"2{30q op pfn U0JJ05( fjjA BU }BpOOZ 'ctlJOJ iqOBiq Ü9
isnpaa 'piaqiqaMaSdo narawAiq saoSiOAuaaiaiqoB doojaq
UOOMaS uliz IHBU [O'JSIOq !)Op[ "UBB §UIA dsqosjaiaq OOTBZ
-Sac; nag; •pfijqs aap ui apjauaSaz ftq jaapnaSaiui '^oru
qaaAvzaq aquujq ap 'japuoM uaAoq jaiqoa japuo^
•nazaM uoq
fiq an apuia }aq qqquaSoo japai jbbm 'nfiz isaora pssp
-[8AA naa 'unais aqfqapaz ufiz 'pjooA\ ufiz isp isiaa fiq
IBprao 'apjans SuqaAaq ufiz uba Suiuom ap jbbu 'puaq
-uapaS iaiu poqjaA i, 'quiissg qijpuajg uao} Sap naa
.'jBsuassaj uliz jaiqoa apjappis uBuqojy jaaqufira na
cnoMZ uauaii ui afqaa^ doiBBAi Sep uaa uiBMq jg
■piBBqfij uapSiisSusaq
nap uba paoraaS-jaisipqd }aq ui 'quoqos afqfiq SipiBBM
-qiam uaa q[nz qjaAi i( 'uaSuBAiuo uaAfuqos puauaq
-aa^aqpoA qsp maq joop piu qoo ajBM [B 'nfiz uaop
naqqaq noz pna^ajMnsn naAa maq iqras uba Smiqiqid
-I8A ap pp 'pSazaS uapiOM jaiqop uaSuof nap uba
jaa jo} pom jbbui uajojsaS jaajq 'uapsqasiOA a}
apjoojaq iqoq jaara isp qiaAi qf[|addBqasua}aA\ uaaS
'uapftiaA pjoM japptuj qfqapSnap uaag uapuaAV ai jb
jbbabS puaSiajp i( rao uoq fiq }bm saps paap suong
•ISBjaq SBZ
8ui8o]diaA jap jaap uaa }ara qoiz 'sbaa jap jBBq uBp
japuim qoo i, fiz 'aip 'apoqpuaip jap }BB[aS apSjozaq
8JB afpaa^ uba qqq uapuaSsjA nap jaA\ooz }BB[ja^
qaaMiuo |BBra8iuam ua uazoopisiiMaq sap pjooq }aq
uaAoq sapouiBQ uba pjBBA\z pq Suiq Sub; uoSbq
■djaiM MtipBqos uaa SuiMnoqosaq
-pjajaAi aSiuuoz ajupu uba JBBq do ejjaz pq pp Tqoora
uapaq JBBquaqsirauo ooz simaSJBBq jooa ubajbbaa
qoop 'pappqjaA uizaSsinq Siuara ooz ui uaAaj Siuoiuaa
sjapuB pq aqpA\ 'SuiraraaisuaraBs uaa ubb aiqoapaS
Q6
,,'jopq pnBqjaraBzSuBj ip.ioM qfiiqBid ufjj\[/'
„•uaiz i;av piaqaziaA jaiqaop ufira uba puioqaoi
ap qi pp idfuSaq ap 'nfiz "tpunS uooAxaSuapriq pin
uaiqaizpujooA af pptuo paaMaS uaSa} pftps ja uaq
pi jbbui 'pjaiq japuBqp uba af pp pp {8M Jjfq
•Jnnpu piM ifj// -jop i( quojq ,/acu isbjjba Sbbja ap
•Suiiioj nfiz uba douq nap liq
apjauquio SiiqoBduiBjq f jaqaajq Sou uoq i( ooz pjaAi
pBjoS uhg -ubb maq ubcujoj^ ijaaij Suiipzpo
<i(:uaqBra
SiqqnpS fim aS i]taa 'raoQ 'uaqajds a} n pi uaSaAxmo
japuoz Tim ipaiqaS piaqj|fi[jaa ap :apuia uaa jaiqaa imoq
Ba[p UBy -paap uapiaq sno uaqassn) siua}uiqjaA uaa
J8A0 SipunSuo '[1A\ uajaapjooaq piu qi piaqqfiqiq
jaiAA uauapaj rao aS pp 'appaorajaA qi jfiM 'uapap a}
apara }ip n pm iqoBMaS 3[I qaq Sung -jai[ fira ijaaq
t>py 'Bpy qaq 2/1 popaq qi pM uaiqossira paM g
•uftz piqosaS japuozfiq piu qiaraSoo ufira jooa nap
-aqSipuB}srao aSipjooMuaSai ap pp qi uaqja p 'noz
uaipAUBB SipjS piu JBBq 3{i pp UBp ra^Bzppz a}
si uaqajds a} uaajp n rao piaquaSapS ap qaop 'jaiA
SpsBj Suiuoav uaSia Mn ui aarajBBp n qi ooz qosia nap
jbbu jaara ua japq uaiqossiui bjb^ i( -qaozjaA Sipuja
uaa qaq qi« 'Sszdo raaq jbbu pnaipjAinBU Suijaspid
anaqojdsaSuBB ap ppooz 'suaado quojq ,/raoo"
•uaSipjBBAiqaaj uoq qajpaA SipBBq uaa pp piooAA
uaa jbbu jaqaz iqooz jaqaozaq uftz ua Tin qoiz jooa
Suaraoojp Sbz sBong -aznud apoq uaa aiqosjaaq jg
•puBjqaS psq puaufiA\q 'jB qnqnaSoo
