•SaM nap ui Sump maq uapz uaqaiqafl
aip H9 uapflnap raufiz uaqaiqafl ap jb pzaq SBong
'pjOOM 099 OJ 'SuBJ U9A9J uflZ U3.\fl[q jatooBuij ïqoajs
U99 qoop 'uaqBiaS jbaa ia°e[ ubb lararaiu noz fijj
■J9}SIMqj9A 099 SUapAA 09 SU9||TAA JIOOU qOOJ fiq SBAA
'paapuBB oiBBoaSoBB poAsSspisqnooqos ufiz oa ppiq
puBjsjB 099 do raaq ptaqqfipqiaAA 9aaoi ap aqpAS. appaAA
ajaqaz oba puaiJA oaa 'oauuaq pin p|a§ oba apiBBAA
ap (iq sjB aip '°B[S ufiz oba uapaam ap qfipf) qaiA
uappusqaq a? jBAaS qfiiSoBpq oaa jbba\ qfipqqajj
-OBB sjqoap 'pBBMq qfipqBzpoou oaa qoo unp maq
sbm qfijqBjd a(j -JB afjooq j( do sraos oaaqos uaqBAafl
aqosiflimiqo oi aipindiUBto ofiz 'jioou susqfiq apjBBj
asoo°Bip uf|2 'OBBp paap innSy SiAaoip oaa qBBA
qfijqBid ap ut 'snoipam uapiaapSiaaz oap 'maq aqpM
'oaAaj qosqfipflBp j( oi piaqSipuBquo aaaa qoiz apiBBd
'jBBapi qfqraaq Sioam jooa oappS pnq sptqd a mini aoaa
uaipnjs aqosipipai laofiz uappira aj iapuoA\ 'o oa jqosp
pBBAtq uaa8 aip 'pjoqui aSijqonzjBBquo 'appa oaa usy
•jqBBuqoA pio sbaa jajqop a°uof ap 'ibba\ sj i( 'pop
ajqoaj pq fiq qfipjpapag sjqoap j( psq JBspay
•jibbaa jaiq potAi ap spoq oaqpAA
jm oapaoouaA aj coo 'pap ofiz siuuaqjpz SaouaS si
jqunp toaq jbbo oa 'oBBpaq uaAaiifl aiapoB oapoto
J3 "uflz U85l napai agioaa ap piu jip aoq sags obb
fiq pnadsaq uiraajpiu *|BBdiapinq afhpuia oaa uiiBBp
spaap Sou fiq piz |B jbbot ioibaa goo j( oi uioop
oaa OBtoppg oap uapaqflipuBprao auadmoiqaq qfq
-aqqajpq ofiz oaajp pp fiq apoaato jagaoi^ dtpaq
toaq uaga) obco[oj\[ pp qfijuaSp qooj j( si p^y
'flniaj goog
-jm oba pnd jbbo paag ap spaaj jjfi 'ubbjs laid
-Bd j( do spgai aaAA} spaap goo ja sp qoop 'jjftiqos
LS
•oaz8{ aj qqq ofiz pit
piooAijuB j( apqoBj} fiz oa <;iap{op 'jBBAag ia sj//
•pB[tay sBonq oba goo poaqos
-joa joop oagapagapsg 'pajpagjm jatoaqsinq ap
at Bqdos ap do jsioqoaaig gs( BOjBBp jaipBA\q oag;
j ppqgiAAtiaa oaa jBBq oaaqos oapoBAA pq
•jb staaq
-saaoag sap jsmoq ap afipajsj ajjqoBM jqosiopg oi
jatoBq ap ajpoto japooz pio spppitooi toaq oappaq
aaMtiojA appq op pfipag poqos oap ox soaqiqosz
siapBA sjBBq pjooq j( pto oa 'pooq ponq amBzdjnq
-aq ap JBBq apoqpoaip apuqosjaA qlqapoop ap snip
jbbaa 'oapaoaq jbbo jaaAA qoiz fiz appaods oaoj,
(<-pjnaqag
qtqagoo pojg oaa si jg; -pB[ja^ *jq jbbo poopjaj Bg
oa do bjs// 'poaqqajj toiB oap fiq pjiaa JBBq az apjiS
<t'afpg// -pgBBiojsaaip apoajarainp spaaj jap apajsjaga[
ap fiq |B qoiz fiz pooAaq japj oapoooas aaMj jbbj^
•jjoap pooj maq japoo jatojBia pq paojq soaiAA
'sjapBA sjBBq niBBqoi[ azooppoAiaq j, fiq obbjs aj
•BjppAi mo uaiposje jaraBqdBB[S JBBq apoaqBM goo ap
pop pajq apoagoupjoop oaa pm pjaadag 'jamraojsag
poapoq oaa oa 'oapaoaq jbbo jjapajq 'posq aofiz
jdqgpo JBBjapoBq aQ •pajjsira oaa jpjOAA dojs ap
na jm jpfqg poA ajjazagjaao jaqazoo ap jBBra 'do
jaaAA oaaqjajqoaj j, fiq j]ij dooqoBAA jap jqoBjqsjiM ap
pyj "ofiz piu j( uv.[ fiq 'Smu fiq 'jm fiq osijuoip
pio si fijj tisqoojQ// -joo p oi maq pins <(j uaq
-nojp paq af uaquoj(j// -spgadsBAA apoagoBqjB guBj
'agiqug 'aqqip Joop si pmjOASira 'jdjaA\ pqosaq
do goiJaqqtg-AinpBqos ofiz map ap obajbbaa siBBq ap
aoq 'oaaq goipiiBAA aip joop qqq apmpMpaq ap piz
qooj nagoo ap jooa raaq qazinp saqn oa 'oapjaq aj
