auuu op uaqossnjui a^qoBM piaouuaA qfqapoog
•ui fiq daijs puadaaMp oog
■uazaM pSuas^nqos
aSipiBBAdpiq 'aqfiiapuauA ufiz ':>qiamnaq piaqqftp
-uoosiad aqosueS iBBq aqpM 'piooM uaa ui aizaod ap
'jsnjsaaAaj iBsq na 'piaqsoojaSjB JBBq jbz asp 'ppf>
ut 'uaSaip lajjB |aig ap ui jbz uaqajs jaiz ufiz fiq
^Bp 'b8 japuo uBcodooq nap ui qosuara ap iBp 'aSonx
uaSiajp raaq jooa israoqao} ap ui jbbaoS ;aq sraoa
uaipui ug jiuaq pBBMq naaS ':>quap pBBMq uaa8 aip
'ajqoaido ap 'aSipnoAuaa ap 'aqfqiapuiq ap 'fiz maq
jooa naz9A\ sags fiz 'jBBq jooa saga jbz fijj j aufiz ap
atqaaj^ j aoj raaq uaAaj }aq sunqi jqosj aojj -uaAaS ap
J8A0 uaraooip a^s^aoz ap ubb qoiz paaqBM rao iqoozd»
aaisdBB[s ufiz apSnaiA hba puqaMpaq jpiq fiq jpoA 'sjaSax
aSiuiaM ap fiq sBjjaq {BBtnnaq [a^ "ooz sbm j, 'Bf
•apMUOAjno afjauq ?aq
BuaSjoAJaA ua qsjs^no qqoq naa fiq jbbm 'afqaqjaAqsp
jarauqos ufiz jbbu 'naAoq jbbu naoj appus na 'uaAaS-
-aq paq apm iaj qoiz fiz pp 'pzaq piaqiaqaz ap fiq,
}0} hbbjs |BB)jod do Bujaiq fiq jaajq aifiM naa Sofj
*ut janiBjf ap JBBq apjaoA na mm janq a^BA fijj
„•paq jbbu Sipaods nn 'aiqafl 'aox"
•soj JBBq fiq qaij sdBjqsnaa jbbj^
„•afsnz jaq SgqoBjaSua ufira 'jaij ufira juaq af*>
'uaSoo ap ui raaq uaSuoids nauBJ? ap na ,/^uaq ap//
•Siuui ua Subj 'iBaq apnq
na ajjB^eaS ejaSua} JBBq mo uijb nap Saojs fijj
,/naop a$.
aam jaizajd naa ia af apnaam qi na// 'puiq ;no;s naa
SfB az quids „'8ub[ ooz apjnnp puoABuaSjom joj/'
pnaSsjq uufiq quojq
map aufiz sa „,J3iqa(] 'nuBpaS pp at qaq iuojbb^//
en
pin fiz napjaaq d ubb naq pq 8ui8 jbm qooQ
■pjaAA uapSjaA fiq pp sfiMaq
naa bjb 'uaMnoqosaq aj jqoajno naa bjb j, naaqog na
fiq app^nid nnp 'uaqBtn a; SnqapnBM anaa uamus ra»
naaqB maq fiz uaiaq na 'pjBBq nap ni fiq apraojq nap
gnq naa nfizfiq nfiz ni sraos anajoqjaAqn nfiz qupnajj
JBQ 'apsS qn|a8 s^fqaa^ Sjoajoa x ui na nn fiq SJaois
8iraraoj8 ua ^BBMsraq ?sjoqnaa;g apjaaq SiraraoiQ
qjaaq pjooqaS apjaaiojdmaag
nazap uba pnora nap qn qoo nooJind ap aqjaM ajsiBBf
ap na a?Bjaa ap 'piaqqfqaiBq anfg anaa sbaa suo jbq
jaaqnfira 'napiOM
8;iqoBra aj smos suo nannnq napaqSipuBjsrao aQ«
pfiqs sjb ua;araa8jB 'pnajaqdo siapnoqos
ap 'fiq appjooMjnB naoj 'apaoM aqfqaraiaq uba sSnin
-oqjapuo sap 800 azfuS jaq apjaqqig apnooas nag
,.i 'aaAIaz
qoiz uba pp8 n8aS yaaq nooznooqos apnBBjsuBB ap
:na8BJA a; qasrajaA
-paaj jaqaz ^ara najBjBU }ain qoo} fiq noq 'sbm uaaqB
japnoqqaoq nap jam naAa Son JOo;nBq uba doogn
bu Ssppim naip fiq uaoj qoop 'jqoBiqaS naos^Bj
ubb jajjo nfiz uBaqojq snnBimajj paq apamiaijj^J
•qnpS
raaq qoo a^qosnaM na qnijsug jbbu fiq SuiS doiBBQ
•pnBq ap JBBuassai nap ubb UBramnq
-jaAO nfiz aiqiai fiq na (/pjaaqoqaja8 jom f bi piaaSaS
-naaS qni^sBg iara jajqoop at }Bp jooq qp
•aop raaq do pnaqanniiS jaqo ap psjj'u»
puadoaS jnap ap pjaM 'piaqjB nap ubb sqfqaMnB]^^
•ajïazjaau JBBuassai nfiz jajqos 'paoj®
uaMuag uaa bu 8)qoais 'uaSiom uaip qoiz ^sjoquaapg ;sp
'praaaJA ;aq bj *pao8 jooa uaqaqjaA sbm susq apj
8 IT
114
en het nauwelijks hoorbaar //Schep vreugde in 't leven."-
Eindelijk 't is bij half vier hoort ze den sleutej
in 't slot steken en vervolgens iemand naar boven gaan.