a}SJaa uba aip 'ubb jbbSib ap Ainaiudo qsp ua uapiz
jaaM jaiquaq ap SuiS pppaSpnjaS SiuiaM uag
«"»W
(llJ90} JBBU SOU puOAB UBA J8 aS pBQ//
06
94
Dat //Paracelsus de Hohenheim en de geneeskunde
van zijn tijd" ten slotte den doorslag gegeven had,
is altijd een geheim gebleven.
VI.
Dag en nacht zat Neeltje Steenhorst aan het ziekbed
haars vaders, en gunde zich nauwelijks den tijd door
't gebruik van 't noodige of door een korte rust, her
stel van krachten te zoeken. De jonge zorgelooze van
nog geen maand geleden, was veranderd in een zuster
van barmhartigheid, even stemmig, even onvermoeid,
met evenveel wilskracht; terwijl de lelie op haar kaak,
welke 't roosje vervangen had schoone tegenstelling
met 't bleek van Molman's wang een treffend ge
tuigenis gaf van de liefde tot hem, die haar jeugd
deed versterven in den rosmolen van zijn eigen vreug
deloos bestaan, tot hem, die eiken zonnestraal buiten
sloot omdat hij zelf hem niet behoefde voor eigen
killen dampkring, en tegenover het verliefde hartje van
zijn eenig kind, herhaaldelijk de stelling placht te ver
dedigen, dat 't huwelijk slechts waarde bezit, als hoogst
soliede fundament voor 't gebouw der menschelijke
samenleving.
Beiden woonden in één huis, maar er bestond tus
schen hen een verwijdering, grooter in haar soort, dan
bergen of zeeën plegen in 't leven te roepen. Te vergeefs
had Neeltje pogingen in 't werk gesteld om de klove
welke haar van haar vader scheidde, te dempen, en al
was haar levenslust ook niet in dit moedeloos makend
streven ondergegaan, menige heimelijke, zij 't ook spoe
dig afgewischte traan was door haar geschreid bij de
91
Langzamerhand," herhaalde de ander op zijn ge
wonen scherpen toon.
//Toch geloof ik, oom, dat 't kort duren zal of ik
heb een praxis, voldoende om Ada een positie te ver
schaffen, welke niet al te zeer behoeft af te steken bij
haar tegenwoordige."
Onrustig zwierven de oogen van den koopman door
't vertrek. In zijn binnenste werd een hevige strijd
gevoerd.
Lucas echter was te zenuwachtig om het te bespeuren.
//Ikik kan niet dadelijk beslissen, Lucasde
vraag is te gewichtig," sprak hij met bevende stem.
//Wanneer mag ik dan op uw antwoord rekenen,
oom
Molman zat een oogenblik bewegingloos. Zijn gelaat
toonde een spanning, welke nu zelfs den tegenover
hem zittende in 't oog viel.
Verlaat zag hem verbaasd aan.
//Ik weet het niet, Lucas, ik weet het waarachtig
niet. Ik ben vader, en als vader mag ik 't geluk van
mijn dochter niet in de waagschaal stellen."
//Dat behoeft ook niet," hernam de jonkman met
waardigheid.
Weer loerden de grijze oogen hem aan.
^/Derhalve, oom?"
Molman schudde langzaam 't hoofd. //Ge zijt beiden
nog jong," mompelde hij, eensklaps opstaande. //Jacob,"
en iets van den ouden grijns werd zichtbaar. //Jacob
diende om Rachel zeven jaren."
//Stelt ge dien termijn soms ook voor mij?" vroeg
Lucas bitter.
//Dat bedoel ik natuurlijk slechts bij manier van
spreken," zei hij met een verlegen lachje; en naar de