Z8
86
Dr. Verlaat zat voor zijn schrijflessenaar met de pen
in de hand. Hij was zoo even oit zijne gewone restau
ratie teruggekeerd en wilde den tijd welke hem vóór
het afleggen van een paar avondbezoeken overschoot,
.gebruiken tot het schrijven van een brief aan een
zijner oudste vrienden. Maar al had hij stof te over,
de gedachte scheen traag te vloeien, de inkt wilde
niet uit de pen en de overpeinzing welke hem telkens
den pennehouder neerleggen deed, bleek weinig bruik
baar voor 't beoogde doel. Muizenissen kunnen 't ons
lastig genoeg maken al geldt 't ook eene nietigheid;
hoeveel te meer als ze ons bezig doen zijn met ons
wel en wee, met het ééne groote denkbeeld dat ons
bestaan beheerscht. Even toch als zoo menigen dag gaf
Lucas ook heden weer nu eens aan de vrees gehoor,
welke een weigerend antwoord voorspelde indien hij
bij oom Molman om Ada's hand dong, dan weer
aan de hartstocht, welke hem elk langer wachten tot
eene nieuwe foltering maken zou. Hij wist reeds lang
uit menige verholen zinspeling van zijne tante en van
haar oudste dochter, als ook door de koelheid waarmee
Molman hem altijd bejegende, dat laatstgenoemde van
een huwelijk tusschen hen beiden niets wilde weten,
ja Ada zelf had deze zekerheid nog bij hem bevestigd,
toen zij hem in vertrouwen verhaald bad, wat door
Steenhorst aan den jongen Bastink was beloofd.
Nochtans gevoelde hij dat 't oogenblik voor eene
ruiterlijke verklaring gekomen was: hij mocht niet
langer met 't geluk zijner uitverkorene spelen, niet
langer eene betrekking bestendigen, welke zij 't ook
door een hem toegenegen moeder goedgekeurd, veel
weg had van verboden minnarij.
Met moeite dringt hij deze overlegging op zij en
83
,,'t Is een zeer ernstig geval, juffrouw," klonk 't
ontwijkend.
Hij verzweeg dat er waarschijnlijk een hersenschud
ding had plaats gehad en 't leven van den gewonde
aan een stroowisch hing.
Den volgenden morgen was Steenhorst's plaats aan
den lessenaar ledig. Met strakken blik zat de chef der
firma over zijn taak gebogen, terwijl telkenreize als
hij hem van de cijfers opsloeg een donkere wolk zijn
gezicht omtoog. Tegenover hem bevond zich nie
mand, en 't afdwalend oog dat anders een rustpunt
had in de sierlijke gouden overhemd-knoopjes van 't
factotum, staarde treurig in 't ijle niet of moest zich
tevreden stellen met de ziellooze lias aan den wand,
anders achter de gestalte des bo'ekhouders verborgen.
Molman was verslagen, diep verslagen.
Hadde men hem den dood zijns zoons bericht, hij
zou het uitsterven van zijn geslacht hebben betreurd
en enkele tranen hebben gestort over het heengaan
van den veelbelovenden jongeling dien hij zijn kind
mocht noemen; ware hem dienzelfden ochtend zijn
echtgenoote ontvallen, een zeker gevoel van leegte zou
zich van hem hebben meester gemaakt en het statige
rouwkleed de nauwkeurige tolk van een betamelijke
droefheid geweest zijn; maar één ding is zeker: de
tijd had de schrammen op dien perkamenten zielshuid
spoedig geheeld.
Doch thans thans werd de firma Molman en Co.
bedreigd met een slag, dien nimmer de tijd, dien
slechts een bijzonder gelukkig toeval zou kunnen
genezen.
De man die een mede-compagnon in ijver, een
