doouq nap apiBBjp fiz ua jfuqos qj qsaoquaajg jaaq
-ufim uba Suiuaqaa ap joop daarjs naa sj y// -puaqaoz
•Bjaqfiq aumjq uhz uaSoo aAAiuqq puaaajyqos JBBq jara
jaaM az quads ,,'uftz ftjq quqsBjj aSaof ap jbz ?b^\//
•SmSjao jajqoa
JBBq jap afqoBjmijS puaSnapuo naa jara ftq appaooM
-jub ,,'jaqpuiq 'qosuara ap nBp aaqftjaapuBjaA sjai^j//
<1(;sBoni 'qftjapmp nofy sj majaAA apjtAA
■uba sjaiu aa ftq jBp pftjJB ftra apjajraA Bumm pmajs
-aSaoj yaaq Sipaods ooz sdud aoq jaiu dftrSaq qj"
•do raaq jbbu naAa Saz a£
~pjaiq pjauqmo oijb uaqaajs uap jara jsaaj aquBjs JBBq ftq
jfiMraj 'japnoqos uftz uaSaj Sbj afdoq apno[q jajj
•jqoBrSspBjs apuammajsSipajA ap
sSubj SuqapuBAA naa jo; puazaiq puoABiajq uajaoz nap
"saaSuBSftqaooA sap dsjs aSijBmjaSaa apjo 'paooqaSjpjOAA
ojubjiSia aanaa jajnaaS pjapfmaaA jaq aoj aa jb sjqoajR
'najinqjBBp pjaaaAvuaqosuam ajooiS aap qosmaaS j, oba na
*si Sijsna sajjB smqsuauuiq y sjb qftjaraBurooA 'Avnaa
«puaijuaSau aap aojqj) ua siujbq naa uba sjaaqos
aqosijoonjj ap joj juaaj piaqpaamauqn ftq qoiz qaajraA
naa qjnz jep naunaqaa jaora aapai si uajafiaaA jara
qaojraoo jaq jBp 'sqdos aqosijaiJBq/fs ap ua sasnasnBO
aSijjom ap 'axnj ap jap uazfiMaq aaara japuo 'p.iBBqosaS
jajBj ap mo uaiaquj sjb 'jftjs-aouBssiBaaa m uajaojs
ap jfiAUaj 'uaqftqyn uaraoq uajsftj aSijsiAiq auunq
uaqossnj SipaouuBBMZ puBM uap ubb uoddeqospuBj
ap ua 'Suuapjoz apaapjiqosaq uaiaoSajjB jara ap uba
qSnsqjB Syqoajd uooaqsBS apjnSaaA-jaissBiu ap jbbaa
'SuBqaq ua jjsa uba aaquop 'SuidaipaaA uba Sooq 'uojbs
Sijbjs uaa jap uauuaqaa aapai jaora qooj jsoa unq ubb
TOBBzpaajA apjaqquq afqaaq puajaijA uaaS 'puoaSaoOA
aap uapjaajgojs safjajjaq apuajaSuijq jam safyaS ua
101
104
haar kranke dochter eenigzins verkwikken mocht.
Debora kon die verkwikking wel gebruiken. Al
putte ze telkens kracht uit de nimmer uitdiogende
bron, welke waar hij liefde schonk, in wederliefde
steeds nieuwe voeding verkreeg, haar hartje was te
jong, te zeer gehecht aan 't schoon dezer aarde, te vroom
in dien helaas bijna verouderden zin des woords, dat
ze niet zou hebben opgezien tegen een naderend einde,
of bonne mine a mauvais jeu zich groot zou
hebben gehouden door een wereld-verachting, welke
vaak bewonderd, toch eenvoudig doet zien hoe men
zich langs gemakkelijken weg tracht af te maken van
den in sommige omstandigheden zeer zeker moeielijken
plicht der dankbaarheid.
Desniettemin wachtte ze het onzettend oogenblik met
kalmte af. Ze wist dat het steeds nader kwam, dat het
nabij was. Wel scheen zij in den laatsten tijd slechts
weinig achteruitgegaan en stond ze vaak verbaasd over
't geen het overschot harer krachten nog vermocht,
maar aan allerlei verschijnselen kon zij bespeuren dat
waarheidsliefde eischte, den tijd welke haar nog gegund
was, te berekenen niet bij de maand doch bij de
week.
Debora lag in 's vaders leunstoel uitgestrekt en staarde
beurtelings naar den reep blauwe lucht daar buiten en
naar het door later wansmaak bedorven renaissance-
geveltje aan den overkant waarvan ze al zoo dikwijls
de steenen had geteld, onderwijl haar oor gretig de
klanken opving welke van de straat af haar bereikten
kiudergerel en kindertwist, burengekijf en venters-
luidruchtigheid, al 't verward gegons voortgebracht door
een dicht opeengepakte menschenmenigte.
