«imaiüM '6
apjajsinp ua 100 ufira ubb puora
aap fiq :>qoBiq 'puaddiw quejddoof ap do tma Sou
piaqSnjA aSipSnaf ;ara na 'nes pnaSnapuo fira Sez fjjj
•}OOj8tuo sraSuu oaojS ufiz aip
uaoqospuBq uaiUBy nap do puauaqaa^aqjaaA saaM qi
na'paaqoBpniiS a^iaonnam'qi qBjds jSiyap aojj//
LZ
luapuauA
jajin napSnapno ap ui 'a^ft]a)«q }aq do ooz qooj 63 }3j uioj««a\ (i
"fiqau Suippar si 'si :)s8ooq y do poon ap jbbm qooQ
•aajo|jaA sojq uaiaSaojA uap uba laam na raam
pj safjuooq jasq na pjaM japps na jayps (8 fiz iup
do ;aq a^qaatn aopai ap ejjaz 'yajjaq af}BBQ ]BM
■jfq y ubb naioojd adaip }ara Sipaods
maq Suiq 'puojs Sunaq ooz napajaS ^joq Sou tnaq
/jBp isaA uapfiz uaoaS y na 'Ssp nap fiq apiaSBtuiaA
Subm nf)2 'naiz aj uaSuof uap tno SqaqB sb^\ y
((-pnauA naa uba trsq
?aq ubb nauaazA aj yn// apmaon qosyaqy?d y fiq bjbooz
'oio 'do latuBq aufim ibbu dsj; ap yiaq pSaafaSdo naa
qfqaS puo^sja} Üq Sooja UBp 'apnoouaA SuiuoA-SHyoai
op uba SubS ap ut |BBUi ajaqua uaa suaa Sou qoiz
fiq sjb ua 'jauiBqquojd jo -sinq uba |admajp nap joao
jaam iaoA uaaS ayaz puaqSuBq; 'piaqjBBA ap uBAiaiq
puoAiapuo UBinpfiJig Mnojjjnt ua pjooMqaaads iaq }8az
.,,'fiq qtijaS uaa ynoq ia jo tooiS ooz qnjaSuo uaaQ«
■do iBBjjB ap fiq appus uapjooA aip
^ara ua 'jaqmos fiq qaads ,,'mapijw 'uajopaA uaq qp
■puBq ap SyqoBdraBjq fira ajqnjp fifj
•yn raaq pq ua jooa jojaai uap bbm qi
•puaiiA auuu ufitu qojyaA bujbbp japiBAiq uajf
pjooqaS
qaq yjaqaapaAV jaufiz piaqSipjooMuaSaj ap ui raaq
uba yoo[qi aip uapjooA aqosufyBq aSiuaa ap ufig I,
<1(JtniynoB Biuiao ma} stiyA
mnJODiuiB ui jnQ« s^qoajs fiq laz apuamau puocu uap
yn U8A8 dfid ap ^ubaa 'aqsq jaajq uaayB lopai oq
•qBjds uaqqai; B^uaqSusq;
aip dooquBM ap yoou ua 'puojs uazaj aj pB[aS
ZZ
26
gat in 't tafelkleed gebrand en daarna een mooi punsch-
glas te hebben gebroken.
Sinds dien dag liep Piet's karretje over een zandweg.
Met fier zelfgevoel betrad hij kort daarop weer de
huiskamer van Dr. Strijdman, waar juffrouw Antje haar
redder met ongekende beleefdheid ontving, en vijf
maanden later?
Ik gevoelde mij diep ellendig en onwaardig, want
ik liep groen. Toen geschiedde het dat ik op zekeren
middag van 't college komend een brief vond, die mij
.-een ware verkwikking was. Hij luidde als volgt:
Beste Willem,
//Ik ben verloofd. Gisteren heeft de rector mij
zijn toestemming geschonken. De goede man was
heelemaal in de war, en wat denk je dat ik van
de juffrouw kreeg, neen, je raadt het nooit,
Willem: de juffrouw gaf mij een zoen!"
//Nog iemand bijgekomen, heeren?" sprak de con
ducteur. //Niemand?" Het portier werd ge
sloten.
//Dus jelui zoekt ons eens spoedig op?" vroeg ik.
Daatje zag haar echtgenoot aan. //Ik weet het niet,
Piet heeft soms zoo'n last van 't rheumatiek."
//Arme kerel," zei ik. //In elk geval je weet hethuis
en hof staan voor je beiden altijd open."
Het sein tot vertrek werd gegeven. Ik boog mijn hoofd
uit 't portierraampje, drukte Daatje de hand en reikte
haar toen aan Veerkamp.
Hij stak mij de zijne toeik voelde dat ze beefde.
Wat toch gebeurde erDe Paasch-vacantie, mijn laatste
als scholier, was reeds twee dagen begonnen en nog
had ik de ouderlijke woning niet opgezocht, wijl eene
,pas geweken zware verkoudheid, gepaard met koorts,
mij mede op raad van de juffrouw had doen besluiten,
nog een dag te blijven, 't Liep tegen schemer donker.
Ik had zoo pas afscheid genomen van het echtpaar
Strijdman en van Daatje, die eenigen tijd in 't naburige
Slotwijk gingen doorbrengen bij eene bevriende familie,
en met de schuit van zevenen zouden vertrekken. Piet
Veerkamp was met onbepaald verlof naar Rotterdam
en ik wist niet wanneer hij terug zou komen; mijn
overige makkers waren voor een goed deel uit logeeren,
kortom ik bereidde mij voor op een stillen avond, in
't trouwens nooit vervelend gezelschap mijner lievelings
schrijvers.
Ik nam een boek, maar ik had nog geen tien
woorden gelezen of de bel ging over. Daarop hoorde
ik iemand de trap op loopen, de deur werd driftig
geopend en Veeerkamp stond voor me.
Hij beantwoordde nauwelijks mijn welkomstgroet.
//Gaat de familie uit de stad?"
//Ja," antwoordde ik. //De oude lui Strijdman e*
Daatje varen met de schuit van zevenen naar Slot
wijk."
„En blijven ze lang?"
//De rector en de juffrouw een week; Daatje naar
't plan is een maand."
«Een maand?" gilde hij. Hij zag op zijn hor
loge.
t Kan nog," zei hij verheugd, en vóór dat ik den tijd
had er een woord op te laten volgen, was hij reedi
de trappen afgestormd.
