ja jaumq
-SejaS ap Sbz uaSjora uapnoq aaa uba }qoq }aq fig
•uapauaq jbbu uiBMq ua
do safpragoq aufiui ua japBz ufira qi iubu 'pnoq^uodo
qfqjooqaq uaa bu 'ua 'noz uamoq qi pip 'qi dau Sijara
-oojq -paaiaS pjooM}UB ufira qi psq qsaora "bm qi
ua sbm jnn saz ;aq }Bp 'apjauuuaq ubbjo yoqoeaquo
fira ua dau uapauaq fira ubcu ap uaoi ua }qiaMaio}m
pjooq ufira ui jom qfqaniB} snp U8[d ufim puq qi
•piaAA uapoqaf? fira '}qaoz qi aip 'piaquaSajaS ap
}Bp}0} 'uaiz uauunq |aa;sBq }aq uba }uojj ;aq ua ran}
nap UBp qi noz pn jusp ub^ -ubb8 8mq uapioq ap
jbbu iaoA-a} ua uapuiqqsBA raooq uaa ubb piBsd uficu
'uaqqaq aj pSajaSjB sjapmopq aSiuaa bu ua uapljiSaM
SipnoAuaa qi noz ubq -SaouaS qft[aqq8raa§ Sou qusz
ufira sbm UBp 'uapai ajapun jo uaa ap loop fiz^aq
'pj88M uap uba piaqtuBBzqBBM aiapuozfiq ap joop
fizjaq 'uaSuajq uauunq noz aaoAjm ua} }aiu tiaiqossitn
jaiUBUi azap do UBfd ufitu qi jaauuu^ -uauioq noz
uapnq fiz }Bp}0} 'ua88ij ubbS }qoBM ap do jaajBsq }aq
fiqeu ua uadduusjuo a} uajqoBi} }30A a} UBp ua 'sbm
uappBz }aq ubb pissd ufira qi josjb 'uapnoq fira qi noz
suaSjoAiaA uBuS-apuaaq sbm UBjd uba qfqaqjaM qi josp
'ubb§ a; uapauaq jbbu qi }oopaq 'uaqqaq uauunq noz
aaut a}iaora aSiuaa suaa jaM jBBp qi }sp 'daaj8aq qi JBBp
ua 'qfqaqBzpoou ppiidaq sbm ajsiaa psp jbbj^ -ua}B|jaA
uadBM uapuoAaS Mnam ufira do }snjaS fira qi uoq UBp
'psq jaAooz }aq qi jaauuBM uaiifuq uoq uaqajds aj jBBq
qi }Bp 'sbm UBjd ufim jooa ajqosiajaA aSiuaa aQ -uaSuBA
-}uo |bz SuqasaaS ap uapiaq uba bim ua yaaq puspiaA
apaq }aq uapiaq uba bim 'uaiz suaa bm uaqnz nu jbbui
16
90
doen, wat ik wildeVijftien duizend kronen, ja misschien
twintig duizend kronen, en dan morgen deze plaats
of ik wilde of niet, te moeten verlatenIk zou met
de juweelen in mijn zak naar Spanje kunnen gaan.
Waarom niet?
Ik moet eerlijk bekennen, dat de verleiding groot
was. En waarlijk de edelgesteenten waren zoo kost
baar, dat de een of ander minder eerlijke man zijne
bevrijding er voor gekocht zou kunnen hebben.
Maar de eer van een Bérault? Neen, de verleiding
was groot, zeide ik; doch slechts zeer kort duurde
zij. Goddank dat een man vernederd kan worden door
scheldnamen, als //spion en //lafaard" uit den mond
eener vrouw, en toch nog geen dief behoeft te worden
De verleiding was spoedig over dat moet ik tot
mijn eer zeggen en ik begon er over te denken,
hoe ik ze het beste zou kunnen gebruiken. Eerst
dacht ik de juweelen aan den Kardinaal te brengen
en de kwijtschelding van mijn opdracht er mede te
koopenvervolgens wilde ik ze gebruiken als een val
voor Cocheforêten dan dan, om vijf uur in den vroe
gen morgen, toen ik op mijn akelig bed zat, terwijl het
eerste licht door het oude, vervallen dak scheen, kwam
het werkelijke plan bij mij op, het plan der plannen,
waarop ik verder bouwde.