Ze kruipt het bed uit, staat hijgend een wijle stik
en opent dan zoo zacht mogelijk de deur op een kier.
Vroolijk keert Hendrik Bastink huiswaart. Hij heeft
een goed glas wijn gedronken, duchtig gespeecht,,
tamelijk veel onzin verkocht, maar blijkt volstrekt on
bruikbaar als afschrikkend model voor een teetotalers-
plaat; zijn stap is vast en 't touw wordt niet aangeraakt.
Weldra bevindt hij zich dan ook bij de trap, welke
naar zijn zolderkamertje voert en reeds heeft hij de
voet op de onderste trede, als hij ontsteld omziet.
Een witte gedaante waggelt naar voren//Hendrik
„Mijn God, Debora!"
//Hendrik," fluistert ze, //juffrouw Molman is geën
gageerd
Roerloos staarde hij haar een oogenblik aan, zooals ze
met haar bleek gezichtje naar hem opzag, flauw verlicht
door de morgenschemering, welke uit de geopende
kamerdeur zich een uitweg baande naar 't portaal.
In de eerste ontsteltenis door 't gewicht dier tijding;
veroorzaakt, dacht hij niet aan de boodschapster, dacht
hij slechts aan 't geen zij hem had medegedeeld.
//Is dat waar, werkelijk waar, Debora?" klonk 't.
ontroerd.
De zieke knikte. //Hier is een briefje," zei ze, //neem
't mee, dan kunt ge het boven lezen."
//Maar foei," hernam hij haar plotseling met'zekeren
schrik aanziende, //je moest slapen, al lang slapen!
Je weet dat het heel slecht voor je is. Heb je
den heelen nacht wakker gelegen?"
Ze gaf geen antwoord.
119
vergeefelijke zelfzucht der liefde slechts voor en mefc
elkander Scheen deze wereld, zondebok der pessimis
ten, hun in die dagen niet een aardsch paradijs en
werden haar klaagzangen voor hen niet overstemd, door
't lied 't welk in eigen binnenste weerklonk, door 't
eeuwen-oude lied dat over weinig tonen loopt en toch
zoo aangrijpend schoon is, het lentelied der eerste, reine
liefde?
Maar ook voor dien nachtegalenzang zou de werke
lijkheid des levens te machtig worden, en hem een tijd
althans doen verstommen.
In Debora's toestand toch greep op eenmaal eene
groote verandering plaats. Hevige benauwdheden tast
ten haar aan en begonnen het langzame, zekere sloo-
pingswerk. De borst al meer en meer naar adem snak
kend, ontving de lucht steeds in beperkter mate en
't gevoel van machteloosheid werd steeds grooter en
grooter. Als 't kind met de kapel, zoo handelde ook de
groote Verdelger met dit arme vlinderke; eerst was
door hem het stof van de vleugels geveegd, en nu mar
telde hij het wreedaardig dood.
Die haar beminden verzorgden haar getrouw, en
menig belangstellend bezoek viel haar ten deel. Ook
Ada kwam bijkans eiken dag, en telkens vond zijde
kranke magerder en zwakker, doch ook telkens meer
verzoend met haar naderend einde.
't Was een schoone Juli-morgen toen de genadeslag
viel, toen der lijderes de laatste zucht ontsnapte.
Twee uur daarna bevond Ada zich in hetzelfde ver
trekje, waarin Debora nog kort te voren gewacht had
op de thuiskomst haars broeders.
Moeder Bastink lag snikkend in beur stoel, met haar
twee oudste dochters naast zich, terwijl Hendrik en