Uit een onoogelijken rommel op tafel uitgespreid,
«atiararaBj u99§ 'aararaoj uftz jota uaq Suiajuo afqosoq
-UBAfqo uaaS 'jbbaa sj y 'UBBpjOA uapaoM noz qOSUOAA
aazap ubb qoo Sipaods ^Bp 'Suoapusuuiq 'uaaq uouftp
-jo§ ojbmz op uoqossn} 'uaynapSoids ajooaS op aoop
q[9M y '?qoq pasdraa^aS ^BAtjai spaai ?aq apjoojaq
aaipuaAoq ua 'uapaaAa; Sipaods si auud paaaSsSuaaS
•sqftjaMnBu uaa qoop '?saaAAaS uftz aaraBuaSuBB unq
jaquopjamaqos Siuiaw uaa noz ja^ •puBmaia aa qotz
puoAaq -sum pjassiMaS afquappusq qfqamiaq uaa
aaq aoop 'aaSizaasuBB aap duusaS Sqqonjpm{ y japuo
■sjfiAiqip ooz jbbm uojbs apj[azap jbbu suaqiqoBz afsiaui
aftz }BB|aa^ apuooa; pftyBBm nap uba doogB Bjq
qazaSui sbaa qftjSipaBBM uaSaqaA
-aq aajBq fuaS8|S]aAA y aaAO SuiqqnaaaA |B ua uaa
MUOJAam aoop qqanjA^uo SqsBBq ojbq ua udsd aoop
aqpM 'pS[OAaS|Suizjaqmo auaa uba sbm azap ua uaAaSaS
Suimraayaoi a}qasuaA\aSSuB[ ap raaq qoo 'uaSaora
uaip sjb uadjoqaquo naAa uaaoA aj jaoq psq qftjaniBa
nBmjojq -qoiz jsbbu apjoojaaA sjb spy ;aui 'raoo uftz
•uba qosip nap ubb sBonqj ^bz bujbbp aiap jo ann aaq
„jsbav SiqqnjaS Siuui 'Siuui ooz az ^Bprao 'pftjA
-oSaaau psq jooqos saapaora s( ui jBBjaS apiaaqosaq jaq
4 afquiasq// azBwp ^Bp qijquaSoo apjjaz y ui^jsp paq
aaizaS ftq uaipui uaqqaq piaSaaaS qoiz ftq [noz jb
•uaSuBA aj MUBfjaqsq uaa rao. uadaoMaSSaM sbaa
raaq aoop atquiauq uaa jsp 'ajqospaS ap, ftq 'piaqSipaom
-sim ap qaaAA*'SBZ qoiz aaAouaSaj aapnoqqaoq uftz uba
jBBjaS-uaxuiqds jaq uaraoqaS 'aoojuoq j( do ftq uaoj
qoop 'puBj jaq Saa 'pusj j( paq usrajoj/q jqajftAAJ
uaaS paaj 'jsaora uaSjoA auaos [aaa aaiq „jap na 'pusfiA
-sjjBB uaa ftq sbaa sauaos uba jaus qoiz apaapfiAAjba ua
raas uap japuo uajuBaq aBBd uaa rasu ['Saaj afdoq uftz
5naj uaa ui saaSjOAaaA quoap 'pasq apJ'.iBBq jbS ftfj
001
97
het oude schrikbeeld een wijle op den achtergrond
geschoven, in al zijn ijselijkheid voor zijn geest terug.
Lucas had nog geen woord gesproken, maar ieder
oogenblik kon zijn neef komen en dan dan mocht
hij, Molman, toonen, dat evenals het hart de andere
-organen van 't menschelijk lichaam oveileeft, zoo ook
van alle edele hoedanigheden des koopmans, 't ontzag
voor het eens gegeven woord het langst in wezen
blijft.
Hij zat danig beklemd. Immers, wat kon hij zijner
vrouw als reden opgeven voor de plotselinge verande
ring in een oordeel tot nog toe krampachtig vast
gehouden, zonder daarbij een allerongelukkigst figuur
te slaan?
Het oogenblik van het ter ruste gaan, wanneer
de lieve Emilie door slaperigheid steeds minder gevat
placht te zijn, scheen hem het meest geschikt zich
langzaam uit het webbe waarin hij vastgeraakt was,
los te woelen. Zoo geschiedde het ook, twee dagen
na den terugkeer van Steenhorst.
//Lucas heeft hem maar mooi genezen," begon hij
luchtig, zijn horloge opwindend.
Zijn echtgenoote keek hem verwonderd aan. „Zeker,
ik heb je altijd wel gezegd dat Lucas een knappe jon
gen was, maar je wildet er niets van weten. Je zult
nu echter wel wat veranderd zijn in je opinie, hè?"
//Ferm zoo," dacht Molman, //daarheen wilde ik haar
juist hebben."
//Ik kan 't niet ontkennen," hernam hij zoo onver
schillig mogelijk, //dat mijn oordeel aangaande hem
zich zich wel een beetje gewijzigd heeft. Men zegt
soms iets dat laterhm, bm,dat later minder
juist blijkt geweest te zijn."