Dat plan beviel mij. Ik smakte mijne lippen wel-
behagelijk, en voelde mijne oogen grooter worden,
naarmate ik het verder uitwerkte. Het scheen mij
wreed en laaghartig toe; maar het kon mij niets
schelen. De freule had op hare overwinning en hare
vrouwelijke schranderheid gepocht. Zij had gezegd,
dat hare stalknechts mij zouden afranselen. Zij had
mij behandeld alsof ik een hond was. Heel goed;
pjBBM ap appjooM}uu <('jooa SuBq }aiu fiM ufiz jbbq//
■qasgsBOJBS qi apiaz <(j }iuaanjB
}aiu pjbbmz ufitn fiiu fiS pp 'fiiu jjspnoMja^
•do iubbzSubj °aa}s
na rajBq snp fitu ppiq qi uapSuBpaA fiz jbbujbbm
'uaAaS noz piaqua°a[a§ ap uauuBtn nap }sinf }ip JBBp
'uajaSiaM a} ufiz noz uiop }aq pp 'ui qi Sez Sipaods
qoop 'qia}s }s°ooq 'uBB°-a}-°aM }aiu ua uaSfi}s-a}-du
}aiu uio SuipiapiaA ap sbm qqquaSoo uaa roo^
•pnoq raojapaM firn ua^qBBm 'uaqaM}uo spaans qqq
ufim aip 'uaqazagpm jaufiz ua§fiMZ apuajnppooA }aq
na pjBBM uap uba piaqiBBS ap iBcp; -8aojp uauaoqos
aufim ui qi aip 'uapsqos ap ubb appcpaS ap fiq uijbm
qfqaq.iaM qi pjaM qijquaSoo uaa na Ijnn apjjazpq
do Bufiq ua spujd apjjazaip do uapuOAaS psq
afqosB} }Bp qi uao} 'naSjotn uap jbbu Snja} uaëopv
uapoBpoS aufij\[ 'Si^qasqiOM ua sfiiS sbm tqanj aQ
qiq uioiBBp uaSroni ap ua 'do }aiu Sou sb.m uoz aQ
*}BB.i}S ap ui puBiuain ja sbm 'uaqfiq 3} ua}Bz }in qoiz
jooa qsj}s aip 'sjaqnj apua;qoBM as.»; ap aAjBqag
•safpagoq
na ppsz ufim }am mBAvquBB fitn japon pjbbm ap jI'im
-ja} 'uaqnq jbbu uiojBBp qi SuiS jib aSipoou }aq }ajAj
'uadoogB noz fira jooa }qaa[s uapaqSipuB}srao azap ur
puB}suaSa} }Bp 'daajSaq qi ua sara ua pjbbmz ufira uaaj
-|B ua 'uajopid uaaS psq qi jbbj\[ 'apjadsjooA sjqoajs
8}ai fira }aq pp 'uba jaqaz ja sbm qi ua 'paoS a} uaq
-aj}S aufiz ua ubui uap uoq q[ -uaSuiSiajpaq apno aufiz
UBp pSjozaq jaara fira a;qBBui piaqpjaajaq aMnaiu aufi^
'uaqqnjpjapuo }aiu qi uoq SuijaAinq a}qoi| auag
•fiq apiaz <('jaaqufira 'n b^// 'do puo}8 fijj
„"ufiz lira }aq
jbz jauiBuaSnBB a} sap 'pjaaqaSao} fira jbbu Snj nol ua
95
rustig. //Voor het oogenblik moogt gij het nog wel
houden."
Ik gaf geen antwoord wat had ik ook kunnen
antwoorden? en stapvoets reden wij de straat af;
hij en ik vooruit, Clon en de ruwe kerel vlak achter
ons. De kalme wijze, waarop wij vertrokken, zonder
haast en onverschillig, wie ons zag of wat men van
ons dacht, maakten, dat mijn moed mij een oogenblik
ontzonk. Ik gevoelde, dat zij mij verdachten, en dat
zij voor een groot gedeelte het doel van mijne zen
ding naar Cocheforêt begrepen, en dat zij niet van plan
waren de orders van de freule streng uit-te-voeren.
Vooral Clon's gezicht voorspelde niet veel goeds. Zijn
mager boosaardig gelaat en ingevallen oogen, zelfs zijne
stomheid maakten mij huiverig. Genade stond er niet
op dat gelaat te lezen.
Wij reden langzaam, zoodat er ongeveer een half
uur verliep, vóór wij den grens bereikten, van waar
ik Cocheforêt voor het eerst gezien had. Tusschen de
dwergeiken, vanwaar ik de vallei had gezien, hielden
wij halt, om onze paarden te laten rusten, en men
kan zich verbeelden, met welk een vreemd gevoel ik
terugzag op het landschap. Doch ik had weinig tijd
om mij in gepeins te verdiepen. Spoedig waren wij
wederom op weg. Een halve kilometer verder, liep
de weg naar Auch naar beneden in de vallei. Toen
wij ongeveer de helling halfweg af waren, greep de
waard plotseling mijne teugels.
//Dezen kant op!" zeide hij.
Ik zag, dat hij mij een zijpad wilde laten inslaan,
dat in zuid-westelijke richting voerde; eigenlijk was
het meer een weinig begaan spoor, dat, ik wist niet
waar, heen leidde. Ik hield mijn paard in.
